Verrazzano (Seamist)

Settleddust kwam direct tot stilstand. Hij was bijna tegen Seamist op gebotst zo abrupt kwam ze tot stilstand. Hij kantelde even zijn kopje en met opstaande vacht kwam ze naar hem toe. Hij trok zijn kop wat in toen ze beledigd hem weer wat kwam uit voeteren. Een beknepen grinnik kwam over zijn lippen. ‘Oh wauw, je trekt de streep?’ mimiekte hij haar uitdagend, de pretlichtjes in zijn ogen. ‘Oh Seamist, ik huiver van angst,’ sprak hij sarcastisch, waarna hij met ingehouden lach haar aan bleef kijken. Ze sprak dat ze perfect was. Wauw, een dame met een karaktertje was het wel hoor. Hij volgde haar al snel weer en zijn ogen gingen over haar slanke gestalte. ‘Ik stem in met je perfectie, stinkerd,’ grinnikte hij. Hij had echt veel te veel lol om door te hebben hoever hij alweer was afgedwaald van huis.

Settleddust merkte dat ze het niet grappig vond. Of deed ze maar alsof? De jonge kater nam alles niet al te serieus, hij huppelde achter haar aan als een jonge hond. Zijn snorharen trilden van plezier toen ze dreigde hem tegen de grond aan te werken. ‘Hoe veel lol dat ook klinkt, ik denk dat we daar maar niet aan moeten beginnen,’ miauwde hij plagend. Hij rende een paar passen voor haar uit, compleet in onbekend gebied. Hij was nog nooit zo ver deze kant op gewandeld. Nee, het zou hem niets verbazen dat met zijn geluk hij zo een greppel in zou kunnen wandelen. Hij keek achterom met een uitdagende blik op zijn ogen. ‘Maar ik zou je niet pijn willen doen.’ Ja, natuurlijk insinueerde hij dat ze hem niet aan zou kunnen. Kom op, hij was wel echt een ShadowClan kater. Hij zou zich niet in laten maken door een meisje.

Settleddust vond het gewoon grappig om haar te jennen. Ze was er ook zo ontzettend happig op. En hoewel Settleddust wel wist dat hij niet een ster was in eigenlijk... alles, kon hij wel even doen alsof. Maar overmoed zou zijn val worden toen hij opeens een pluizige staart in zijn gezicht kreeg. Hij keek haar even verbaasd aan, alsof hij wilde vragen "nou wat dan?". Maar zijn blik daarna zou waarschijnlijk voor komische opluchting zorgen toen ze vertelde dat hij op RiverClan territorium was. Zijn ogen werden groot en zijn oren draaiden naar achteren. ‘W-wat?’ Hij proefde de lucht en verrek. Het was duidelijk veranderd naar die vislucht die altijd rond haar zusje hing, én om Seamist. ‘Je bent knettergek,’ bromde hij op zijn achterpoten draaide en het liefst terug wilde rennen naar veilig gebied. ‘Je leidt me gewoon serieus je eigen territorium in?’ vroeg hij fel. Niet. Grappig.

Settleddust keek met een vermurwd gezicht naar Seamist. Ze deed zo onschuldig, maar ergens kon hij de humor ook wel van in zien. Hij was echt soms een uilskuiken, hij had dan bijen in zijn brein. Hij had dan ook geen goede reactie die hij kon verzinnen, alleen maar die stomme blik op zijn gezicht. De grens terug naar neutraal gebied was slechts enkele staartlengten van hem verwijdert, maar tussen hem en veiligheid was Seamist, die inbracht dat hij niet meer zo stoer was. Hij hief zijn kop weer wat en vernauwde zijn ogen wat. ‘Dat maakt mij juist toch super stoer? De rebel, de regelbreker?’ miauwde hij, waarna hij weer een paar pasjes richting Seamist liep. Hij was nog steeds pissig om haar grapje, maar eenmaal aangekomen moest hij het maar het beste van maken.

Settleddust keek in haar ronde, onschuldige ogen. Ze stonden nog enkel een paar passen van elkaar verwijderd. Zij was nu ook weer in haar territorium en opeens was hij zo erg de regelbreker. Hij, dit doorgaans zo de code nastreefde, was een stomme, onoplettende sukkel geweest. Toch kon hij de lol er weer van in zien. De onverschrokken rebel. Oh StarClan, hij had zihc net als een volkomen idioot gedragen. Hij grinnikte dan ook wat beschaamd. ‘Dat bedoel ik, woest aantrekkelijk toch?’ Hij wilde nu met een brede boog om haar heen lopen, maar ze was hem voor met haar vlotte babbel. Opnieuw keek hij haar geschrokken aan. ‘Als je dat waagt,’ miauwde hij waarschuwend. Dat was echt niet grappig. Het was dat zij graag haar pels nat maakte, maar hij zat niet te wachten op een angstaanjagende verdrinkingsdood. Settleddust zette dan ook een pasje voorzichtig opzij, steeds dichter naar de goeie kant.

