The Winds of WindClan

Uitleg belegering:

En zo zou het geschiedde. Sabrefur had Rookpaw achter gelaten bij Lavenderstorm op een veilige plek buiten het kamp. Zijn clanmates wisten van niets. Zelfs Stallionstar had van niets geweten tot een paar uur geleden. Hij verwachte nog een consequentie van zijn leider maar ze wisten beide dat voor nu de zet van Windclan voorrang had. Het plan die hij aan Stallionstar had voorgelegd was in gang gezet. Sabrefur had echter zelf er voor gezorgd dat er wat extra zekerheden geplaatst waren. Als het aan hem lag vergoot niemand ook maar één druppel bloed vandaag. Maar hij wist dat op de kritieke momenten tijdens een strijd de woorden van een leider, de woorden van een deputy, wel eens op dove oren konden vallen.
Toch wilde Sabrefur absoluut geen herhaling van de afgelopen keer dat de twee clans tegen elkaar stonden. De dood van de riverclanners had er voor gezorgd dat de band tussen de twee clans voorgoed was verbroken. Het zou tijd kosten om die weer samen te smeden.
Sabrefur had plaats genomen onder aan de grote rots en luisterde naar Stallionstar zijn woorden terwijl zijn oog over de clan ging. Scannend. Elke uitdrukking in zijn geheugen gegrift zodat hij zou weten wie vandaag zou meewerken en wie niet. Vandaag zou beslissend zijn. Vandaag zou geschiedenis zijn. Hij had Lavenderstorm opgedragen om Rookpaw naar hem toe te brengen als alle windclanners al in formatie zatten. Als het mis dreigde te gaan, als de vis vreters niet genoegen zouden nemen met hun woord, hadden ze nog Rookpaw. Ze was hun trump kaart. Hun aas in de stapel. Hun verlossing.

Sabrefur volgde de groep katten het kamp uit. Stallionstar en zijn groep vooraan. Sabrefur en zijn groep er achter. Hij keek even opzij en zag het silhouet van Lavenderstorm tegen de horizon aan staan. Hij knikte naar haar en ze verdween. Zwijgend volgde hij de rest, zo nu en dan een kat tot stilte manen als die het ook maar waagde zijn of haar bek open te trekken en de verrassing te verpesten. Toen ze bij de rivier kwamen gebaarde Sabrefur met zijn staart hem te volgen. Via rotsen en een omgevallen boomstam klommen ze naar de overkant waarna ze één voor één op de grond landde. Aan weerszijde van de rivier stapte hij naast Stallionstar. Niemand had het RiverClan kamp ooit nog aangevallen. Ze waren daarvoor te goed beschermt. Maar hun voordeel kon ook hun grootste zwakte zijn. Niemand kwam er in die dat niet wilde. Tevens kwam niemand ook er uit als ze dat wilde. Sabrefur gromde toen hij de hoge rietstengels zag opdoemen tussen het stromende water van de rivier. Ja, hij zou zich bewijzen. Hij zou niet stoppen vandaag tot de heatherfields in hun handen weer was. Waar het hoorde.

Sabrefur nam plaats op een hogere plek, net als Stallionstar, en keek toe hoe de windclanners zich aan weerszijde van de rivier opstelde. Hij keek om zich heen en voelde hoe de wind vanaf Stallionstar naar hem toe blies. De wind stond met Stallionstar mee, merkte hij. Sabrefur keek even omhoog, naar de hemel die al begon te verkleuren. Deze is voor jou, mijn liefste. Zei hij tegen de sterren die begonnen te vervagen. Lightdove, sta mij bij.

Gelieve even door te geven welke kat bij Stallionstar op de oever zit, en wie bij Sabrefur!
Niemand van WindClan weet nog dat Rookpaw ontvoert is! Alleen Sabrefur en Stallionstar. (en shattered, I'm looking at you stallion) Hou dat dus ook uit je posts. Rookpaw komt pas later in het topic. (Rookpaw zit momenteel op een plek buiten het kamp bij Lavenderstorm.)

