(Settleddust) Broken and bent and not yet on the mend

Pepperpaw had zichzelf nooit ingeschat als een liefhebber van water. Toch had de kleine stroom die het territorium doorkliefde alsof Starclan een klauw door de aarde had getrokken een zekere aantrekkingskracht op de jonge kattin. Pepper had zichzelf zachtjes neergelegd en haar pootkussentjes in het water gedrukt om ze wat te koelen. Het leek wel alsof ze twee keer zo hard met Acorndust trainde nu Settledpaw Settleddust was geworden. Ergens miste ze hem bij de trainingen, maar ergens kon ze hem uit bijtend schuldgevoel nog steeds slecht in de ogen kijken. Met een zachte zucht legde ze haar kop in het gras neer terwijl ze het water langs haar teentjes liet glijden.

Van oefening baart kunst zeiden ze toch? Het was nu enkele dagen verder en het werd echt beter. Settleddust had steeds beter zijn voeting onder controle en hij kwam van muizenstapjes naar steeds echtere kattenstappen. Vandaar dat hij ook eindelijk de moed bij elkaar had geschraapt om een ommetje te maken. Misschien was het verstandiger om iemand te zoeken die met hem mee wilde. Maar hij wou dit alleen doen, zonder pottenkijkers. De jonge warrior was niet achterlijk, hij zou het moeras vermijden. Alleen stevige ondergrond voor hem vandaag. Hij haalde eens diep adem, waarna hij door de tunnel liep en weer zijn vertrouwde territorium inliep.
Het was geen haar veranderd. Natuurlijk niet, waarom zou het ook? Settleddust nam direct de route richting de naaldbossen, een boog makend om alles wat nat en glibberig kon zijn. De jonge kater wandelde gestaag voort. Het was niet snel, maar hij was weer op pad. En dat was alles wat telde. Ondanks dat hij het gevoel had dat wanneer een vlieg op hem zou landen, hij zo omver zou rollen.
Een verse geur van misschien favoriete kat uit het territorium viel hem op. Pepperpaw! Ze was onzettend joviaal geweest op zijn ceremonie, hoewel ze hem daarvoor nog niet had opgezocht. Ze nam het haar niet kwalijk. Het was niemands schuld. Maar als Settleddust in haar poten had gestaan, zou schuldgevoel ook aan hem knagen. Daarom aarzelde hij ook niet om meteen koers richting de pluizige flamepoint te zetten.
Hij trof haar aan bij het beekje, haar pootjes in het water. Settleddust fronste en een lach sierde zijn lippen. ‘Wat ben jij aan het doen, gekkie?’ mauwde hij plagend. ‘Je bent toch niet opeens een RiverClanner geworden?’

Met de plotselinge koelte die aan haar voetjes likte, voelde ze zichzelf langzaam wat wegdromen. Haar oogleden werden zwaarder en zakten langzaam iets toe. Misschien was het uberhaupt niet zo verkeerd om hier nu even weg te dutten, onder de schaduw van de bomen en bij het zachte gefluister van de beek waar ze haar pootjes in had rusten. Toch werd de rust onderbroken door het geluid van ritselende pootstappen. Pepper spitste haar oren en opende haar ogen weer wat, al liet ze haar kop nog op de grond liggen. Ze werd echter duidelijk wat onrustiger toen ze zag wie het was. Haar staartpunt begon heen en weer te zwieren en haar oren draaiden zich ietsjes naar achter. Ze slikte wat toen ze haar pootjes onhandig uit het water trok en onder zichzelf wegmoffelde, meteen huiverend door het nare, natte gevoel dat dit aan haar buikje gaf. "Afkoelen," miauwde Pepper zachtjes, haar blik afwendend van hem. Wie weet was hij nog boos...

