The Winds of WindClan

Verdeling WindClan katten:

Stallionstars woorden waren koud als de bladkaal die ze achter zich gelaten hadden. Shadefeather deed een onbeholpen poging Crowcalls woede wat te sussen en faalde daar compleet in. De zwarte poes keek hem alleen maar even aan met een doodse uitdrukking. Waar moest ze dan vanuit gaan? Dat het allemaal wel op rolletjes zou lopen, zoals het natuurlijk altijd deed? Not? Ze keek rond. Tevergeefs wachtte ze op bijstand. In plaats daarvan was het enige dat volgde een onverwachte klap in haar gezicht. Een halve pas naar achteren struikelend hapte ze naar adem, en keek met schok op haar gezicht naar de kater die haar geslagen had. Even voelde ze met een poot aan haar nagloeiende wang en half verwachtte ze er bloed op te zien, maar haar poot bleef droog; het leek erop dat hij zijn nagels had ingehouden. Meer dan een lichte terechtwijzing kreeg Bearclaw niet voor zijn aanval en Crowcalls blik gleed terug naar de gevlekte leider, de schok langzaam weer plaatsmakend voor een ijzige woede. "Oceanstar is dood en jij laat je ware aard zien", gromde ze met bevende stem, maar ze volgde hem niet toen hij langs haar heenstapte en de RiverClandeputy aan de andere kant van het water aansprak. Op trillende poten bleef ze staan, alleen temidden van haar clangenoten, nog enkele tellen in stilte smekend dat iemand haar kant zou kiezen. Was dit haar clan?

Panthergrowl keek op toen Stormwind zich bij hem aansloot. Deze vertelde hem dat dit geen zin had en Panther knikte. "Ik ben hier niet voor overleg. Ik ben hier om te kijken met hoeveel katten we te maken hebben. Wie hun leider zo blindelings volgen dat ze de code vergeten. En waarom Oceanstar dit ooit toe zou laten."

Hoewel hij het nieuws nog niet gehoord had. Lag dit voor de hand. Het was niets voor Oceanstar om onschuldigen in gevaar te brengen door een goddeloze actie als dit. Hoewel hij een hekel aan haar gehad had, was zijn haat voor haar voorgaande deputy twee keer zo groot. Dat hij nu Stallionstar geworden was, was de minst leuke verrassing die Panther in zijn leven meegemaakt had. En StarClan wist dat hij er flink wat had mee mogen maken.

Het was duidelijk dat Stallionstar zichzelf heel wat vond. Maar dat deed Panthergrowl wel gezegd helemaal niks. Het kon hem geen rat's ass schelen dat de ander nu een rang gestegen was, voor hem zou hij altijd Stallionheart de warrior blijven en niets meer dan dat. Disrespectvol misschien, maar in tijden als deze was er niets van respect op te brengen voor WindClan.

"Stallionstar, je weet dat je de warrior code overtreed met deze actie? Dat je grenzen overtreed maar daarbij ook onschuldigen, kittens, in gevaar brengt. Dat je al je warriors meetrekt in je zonde. En dat StarClan je zal straffen voor deze overtreding." Hij zei het luid genoeg om verstaanbaar te zijn voor iedereen die daar aan de oever stond. Iedereen zou de gevolgen voelen van hun daden nu. Ergens hoopte hij dat WindClan zou gaan twijfelen aan de bevelen. Ja het was verplicht om de woorden van de clanleider te volgen. Maar dit verviel als dit tegen de rest van de code in ging. Tegelijkertijd bekeek hij goed wat er aan de hand was. Aan beide oevers stond een groep katten. Hij telde zeker de helft van heel WindClan hier. Aan de andere oever zag hij een kater op een verhoging, hoogstwaarschijnlijk de nieuwe WindClan deputy, die hij herkende als Sabrefur.

Hoewel Dinspots één van de meest morally grey personen was die je tegen komen kon, beviel dit plan hem niet. Het was slim, dat zeker, maar hij betwijfelde het of de dooie daarboven dit zo leuk zouden vinden en om eerlijk te zijn wilde hij er niet zijn voor de reckoning die dan zou volgen. Maar hij was een warrior en warriors hadden taken. Namelijk het opvolgen van de woorden van de leidinggevende, that being Stallionstar en Sabrefur. En die stonden er nou echt op om dit plan uit te voeren. Prima, whatever, hij ging wel mee. Maar hij was er niet blij mee. Grotendeels ook omdat hij wist dat zijn meisje er niet blij mee zou zijn. En zij was zijn alles in zijn wereldje.

