Verrazzano (Seamist)

Settleddust zijn poten jeukten opeens van avontuur, wat onkarakteristiek was van de jonge warrior. Maar hij hoorde verhalen van katten die de grenzen overstaken. Man, zelfs Pepperpaw leek avontuur tussen haar oren te hebben. Dus Settleddust had in zijn kop gekregen dat hij ook maar eens moest gaan kijken waar al die praat over was. Als apprentice was hij heel erg braaf geweest, keurig de regeltjes gevolgd en al zijn energie in zijn training gestoken. Maar dat was voor niets geweest toen hij zijn staart tussen de kaken van een hond had gekregen. Dus misschien moest hij maar iets meer een pluk-de-dag imago krijgen. Maar Settleddust was niet hemzelf, als hij weer een domme actie uithaalde. Eenmaal op rogue gebied, misschien mocht je het ook wel als niemandsland bestempelen, was de dappere ontdekkingsreiziger meteen in een doornstruik gestrand. Zijn vacht was niet eens zo lang, en hij had geen pluisstaart meer, maar hij had geprobeerd zich door een gaatje te wurmen die net was te klein voor hem was. En nu zat hij vast, doorn die in zijn huid prikten op het moment dat hij zich los probeerde te wrikken hielp ook niet mee. Nee, hij was nu de idioot die met zijn kop naar voren vast zat in een doornstruik. Lekker bezig, muisbrein.

_{Een tweebeen had zich door het Riverclan gebied bewogen. De lompe pootstappen van het wezen waren moeilijk te missen en Seamist, ondanks lichte angst, was geïnterigeerd waar het heen ging. Ze had het wezen dan ook geschaduwd tot ze het diep in het rogue gebied kwijt geraakt was. Langzaam zwiepte Seamist haar staart heen en weer terwijl ze haar tweekleurige ogen over het struikgewas liet glijden. Blijkbaar had de tweebeen zijn eigen pad gekozen. Misschien ook maar beter, want tweebenen waren problemen. Dat wist ze ook wel, maar toch was ze nieuwsgierig geweest. Gelukkig was er nog iets anders om haar aandacht te trekken. Een struik in de buurt begon ontzettend te ritselen en Seamist hield haar hoofdje wat scheef, één van haar oren vragend in haar nek leggend terwijl ze ernaar staarde. Wat was dat nou weer dan? Voor een moment bleef ze als bevroren staan, maar besloot toen dat als iets haar aan het besluipen was dat het wel heel erg dom was. Vandaar ook dat ze haar kop nieuwsgierig de struik in stak, om vervolgens te bevriezen toen ze bijna neus aan neus stond met een andere kat. Verbijsterd knipperde ze met haar grote ogen. "Oh!" Ze trok haar kop de struiken weer uit en schudde de bladeren uit haar pels. "Wat doe jij nou daar in die struik?"}

Settleddust meende een vleug verse kattengeur op te merken. De vislucht hing lichtjes in de lucht. Een RiverClanner was in aantocht. Oh StarClan, sta me bij! De jonge warrior zijn eerste instinct was zichzelf nog heviger proberen los te wurmen uit de doorns, maar zijn vacht leek daardoor nog erger om de stekels heen te wikkelen. De struik waar hij in zat wekte hij bijna tot leven door zijn ijverige geschud, totdat hij opeens oog in oog stond met de kop van een RiverClanner. De twee raakten bijna elkaars neuzen aan, maar Settleddust had geen kant om op te gaan. De poes slaakte nog een verrast kreetje uit. ‘Hai,’ miauwde de kater droogjes. Tsja, zijn eer was toch al niet meer te redden, dus zich schamen kon al bijna niet meer. Hij kon nog kort in de twee verschillende ogen in zich op nemen, voordat de kop weer vertrok uit de struik. Daarna klonk vanbuiten de struik de vraag wat hij hier deed. ‘Ik dacht dat ik dunner was, maar blijkbaar heb ik een muis teveel op,’ miauwde hij verslagen. Hij stopte ook met te spartelen. Moest hij haar nou echt om hulp vragen? Zijn laatste greintje trots zou dan ook tot een nieuw dieptepunt zakken. ‘Ik zit vast,’ verzuchtte hij uiteindelijk.