Settledpaw was verrast om haar zo te zien. Ze was niet het blije ei dat ze kende. Zelf bij zijn ceremonie had ze nog heel vrolijk gereageerd. Maar nu keerde ze zich van hem weg en gaf ze kortaf antwoord. Settledpaw keek verward naar het kleine gestalte dat zich naast de beek had gelegd, waarna hij voorzichtig dichterbij kwam. Maar hij durfde niet naast haar te gaan zitten, bang om haar boos te maken. Of verdrietig, of wat er ook mis was. ‘Pep..’ begon hij voorzichtig, de verwarring duidelijk in zijn stem te horen. ‘Wat is er?’ Was het zijn grapje? Had hij iets verkeerd gedaan? Of was er iets anders gebeurd? Met haar vader… De vragen gingen door zijn hoofd, waarna één van de duidelijke dingen die hij over het hoofd had gezien. Ging dit nog steeds om het gedoe met de honden…?

Pepperpaw probeerde haar zenuwen weg te slikken. Iets wat duidelijk niet werkte, want nu begon haar maag salto's te maken. Net alsof ze de zenuwen enkel verplaatst had! Dat was niet de bedoeling geweest! Ze richtte haar blik weer op het watertje voor haar en krulde haar staart om zich heen om zich ervan te weerhouden om hem nerveus te laten zwiepen. Dit lukte slechts half, want haar staartpunt bleef trillen. Settleddust leek verward te zijn om haar acties, waardoor haar maag alleen maar meer samenkromp. Waarom was hij niet boos zoals ze verwacht had? Waarom zocht hij haar uberhaupt op? Haar voorpootjes kwamen weer iets onder haar borstkas vandaan om in een zenuwachtig gebaar aan het gras te plukken. "Niks.." miauwde ze zachtjes, waarna ze weer stil viel. Toch bleek de stilte ondraaglijk voor de flamepoint. "Ik dacht dat je me niet meer wilde zien." In werkelijkheid was dit iets wat Pep zelf gefabriceerd had, uit nerveuze angst dat Settled heel boos op haar was geweest tot het een eigen leven was gaan leiden in haar hoofdje.

Oh StarClan, ze was echt in een staat die hij niet graag zag. En Settleddust dacht al snel dat het aan hem lag. De jonge kater durfde nu echt wat dichterbij te komen, waarna zijn verwarring in bezorgdheid veranderde. Helemaal toen Pepperpaw zei dat er niets was, terwijl dat duidelijk wel was. Settleddust zuchtte en kwam weer wat dichterbij, maar daarna kwam het hoge woord er eindelijk uit. Nu durfde hij meteen naar haar zijde te snellen, met een kleine struikeling onderweg. Maar dat deerde hem nu niet, er waren belangrijke dingen. ‘Natuurlijk niet, gekkie,’ miauwde hij zachtjes, een lachje hing rond zijn lippen. ‘Hoe kom je daarbij. Ik ben nooit boos op je geweest.’ Nee, zelfs in zijn bitterheid was dat nooit in hem opgekomen. Het was niet alsof Pepper zijn staart eraf had gebeten. Ze had een reden om bang geweest te zijn. Hij was ook bang geweest. Settleddust ging naast de pluizige apprentice zitten aan het water, waarbij haar blik op probeerde te zoeken. ‘Echt niet,’ probeerde hij haar nog te overtuigen.

Zenuwen maakten zich de meester van haar kop, samen met een allesverslindend schuldgevoel. Pepper had haar oren in haar fluffy nekvacht gedrukt en likte in een nerveus gebaar over haar lippen. Ja, het hoge woord was uit haar mond gerold, maar dit maakte haar stress alles behalve beter. Sterker nog, het verergerde het alleen maar. Ze kromp wat ineen toen Settleddust meteen haar kant op kwam en voelde een nieuwe withete vlam van schuldgevoel toen hij kort struikelde. Dat was haar schuld. Zij was degene die te langzaam was. Ze vermeed Settleddust's blik dan ook meteen. "Maar je staart! Ik was ze langzaam!" Als zij meteen was gaan rennen, dan was er niks aan de hand geweest.