Din bleef bij de kant van Stallionstar, puur omdat hij niet wist wat hij van Sabrefur verwachten moest en hij niet van plan was om hierachter te komen midden in een uit de hand gelopen gevecht. Hij was er dan ook bij toen Crowcall de woorden sprak die hij ook dacht en hierdoor in haar gezicht geslagen werd. Met een gezicht vol afgunst keek hij ernaar. "Crowcall heeft gelijk. Ben je bang om de waarheid onder ogen te komen Stallionstar? Eerlijk, als je zo'n plan als dit doet moet je ook de gevolgen ervan zien en er achter staan," sprak hij met een opgehaalde neus. Gatver, had die kater een hero complex of zoiets? De gehavende kater stapte naar Crowcall toe en tikte haar kort aan om te laten zien dat hij haar steunde, of zo. Dat ze er niet alleen voor stond in ieder geval. Wat ontzettend zoetsappig allemaal, bah. Om heel eerlijk te zijn, Stallionstar had hen de keuze gegeven om terug te keren naar het kamp en heel misschien deed hij dat nog ook. Want een halfbakken leider die niet achter zijn eigen gore keuzes kon staan was zwak in Din's ogen en hij ging niet achter een zwak huppelsletje aan lopen als één of ander schoothondje.
- Tag; Stallion's team

  Zijn sussende bedoelingen hielpen niet echt. Maar voor hij het wist was Bearclaw al naar voren gestapt en had Crowcall een klap in haar gezicht gegeven. Shade deed even een stapje achteruit, maar ontspande wel wat toen Bearclaw duidelijk maakte dat ze aan dezelfde kant stonden.
  'Crowcall, houdt je rustig of keer terug naar het Camp. Bearclaw, die aanvallen mag je dadelijk gebruiken naar RiverClan, niet je eigen Clangenoot,' sprak Stallionstar nog, voordat hij zijn aandacht weer naar het RiverClan kamp richtte.
  Shadefeather volgde de groep, na nog een laatste blik op Crowcall. Als ze besloot om niet mee te vechten, dan was dat aan haar. Shadefeather haatte het idee van kittens die geen eten hadden, maar het zou echt alleen aan Butterstar liggen. Zij hadden de Heatherfields nodig en dit was de enige manier zonder dat er bloed gevloeid moest worden. Als dat zou gebeuren, dan zou dat RiverClans keuze zijn geweest.
  Inmiddels was Panthergrowl, de Deputy van RiverClan al naar voren gestapt en gevraagd naar de Leader. Shadefeather hield zijn kopje wat scheef. Hij wist natuurlijk nog niet dat Oceanstar dood was, niemand wist dat als het goed is nog. Maar dat de Deputy naar voren stapte begreep hij niet zo goed. Waar was Butterstar?
  Stallionstar was naar voren gestapt en had luid en duidelijk aangekondigd dat hij de nieuwe Leader was.
  'Stallionstar, je weet dat je de warrior code overtreed met deze actie? Dat je grenzen overtreed maar daarbij ook onschuldigen, kittens, in gevaar brengt. Dat je al je warriors meetrekt in je zonde. En dat StarClan je zal straffen voor deze overtreding,' luidde Panthergrowls stem duidelijk verstaanbaar.
  Shadefeather wiebelde met zijn oortjes. Het was inderdaad niet helemaal ethisch, maar wat zei deden was dat ook niet. Ze hadden het echt nodig en het kon snel en zonder moeite verholpen worden. Als ze dat nou eens snapte... Hij wilde bijna nog denken dat ze na wat uitpraten weer vrede konden sluiten, maar die gedachte schudde hij al snel uit zijn kop. Hoe graag hij het ook wilde zien en geloven, Shade wist dat dat in ieder geval voorlopig niet meer ging gebeuren. Hij keek wat zenuwachtig naar Stallionstar. Wat zou hij erop te zeggen hebben?