_{De kater leek nog niet heel erg onder de indruk van haar plotselinge verschijning. Hij stootte een droge begroeting uit en waar zij nog verrast was geweest dat er een kat tussen de prikkeltakken lag, was hij totaal niet verbaasd om haar te zien. Nou zeg. Ze wist dat ze niet op de top engste katten van het woud stond, maar een beetje respect mocht toch wel. Toch trok ze geamuseerd met haar snorharen op de woorden van de kater. "Ik verwacht niks anders van jullie Shadowclanners hoor," miauwde ze, waarna haar mondhoeken omhoog krulden met een lachje. "Ik heb gezien dat je vast zit, maar zou ik je moeten helpen dan? Je deed me immers niet eens het plezier om van me te schrikken!" Haar pluizige staart zwiepte heen en weer, hoog in de lucht gehouden doordat ze zich zo geamuseerd voelde.}

De poes bleef rondhangen. Oh, gelukkig! De kansen waren er nog. Vervolgens maakte ze een opmerking die insinueerde dat hij dik was. Maar ja, op dat vlak had hij zijn eigen graf al gegraven dus hij kon een bevooroordeelde opmerking nog net binnen houden. Haar volgende opmerking deed het fronzen. ‘Huh, wat?’ sprak hij dan ook hardop zijn verwarring uit. Niet van haar geschrokken. Had dan gemoeten dan? Haar geur en zachte pootstappen hadden haar aankomst verraden. Maar ja, Waar wachtte ze überhaupt op? Hij was een kater wanhopig voor hulp. ‘Ik zal duizend maal van je schrikken als je me uit deze struik haalt.’ Settleddust was nu wel bereid om alles te doen. Het voelde alsof hij honderden piepkleine schrammetjes had. Hij zou tot het eind van de maan nog doorns uit zijn vacht plukken! ‘Alsjeblieft?’ Ja, de laatste fase van wanhoop had hij bijna bereikt.

_{Seamist hield haar hoofdje wat scheef, een geamuseerde grijns op haar gelaat terwijl ze keek naar de pratende struik tegenover haar. Ze had in haar apprenticetijd nooit veel Shadowclanners gesproken, behalve Littlefish wel eens dan, maar goed die telde niet helemaal. Dus dit was al helemaal een interessante ontdekking. De kater leek minder geamuseerd te zijn door hun ontmoeting daarentegen, iets wat Seamist alleen maar meer vermaakte, want kom op, in levensgevaar was hij niet. Zijn stem nam bijna smekende tonen aan terwijl ze daar stond. "Mhm.. Ik weet het nog niet hoor.." miauwde ze, extra peinzend. Ze stak haar kop weer in de struik en keek de kater onderzoekend aan. Het kon haar maar wat weinig schelen dat ze bijna weer neus aan neus zaten. "Klonk nog niet heel oprecht"}

Oh deze mevrouw was met hem aan het sollen. Settleddust begon het nu ook heus wel door te krijgen. Dit was puur leedvermaak. Hij zat daar vast in zijn struik, en zij had de beslissende keuze ja of nee. En de jonge kater kon niets anders doen dan pogen de goeie woorden uit te spreken. Maar het was een poes. Met poesen wist je het maar nooit. Totdat ze weer haar kop in de struik stak en ze weer oncomfortabel dicht bij elkaar waren. Settleddust knipperde een paar keer verward, voordat hij net deed alsof hij schrok. ‘Ah!’ gilde hij heel mannelijk, waarna hij zijn lach niet meer in kon houden en een domme grijns op zijn bek kwam. ‘Zie je, dit is nog maar het begin,’ sprak hij met een lach in zijn stem. Hij kneep toen kort met zijn ogen, voordat hij zijn meest smekende, wanhopige blik op zijn gezicht probeerde te zetten. ‘Wil je dat ik smeek? Want ik zou op mijn knieën gaan als ik niet vast zat.’

_{Seamist staarde diep in de groene ogen van de kater, alsof ze hem een belofte wilde ontfutselen, al wist ze niet heel erg goed wat ze zelf nou eigenlijk wilde. Ze wilde gewoon een beetje met de kater sollen. Maar wat schetste haar verbazing, de kater begon heel hard te gillen toen ze haar zag. Seamist haar pels kwam recht overeind en haar eigen bek ging ook open. "AH!" gilde ze terug van schrik. Seamist tuimelde achteruit en rolde door het gras heen. Even bleef ze verdwaasd liggen, waarna ze haar pels uitschudde en verontwaardigd naar de struik keek. "Hey dat was gemeen!"}

Voordat Settleddust al goed en wel kon smeken voor hulp, schoot de poes opeens gillend uit de struik. De jonge kater proestte eens van een lachuitbarsting, maar hij had geen idee wat er aan de andere kant van de bladeren gebeurde. Hij probeerde een hoek te vinden, maar hij zag nog geen glimp van haar waarschijnlijk gevlekte vacht. Opeens werd hij beschuldigd als zijnde van de gemene. ‘Wat?’ miauwde hij nu verontwaardigd, waarbij hij de struik weer deed schudden. ‘Jij wilde dat ik schrok! Schrik ik, is het weer niet goed!’ RiverClanners! Dit bewees maar weer dat ze allemaal eigenlijk stomme, domme.. ugh! Settleddust begon ongeduldig te worden. Klaar met de spelletjes. Hij zat hier met zijn kop in de nesten en hij was het zat. ‘Nou, wil je me nou alsjeblieft een keer helpen?’ bromde hij geïrriteerd.