Pepperpaw wilde hem niet aankijken. Settleddust zijn hartje brak. Hij wilde haar helemaal niet zo zien! Hij had eerder met haar moeten praten. Hij had haar niet zo lang in schuldgevoel moeten laten zitten. Het gezicht van de gestreepte kater werd ernstiger en hij kromp ineen toen ze zei dat ze sneller moest zijn. ‘Nee, Pep, zo moet je niet denken. Dat is echt niet zo!’ Hij wilde dat het tot haar doordrong, maar wat kon hij zeggen om het nog meer duidelijker te maken dat het niemands schuld was. Pepperpaw was bang geweest. Een heel normale reactie. ‘Heb jij mijn staart eraf gebeten? Nee. Het was de schuld van de hond. Niemand anders.’ En dat was hoe het zat. Ze waren gewoon op de verkeerde tijd op de verkeerde plek geweest.

Pepperpaw voelde haar pootjes beven en kneedde de zachte aarde langs de oever van de beek. Ze vond het zo intens naar dat dit gebeurd was, dat Settleddust verminkt was voor het leven. Ze was al opgelucht dat haar grote broer Bloodpaw meteen in had kunnen grijpen en zijn wond had kunnen behandelen, maar alsnog had Settled slechts een zielig stompje staart over. Settled leek er echter heel anders over te denken en zei dat het de schuld van de honden was. Heel voorzichtig keek Pepperpaw op, haar blik gevuld met twijfel. Lang kon ze de groene ogen van Settleddust echter niet vasthouden en drukte ze dus maar, om zijn blik te vermijden, haar voorhoofd tegen zijn schouder aan.

Pepperpaw leek geen woorden te kunnen vinden. Maar eindelijk keek ze hem weer aan. Opgelucht kon Settleddust weer adem halen, verwachtend dat ze weer wat zou miepen. Maar dat deed ze niet, alhoewel ze nog niet overtuigd leek. Maar haar kopje kwam tegen hem aan. De jonge kater wist ook even niet wat hij moest zeggen. Accepteerde ze het nou, of probeerde ze nu gewoon om zijn bek te laten houden. Zo ja, het werkte. Settleddust wist niet wat hij moest zeggen. ‘Het ging allemaal zo snel. Je moet het jezelf echt niet verwijten.’ Hij boog opzij om kort zijn neusje op haar kopje te leggen. ‘Kan je dat doen voor mij?’ fluisterde hij zachtjes.

Het was even stil. Enkel het gekabbel van het beekje en het zachte kloppen van Settleddust zijn hart klonken door in haar oren. Ergens was het toch wel kalmerend en Pepper voelde haar gespannen spieren iets loslaten. Kort bleef ze zo zitten, zichzelf tegen haar grote broer aan drukkend met haar ogen gesloten, totdat hij weer begon te spreken. Pepper maakte aanstalten haar hoofdje op te heffen, totdat ze zijn zachte neusje op haar kopje voelde. Even bleef ze stil, maar vervolgens humde ze haar instemming. "Ik zal het proberen Settledpaw..dust!" Dit was nog wel een beetje wennen zeg. Hierna schuifelde ze naar hem toe om nog wat meer tegen hem aan te kruipen. Warm en veilig.

Zijn kleine zusje. Pepperpaw was een lichtpuntje in zijn leven. En hij wilde echt niet dat ze zich schuldig zou voelen voor eens stom, ongelukkig… ongeluk! Settleddust zou haar al moeten missen in de trainingen. Hij wilde helemaal niet dat ze hierdoor uit elkaar zouden groeien. Ook al was ze nog jonger, een kitten bijna, hij kon haar niet missen. Uiteindelijk zei ze dat ze het zou proberen, nog hakkele;;lnd over zijn nieuwe naam. Oh ja, dat zou hem ook nog wel een aantal keer overkomen. Hij lachte even kort, maar het ging al snel over in gesnor toen ze tegen hem aan kwam zitten. Was het weer goed? ‘Settleddust, het is raar hè?’ mauwde hij vrolijk, proberend het onderwerp wat te veranderen. ‘Ik zweer, Acorndust moet zich ermee hebben bemoeid. Stiekem wilde hij nog iemand erbij die “Dust” heette.’