Crowcall

Met haar oren in haar nek luisterde Crowcall naar Stallionstars woorden, haar afkeer niet eens proberend te verbergen. Het was niet de 'stank van RiverClan' die haar misselijk maakte, maar de manier waarop hij de naam van de andere clan uitsprak en van de afkeer die hij voelde voor katten met wie ze ooit nog samen hadden gereisd, gejaagd, gevochten. Natuurlijk had dit eraan zitten komen, al sinds het moment ze de heide verloren waren, maar toch had ze zich er niet op voor kunnen bereiden. Ze had gehoopt dat Routnose invloed op de leider uit had kunnen oefenen. Ze had gehoopt dat de lapjeskater de in ieder geval ietwat vredelievende koers van zijn voorganger zou voortzetten.
Ze was niet van plan werkeloos toe te zien. Ze zou niet in het kamp blijven wachten terwijl er buiten haar bereik een bloedige oorlog werd uitgevochten. Stallionstar beweerde dat dit de eervolle manier was. Eer, wat wist hij van eer als hij voorstelde een complete clan uit te hongeren? Er was geen tijd om iets te zeggen voor Stallionstar al van de rots was gesprongen en dus volgde ze hem en de rest van haar clangenoten, met woede in haar ogen en woede in haar bloed. Woede die voortkwam uit een mengeling van wanhoop en vastberadenheid, woede om hoe de wereld schijnbaar moest zijn volgens katten zoals haar leider.
Zodra Stallionstar eindelijk eens een keertje stilstond, ging Crowcall frontaal voor hem staan. "Dus jij vind het eervol om kittens en elders met de hongerdood te bedreigen?" miauwde ze met vuur in haar ogen.

- Crowcall is bij Stallionstars groep

---

Evergreen

Het was hoog tijd. Zwijgend volgde ze Sabrefur, vastberaden, een vage twijfel die zich roerde in haar achterhoofd hardnekkig negerend. Dit soort problemen vroegen om harde maatregelen, had ze dat niet altijd geloofd? Het was een elegante oplossing; een bloedig gevecht kon vermeden worden, en er zouden geen onschuldige slachtoffers hoeven vallen. Butterstar hoefde alleen haar koppigheid even te laten varen om haar clan te beschermen, er hoefde geen geweld aan te pas te komen. De heide zou weer van WindClan zijn.

- Evergreen is Sabrefur gevolgd

---

Homebird

Ze zou zich bewijzen. Dit keer ging ze als warrior. Dit keer zou ze het goed doen. Mama was niet blij geweest met het vorige gevecht, maar Stallionstar zei dat het eervol zou zijn, dus dan was het vast goed, toch? Wat belegeren was, wist ze niet precies, maar zoals hij het zei klonk het minder chaotisch dan het vorige gevecht was geweest, dus dat was een goed teken. Aangezien Stallionstar haar na het vorige gevecht al goedkeurend had toegesproken, besloot ze nu de deputy te volgen, hopend bij hem eenzelfde goede indruk achter te kunnen laten. Spanning tintelde in haar poten terwijl ze achter Sabrefur aanliep, en hoop klopte in haar hart: Stallionstar zei dat ze gingen winnen. Hij zei dat ze de Heatherfields terug zouden krijgen. Eindelijk zou er weer iets goed gaan.

- Homebird is team Sabrefur

  Shadefeather had de groep katten gevolgd na Stallionstars toespraak. Normaal zou hij zich liever buiten een gevecht houden, maar hij wilde zijn Clan helpen en ze hadden de Heatherfields hard nodig. En de manier waarop het nu ging zouden ze een gevecht kunnen voorkomen. Dus Shadefeather volgde met goede moed. Eindelijk zouden ze hun territorium weer terug krijgen, iets wat ze hard nodig hadden. De zon had de vlakte van WindClan erg verhit en er was nauwelijks plek om te schuilen waardoor ook prooi schaars was. De RiverClanners hadden altijd de rivier nog, bedacht hij.
  Hij had toch wel een beetje angst gevoeld toen hij de rivier moest oversteken, maar hij negeerde dat zo goed en zo kwaad als het kon. Zo snel mogelijk stak hij over en voegde zich bij de groep van Stallionstar, waar hij net de woorden van Crowcall opving.
  'Dus jij vind het eervol om kittens en elders met de hongerdood te bedreigen?' miauwde de zwarte kattin die nu tegenover de Leader stond. Shadefeather trok even met zijn oortjes. RiverClan kon nu natuurlijk niet jagen, waardoor onschuldige kittens en Elders inderdaad zonder eten kwamen te zitten. Maar dan moest Butterstar toegeven, omwille van haar eigen Clan.
  Hij stapte naar hen toe. 'Dat is aan Butterstar zelf. Zij had het recht niet om de Heatherfields in te pikken, zeker niet op de manier zoals het gegaan is. Ze hebben meer dan genoeg prooi in hun rivieren, maar wij niet,' sprak hij, proberend zo zelfverzekerd mogelijk te klinken. Hij had geen zin in ruzie en de gedachte aan kittens en Elders die honger lijden zat hem ook niet helemaal lekker, maar het moest. 'Wij moeten de Heatherfields terug krijgen zodat wij onze Clan kunnen voeden. Als Butterstar te koppig is om het terug te geven dan is ze geen goede Leader voor haar Clan.'