_{Haar hartslag zat nog in haar keel terwijl ze naar de struik keek, haar staart borstelig en dik. De kater begon te protesteren vanuit de struik en hierop poefte Seamist haar pels nog wat verontwaardiger op. "Ik zei vrees mij! Niet ga in mijn gezicht lopen gillen!" miauwde ze, waarna ze met een verontwaardigde snuif naar voren liep, een tak in haar mond nam en deze naar achteren trok. "Hwier dwikwak." Haar miauw was gedempt dankzij de tak, maar als het goed is moest de kater zich nu los kunnen wurmen. Waarom ze hem uberhaupt redde was voor haar ook een raadsel.}

Oh StarClan! Het was ook nooit goed. Settleddust legde zijn oren plat en wiebelde weer eens gefrustreerd op zijn plaats. Vanaf nu zou hij dan ook niet meer voor haar schrikken. Dan was het maar een loze belofte. Dat maakte hem niets uit. ‘Ik kan het ook nooit goed doen,’ murmelde hij dan ook onder zijn adem. Poezen! Maar wonder boven wonder kwam er rek in de struik en een tak werd aan de kant getrokken. Al dan niet dat die tak enkele plukken uit zijn vacht trok. ‘Auw, voorzichtig!’ bromde hij toen gefrustreerd. Maar hij voelde dat hij zich weer kon bewegen en hij wurmde zich voetje voor voetje iets uit de struik. Totdat hij bijna bevrijd was en een toen zijn kop de vrijheid van buiten de struik voelde, schoot de jonge warrior naar voren. Haren vlogen door de lucht toen hij recht op de gevlekte poes katapulteerde die zo vriendelijk was geweest om hem te helpen.

Nu hielp ze de kater en begon hij alweer te miepen en te piepen! Het was ook nooit goed met die Shadowclanners. Met haar rughaar iets beledigd omhoog gezet wachtte ze tot de kater, de struik uit kwam. "Wees niet zo'n pieperd! Wat ben je? Een kitten?" vroeg Seamist met een diepe zucht, waarna ze toekeek hoe hij de struik uit kroop. Pas toen viel het haar op dat hij slechts een stompje had als staart. "Of soms een konijn?" vroeg ze verwonderd. Het was eruit voordat ze er erg in had. Hij had alleen maar een konijnenstaart!

Settleddust was helemaal in zijn nopjes dat hij bevrijd was. Hij kon weer vrij bewegen, ondanks dat hij wat haren onderweg was verloren en er nog enkele doorns in zijn vacht zaten. Dat was een mindere zorg. Het was beter dat voor eeuwig vast te zitten in een struik! Maar meteen wist de poes er weer in te wrijven dat hij niet normaal was. Als kitten uitgemaakt worden kon hij nog met een cynische blik wegwimpelen, maar als een konijn. Meteen trok het bloed uit zijn gezicht weg en parkeerde hij zichzelf prompt op zijn achterste om zijn missende staart proberen te verhullen. ‘Ja ja, heel gevat,’ miauwde hij dan ook beschaamd. Ja, het bleef hetgeen waar hij nog steeds het meest onzeker van was. Hij was ook nog steeds niet helemaal de oude, ondanks dat hij weer gewoon meedeed in de malle molen van ShadowClan. Hij staarde de poes aan, zoekend naar iets waar hij een opmerking over kon maken. ‘Ik noem jou toch ook geen freak omdat je twee verschillende ogen hebt,’ kwam er toen als zwak tegenantwoord richting de knappe RiverClanner.

Oei, die staart leek wel een beetje een gevoelig puntje te zijn. Seamist moest bekennen dat ze zich er niet heel erg schuldig over voelde. De Shadowclan warrior had immers niet zo'n beste beurt bij haar gemaakt, dus heel erg veel sympathie kreeg hij nog niet van haar. Hij deed nog een halfslachtige poging om haar te beledigen, maar helaas, dat ging er bij haar niet in. Een speelse fonkeling verscheen in haar ogen en ze lachte op zijn opmerking. "Kun je ook niet! Die tweekleurige ogen zijn deel van mijn charme," miauwde ze met een brede lach. Jammer joh, konijn. Daar had je Seamist niet mee.