Pepperpaw begon zachtjes te spinnen terwijl ze zich tegen haar grote geadopteerde broer aannestelde. Bij hem in de buurt was ze veilig en ondanks dat er nog ergens schuldgevoel aan haar knaagde, voelde ze zich toch al een stukje beter. Ze keek hem even kort aan en twijfelde. Was het beledigend om te zeggen dat het zo was? Uiteindelijk besloot ze toch maar dat eerlijkheid het langst duurde. "Een beetje," gaf ze uiteindelijk toe, waarna ze haar ogen wijd open sperde van schrik bij zijn volgende woorden. "Oh nee! Straks noemt hij me nog Pepperdust!"

Settleddust grinnikte toen de poes zei dat het een beetje raar was. Het was ook raar. Het zou hem waarschijnlijk weken duurde voordat hij er volledig aan gewend was. Maar toch leek de clan er sneller aan te wennen dan hijzelf, zijn bij zijn nieuwe naam benoemen in voorbijgang. Settleddust lachte helemaal hardop toen de poes van schrik zei dat ze misschien Pepperdust zou gaan heten. Een grijns kwam op zijn kop. ‘Vast, dan heeft Acorndust een heel leger aan mini-Acorns!’ grapte hij, waarbij hij kort speels een strijdgezicht opzette.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw was op dit moment alweer helemaal vergeten dat ze zich zo schuldig voelde. Het enige wat er op dit moment in haar hoofd woonde was het doodenge idee dat Acorndust misschien een leger aan het verzamelen was en dat zij er deel van uit ging maken. Ze zoog lucht naar binnen met een hoofd die totale horror weerspiegelde. "Oh nee!" bracht Pepperpaw uit, haar grote broer per direct helemaal gelovend, "maar ik wil helemaal niet deel zijn van Acorndust's leger!" Haar stem was een hoge piep van schrik. Meteen begon haar hoofd op sneltreinvaart te werken, alle opties afgaande. "Ik moet naar papa! Ik moet een andere mentor!" Meteen stond Pepperpaw op, klaar om naar haar vader te rennen.}

Oh nee, StarClan. Wat had hij gedaan?! Pepperpaw had zijn grapje veel te letterlijk genomen. Ze nam het letterlijk, letterlijk! ‘Nee, nee, het was een grapje, Pep!’ Hij probeerde serieus en overtuigend te klinken, maar ergens was het ook hilarisch dat zijn kleine zusje hem geloofde. Dus een lach was hoorbaar onder zijn stem en hij forceerde zijn lippen op elkaar om een serieus hoofd te houden, maar waarschijnlijk zag hij er alleen maar vreemder uit. Maar het begon serieuze stappen te krijgen toen Pepper al overeind kwam en van plan was naar Tallstar te gaan om een nieuwe mentor te vragen. Nu was de lol wel voorbij en begonnen de alarmbellen voor Settled te klinken. Settleddust probeerde overeind te krabbelen en de poes tegen te houden. Maar dat was natuurlijk stuntelig, hij was lang zo vlug niet meer. Straks was het zijn schuld dat Pepperpaw de deputy niet meer als mentor wilde. Dat wilde hij niet op zijn dak hebben. ‘Pep, wacht! Dat hoeft niet!’ Paniek vlamde kort in zijn ogen. ‘Acorndust is de beste mentor die je maar kan wensen!’