Settleddust wist niet wat ze aan moest met haar. Ze was ontzettend geestig en gevat, maar misschien iets té voor hem. Want ze pakte hem iedere keer weer beet. Wat was hij ook weer een ontzettend makkelijke prooi. Hij kon beter direct op zijn rug gaan liggen en smeken om genade. Maar hij trok een kromme grijns toen ze hem onweerstaanbaar noemde. Uiteraard sarcastisch, maar toch kon hij doen alsof het zijn ego streelde. Maar al snel veranderde dat weer. Ja, leuk geprobeerd, Seamist. Maar deze held op sokken wilde graag zijn pels nog hebben aan het einde van de dag. ‘Onderweg ver weg van de gestoorde poes die hem een nat pak wil bezorgen,’ miauwde hij met een zachte grinnik. Hij zette weer een pasje zijwaarts, kruiste zijn poten over elkaar om haar niet uit zijn beeld te verliezen. Hij trok even zijn wenkbrauwen spelend op. En oh wee als ze het probeerde, want ze zou met hem mee het water in gaan.

Settleddust was verbaasd dat ze het toch altijd maar weer om moest draaien. Ze miauwde dat hij haar hart brak. Hij lachte kort. ‘Dat is dan maar de prijs die ik moet betalen,’ sprak hij met een jolige stem. Hij was helemaal niet de casanova die in zijn vrije tijd achter de meisjes aan zat. Dus dit was een eerste keer. Maar gut, hij mocht eindelijk gaan. Een dankbaar blikje kwam van zijn gezicht. ‘Oh, ik waardeer je gena-’ Maar hij werd afgekapt toen ze opeens op hem afsprong, hij wild zijn kop omhoog gooide en een pasje achteruit zette, vervaarlijk dichtbij de oever van de rivier. Maar op het laatste moment stond ze stil. ‘Seamist!’ sprak hij verontwaardigd, zijn stem overslaand. Hij keerde zijn kop om waar het kalme water dreigend deinde. Zijn blik ging weer naar de poes vlak voor zijn neus. ‘Als je dat doet, neem ik je linea recta mee naar ShadowClan en duw ik je kop in de modder.’ Als ze zo van dollen met hem hield, dan zou ze ooit een koekje van eigen deeg krijgen.

Settleddust had niet door dat zelfs zijn haren overeind waren gekomen en dat hij er nu waarschijnlijk uitzag als een heel harig biggetje. Hij forceerde zijn vacht plat en keek Seamist nukkig aan die zichzelf bescheurde. Hij rolde zijn ogen. Haha, ja grappig, leuk iemand met verdrinkingsdood bedreigen. Maar hij kon er na een tijdje er ook wel de lol ervan inzien. Ze was helaas niet onder de indruk van zijn waterdichte dreigement. Hij keek bedenkelijk, een geamuseerde blik lag in zijn ogen. ‘Dat... is misschien waar. Maar-’ begon hij veelbelovend, zijn reactie zou haar vast doen huiveren. Hij grijnsde breed, waarna hij voor veiligheidsmaatregelen even een paar pasje vooruit zette. ‘ik ben toch zo onweerstaanbaar dat je me wel zou volgen?’ miauwde hij gemaakt zwoel.

Even dacht Settleddust dat hij haar beet had. Ze leek even verstomd en een zelfingenomen lachje kwam op zijn gezicht. Of had hij het een stapje te ver genomen en vond ze dit niet grappig meer? Maar hij was weer eens te optimistisch geweest. Seamist kon er altijd wel een schepje bovenop doen. En dat leerde hij op de harde manier. Zijn hart bonsde in zijn keel toen ze weer begon te spreken. Die lach op haar gezicht voorspelde ook niet veel goeds. De lijn van "is dit nou een grap" of "meent ze dit serieus" kwam steeds dichter bij elkaar te liggen. En hij wist ook wel dat ze hem nu puur aan het uitdagen was. Zijn ogen gingen iets wijder open toen ze nog dichterbij kwam en onbewust kroop hij iets in elkaar toen haar snuit wel heel dicht bij zijn kop kwam. Er leek een rilling over zijn rug te gaan toen ze in zijn oor fluisterde. Oké, abort mission. Zij won. ‘Ooookee,’ miauwde hij ook ongemakkelijk toen hij onder haar kop door boog en bij haar weg dartelde, om zichzelf zo snel mogelijk weer naar haar te richten. ‘Ik geef op, jij wint,’ sprak hij met een frêle lach op zijn snuit. ‘Ik geef eerlijk toe wanneer ik een meerdere zie,’ sprak hij geamuseerd. Ja, mevrouw kwam iets te dicht in zijn aura. Nope.

Settleddust kon opgelucht ademhalen. Het was goed zo. Prima. Fijn. Hij voelde zich prima. Hij kantelde zijn kop even bedenkelijk voor zichzelf, waarna hij zich even verplaatste naar de goeie kant voor de grens, want hij was bijna prinsheerlijk op Riverclan territorium gaan zitten om nog even met de poes te babbelen. Waar was hij met zijn kop? Maar eenmaal op zijn eigen, veilige stukje grond plaatste hij zich en lachte hartelijk. ‘Nou, wen er maar niet aan mevrouw.’ Nee, hij verloor niet graag. En ooit zou hij de schalen weer laten balanceren. Maar ze was nog steeds niet klaar. ‘Natuurlijk,’ antwoordde hij dan ook haar vraag. ‘Ik wilde niets liever dan fluisterende woordjes van een prachtige poes,’ miauwde hij met een scheve grijns. ‘Daar doe ik het voor.’