tag: Crowcall (en Stallionstar)
Shadefeather zit in team Stallionstar

Er stond iets spannends te gebeuren! Eindelijk iets spannends. Dwarfpaw wist nog niet precies wat. Maar het moest wel iets belangrijks zijn, want ze waren door Stallionstar geroepen om zich te verzamelen bij de Tallrock. Dwarfpaw was er dan ook snel bij, enthousiast dat hij was dat er iets te gebeuren stond. “WindClan zal vandaag de Heatherfields terugnemen!” Miauwde Stallionstar. Daarbij keek Dwarfpaw zijn leider haast bewonderend aan. De Heatherfields terugnemen? Betekende dat… betekende dat een oorlog?! Een echte heuse strijd? Vol verwachting bleef hij luisteren naar wat Stallionstar te zeggen had. “RiverClan heeft onze velden lang genoeg besmeurd met hun stank, maar vandaag is hun laatste dag” Hoewel Dwarf hier niet vanaf het begin af aan bij was geweest had hij er genoeg verhalen over gehoord. Met de seconde leek zijn enthousiasme voor dit moment meer en meer aan te zullen wakkeren. Hij zou zichzelf eindelijk kunnen gaan bewijzen! Daar had hij zo lang op gewacht. Dat een gevecht iets heel sirieus was waarbij ook doden zouden gaan vallen, waaronder katten waar hij persoonlijk iets om gaf, kwam nog niet eens bijna in hem op. Het was dat hij nog stil kon blijven zitten, anders had hij zijn enthousiasme voor niemand kunnen verbergen. “In StarClan heeft Oceanstar mij opgedragen ons gebied terug te nemen. Wij zullen deze keer geen frontale aanval uitvoeren WindClan. Wij belegeren hun Camp.” Het was dus echt zo. Ze zouden RiverClan aanvallen. En hij mocht mee. “Ik verbied eenieder Kittens, Queens of Elders aan te vallen. Wij vechten met eer” Zei Stallionstar op strenge toon. Dwarfpaw knikte. Dat was iets wat hij goed zou moeten onthouden. Ondanks dat hij elke riverclan kat wel zou willen bevechten mocht dat dus niet. En dat was iets waar hij even goed bij stil zou moeten staan. “Wij zullen hun Camp hermetisch afsluiten door ons aan beide kanten op de oever te zetten, elke kat die ontsnapt drijven we terug. Ze zullen niet in staat zijn te jagen, wij wel. Ter bescherming van ons Camp zullen er 7 Warriors hier blijven” Blijven? Heel even liet Dwarfpaw zijn blik over de andere Warriors gaan. Hij wilde niet blijven. Als het echt moest… maar het liefst wilde hij mee in de aanval. “Als RiverClan frontaal aanvalt doen wij dit ook, vecht dan met eer waarvan ik weet dat jullie die hebben. Laten we de Heatherfields terugnemen” Zei Stallionstar tot slot. Waarna hij van de Tallrock af sprong en zijn weg maakte richting de uitgang van het kamp. Dwarfpaw volgde, en kwam daarmee al snel in een groep terecht met onder andere Crowcall en Shadefeather. Sommige anderen zoals Otterpaw en Laurelpaw gingen met Sabrefur mee.
Dwarfpaw voelde zich ergens wel thuis in het donker van de nacht. Waar sommige katten bang waren voor het donker vond hij het juist wel iets geruststellends hebben. Een verwelkomend kleed van koele lucht waar hij zich compleet in kon verschuilen. "Dus jij vind het eervol om kittens en elders met de hongerdood te bedreigen?" Dwarfpaw keek op. Het was Crowcall geweest die deze woorden gesproken had. Ze stond voor Stallionstar. Een beetje besluiteloos liet hij zijn blik van de een naar de ander gaan. Hij had beide hun meningen gehoord en gek genoeg kon hij zich ook in beide vinden. En dus bleef hij staan waar hij stond en hield hij zijn mond dicht. Aangezien Dwarfpaw niet verwachtte dat hij ook maar iets nuttigs bij zou kunnen dragen aan deze situatie. Gelukkig had Shadefeather er wel iets op te zeggen. Hij stapte dan ook op de twee af. “Dat is aan Butterstar zelf. Zij had het recht niet om de Heatherfields in te pikken, zeker niet op de manier zoals het gegaan is. Ze hebben meer dan genoeg prooi in hun rivieren, maar wij niet,” Daar had hij wel een punt… “Wij moeten de Heatherfields terug krijgen zodat wij onze Clan kunnen voeden. Als Butterstar te koppig is om het terug te geven dan is ze geen goede Leader voor haar Clan.” Dwarfpaw keek van Crowcall naar Stallionstar en terug. Was het zo als Shadefeather zei? Wie zou het hem zeggen?

