Verrazzano (Seamist)

Settleddust was een moment afgeleid door een doorn die in zijn schouder zat, en wist hem met precisie uit zijn vacht te trekken, waarna hij er bijna in verslikte toen hij moest grinniken om de poes haar woorden. Hij spuugde de doorn uit, waarna hij zijn gezicht in een diepe frons forceerde. ‘Hoe bedoel je?’ vroeg hij toen bloedserieus, weigerend om nog zijn gezichtsuitdrukking te veranderen. En even leek hij de poes bij haar staart te hebben, toen ze verbaasd voor zich uit keek en hij een lach op zijn gezicht kreeg, terwijl hij tegelijkertijd niet uit zijn rol probeerde te vallen en boos bleef kijken. Maar ze wist hem terug te pakken, en dat deed eindelijk de rol breken toen hij hardop begon te lachen. Hij rolde zijn ogen en keek de poes hoofdschuddend aan. ‘Om eerlijk te zijn, het is beter dan konijnenko-’ Shit, hoe had hij haar ook alweer genoemd. Het was alleen konijn, hè? Hij verklapte nu bijna een bijnaam die hij had gekregen van een andere irritante poes.

Het was zo intens makkelijk om deze kater bij de neus te nemen. Het was net een klein kind zo nu en dan. Seamist overzag hierbij maar dat ze zich zelf ook niet al te volwassen gedroeg. Seamist stond niet zo lang stil bij wat ze zelf eigenlijk deed. De kater keek haar met een bloedserieuze frons aan. Hij geloofde het ook nog! "Precies zo'n frons als dat je nu hebt sufferd!" miauwde ze, giechelend waarna ze een wit voetje tegen zijn neus zette. "Je kijkt alsof er iemand dood aan het gaan is naast jouw gevoel voor humor!" En dat vond ze, eerlijk gezegd, best wel heel grappig. Maar goed. Vervolgens spitste ze haar oren geïnteresseerd bij zijn volgende woorden. "Konijnenko-? Noemen ze je konijnenkont?" Haar tweekleurige ogen spreidden zich van verbazing.

Settleddust zijn woeste frons werkte, want voor hij het wist kreeg hij een poot tegen zijn snuit, waardoor de frons alweer werd verzwakt en hij dom gegrinnik uit zijn bek liet ontsnappen. De jonge kater drukte zijn kopje iets naar achter, alsof iets heel smerigs hem net had aangeraakt en trok weer een gezicht. Maar toen Seamist sprak over stervende dingen, moest hij weer kort lachen. ‘Ja, ik kijk toch naar jou,’ sprak hij met een jongensachtige grijns. Ja kom op, dit was een inkoppertje. Zijn snorharen trilden van plezier. Totdat hij opeens zichzelf had moeten tegenhouden, en het gevreesde woord uit zijn bek komt. Het bloed stroomde naar zijn wangen en kort wende hij zijn blik af. ‘Ach ja, je weet wel, vrienden. Mannen onder elkaar, die doen graag stoer,’ loog hij luchtig, alsof het niets was. Hij keek weer op en trok kort met een oor. Hij wilde niet zeggen dat hij werd gepest, nee, de meeste katten waren juist heel erg vriendelijk en bemoedigend voor hem. Maar een enkeling kon het natuurlijk verpesten.

Seamist hief haar kinnetje hoog de lucht in. In tegenstelling tot haar vader trok ze zich niet zoveel aan van wat anderen van haar dachten. Dit stelde haar in staat om een beetje over beledigingen heen te zwieren. Zeker als ze van domme Shadowclanners kwamen. "Pah, dit bewijst het wel weer, Shadowclanners hebben geen smaak. Moet ook wel, jullie moeten met jezelf kunnen leven." Haar besluit stond vast, al was haar toon overdreven hooghartig. Ze had haar ogen dichtgeknepen alsof ze niet meer naar Settleddust wilde kijken terwijl ze haar kopje geheven hield. Pfuh. Maar vervolgens opende ze één oog, en daarna de volgende, bij Settleddust's volgende woorden. "Je vindt het erg, of niet?" miauwde ze, haar stem wat zachter.