Verdeling WindClan katten:

Vanaf zijn plek op de oever merkte hij dat er enige opschudding was aan Stallionstar zijn kant van de rivier. Zijn bleke oog was ijskoud. Er zat altijd zo’n moraalridder tussen. Een twijfelaar die niet achter hun plan stond omdat het niet eervol was. Hoe eervol was RiverClan geweest toen ze zijn partner hadden vermoord? Toen ze een apprentice hadden vermoord? Toen ze zijn clanleden hadden vermoord? Hij voelde een woede diep in hem zijn aderen tot ijs laten veranderen. Als het aan hem was zou hij elke kat in dat kamp onder de grond stoppen. Maar het was niet aan hem. Het was aan Stallionstar. En nu, dankzij haar, was het element van de verrassing weg. Omdat zij haar geweten wilde sussen. Hij maakte een mentale herinnering om Crowcall later nog eens apart toe te spreken. Als ze zo graag haar mening wilde verkondigen mocht ze dat tegen hem persoonlijk gaan doen, maar Stallionstar zou ze er als de donder uit laten.

Sabrefur keek op toen een gedaante op de rots sprong die midden in het kamp lag. De zwart witte tom ging wat rechter zitten. Panthergrowl was eindelijk gekomen, een onbekende warrior schreeuwde nog een belediging hun kant op. Dat deed Sabrefur alleen maar goed. Laat ze maar schreeuwen en dreigen. Hij zou nog liever zichzelf ter plekke verdrinken dan toe te laten dat WindClan vandaag zou verliezen. En zeg nu zelf, de wind blies met Windclan mee. Een groter voorteken konden ze niet hebben. Sabrefur merkte dat alsnog een paar clan katten koortsachtig in gesprek waren met Stallionstar. Allemachtig, als ze zo door gingen zou hun hele plan in het water vallen. Het was duidelijk dat ze een geheugensteuntje nodig hadden hoe het hier werkte. Maar dat zou hij zelf moeten oplossen. Eerst zou hij zich moeten focussen op RiverClan. Daarna kon hij zijn eigen clan eens gaan behandelen. Hij luisterde naar Stallionstar die zich weer tot Panthergrowl had gewend. Hij knikte goedkeurend. Hij zei alle juiste woorden en Sabrefur kon niet ontkennen dat de wind enorm gunstig blies voor hen. Het waren voortekenen. Voortekenen dat vandaag ze zouden winnen. Hij kon zichzelf gelukkig prijzen dat de onruststokers aan de andere kant bij Stallionstar stonden als hij zijn troefkaart zo naar voren zou brengen. Hij hoopte dat de schok van Rookpaw genoeg zou zijn om zijn clan genoten voorlopig de mond te snoeren en ze hun uitingen van ongenoegen kon laten uitstellen tot ná de overwinning. Sabrefur had het element of surprise aan zijn zijde, zowel vanwege Rookpaw maar ook omdat niemand nog wist tot wat hij echt in staat zou kunnen zijn. Zowel zijn clan genoten als RiverClan wisten dat niet. Hij had hen die belofte gemaakt om hun clan weer groot te maken en dat zou hij doorzetten tot het bittere einde.

De gehavende tom besloot zijn kans te benutten vlak na Stallionstar zijn speech. Hij keerde zich om en zag Lavenderstorm al verschijnen tussen de bomen achter de windclanners met Rookpaw aan haar zijde. Hij baande zich een weg langs de kleine groep clan katten die zich bij hem had gevoegd en liep hen tegemoet. “Dankjewel dat je zo vlug kon komen. Je geheimhouding over Rookpaw wordt niet vergeten.” Beloofde hij haar. Hij wendde zich daarna tot Rookpaw. “Hou je kop dicht en doe wat je gevraagd wordt, mijn belofte staat nog steeds.” Verzekerde hij haar met een serieuze blik. Hij nam zijn plek in aan Rookpaw haar andere kant zodat hij en Lavenderstorm Rookpaw flankeerde en veilig naar de verhoging konden brengen. Het laatste wat hij nodig had was dat een windclanner zijn of haar plek vergat. Hij had Rookpaw belooft dat ze veilig zou blijven en Sabrefur hield altijd zijn woord. Hij gaf elke clankat die hij passeerde ook een waarschuwende blik dat ze niets moesten gaan uithalen. Als ze dat wel deden dan konden ze de heatherfields gedag zeggen en was de band tussen riverclan en windclan onrepareerbaar, want deze kans zouden ze nooit meer krijgen.