-Team Stalionstar

“Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen bij de Tall Rock!” hoorde Whitefur Stallionstar aankondigen. Haar jongen piepte toen ze opstond om te gaan kijken. De stem van de nieuwe leider klonk vurig. Er moest iets aan de hand zijn. '' stil maar ik zal snel terug zijn'' stelde ze de kleintjes. ze gaf de kittens allemaal een liefkozend kopje en draafde naar buiten. Ze hoopte dat het niet al te ernstig was, Windclan had veel doorstaan de afgelopen manen. Wat nerveus stapte ze de richting van de Tallrock. “WindClan zal vandaag de Heatherfields terugnemen!” De stem Van Stallionstar klonk vurig. Woede leek door zijn ogen te waaien. Een schok ging door de witte kattib. Een gevecht. Ene strijd tegen de krachtige rivierclan. Angstig keek ze toe hoe de meeste krijgers enthousiast werden bij het idee om hun territorium terug te krijgen. Stallionstar vervolgde zijn plan. Eenmaal uit gesproken was Whitefur iets opgeluchter. Het was een slim plan. Whitefur hoopte dat er geen onnodig bloed verspild zou worden. Ze slikte en dacht aan haar kittens. Ooit zouden ze ook strijden. Bij die gedachten kreeg ze kippenvel. Ook een vleugeje trots. Sabrefur, de nieuwe deputy, liet haar uit haar dagdroom opwaken door Ze zag hoe verschillende katten zich aansloten bij hun leider en deputy. Ook zag ze jonge apprenticew. Met een zwaar hart keek ze toe. Hoeveel van de katten zou ze terug zien. '' succes, mogen de starclan jullie vergezellen. '' riep ze de krijgers toe. Over haar schouder kijkend naar de wegstormende vlangenoten stapte ze de nursery weer binnen

Verdeling WindClan katten:

When we lose, we shall never back down.

De jonge Warrior wist dat het met zijn moeder's dood een andere Clan zou worden. Andere katten hadden het voor het zeggen waardoor hij zich aan moest passen an de nieuwe structuur. De kater miste de ouder die zoveel voor de Clan had gedaan als Deputy en Leader. Ze was een vredige kattin geweest maar niet bang om haar leven te geven voor anderen. Dit had dan ook geleid tot de nieuwe katten aan de leiding. Stallionstar en Sabrefur. Vooral de laatste kon hij niet goed peilen, hij was hard en relatief kil. De kater was er een die hij automatisch lichtelijk wantrouwde. Het was nog niet zo lang geleden dat hij tot Warrior was benoemd waardoor de nieuwe taken hem soms deden twijfelen. Immers was hij voor het eerst mentor van een jonge kat en had hij nog maar net zijn volwaardige rang. “Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen bij de Tall Rock!” Had er geklonken waardoor hij zich zwijgend voor de kater had geplaatst samen met zijn clangenoten. Het deed nog steeds zeer hem daar te zien staan, zijn moeder was er niet meer al leefde ze voort in de kittwns waarvoor ze haar leven had opgegeven.

