Verrazzano (Seamist)

Dom. Dom dom dom. Hij was dom. Waarom kwamen er soms woorden uit zijn mond? Had hij geen zelfbeheersing? Nee, dat was het simpele antwoord. Je kon er lang over lullen, maar links of rechts, nee. Want hij had toegegeven, hij had opgegeven en hij had weg kunnen lopen. Maar de poes kwam alweer dichterbij, haar tweekleurige ogen in de zijne en oh boy... Hij wist dat het puur plagen was, uitdagen, maar man die poos kroop onder zijn huid. Ze miauwde dat ze nog even door wilde gaan met fluisteren. Even bleef hij stil zitten, knipperde een keer langzaam. ‘Uh, nee, dankjewel,’ sprak hij met een scheve grijns. Hij kwam iets met zijn billen van de grond en schuifelde weer wat naar achteren, buiten "ik-kan-tegen-je-kop-slaan" afstand. ‘Ik weet dat het moeilijk is afgewezen te worden, maar...’ miauwde hij met plagende twinkeling in zijn ogen. Hij zette zich al schrap voor als hij een boze driekleurige poes op zijn dak kreeg.

Settleddust vond zichzelf nu wel even geestig. Maar Seamist leek echt goed in haar rolletje te kunnen blijven. Hij gaf daar veel eerder in op. Nee, zij had misschien de grootse durf van beide, maar hij had vandaag al een regeltje teveel gebroken. Maar iets van haar zorgde ervoor dat hij rond bleef hangen. Zijn mondhoeken krulden weer even op bij haar opmerking, waarna hij onverschillig zijn schouders ophaalde. ‘Tsja, wat doe ik eraan? Ik ben een ongevoelige hork,’ miauwde hij, waarna hij opkeek. Hij trok er even een pruillipje erbij. Waarna de allerbeste cliché in hem opkwam. ‘Het ligt niet aan jou, maar aan mij,’ miauwde hij. Het kon er gewoon niets meer aan doen om een plagerig stemmetje op te zetten. Het ging gewoon automatisch. En ze vroeg erom, natuurlijk.

Settleddust zijn snorharen trilden weer toen hij gniffelde. Hij was natuurlijk de bad guy, en zij de reddende engel. Eentje die hem zonder blikken of blozen vijandig territorium deed op wandelen en ongegeneerd met een kater van een andere clan aan het flirten was. Als dat niet de grenzen van de Warrior Code testen was, wist hij het ook niet meer. Maar het was nog geen zonde. Er was niemand om dit te getuigen. Misschien de sterren, maar die konden wel even de andere kant op kijken. Toen zei ze nog even dat het echt aan hem lag. Oof. Hij keek weer gekwetst naar haar. ‘Het is dat ik het zelf zei, dus eigenlijk mag ik niet verdrietig zijn.’ Settleddust zijn gezicht betrok. ‘Maar het doet nog steeds pijn,’ miauwde hij met een pruillipje.