Toen Rookpaw eenmaal geëscordeerd was naar de verhoging en een goed uitzicht had op de andere kant van de oever, zowel als het riverclan kamp stapte Sabrefur omhoog en nam hij zijn plek in aan Rookpaw haar rechterzijde. Hij wendde zijn kop af voor een tel en keek Stallionstar aan waarna hij hem een respectvolle hoofdknik gaf. Zijn ene oog ging weer naar het RiverClan kamp. Hij voelde het bloed in zijn aderen sneller stromen toen hij alle blikken op zijn vacht voelde prikken. Zowel van vriend als vijand, aan beide kanten van de oever en beide kanten van het kamp. “RiverClan, dit hoeft niet te eindigen in bloedvergiet.” Zijn stem was beheerst, hij voelde hoe hij zijn lichaam onder controle kreeg. Hij voelde Lightdove haar aanwezigheid. Ze zou over hem waken terwijl hij hier stond. “Ik ben Sabrefur, deputy van WindClan. Ik heb een simpel voorstel. Geef ons de heatherfields terug, ons land die jullie gestolen hebben toen RiverClan in nood verkeerde. De rivieren zijn weer open en de zon schijnt fel. Ik zie geen reden meer waarom jullie onze gestolen aarde nog langer in jullie bezit moeten hebben. In ruil geven wij jullie verdwaalde clan genoot terug. Ik verzeker jullie dat ze ongedeerd is en haar verblijf zonder problemen is verlopen. Ze is nog even onbeschadigd als de nacht dat ik haar bij de gorge heb gevonden. Dit kun je beamen, ja, Rookpaw? ” Hij keerde even naar haar toe en liet een stilte vallen om haar de gelegenheid te geven te reageren. Zijn blauwe oog bleef op haar hangen, ijzig en bars. Een waarschuwing dat het lot van RiverClan in haar handen lag. Dat er al genoeg doden waren gevallen. Dat elke dode riverclan vandaag op haar geweten lag als ze niet zou mee werken. “- verder heeft WindClan geen weet gehad van Rookpaw haar verblijf. Deze keuze heb ik als deputy gemaakt in het belang van het grotere goed, reken mij hier op af en niet Stallionstar. Ik neem immers aan dat RiverClan wel genoeg bloed heeft laten vloeien en jullie ondanks jullie barbaarse praktijken de vorige keer, jullie voor rede vatbaar moeten zijn. Ik geloof in de wet van gelijke uitwisseling. Zeg nu zelf, is het leven van één apprentice het jullie waard om de heatherfields te behouden? ” Zijn oog fonkelde gevaarlijk. Riverclan kende hem niet, kon niet weten waar Sabrefur zich toe in staat achtte. Hij zou alles doen om er voor te zorgen dat WindClan als de winnaar naar huis ging vandaag. Die belofte had hij gemaakt toen Stallionstar hem deze rang toevertrouwde, en die belofte had hij voor zijn clan genoten gemaakt onder de sterren en het aanzicht van StarClan. ‘Nee’ zou hij niet aannemen vandaag. Rookpaw was zijn onderhandelingschip, zijn aas in het dek die het tij in hun voordeel zou moeten keren. Dit was het moment. Het moment om te laten zien dat WindClan geen spel meer speelde, maar een echte speler op het veld was geworden. Te lang had de clan in een opschudding gelegen, ze moesten verenigd worden. Zijn plan was dan wel een plan die hij in zijn eentje had ondernomen, maar als ze vandaag wonnen zou dat het moraal sterk omhoog brengen. WindClan had dit nodig. Sabrefur rechtte zich in een staande houding terwijl hij neer keek op Panthergrowl en het zooitje ongeregeld dat hem vergezelde. "De wint waait met ons vandaag. StarClan kijkt op ons neer. Maak de juiste keuze, RiverClan."

Mentioned: Crowcall (eerste alinea)
Tagged: Panthergrowl, Lavenderstorm (staat achter Rookpaw, tussen windclan en rookpaw in.)  

»» In general, rooks are stronger than bishops or knights (which are called minor pieces) and are considered greater in value than either of those pieces by nearly two pawns but less valuable than two minor pieces by approximately a pawn. Two rooks are generally considered to be worth slightly more than a queen.

