Pepperpaw beaamde dat het goed ging. Dat was ook niet haar eerste koprol. Settleddust kon zich voorstellen dat het pluizenbolletje in haar vrije tijd wel vaker over wortels struikelde. Settleddust hing nog steeds met zijn kop over haar een, waarna hij fronste en een beetje betrapt wegkeek. Ja, hij mocht het eindelijk ook niet zeggen. Maar Pepperpaw was nog zo jong. Ze was pas nauwelijks de nursery uit! ‘Nou, ik had het eigenlijk ook niet mogen zeggen,’ miauwde hij toen met een schaapachtig lachje. ‘Het is geen netjes woord.’ Ja, hopelijk was deze uitleg genoeg. Hij hoefde niet de betekenis uit te leggen. Voor hij het wist zou Pepperpaw het straks tegen Tallstar zeggen: “Papa, ik wil verdomme een nieuwe mentor!” Dan zou Settleddust vast zelf de wind van voren krijgen. Ja nee, geen zin in.

Nu dat Settleddust warrior geworden was had hij alleen Pepperpaw nog als apprentice. Hij kon zich nog goed de laatste keer herinneren dat hij de twee samen had gezien in het territorium samen met de honden. Het had hem een litteken op zijn schouder achter gelaten en er zat een scheur in zijn oor, maar voor het beschermen van die twee had hij het over gehad. Zijn aandacht werd getrokken toen hij Pepperpaw's stem hoorde roepen om haar vader. Was er weer wat aan de hand? Hij veranderde zijn koers naar de plek waar het geluid vandaan was gekomen, waardoor hij de volgende woorden opving, deze keer waren ze van Settleddust. Hij versnelde zijn pae iets tot hij nog net Pepperpaw over een boomstam zag struikelen en 'verdomme' hoorde gebruiken. Ze had duidelijk het woord overgenomen van Settleddust. "Je had dat woord beter helemaal niet kunnen gebruiken inderdaad." Sprak hij naar Settleddust, terwijl hij zich kenbaar maakte. "Is er trouwens wat aan de hand?" Hij had tenslotte Pepperpaw om haar vader horen roepen, dus de kans was er dat er wat was dat haar om Tallstar had laten roepen.

Meteen kreeg hij natuurlijk tegenspraak van de kleine pluizenbol. “Waarom niet”. ‘Daarom niet,’ miauwde Settleddust koppig terug, geen betere uitleg wetende. Nou ja, hij wist wel betere uitleg, maar dat was nog niet voor haar jonge oortjes bestemd. En ze moest zo lang mogelijk onschuldig blijven, ze had genoeg nare dingen meegemaakt. Om haar dan ook nog eens bijpassende scheldwoorden aan te leren leek hem uit de maat. ‘Dat leer je wel als je wat ouder bent.’ Ja, goed uit geluld Settled! Prima zo. Tevreden met zichzelf keek hij plagend de jonge apprentice aan, waarna hij zijn tong uitstak. En dat was zijn houding toen zijn oud-mentor uit het niets verscheen. Met een bek vol tanden keek hij de deputy aan en zijn gezicht vertrok. Hij wist niet hoe snel hij zijn tong weer naar binnen moest werken en beschaamd keek hij naar de grond. ‘Sorry,’ mompelde hij. Het was eruit gefloept! Het was niet zijn schuld! Maar die van Pepperpaw, die had hem tot het uiterste gebracht. Maar toen Acorndust ook nog eens vroeg of er iets aan de hand was. ‘Uhhhh..’ Maar Pepperpaw redde hen al snel uit de situatie en zij dat er niets aan de hand was. Settleddust keek van haar naar Acorndust en knikte instemmend. ‘Dat klopt.’

Hij betwijfelde of er echt niks gebeurd was, vooral niet door de manier hoe de twee reageerden. "In ieder geval is het beter om helemaal geen scheldwoorden te gebruiken." Voegde hij er nog aan toe. Niet dat hij ze zelf niet ooit gebruikt had, maar er waren momenten om ze te gebruiken en dat was niet in een normaal gesprek. "En weten jullie het zeker? Pepperpaw riep dus voor niks om Tallstar?" Als hij eerlijk was klonk het namelijk wel oprecht, dus vroeg hij zich wel af of het niks was geweest of dat de twee het hem gewoon niet wilden vertellen.