Settleddust vernauwde kort zijn ogen. De poes kroop onder zijn huid en hij vond het maar niets. Stomme, brutale poes. Hij staarde haar dan ook even strak aan. Ze leek wel erg zelfverzekerd, haar charme. Pfft. Settleddust staarde haar nog voor een seconde aan. Ze mocht dan wel knap zijn, ze hoefde ook niet zo ermee te showen. Hij rolde zijn ogen, waarna hij overeind kwam. ‘Ja, oké,’ mompelde hij toen, waarna hij even zijn kop keerde. Tijd om naar huis te gaan. Hij was inmiddels gered. De doorns kon hij thuis wel uit zijn vacht trekken. ‘Maar dit konijn moet maar weer vrolijk naar huis lopen, dus,’ miauwde hij een beetje ongemakkelijk. Zelfspot was nooit zijn sterkste punt geweest. Maar hij kon maar beter zijn onzekerheid als een schild gaan dragen. ‘Doei, uhh.’ Hij wist nog niet eens hoe ze heette!

Ho maar hey nou! Besloot deze kater er nu al vandoor te gaan? Hij leek ook totaal niet haar humor te snappen. Wat een saaierd. En daarmee had hij juist Seamist haar interesse gevangen. Hij verwonderde haar met zijn mopperige gedrag. Met een paar grote sprongen sneed ze zijn pad af en ging ze tussen hem en de struiken staan, haar tweekleurige ogen veelbetekenend. "Hey nou, je hebt me niet eens bedankt voor dat ik je zo heldhaftige gered heb!" miauwde ze met een snuif en een plagerige twinkeling in haar ogen. Het was eigenlijk wel grappig dat ze hem zo ongemakkelijk kon maken.

Settleddust kreeg echter de kans niet om in zijn schaamte te vertrekken. Want voor hij het wist stond de kleurrijke poes weer voor zijn neus. Hij stond abrupt weer stil en kon een korte zucht niet onderdrukken. Want hij verwachte nog een bedankje. En hoewel hij natuurlijk onbeleefd was geweest om niet dankjewel te zeggen, zíj had meteen een opmerking over zijn achterste gemaakt. Hij rolde zijn ogen. ‘Oh natuurlijk, hoe kon ik zo'n hork zijn?’ miauwde hij sarcastisch, doelend op haar opmerking. Desalniettemin kwam er een kleine twinkeling in zijn groene ogen en kwam een mondhoek omhoog. Ze had in elk geval wel lef, daar was geen ontkomen aan. ‘Maar heel erg bedankt, mevrouw,’ miauwde hij met een kort knikje. Aangezien hij nog steeds haar naam niet wist. ‘Ik weet niet wat ik zonder je had gemoeten.’

Seamist keek hem afwachtend aan, ondanks dat ze klein was kon ze wel behoorlijk in de weg staan hoor! Ze zwiepte met haar lange staart en rolde kort met haar ogen toen hij weer vloeiend sarcasme sprak. "Inderdaad, je bent een hork," miauwde ze, dit als enige meenemend van zijn woorden met een brede lach. "Dat lijkt er meer op," miauwde ze vervolgens met een gewichtige knik, waarna ze ging zitten. Haar veelgekleurde staart krulde ze netjes om haar voetjes heen. "Maar ik ben geen mevrouw hoor, ik ben een Seamist," legde ze hem uit, onverstoord. "En wat is jouw naam? Anders ben ik gedwongen om staartgebaseerde bijnamen te verzinnen."

Settleddust meende korte irritatie te zien, waardoor hij kort een plagend lachje liet zien. Maar Mevrouw was nog niet van plan om weg te gaan. Dat liet ze wel zien door weer na enkele plagende woorden als tegenreactie, zichzelf demonstratief voor hem neer te parkeren. ‘Ik kan wel een gentleman zijn,’ sprak hij, waarbij zijn snorharen kort trilden van amusement. Maar de uitweg was nu volledig afgesloten, dus Settleddust ging ook voorzichtig weer zitten, zeker makend dat hij niet precies op een doorn ging zitten die misschien nog in zijn kont stak. De poes stelde zich voor als Seamist. Een Seamist om wel te verstaan. Hij was zich er nog niet van bewust dat zulke dingen bestonden. Maar hij hoopte dat er niet meer van haar bestonden. ‘Settleddust,’ stelde hij zich kort voor. ‘Aangenaam, Een Seamist.’ Hij keek op met een brede grijns op zijn gezicht, alsof hij net de beste grap van het woud had gemaakt.

Seamist keek triomfantelijk toen de kater ging zitten. Zie je, ze kon hem wel manieren bijbrengen! Hij moest gewoon niet zo'n hork zijn en dan was alles hier in orde en konden ze straks allebei hun eigen weg gaan. Seamist haar grote oren trokken nieuwsgierig bij de woorden van de kater. "Ja, dat heb je tot nu toe 100% bewezen, totaal niet een grumpy kont jij. Pas maar op, straks blijft die frons in je gezicht staan." Ze lachte kort, om vervolgens hiermee te stoppen in verbazing bij zijn volgende woorden. Pas na een seconde had ze een tegenwoord. "Top, aangenaam Settleddust aangenaam." Zij kon ook kinderachtig zijn.