Winning a rook for a bishop or knight is referred to as winning the EXCHANGE. ««

Verdeling windclan katten:

Semi onbelangrijke post. Blueflower is in de nursery bij tagged: @Appleseed en de kittens!

Wat had ze gehoopt dat deze dag niet zou komen. Toen ze de geschrokken stemmen had gehoord was ze meteen opgestaan en haar nest uit gerend. Ze was niet voorbereid geweest op wat ze zou aantreffen. De wind blies hun geur door elk kiertje van het kamp waardoor Blueflower haar nekharen meteen omhoog rezen. Haar maag zonk naar haar poten toen ze WindClan zag staan boven op de heuvel. Dit kon niet waar zijn.. Stallionheart stond, geflankeerd door windclanners, op de hoogste oever recht tegenover de plek waar Blueflower uit haar den was gekomen. Toen ze achter zich keek zag ze op de tweede heuvel nog meer windclanners zitten. Haar blik ging weer naar Stallionheart. De vraag die Blueflower in haar hoofd had werd al gestelt door Panthergrowl toen hij verscheen op de grote rots. Waar was hun leider? “Hier.” Zei Stallionheart. Blueflower schudde haar hoofd. Oceanstar was dood. Dat maakte Stallionheart Stallionstar. Nu was het echt moeilijk voor haar. Ze kon niet het innerlijke conflict negeren binnen haar eigen clan. De vragen en twijfels die ze daardoor had gecreëerd in haarzelf. Maar nu WindClan voor de deur stond had ze weinig tijd om daar over na te denken. In haar hoofd zag ze alleen maar haar dode clan genoten na de slag om de heatherfields. Gauw draaide ze zich om en trippelde ze naar Appleseed die in de nursery was. Ze voelde zich tien keer beter als ze de kittens kon beschermen, en haar wens kon vervullen om van nut te zijn. “Waarom vertel je ze niet het verhaal van Riverstar, de eerste leider van RiverClan?” Stelde ze voor, haarzelf afsluitende van wat er buiten gebeurde.

Toen ze geroezemoes hoorde buiten keerde ze zich om en stak ze haar kop naar buiten. Instinctief hield ze haar staart voor de ingang van de nursery, alsof ze de kittens wilde beschermen tegen de woorden die volgde. Een grote zwart witte tom was opgestaan, diezelfde tom die op de kop van de andere heuvel had gezeten. Hij had een lange vacht en maar één oog, de ander was mistig en overtrokken met een litteken. Hij stelde zich voor als Sabrefur, de nieuwe deputy van WindClan. Angst sloeg haar om het hart toen ze zag wie er naast hem stond en afschuw vulde haar ziel toen ze zijn speech aanhoorde. “Nee, dit kan niet waar zijn..” Fluisterde ze ongelovig en verslagen tegen Appleseed.

Werkelijk, als Stallionstar dacht dat ook maar één ziel in RiverClan zijn woorden geloofde had hij het fout. Een briesje stond niet gelijk aan het woord van StarClan en de deputy wist in zijn ziel dat zijn voorouders hier nooit achter konden staan. Hij wist hoe hard ze gehuild hadden om de eerder gevoerde strijd en wist dat Butterstar hiervoor gestraft was. Er zou geen bevel van hen geweest zijn om deze actie uit te voeren als er ook maar een kleine kans was dat dit een slagveld zou worden net als de vorige keer. En die kans was er.

Panthergrowl was niet van plan om meer woorden vuil te maken aan de gevlekte kater. Duidelijk spottend trok hij zijn wenkbrauwen op in verbazing naar hoe krachtig meneer daar wel stond, het was haast lachwekkend zo niet onder de indruk was Panther. Hij was uiteraard totaal niet van plan om de heatherfields terug te geven, niet op deze manier. Immers was Butterstar nu onderweg naar WindClan, precies om deze reden. Onderhandelingen over de heatherfields. Dat StarClan achter WindClan stond die al haar warriors had opgetrommeld als bedreiging in tegenstelling tot een clanleider die haar veiligheid waagde om zaken recht te zetten was dus klinkklare onzin. "Keer terug naar je kamp en er zal geen bloed vloeien," miauwde de deputy daarom ook spottend terug, duidelijk niet bezorgd door de bedreigingen en klaar met de woordenwisseling, waarna hij zich half omdraaide maar toen stopte in zijn beweging toen hij een zwart-witte vacht opmerkte aan de andere kant van de oever.