WindClan zal vandaag de Heatherfields terugnemen!” miauwde de Leadee en hij keek naar de gezichten van alle katten, kort fronsde Frayhowl ook al stond hij achter het besluit. Ze hadden het territorium dat oorspeonkelijk van hen was nodig. “RiverClan heeft onze velden lang genoeg besmeurd met hun stank, maar vandaag is hun laatste dag” miauwde hij met een lichte grom in zijn stem. Ze hadden het territorium op een heel slinkse wijze afgenomen. Zijn moeder had tegen een Bloosclanner gevochten om de eer van Windclan in stand te houden. Dat terwijl Riverclan dat moment van zwakte gebruikte om katten te doden. Al hadden ze datzelfde ook onbewust gedaan in de felle strijd. “In StarClan heeft Oceanstar mij opgedragen ons gebied terug te nemen. Wij zullen deze keer geen frontale aanval uitvoeren WindClan. Wij belegeren hun Camp.” miauwde hij toen er een zacht briesje begon op te steken dat met zijn vacht speelde. Het klonk beter dan vechtten met Riverclan. De laatste volle aanval had teveel katten gekost en Windclan was slim. Wellicht niet de sterkste maar wie niet sterk was door brute kracht verzon betere plannen. “Ik verbied eenieder Kittens, Queens of Elders aan te vallen. Wij vechten met eer” miauwde hij met strenge stem. Iets waar zijn moeder ook achter had gestaan. Onschuldige katten beschermen. “Wij zullen hun Camp hermetisch afsluiten door ons aan beide kanten op de oever te zetten, elke kat die ontsnapt drijven we terug. Ze zullen niet in staat zijn te jagen, wij wel. Ter bescherming van ons Camp zullen er 7 Warriors hier blijven” miauwde hij en hij keek even naar Sabrefur die onderaan de Tall Rock zat. “Als RiverClan frontaal aanvalt doen wij dit ook, vecht dan met eer waarvan ik weet dat jullie die hebben. Laten we de Heatherfields terugnemen” Frayhowl stond rustig op terwijl hij kort met zijn staart zwiepte. Hij zou mee gaan, het was zijn taak om de wensen van zijn moeder in vervulling te laten gaan. Al was hij niet verantwoordelijk, maar hij zou haar eer levende proberen re houden.

For we shall become the wolves,
Running with the wind under the silver pelt.

De blauwgrijze kater stapte rustig en zelfverzekerd met de groep mee. Hij mocht de Deputy dan wellicht geen honderd procent vertrouwen maar hij zou niet meteen zijn rug de kater toe keren. Hij wist dat vijanden soms het dichtste bij gehouden moesten worden. Hij kon de oudere, ervaren kater niet lezen en dus zou hij moeten wachtten tot zijn daden zich zouden bewijzen. Hij was duidelijk niet de enige van zijn nest die zich bij deze opdracht zou voegen, ook zijn witte zusje had zich bij Sabrefur gevoegd. Frayhowl voegde zich niet bij het gesprek dat katten onderling hadden en drukte enkel zijn lichaam kort tegen die vam Homebird voordat hij naar Evergreen toe stapte en zijn kop kort tegen haar schouder drukte. De oudere kattin wist vast beter wat hen te wachtten stond. Hij zwiepte licht gespannen met zijn staart terwijl zijn blauwe ogen zich op het kamp van Riverclan focusten.

-Zit bij Sabrefur
Tag: Evergreen & Homebird

And so we shall rise and fight.

Crowcall

In Stallionhearts bllik vond ze niet meer dan een koele afstandelijkheid, en van de andere warrior die zich bij hen voegde hoefde ze ook geen medestand te verwachten. Luisterend naar Shadefeathers woorden stootte Crowcall een ongelovig lachje uit. Aan Butterstar zelf? Dus het was tegenwoordig het slachtoffer dat schuldig was aan de misdaad? Het stuk over hoe RiverClan de heide had overgenomen besloot ze voor nu te negeren, voordat ze zonder pardon als verrader zou worden bestempeld. Als je het aan haar had gevraagd, hadden ze de heide met RiverClan moeten delen, en dan niet voor één patrouille per dag. Ze had kunnen zien hoe mager de vissers eruitzagen, ze had kunnen zien dat ze het nodig hadden. Maar compassie was bij WindClans leiders ver te zoeken.
Stallionstars reactie bracht een al even grote verontwaardiging in haar teweeg. "Het minste bloedvergieten, bij StarClan, hoor je wel wat je zegt? Wat als Butterstar niet toegeeft? Blijven jullie hier dan zitten tot de kittens van RiverClan beginnen te sterven? Willen jullie dat serieus op jullie geweten hebben?" Ze staarde van Shadefeather naar Stallionstar en vroeg zich af hoe Oceanstar de lapjeskater ooit tot haar deputy had kunnen benoemen. De vorige leidster was ook niet bepaald perfect geweest, maar zo ver als dit zou ze nooit zijn gegaan. Ze zou geen kittenlevens op het spel gezet hebben, andere clan of niet. "Wil iedereen hier dat op hun geweten hebben?" Als de geur van WindClan de katten op het eiland niet had gealarmeerd, dan had haar stem dat nu wel gedaan. Haar blik gleed de groep rond, zoekend naar iets van medeleven in de katten om haar heen. Iemand moest toch een hart hebben.