Voor een moment overschaduwde haar paniek alles in haar hoofdje. Ze wilde niet in een leger en ieuw de naam Pepperdust klonk dus echt compleet niet! Ze begon eindelijk te snappen wat nou het probleem van Blackpaw was op dit vlak, dat ze zo twijfelde over haar naam en dat ze bang was voor wat ze ging krijgen. Pas toen drong het gelach van Settleddust door en voor een paar hartslagen keek Pepperpaw hem verbouwereerd aan. Maakte hij echt een grapje? Of had Acorndust hem gewoon te erg geïndoctrineerd met zijn enge ideeën? Pepperpaw durfde het niet te zeggen. Maar toen ze weg probeerde te gaan en Settleddust zijn paniek zag, klikte het voor één van de eerste keren in haar jonge leven dat ze echt in de maling genomen werd. Oh. Maar dat kon zij ook! "Nee ik ga een nieuwe mentor vragen want jij bent al gehersenspoeld!" reageerde ze, zoveel mogelijk paniekerig gepiep in haar stem leggende. Daarna draaide ze zich om en begon ze te rennen. "Papaaaa"

Settleddust wist niet hoe snel hij zich moest haasten om de apprentice te stoppen. Maar Pepperpaw leek niet te stoppen. Ze miauwde dat hij al gehersenspoeld was, dat ze hem niet geloofde. ‘Pepperpaw, nee dat ben ik niet! Stop!’ miauwde hij bijna wanhopig. En toen de apprentice wegstoof kon hij het wel schudden. No way dat hij haar ooit bij zou kunnen houden. ‘Verdomme Pep,’ vloekte hij nu, gefrustreerd. Hij voelde zich helemaal hulpeloos. Hij kon niets! Hij probeerde nog achter haar aan te rennen, zo snel zijn wiebelige lichaam hem kon brengen. Het geschreeuw om haar vader deed hem bijna pijn aan zijn oren. ‘Ssst!’ probeerde hij achter haar aan te schreeuwen. ‘Pep! Stop! Wacht!’ Zoekend naar haar pluizige staart volgde hij haar tussen de bomen, langs de beek. ‘Het was een grápje!’ Wanhopig zocht hij de jonge apprentice. Waar was ze? Oh nee, Tallstar moest dit echt niet te weten komen!

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw kon maar net gelach onderdrukken toen ze de wanhopige toon van haar grote broer hoorde. Oké, misschien was het wel heel leuk om grapjes uit te halen met andere katten. Ze snapte waarom Settleddust het deed. Misschien dat zij dat ook wel kon doen dan. Misschien ook wel vaker. De stem van Settleddust klonk steeds verder achter haar, maar in haar eigen lol was Pep alles behalve gefocust. Het leek wel een herhaling van de vorige race, want Pepperpaw struikelde over een boomwortel en landde met een plofje in een zachte struik. Spontaan was ze tot stilstand gekomen en de eerste associatie die ze kreeg flapte ze eruit. "Verdomme!" Settleddust's frustratiewoordje flapte ze eruit.}

Het duurde niet lang voordat hij weer een dof geluid verderop in het bos hoorde en Settleddust gokte dat Pepperpaw weer eens was gestruikeld. Hij fronste en deed zijn best om weer snel bij de poes te komen. Maar voordat hij haar pluizige vacht zag hoorde hij haar al door het bos schelden. De ogen van de jonge warrior werden groot. Oh StarClan help hem, wat had hij haar zusje nu weer geleerd? Nou ja, tenminste had ze Tallstar niet gehaald… Settleddust zag enkele seconden later zijn zusje alweer liggen en een lachje kon zijn bek niet onderdrukken. Misschien was dit háár karma. ‘Gaat het?’ vroeg hij toen toch voor de zekerheid. Waarna hij de jonge apprentice streng aankeek. ‘En je mag dat woordje niet meer zeggen hoor!’ miauwde hij toen voor de zekerheid erachteraan. Misschien een beetje hypocriet voor de bruin gestreepte kater, want enkele seconden had hij het ook nog zelf boos gezegd.