Panther bleef staan, met zijn rug half naar WindClan gekeerd, maar zijn blik heel strak op een kater gericht die hij herkende als Sabrefur en de gedaante naast hem. Na een paar seconde kon hij het vaststellen. Dat was zijn dochter, zijn sterke meis, Rookpaw. Hij was er zeker van. Zijn spieren spanden zich woedend aan. Woedend. Toen Sabrefur begon met spreken, kon Panther alleen denken aan hoe graag hij die luchtpijp uit zijn nek wou rukken. Alles in zijn houding toonde dit aan. Zijn spieren waren op zijn strakst gespannen, zijn staart was dik, haren opgezet, oren in zijn nek en zowel tanden als nagels ontbloot. Dat was zijn dochter. Zijn vlees en bloed daar aan de verkeerde kant van de oever. Die ratten. Die StarClanverdomde klotebeesten hadden zijn dochter in hun klauwen. En het was de schuld van dat stuk verderf. Panther kon niks anders doen dan de gesproken woorden aanhoren. Hoe hij sprak over het grotere goed. Hoe hij direct het leven van Rookpaw in gevaar bracht door te zeggen dat haar leven op het spel stond als hij de heatherfields niet teruggaf. Zijn bloed kookte. Hij was woedend. Woedend, woedend, woedend woedend woedend woedend. Dat was verdomme ZIJN KIND. Één sidderige ademhaling verliet zijn bek.

"StarClan kijkt neer op JOU?!" schreeuwde hij toen luid, zijn stem gevuld met furie, waarbij hij in twee flinke stappen bij de waterrand stond en hier zijn klauw hard op liet neerkomen. In zijn ogen stond pijn en verdriet maar vooral zo'n grote haat voor die monsters tegenover hem. Hij kookte en het was te zien. Nooit was hij iemand geweest om zijn emoties te verschuilen. Als hij boos was werd dit gevoeld door ieder in zijn omgeving. Ook nu. "StarClan maakt JE AF voor een actie als deze, DEPUTY," spuugde hij met de intenste haat die hij ooit in zijn grote lichaam gevoeld had. Echter had hij niet alleen woede. Maar ook een heel groot probleem. Want wat kon hij doen, als zijn lieve dierbare Rookpaw daarboven stond tussen een stel goddeloze honden? Hij kon de heatherfields niet afgeven. Niet nu zijn clangenoten met hem meekeken en op hem rekenden. Immers was het nu zomer maar winter zou terugkeren en dan was er een grote kans op precies hetzelfde probleem. Maar hij kon zijn meisje ook niet daar laten. Zij vertrouwde hem nog veel meer om de juiste keuze te maken dat wist hij heel zeker. Dus was hij radeloos. En wist niet wat hij moest doen. Het liefst slachtte hij ze allemaal af. Maar hij was een deputy met een gevoel voor de warriorcode, in al zijn jaren had hij die wel bijgebracht gekregen in tegenstelling tot de verdomde kater tegenover hem. Opnieuw klauwde hij naar het water met een woedende schreeuw. Hierna draaide hij zich met een ruk om. Hij moest overleggen met zijn senior warriors.

Na dat zijn woorden waren gevallen viel er een stilte. Hij kon de wind door de bomen horen ruisen spelend met diens bladeren. Sabrefur hield zijn blik gericht op de deputy die zijn aandacht eindelijk naar hem had gevestigd, weg van Stallionstar. Ja, hier moest hij kijken. Sabrefur kon buiten de lijnen lopen, de regels buigen maar een leider kon dat niet. Dat kon niet van hem verwacht worden. Sabrefur kon de slechterik van het verhaal zijn. Het kon hem geen moer schelen wat andere van hem vonden. Zo lang ze hem maar gehoorzaamde en hem steunde wanneer de clan dat nodig had was hij prima tevreden. Hij had te veel verloren aan riverclan om ook nog maar één keer voor ze te buigen. Zijn mate was de druppel geweest. Als hij naar de lelijke kop van Panthergrowl keek zag hij opnieuw de moordenaar voor zich van zijn prachtige mate. Hij zou niet rusten voor dat hij hem had gebroken. Hem en zijn leider. Die belofte maakte hij zichzelf hoog op die heuvel verheven boven hen allemaal.