- Stallionstars groep

---

Evergreen

De spanning was voelbaar in de lucht als de stilte voor de storm. Zouden wind en water vandaag een orkaan vormen, nog groter dan de vorige keer? Zouden er slachtoffers vallen? Of zou Butterstar verstandig zijn en dit gevecht links laten liggen? De RiverClanleidster was koppig, het kon beide kanten opgaan. Ze keek opzij naar Frayhowl en knikte hem even toe. Houd je sterk, zei haar blik. Ze hoopte dat geen van Oceanstars kinderen hun moeder naar Zilverpels zouden volgen vandaag.

- Sabrefurs groep

---

Homebird

Gelukkig was haar broer bij haar. Wat er ook gebeurde, ze wist dat ze het juiste deed als ze zich inzette om hem te beschermen, dat had het gesprek met haar moeder haar duidelijk gemaakt. Voor je familie mocht je alles doen en StarClan zou haar vergeven als het weer misging. Al hoopte ze toch dat ze niet nog eens een kat zou moeten zien sterven wiens dood zij voor een deel op haar geweten had. Ze bleef naast Frayhowl staan en probeerde er dapper uit te zien.

  Misschien had hij voor zijn beurt gesproken, maar Stallionstar bleef stil terwijl hij zijn verhaal deed. Daarna keek de Leader weer naar Crowcall. 'Ik kies voor het minste bloedvergieten, wat is daar niet eervol aan?' vroeg hij. Verder wilde hij er blijkbaar niet meer woorden aan vuil maken.
  Shadefeather dacht, of eerder hoopte, dat het zo wel duidelijk was, maar een ongelovig lachje kwam hij Crowcalls bek. 'Het minste bloedvergieten, bij StarClan, hoor je wel wat je zegt? Wat als Butterstar niet toegeeft? Blijven jullie hier dan zitten tot de kittens van RiverClan beginnen te sterven? Willen jullie dat serieus op jullie geweten hebben?' miauwde ze tegen de WindClan Leader. 'Wil iedereen hier dat op hun geweten hebben?'
   De kater trok even met zijn oren. Hij vond het een vreselijke gedachte om de kittens zonder eten te laten zitten, maar het was echt aan Butterstar zelf. Als zij niet wilde toegeven, dan stierf ze haar eigen Clan uit. Zij kwamen alleen maar terug nemen wat hun toebehoorde en wel op de minst gewelddadige manier.
  'Als Butterstar het echt zo ver laat komen dan verzinnen we er wel iets op,' miauwde Shadefeather tegen de zwarte kattin. Hij hield zijn stem zacht en kalm, het laatste wat hij wilde was ruzie binnen zijn eigen Clan. 'Maar laten we daar maar niet vanuit gaan.'

Hij had in de warrior's den gezeten toen hij het geroken had. De geur van WindClan, duidelijk, opdringerig, en op een plek waar het nooit komen moest. Op RiverClan gebied. Zodra deze geur hem bereikt had, hadden ook zijn clangenoten deze geroken. Er ontstond vrijwel meteen ophef, en de deputy twijfelde dan ook geen seconde om zijn patrolbriefing achterwege te laten en poolshoogte te nemen.

De massieve kater sprong op de verhoging in het kamp, waar hij normaal gesproken de clan vanaf toesprak. Nu deed hij dit om over de kampmuren, bestaande uit riet en modder, heen te kijken. Wat hij zag kwam als een onaangename verrassing. Het water rondom hun kamp stroomde even kalm als normaal en het leek net alsof er niks aan de hand was. Maar de twee oevers die dit water omringde waren gevuld met WindClan katten. Furie greep om het hart van Panthergrowl. Hoe durfden die hazenvreters. Ze sloten hen in. Ze konden geen kant op zonder WindClan tegen te komen. En Butterstar was buiten het kamp, op speciale missie gegaan met Coyotepaw.

