Come alive

Dat hij een warrior was en dat hij aan Acorndust had meegegeven dat hij wel klaar was voor een eigen apprentice – hij had de sceptische blik die zijn vorige mentor hem had toegeworpen voor het gemakje maar even genegeerd - wilde nog niet zeggen dat hij geen streken meer uit kon halen met de jongste. Misschien zouden katten een voorbeeldfunctie van hem verwachten nu dat hij warrior was, maar niets was minder waar. Vipergaze hield er nog steeds van om flauwe grapjes uit te halen en hij was benieuwd of het deze keer zou lukken. Hij had de zwart-witte apprentice van Darkvoid al snel in de smiezen gekregen toen deze met een bedenkelijke blik in de richting van the Little Creek liep en achtervolgde hem al een tijdje. Hij probeerde zijn poten zacht neer te zetten zodat ze geen geluid zouden maken en de appentice hem niet op zou merken. De vorst begon aan te breken en bij de minste of geringste stap zouden de bladeren gaan kraken, maar tot nu toe deed hij het voorbeeldig. Brittlepaw ging, precies zoals Vipergaze het wilde, een beetje voor het stroompje staan en Vipergaze wiebelde met zijn oortjes toen hij zag dat de apprentice het stroompje volgde met zijn oogjes. Ah. De uitleg over de RiverClan border. Vipergaze kon zich al wel half en half uitleggen waar de apprentice nu aan dacht. Well… Hij zou hem wel een pootje helpen! Hij sloop nog wat dichterbij totdat hij zeker wist dat het effect ging hebben en toen… “BURP!” Zijn boer was zo luid dat het lichtelijk echode door het woud en Vipergaze vroeg zich met trots af of de RiverClanners het een eindje verderop ook hadden gehoord. Dat zou pas cool van hem zijn, zeg!

De actie ging niet helemaal zoals gepland. Brittlepaw schrok zeker, maar hij verloor zijn evenwicht en kukelde toen het water in. En StarClan wist hoe koud dat dat was. Vipergaze schoot met een geschrokken blik naar voren en greep Brittlepaw onmiddellijk stevig bij zijn kraag vast. Hij zette zijn poten schrap tegen de modder en wilde Brittlepaw er uit helpen, maar net zoals de zwart-witte apprentice verloor ook hij zijn evenwicht. Hij glibberde langs Brittlepaw het water in en zijn adem stokte in zijn keel toen hij voelde hoe koud het wel niet was. Hij zette zijn nagels stevig tegen de grond aan en trok zichzelf weer op. Met zijn achterpoten duwde hij stevig tegen de kade zodat hij uit het water kon komen en deed vervolgens een tweede poging om Brittlepaw uit het water te hijsen, voordat zijn lichaam onderkoeld zou raken. Hij zette zijn nagels stevig in de grond zodat hij niet een tweede keer langs Brittlepaw het water in zou glijden en wist hem met de grootste moeite er uit te hijsen. “Oh, volgens mij heb ik mijn nek verrekt,” zei hij op een klagende toon tegen de apprentice. En toen begon het pas echt koud aan te voelen. Maar goed, dit was zijn schuld, dus eerst zou hij zich over de apprentice ontfermen. Anders zou Darkvoid hem waarschijnlijk wat aandoen. “Rustig maar, Brittlepaw,” zei hij op een sussende toon. “Je bent binnen no time weer de oude.” Eh… Hoe deden queens dat ook alweer bij de geboorte? Tegen de haarrichting in likken? Hij besloot om het maar toe te passen en liet zijn tong met lange halen over de vacht van Brittlepaw glijden, hopend dat hij de apprentice droog kon likken én op kon warmen tegelijkertijd.

Oh nee. Oh nee. Oh nee. Zijn voormalige mentor zou hem vermoorden. Acorndust zou hem vermoorden. Darkvoid zou hem vermoorden. Hij had heus wel gezien hoe de band zich begon te ontwikkelen tussen mentor en apprentice, een band die hij en zijn mentor nooit hadden gehad omdat ze zo verschillend van elkaar waren geweest, zo’n verschillende opvattingen hadden gehad. Vipergaze had nooit moeite gedaan om zijn mentor te begrijpen en andersom was dat ook zo geweest, maar Darkvoid leek daar wel meer gevoel voor te hebben. En als hij zag hoe dat zijn apprentice er aan toe was door een stomme grap van Vipergaze, zou hij de bruine tabby zeker een harde mep om zijn oren geven. “Rustig, Brittlepaw,” suste hij nogmaals toen de zwart-witte tom cat zich tegen hem drukte en begon te snikken. “Het was maar een grapje. Een stom grapje,” voegde hij er haastig aan toe. Want ja, dit was absoluut niet leuk meer. Hij had niet geweten hoe fragiel Brittlepaw kon zijn. Hij had ook niet in de gaten gehad hoe mager de kat wel niet was. Natuurlijk was het normaal dat katten tijdens deze periode mager waren, maar dit was toch wel extreem. De bruine tabby likte snel verder en haalde zijn tong met zorgvuldige, lange halen over de pels van de zwart-witte tom cat om hem zo snel mogelijk droog te krijgen. En het schuldgevoel in zijn binnenste wat te temperen. “Niet bang zijn, Brittlepaw,” sprak hij. “We krijgen je dadelijk binnen no time droog en dan gaan we naar het kamp. Dan zorg ik ervoor dat je een lekker warm nest vol mos hebt en word je de rest van de dag op je wenken door mij bediend.” Hij ging nog spijt krijgen van die opmerking, maar hij ging er nog meer spijt van krijgen als Darkvoid het te weten kwam en hem zou straffen. Nee, de slaaf van Brittlepaw zijn was een zegen van StarClan vergeleken dat.