Settleddust wist dat hij zijn zusje pissig maakte. Hij had vaak genoeg zelf teleurstellende argumenten moeten horen, dat was het nadeel aan apprentice en een kind zijn. Ze moest het maar aan haar iets grof gebektere vriendjes vragen als ze het zo nodig moest weten. Straks had hij Acorndust op zijn dak! En als je het over de duivel had…
Settleddust verkeerde meteen in een staat van oneindige schaamte toen zijn oude mentor hem een standje gaf en opeens voelde hij zich weer pas net apprentice. Acorndust zei dat hij in ieder geval beter geen scheldwoorden kon gebruiken en hij knikte instemmend, waarna hij een blik wierp naar Pepperpaw. Dit kreeg ze er nou van. Toen Acorndust vroeg of Pepperpaw om niets om Tallstar had geroepen, sloeg zijn hart spontaan weer een slag over. Zou ze het nu op gaan biechten? Twee grote ogen keken naar Pepperpaw en hij kon opgelucht ademhalen toen ze niets zei. Oké, nu was het zijn moment om soepel over te nemen. ‘Nee er was niets.. Gewoon.. vader dingen. Jeweetwel,’ miauwde hij gehaast naar Acorndust. Een glimlachje kwam rond Settleddust zijn lippen en hij kwam overeind. ‘Dus ik denk dat het beter is dat Pepperpaw en ik weer verder gaan. Of niet, Pep?’ miauwde hij met een strakke, veelbetekende blik naar zijn adoptiezusje. Hoe eerder ze Acorndust konden afschudden, hoe beter.

Ze klonken niet heel geloofwaardig als hij eerlijk was, maar als ze hem niks vertelden kon hij er ook niet veel mee. "Weet je het heel zeker? Ik kan zo Tallstar voor je zoeken en hierheen halen." Hij ging er niet vanuit dat het nodig was, maar hij wilde ze ook niet maar gewoon laten gaan. Vader dingen klonk tenslotte best vaag als excuus. Hij wachtte dan ook geduldig wat ze zouden doen terwijl hij zijn blik van de een naar de ander liet gaan, proberende uit te vogelen wat er aan de hand was.

Settleddust voelde zich ontzettend in een ongemakkelijke situatie. En dat was Pepperpaws schuld. Ze had niet door het hele woud moeten schreeuwen dat ze op zoek was naar haar vader. En nu stonden ze beide voor schut! De bruin gestreepte kater keek weer naar de deputy en werkte een ongeloofwaardige glimlach op zijn gezicht. Hij vroeg nog een keer voor de zekerheid of er iets was. Settleddust schudde zijn kop, waarna Pepper al beaamde dat er niets aan de hand was. ‘Helemaal niets,’ voegde hij nog even toe, om het verhaal meer kracht te geven. Maar voor hij het wist begon Pepperpaw alweer te kletsen, en vertelde dat ze oorlogje aan het spelen waren. Settleddust wierp haar een blik toen op een moment dat Acorndust het hopelijk niet had gezien die had kunnen doden. Oorlogje?! Wat waren ze, kits! Ze had gewoon moeten zeggen dat ze aan het jagen waren, of dat Settleddust haar hielp met haar trainingen. Maar oorlogje?? Hij schraapte zijn keel en probeerde bloedserieus te kijken toen hij Acorndust weer aankeek. ‘Inderdaad,’ miauwde hij vlak. Hij schaamde zich dood, maar de kogel was al door de kerk en hij zou door moeten gaan met dit verhaal. ‘We, we zouden Tallstar roepen om mee te doen. Of niet, Pep?’ Hij gaf de flamepoint een net íets te harde beuk tegen haar schouder dan alleen maar vriendschappelijk. Nu mocht zíj zich maar weer uitleggen aan haar vader wat er aan de hand was. ‘Maar ik denk niet dat Acorndust dat een leuk spelletje vind, dus laten we gaan!’

Hij kon het niet helpen om kort te glimlachen om de manier waarop ze hun best deden om van hem weg te geraken. Misschien was het ook beter om ze voor nu met rust te laten. Hij kon altijd later nog een keer proberen om het antwoord uit hun te krijgen. "Als je nog op iets komt kan je het me altijd zeggen." Sprak hij dan ook. "Maar als oorlogje spelen belangrijker is dan dat, ga dan vooral je gang." Het was in ieder geval goed om te zien dat zijn huidige apprentice en zijn ex-apprentice goed met elkaar overweg konden.