Settleddust stond met glimmende ogen te kijken hoe het tafereel voor hem veranderde. Blijkbaar werd het grapje niet echt geapprecieerd, maar dat deed de jonge kater alleen maar breder lachen. Hij werd al snel uitgemaakt als een smaakloze Shadowclanner. Hij rolde met zin ogen. ‘Alles beter dan Riverclan,’ mompelde hij daarna stilletjes. Deels was het om haar kinderachtig te stangen, maar deels was het ook waar. Het was nog steeds het deel van hemzelf waar hij het meeste hekel aan had. En hij zou Riverclan daarvoor nooit kunnen vergeven. Ook niet dat ze zijn zusje hadden gestolen. Maar hij weigerde om dat de sfeer te laten drukken, en in plaats daarvan te lachen om de hooghartige dame voor hem.
Totdat ze opeens de toon wist te veranderen. Settleddust zijn lach verdween als sneeuw voor de zon en hij keerde zijn blik af. Hij wilde het hier liever niet over hebben. Hij beet kort op de binnenkant van zijn wangen. ‘Grapjes worden oud,’ reageerde hij kortaf. Hij wilde zichzelf niet kwetsbaar opstellen. Nee, dat zinde hem tien keer niets. Maar opeens wist ze hem in die houding te krijgen. Hij kneep kort zijn ogen dicht en besloot op dat moment dat woorden hem niets konden doen. ‘Maar ik heb ermee leren leven.’

Seamist fronste wat verbaasd toen de kater heel erg mopperig werd. Nou moe zeg. "Wat bitter zeg, je zou haast zeggen dat je reiskruiden onder je tong had verstopt," miauwde ze, waarna ze haar tong uitstak naar de kater. Riverclan was de beste clan ja. Daar mocht die kater best illusies over hebben, maar ze ging er niet in mee.
De kater probeerde lacherig en stoer te doen, naast zijn mopperige gedrag maar Seamist geloofde er geen snars van. "Wat ben je toch stoer," verzuchtte ze, "Maar ik weet het goed gemaakt, zal niks met snel lopende dieren met pluimstaarten weer in de mond nemen."

Settleddust kon zijn frons weer niet lang laten staan, want hij moest gniffelen toen ze begon over reiskruiden. Ze was gevat, dat kon hij zeker niet ontkennen. Al was het de ene keer grappiger dan de andere. Maar toen ze zei dat hij heel stoer deed, kon hij niets anders doen dan zijn schouders ophalen. Mevrouw wist al snel een belofte te maken dat ze het niet snel meer zou hebben over een bepaald hoppend dier. Hij glimlachte. ‘Dat waardeer ik,’ miauwde hij met een knikje. Toch kon hij het niet laten om stoutmoedig op te kijken. ‘Want anders had ik jou vergeleken met een bepaald, langwerpig dier met korte pootjes.’ Het was hem nu inmiddels heus wel opgevallen dat ze lang gelijnd was. Ja, nu hij erover nadacht leek ze wel een beetje op een WindClanner. Goh, het zou hem niets verbazen dat ze ook gemixt bloed had. Want hij kwam erachter dat lang niet meer iedereen tegenwoordig de regels van StarClan op zijn hart meedroeg.

Settleddust vernauwde zijn groene ogen kort. Hield ze zich nou voor de domme? Gefascineerd door de gevlekte poes, kwam hij ook overeind. Hij had eigenlijk nu helemaal nog geen zin om haar te zien gaan. ‘Oh, is dat zo?’ Hij trok één wenkbrauw op, zijn ogen flonkerden ondeugend. ‘Als er slangen zijn in RiverClan met korte pootjes, zou ik dat ook heel graag willen zien,’ miauwde hij, een lachje rond zijn lippen. Hij vernauwde zijn ogen kort toen hij in de hare keek. Natuurlijk was het onmogelijk om zomaar de grens over te wandelen, naar haar huis. Maar stel je voor.  