Sabrefur zijn mondhoeken trilde even bij het horen van de deputy’s furie. Zijn toorn en zijn pijn. Hij hoorde de tweestrijd in zijn stem. Hij mocht zo veel razen en tieren als hij wilde. Hem beledigen met alle woorden die hij maar kende. Dat maakte niet uit. Er kwam geen vervolg meer en er viel weer een stilte. De grijze kater slaakte een woedende kreet en keerde om. O nee, draai je rug niet naar mij om Panthergrowl. “Je kan er niet uit komen, dat begrijp ik het is een moeilijke keuze. Doch leek het mij vrij logisch wat de ware keuze zou zijn. Geef je zó weinig om je dochter?” Hij schudde zijn hoofd en legde zijn staart over de rug van Rookpaw. “Dan moet ik het maar aan de hogere autoriteit hier stellen. Panthergrowl, waar is jullie leider? Waar is Butterstar? Is ze te laf om naar buiten te komen?” Raadde hij met enige spot in zijn stem.

Tag: Panthergrowl, Rookpaw (tweede alinea)

Zijn ogen ontmoette die van Panthergrowl. "Ik ben hier niet voor overleg. Ik ben hier om te kijken met hoeveel katten we te maken hebben. Wie hun leider zo blindelings volgen dat ze de code vergeten. En waarom Oceanstar dit ooit toe zou laten." Stormwind knikte, hij begreep het. "Ik denk niet dat dit een plan van Oceanstar kan zijn, die houd veel te veel van de lieve vrede." zei hij toen op een zachte toon. Het vermoeden werd al snel bevestigt toen meerdere katten refereerde naar Stallionstar en niet Stallionheart. Hierdoor werd de grijze kater alleen maar boze. Had Stallionstar dan alleen maar poes lief en aardig gespeeld om zo hogerop te komen? "Was als hij Oceanstar omgelegd heeft om aan de macht te komen in WindClan?" siste hij kort richting Panthergrowl. Het eerste idee wat in zijn hoofd opkwam.

Zijn ogen waren nog altijd gevestigd naar de overkant. Beide kanten spraken worden, maar de woede in die van Panthergrowl voelde hij bijna bij zichzelf net zo hard branden. Was hij echt zo diep gezonken dat dit was waar WindClan hun mee wou overtroeven? Het was een trieste verschijning die niet StarClan waardig was. Stormwind zijn ogen zochten die van Stallionstar. "Weet je zeker dat je wilt weten hoe het voelt om je eerste leven te verliezen?" grijnsde hij toen breed. "Want ik weet zeker dat er genoeg katten hier zijn die je daarmee willen helpen. Maak een goede keuze Stallionstar, dit hoeft niet te eindigen in bloed." zijn ogen gingen met die woorden naar de andere kater die een grote bek had. Waarschijnlijk een deputy. Hij zou met RiverClan staan en dood gaan met RiverClan. Of dat nou vandaag, morgen of over twintig jaar was.

Crowcall

"Crowcall heeft gelijk." De zwarte poes hief haar hangende kop om Dinspots aan te kijken, in haar blik een mengeling van verbazing en dankbaarheid - en hoop. Ze had dit niet gauw achter de kater gezocht, maar misschien was het ook niet heel vreemd, gezien zijn vriendschap met Routnose. Toen hij haar kort aantikte, rechtte Crowcall haar rug iets en haar blik gleed naar Stallionstar. Ze was niet meer alleen. Nu zou hij misschien luisteren. Dat was echter duidelijk te veel gehoopt. Een bittere trek verscheen rond haar mond toen hij hun voorouders erbij haalde, zeggend dat dit hun opdracht voor hem was. Ze voelde hoe haar maag zich omdraaide toen hij ditzelfde naar Panthergrowl herhaalde. De wind woei hun kant op, dus StarClan stond aan hun kant? Onzin. Het liet maar weer zien hoe weinig StarClan en de Warrior Code écht waard waren, als iedere kat ze verdraaide en vervormde tot ze in hun persoonlijke ideologie en doelen pasten.