"Katten van RiverClan!" begon hij dan ook, terwijl hij zich wegdraaide van het misselijkmakende aanzicht van WindClan op hun gebied. Iedere WindClanner die daar nu stond verbrak de warrior code. Zouden ze zich dat realiseren? StarClan had Butterstar gestrafd voor een oorlog voeren in tijden waar er geen andere keus was. Wat zouden ze in petto hebben voor de katten die zo doelbewust de code overtraden? Hij wenste hen, met woede kokend in zijn bloed, het ergste toe. "WindClan bewijst keer op keer hoe goddeloos ze kunnen zijn. Ze hebben de warrior code overtreden en staan op onze oevers! We kunnen ons territorium niet in zonder hen tegen te komen. Maar!" Kort hield de deputy zich stil. Dit was niet het einde. Als WindClan dacht dat ze hen nu als muizen in een val hadden gevangen, hadden ze het fout. "Wij zijn RiverClan. We passen ons aan aan de omstandigheden en overleven, samen! Ze denken dat ze ons compleet afsluiten van eten nu ze ons territorium bezetten. Echter hebben zij een groot detail over het hoofd gezien! Ons kamp is omringd door water en in water zitten vissen. En laat dat nou ons meest gegeten prooi zijn!" Zijn stem was krachtig, vurig en bovenal zelfverzekerd. WindClan zou hen hier niet verslaan, nu niet. Natuurlijk was vissen in het water dat hun kamp omringde geen permanente oplossing - er was lang niet genoeg vis hen allemaal te voeden en als het te lang doorging zou er helemaal geen vis meer overblijven. Echter kon hij nu ook niet zomaar een idee uit zijn duim zuigen en hopen op het beste. Daar had hij hulp bij nodig. "Ik zou graag horen van alle senior warriors in onze clan. Deze mogen vast verzamelen in de leader's den en hier hun beste ideeën voorleggen over hoe we deze boze kleuters gaan aanpakken. De rest van RiverClan, blijf rustig en hervat je normale taken of pak wat rust. Dit is niet het einde van de wereld." Dit laatste bromde hij laag, helemaal klaar met het gedoe met die rotclan. Toch moest hij hen ook aanspreken.

Vandaar dat hij richting de uitgang liep van het kamp, en zich tot de vijandige clan richtte. "WindClan! Waar is jullie leider," riep hij hen toe, waarbij hij met versmalde ogen op zoek ging naar Oceanstar.

- Senior warriors mogen naar de leider's den om ideeën voor te leggen, als hier animo voor is kan ik ook een apart topic aanmaken hiervoor!
- BUTTERSTAR IS NIET IN HET KAMP!

Rosekit lag vredig te slapen niet wetend wat er te gebeuren stond. Het luidde gemauw van Pantergrowl wekte haar. Met een slaperig hoofd keek ze om zich heen. Kittens en moederkatten zaten nerveus ik de Nursey. Rusteloos keken ze toe en fluisterende hun litter toe. Rosekit keek verbaasd toe. Wat was er aan de hand? Voorzichtig en nog steeds een beetje wankel stapte ze haar zachte mos bedje uit en liep naar de uitgang. Voor zichtige stak ze haar kopie uit. Ze zag dat Pantergrowl de clan toe sprak. Er hing een gespannen sweer. Rosekit hoorde diverse katten fluisteren en mopperen. '' windclan'' hoorde ze. Met ogen zo groot als schoteltjes keek ze toe. Ging de windclan de rivierclan aanvallen? Rosekit slikte. Voorzichtig en nieuwsschierig stapte ze de Nursey uit. "Terug naar binnen kleine! Het is gevaarlijk buiten. Blij binnen bij de andere kittens" beet een grote Warrior haar toe. "ga!" gromde hij opnieuw. De kleine kitten keek hopeloos toe. Vlug draaide ze zich om en rende de Nursery binnen. Ze schoot haar mos bedje weer in en krulde zich zo ver mogelijk op. Ze miste haar moeder nu meer dan ooit. De heerlijke warme vacht en haar liefdevolle blik. Rosekit kneep met haar oogjes, het was de windclan die haar moeder had vermoordt. En dat zou ze ze nooit vergeven. Maar het enige wat ze nu nog kon doen was hopeloos toe kijken. Een grijs gestreepte kattin stapte op haar af. ''daar ben je! Ik was doodsongerust.'' rosekit knikte een beetje en liep loom met haar pleegmoeder mee. Het enige wat ze wou dat het voorbij was. Dat ze niet hoefde te vechten, niet hoefde te schuilen en niet bang hoefde te zijn.

Hij spitste zijn kleine oortjes toen hij de bekende stem van zijn vader hoorde, maar deze klonk bang, of boos. Er was iets goed mis. Angstig geroezemoes vulde het kamp. Zelfs de kit begreep dat er spanning heerste. Maar wat gebeurde er precies? Met veel moeite kwam hij overeind en waggelde hij onhandig naar een plek met meer zicht vanuit de Nursery. Niks. Er gebeurde niks. Maar er was toch íéts. Een vreemde geur die hij niet kon plaatsen dreef zijn neusje binnen. Was dat waar iedereen zich druk om maakte? Hij baande zijn weg naar de uitgang van de Nursery en keek nieuwsgierig toe.