Seamist wist exact waar hij het over had. Die vergelijking was al vaker gemaakt. Met haar gekke windclan wortelen in combinatie met de langharige, lange en gestroomlijnde Riverclan bouw, was ze een wezelige verschijning. Haar tweekleurige ogen accentueerden alleen maar dat het allemaal niet helemaal bij elkaar klopte. Maar erg vond ze het niet, ze kon jagen, ze kon rennen en ze kon zwemmen. Samen met het feit dat het haar niet zoveel kon schelen lieten anderen haar gewoon met rust, in tegenstelling tot haar vader wie het allemaal heel erg veel kon schelen. Met een twinkelende blik in haar ogen keek ze naar de Shadowclan warrior tegenover haar. "Prima, kom maar mee dan hoor," miauwde ze met een plagerige ondertoon. Hah, alsof hij dat zou durven. Ze liep rustig door in de richting van het gebied en keek over haar schouder.

Settleddust had veel verwacht, maar niet dat de poes haar doodleuk mee zou uitnodigen RiverClan territorium in. Hij zat eerder te denken in de strekking van dat hij zich zorgen zou moeten maken voor de toestand van zijn oren. Maar had hij de uitdaging al snel door. Settleddust zijn eerste instantie was nee schudden, zeggen dat hij zich niet liet overhalen om de Warrior Code te laten overtreden. Maar hij wilde ook niet overkomen als een saaie muis, iemand die niet van het avontuur hield. Nee, hij wilde ook laten zien dat hij lol kon hebben. Hij had namelijk nogal een beroerde eerste indruk gemaakt. ‘Natuurlijk,’ miauwde hij toen ze omkeek, een scheve grijns op zijn gezicht. Ze waren in rogue territorium, de grenzen waren nog even wandelen. Misschien kon hij nog wel van haar gezelschap onderweg genieten. ‘Leid de weg, mevrouw. Ik brand van nieuwsgierigheid.’ Hij kwam in beweging en volgde haar lange, pluizige staart.

Eigenlijk had ze de brommerige Shadowclan kat niet ingeschat als iemand die haar zou gaan volgen naar het Riverclan gebied. Hij leek haar in eerste instantie niet echt een avontuurlijk typ. Tegelijkertijd, je moest wel een bijzonder figuur zijn om zo in een struik verstrikt te raken.. Terwijl ze zichzelf door de struiken duwde en de bladeren langs haar vacht voelde glijden vroeg ze zich afwezig af of ze door deze gedachte nu zelf een keer zo in een struik terecht zou komen. "Als je brandt moet je een duik in de rivier nemen," miauwde Seamist terug op een vrolijke, zangerige toon, "maar geen probleem, daar kan ik je wel mee van dienst zijn straks." Haar mondhoeken krulden omhoog in een plagerige lach terwijl ze eventjes met haar lange staart in zijn gezicht probeerde te slaan. Hah.

Oh StarClan, waar had het lot hem nu weer in doen verstrengelen? Hij liep hier als een domme hond achter een poes aan, naar RiverClan! Ze zou eens moeten weten. Hij volgde haar door de struiken, voor de zekerheid twee keer checkend of er geen doorns in zaten. Maar het waren zachte bladeren die langs zijn vacht streken. Vervolgens miauwde Seamist doodleuk dat hij maar een duik in de rivier zou nemen en dat ze daar hem graag zou bij willen helpen. ‘Oh, dat lijkt je wel wat, hm?’ miauwde hij met een lach, zijn groene ogen twinkelend van plezier. In de korte periode die hij haar nu kende zou hij het haar zeker niet twijfelen in haar intenties dat ze hem ook nog eens daadwerkelijk in de rivier zou duwen. Dat zou vast een groot plezier voor haar zijn. Hij kreeg al rillingen bij het idee dat hij met zijn kop onder water zou zitten. ‘Maar heb medelijden met de kater die nog nooit de rivier heeft gezien,’ miauwde hij stumperig.