Settleddust zou Pepperpaw als ze alleen waren wel nieuwe scheldwoorden leren, want hij kon allemaal krachttermen verzinnen om haar nu voor uit te maken. Maar, hij bleef in zijn rol. Kalm, met een schaapachtige grijns op zijn gezicht. Acorndust dacht vast dat hij super stom was. Maar waarom ze eigenlijk Tallstar hadden geroepen was misschien nog wel stommer dan oorlogje spelen. ‘Ik weet zeker dat er niets aan de hand is,’ probeerde hij zijn oude mentor nog gerust te stellen. Maar Pepperpaw ging er nog even overheen dat oorlogje spelen super belangrijk was. Nu moest de jonge warrior echt zijn best doen om een lach op zijn gezicht te houden. ‘Ja, inderdaad,’ miauwde hij vermurwd. Hij wierp weer een blik opzij naar zijn bonus zusje, waarvan hij nu aan het overpeinzen was om haar weer niet opnieuw in de adoptie te zetten, om haar vervolgens een zetje te geven tegen haar schouder. ‘Dus laten we snel verder gaan met deze super belangrijke missie.’ Settleddust kwam alweer overeind op vier poten. Hij wilde wég. Nu!

Hij kon het niet helpen om te merken dat Settleddust best wel ongemakkelijk leek bij wat Pepperpaw zei. Misschien kwam het door het voorstel van wat ze zouden gaan doen, want oorlogje spelen was niet iets dat je een warrior zo snel zou zien doen tenzij het misschien met kittens was. "Zolang jullie ook nog maar wat voor de clan doen en niet alleen spelen." Voegde hij er dan nog wel bij. Hij kon het niet helpen om die opmerking te laten en keek rustig afwachtend of Settleddust hier nog op zou reageren of niet.

Settleddust keek met een strakke kop naar de deputy. Die nog eens beaamde dat ze ook beter iets konden doen dan alleen maar spelen. Hij knikte eens stram, waarna zijn ogen weer naar Pepperpaw flitsten die doodleuk zat te vertellen dat ze ShadowClan nooit zou laten stikken. Uhum, dat zouden ze nog wel eens zien. Hij keek weer naar de deputy. Hij hield zijn kaken op elkaar, waarna Pepperpaw een voorstel deed om te gaan jagen. ‘Dat lijkt me een uitstekend plan,’ miauwde hij. Hij duwde nog een keer tegen de wollige apprentice aan. ‘Ik kan niet wachten om te zien wat Acorndust je allemaal geleerd heeft,’ sprak hij gemaakt vrolijk. Ja, voor dit zou hij haar eindeloos laten jagen, totdat het donker zou worden. Want dat had ze wel verdiend na deze show!

Hij knikte kort goedkeurend bij de woorden van zijn apprentice. Jagen zou inderdaad beter zijn dan oorlogje spelen, toch betwijfelde hij of ze echt zouden gaan jagen of het als een excuus gebruikten om weg van hem te komen. Voor een moment dacht hij voor te stellen om mee te gaan, maar besloot dat toch maar niet te doen. "Ik zal jullie resultaten dan wel zien wanneer jullie terug naar het kamp komen." Sprak hij rustig. Door dit te zeggen zouden ze misschien op zijn minst proberen om een prooi nog terug te brengen naar het kamp. Misschien dat hij zo zelf ook nog wat zou jagen voor hij terug ging naar het kamp.

Settleddust gaf een strak knikje naar zijn oude mentor toen hij hun vangst zou afwachten. Haha! Pepperpaw zou lekker moeten werken. Hij wist dat ze jagen nog lastig vond en hij zou haar lekker niet gaan helpen. Maar ze leek verrassend goed gemutst. Hij volgde haar met haar blik. Ze daagde hem alweer snel uit voor een race waarvan hij wist dat hij hem toch zou verliezen. ‘Als je niet wéér op je bek gaat!’ brulde hij achter haar aan, waarna hij de achtervolging inzette op haar pluizige staart. ‘We gaan je niet teleurstellen!’ schreeuwde hij over zijn schouder naar de deputy, waarna hij achter Pepperpaw aan rende. Al snel had hij een flinke achterstand, maar hij had ook geen zin om veel moeite erin te steken om van haar te winnen. Stomme Pepperpaw, vandaag was het even niet cool.