Appleseed had niet veel te doen vandaag. Hij had in de ochtend een vis gevangen en nu had hij een paar apprentices geholpen met de mosbedden van de elders te vervangen. Met zijn poten kneedde hij het nest tot een goede vorm. "Katten van RiverClan!" Zijn cyperse oren kwamen omhoog. Een ceremonie? Nu? Hij trippelde naar buiten. Vanaf dat de geur van het tekenspul achter zich lag rook hij de hazengeur van Windclan. Het was sterk. Ze waren dichtbij en met veel. Een rilling kroop over zijn rug. Zijn haren gingen rechtstaan. Nerveus en gespannen luisterde hij naar de deputy. Butterstar was juist uit het kamp. "De rest van RiverClan, blijf rustig en hervat je normale taken of pak wat rust. Dit is niet het einde van de wereld." Hij wiebelde met zijn oren. Tja, wat moest hij nu nog doen. Hij wilde nog wat gaan jagen, misschien zijn poten wassen, maar dit kon niet. Zijn blik ging naar de Nursery. Hij hoorde daar wat piepjes. De cyperse kater stapte een beetje onzeker naar de ingang. Hij liet zijn ogen wennen aan het donker. Voila. Moest het kamp worden aangevallen dan stond hij al paraat om de nursery, de kittens en de moederkatten te beschermen. "Zal ik jullie een verhaaltje vertellen over Windclan?" Dat was wel toepasselijk.

Location: The Nursery

De vijandelijke geur had haar doen opschrikken uit haar korte rustmomentje, voor het eerst in dagen had Crystalshell zichzelf een kleine pauze gegund. Hierdoor was de mededeling dat zij volledig omringd waren door de clan die zij momenteel het meest verachte des te schokkender. Ze luisterde naar de toespraak van Panthergrowl, en putte daar wat moed, ze zouden zegevieren daar was ze van overtuigd. De gedachte dat er opnieuw zo'n bloederig gevecht zou kunnen losbarsten als de laatste keer was tegelijkertijd doodeng en opwindend. Ze zou zich met alle plezier opnieuw in de strijd gooien om die hazenvreters terug te drijven. Ze keek om zich heen en vroeg zich af wie van de katten bereid zouden zijn om alles te geven. Het ideale beeld was natuurlijk iedereen, maar de realiteit had laten zien dat in tijden van oorlog en brute veldslagen niet iedereen zijn leven durfde te riskeren.

Locatie: Midden in het kamp

De geur van WindClan was dichtbij, hij wist dat het foute boel was. De grote grijze kater keek rond in het kamp, hij zag dat Panthergrowl al in beweging was. Stormwind wachtte af en luisterde naar de deputy. Butterstar was het kamp uit gegaan, zonder hem. Ze was niet veilig op dit moment. Coyotepaw was bij haar maar toch, zou het genoeg zijn? Als zijn dochter en vrouw iets overkwam zou hij zichzelf nooit vergeven. Butterstar's laatste escapade had hem al een hartverknettering bezorgd. Zijn hart huilde voor haar.
Maar nu had WindClan hen omsingelt. Wat gingen ze doen? Hen uithongeren? Eer was nergens te vinden. "WindClan katten hebben geen eer!" brulde de grijze kater woest na de woorden van Panthergrowl, in de hoop dat het misschien de oren van de hazenvreters zou bereiken. Daarna stond hij op, als senior warrior was hij uitgenodigd voor overleg in de leaders den. Hij volgde Panthergrowl, die WindClan uitjoelde. Hij tikte hem kort aan met zijn staart. "Panthergrowl, dit heeft geen zin. We moeten er van uit gaan dat WindClan nog net eervol genoeg is om Butterstar met rust te laten. Laten we overleggen met de senior warriors." zei hij kalm. Maar zijn ogen spuwde vuur. Niemand kwam aan zijn familie, zijn clan.

Een bruine kater naderde de Nursery. En wat was hij groot, kollosaal in Tiny's ogen. En hij dacht dat zijn moeder groot was. Met grote ogen keek hij hem aan. Zou hij hem moeten bevechten, om de Nursery te beschermen? Want dat kon hij echt niet hoor. Maar plots begon hij te praten: "Zal ik jullie een verhaaltje vertellen over Windclan?" De vreemde kater klonk helemaal niet gevaarlijk. Alsnog bleven Tiny's ogen straks op hem gericht. Hij had maar amper begrepen van wat er aan hem gevraagd werd. Maar het stuk verhaaltje had hij wel begrepen. "Uhuh." murmelde hij. Dat interesseerde hem wel.

Tag; @appleseed + ander Nursery volk