Oh StarClan, waar had hij zichzelf in verstrikt geraakt. Elke stap die hij zette was dichterbij RiverClan. Dichter bij een helft van zijn bloed, maar iets wat nooit zijn leven was geweest. Alleen maar omdat hij en poes volgde, hij even stoer wilde zijn. En waarom? Moest hij indruk op haar maken? Maar hij volgde haar. Achter die lange, pluizige staart. Toen ze omkeek zag hij de plezier in haar ogen, waardoor hij kort stil van werd. Maar haar woorden sloegen echter nergens op. ‘Ik weet hoe het is om water in mijn vacht te hebben. Met modder. Ik woon in een moeras,’ sprak hij plagend. ‘En niet grappig,’ sprak hij lachend. Hij was zo bezig met de poes, dat hij niet eens merkte dat ze onder een tak door ging en hij er gewoon face-first tegenaan knalde. Hij knipperde even, waarna hij ook bukte en onder de tak door ging. Man, hij kwam wel echt over als de casanova met doorns in zijn vacht en een bult op zijn kop zo. Hij kantelde zijn kop, probeerde zielig te kijken. ‘Dat vind ik nou heel jammer,’ sprak hij treurig. ‘Je doet me pijn.’ Maar zijn ogen stonden vrolijk, waarna hij naar voren sprong om naast haar te gaan lopen. Hij wist ook wel dat hij op een gegeven moment om moest keren. Maar nog een momentje, eventjes maar.

Settleddust had niet verwacht dat de poes zich abrupt om zou draaien. Hij stond meteen stil toen haar verschillende ogen in zijn vacht voelde prikken. Oh, iets verkeerd gezegd? Hij keek haar vragend aan, maar meteen begon ze haar prachtige rivier goed te praten. Maar tot je oren doorweekt? Nee, bah. Ze waren gek. Maar ze had wel even wat extra bevestiging nodig dat Shadowclan niet zomaar uit hun moeras dronk. Waartoe hij direct begon te knikken. ‘Oh ja, natuurlijk wel,’ blufte hij. ‘Daar worden we hard van,’ sprak hij. Natuurlijk deed hij dat niet. Er waren frissere stroompjes die veel beter smaakten. Moeraswater had toch een bepaald luchtje dat niet zo lekker was. Toch bleef hij serieus kijken, benieuwd of hij haar voor de gek kon houden. Maar het duurde niet lang voordat hij zichzelf weer voor schut zette. Hij moest toch wel even lachen om haar grapje. ‘Dat lijkt mijn passie te zijn,’ sprak hij met zelfspot. ‘Maar anders had ik jou nooit ontmoet, mijn reddende engel,’ sprak hij met enige sarcasme uit. Hij grinnikte kort, waarna hij de achtervolging weer inzette. De rivier kwam zo wel vervaarlijk dichtbij. ‘Dat is super stoer natuurlijk. Ik ben ook een grote, gevaarlijke Shadowclanner. Wat een eer.’

Settleddust moest een lach onderdrukken. Ze geloofde het gewoon. Maar hij probeerde een bloedserieuze uitdrukking te houden en geloofwaardig te knippen. Maar natuurlijk was hij diep beledigd dat hij werd gelabeld als "stinkend". ‘Hey! Jullie zijn degene die vis eten en zwemmen voor jullie plezier. Jullie stinken!’ Top come-back. Welles, nietes. Ze waren net kinderen. Hij had haar duidelijk in haar sas gekregen, blij met haar reddingsacties. Ze was een echte heldin weer hoor. ‘Ja ja, wat moest ik zonder jou,’ miauwde hij vervolgens dramatisch. Even haar ego strelen hoor. Maar daarna werd zijn ego juist weer gekrenkt. Zijn ogen werden kort groot, zijn kopje kantelde een beetje. Dat was ook wel een beetje een inkoppertje geweest. ‘Zelf stoere warriors maken soms een foutje,’ mompelde hij met een klein, zielig stemmetje. Dat zeiden queens toch ook tegen hun kittens? Hij maakte weer een sprongetje om aan te sluiten. ‘Niet dat jij daar iets van weet, want jij bent vast perfect,’ miauwde hij een tikkeltje sarcastisch.