Ze had niet gedacht dat dit nog veel erger kon worden. Totdat Sabrefur zijn stem verhief. Ze zag hem over het eiland heen, aan de andere kant, met aan zijn zijde een kat die naast de grote deputy nog kleiner leek. Een apprentice. Een RiverClan apprentice. Crowcall staarde ongelovig naar het tweetal terwijl de woorden tot haar doordrongen. Een gijzelaar? Sabrefur had de dochter van Panthergrowl gegijzeld? Haar eigen schok stak nog bleekjes af bij die van de RiverClan deputy. Zijn woede sneed dwars door de ziel en het enige wat Crowcall hoefde te doen om die woede te begrijpen, was zich voorstellen dat het niet Rookpaw, maar Dustpaw was die daar naast Sabrefur stond. Dat was alles wat ze nodig had om te begrijpen, om tot in haar botten te voelen, dat dit een van de laagste, smerigste acties was die ze ooit van haar clangenoten had gezien, erger dan misdaden gepleegd in het heetst van een strijd.

Bearclaw mocht doen wat hij wilde, ze was niet meer alleen en ze was niet van plan dit zomaar te laten gebeuren. Met haastige passen liep ze naar Stallionstar. "Laat haar gaan", miauwde ze. "Zeg hem dat hij haar moet laten gaan!" Als Sabrefur de waarheid sprak, was dit niet Stallionstars idee geweest. Misschien vond zelfs hij dit te ver gaan. Hij was nog altijd de leider, hij kon dit stoppen. Er waren meerdere WindClanners die wilden dat dit stopte, Dinspots, misschien Scarface. En misschien zouden meer WindClanners haar kant kiezen. Was dat genoeg om Stallionstar over te halen zijn deputy te stoppen?

Tag: Stallionstars groep (vooral Dinspots en Stallionstar)

---

Evergreen

Rookpaw. De apprentice die haar had aangevallen in het vorige gevecht. Ze had zich ingehouden tegen de jonge kat, want het was volgens haar net eervol om als senior warrior je volle kracht te gebruiken tegen een apprentice met weinig ervaring. En nu gebeurde dit. StarClan wist dat ze geen fan was van Panthergrowl, maar om zijn dochter zó tegen hem te gebruiken? Dat was... Het voelde verkeerd. Met vernauwde ogen keek de ex-leider naar Sabrefur, haar schouders gespannen. Het was niet langer aan haar om te bepalen welke koers WindClan volgde... Maar als warrior had ze gezworen de Warrior Code hoog te houden, en dit was niet de Warrior Code zoals zij hem kende. Onopvallend bewoog ze zich door de groep katten heen, dichter naar Sabrefur en zijn gijzelaar toe. Ze zei geen woord en liet haar twijfels niet van haar gezicht stralen - haar blik was gesloten, de kalme, vastberaden uitstraling die ze altijd als een masker had gedragen, ten alle tijde. Ze wilde niet de kat zijn die haar clan in chaos wierp, die de tweestrijd begon. Aan de andere kant van het kamp leek in Stallionstars groep al onrust te heersen, maar hier nog niet. Maar als er een tweestrijd ontstond, of als het erop leek dat Sabrefur zijn dreigement tot uitvoer zou brengen... dan wist ze welke kant ze zou kiezen.
Overigens stelde Sabrefur een goede vraag: waar wás Butterstar?

Tag: Sabrefurs groep (niemand in het bijzonder)

---

Homebird

Ogen groot, oren in haar nek. Waarom werd alles opnieuw zo verwarrend? Ze wist dat ze moest luisteren naar wat WindClan zei en niet naar wat RiverClan zei, maar zelfs binnen WindClan was het allemaal een beetje onduidelijk. Ze probeerde zekerheid te putten uit de woorden van Stallionstar en Sabrefur. Dat StarClan aan hun kant stond. De wet van gelijke uitwisseling, ze wist niet precies wat dat betekende, maar het klonk goed. En Rookpaw was ongedeerd. Sabrefur zou haar niet écht pijn doen. RiverClan hoefde alleen de Heatherfields terug te geven en dan hoefde niemand iemand pijn te doen. Zo zat het toch?

Tag: Sabrefurs groep (niemand in het bijzonder)

Er was veel gebeurd sinds het gevecht met Windclan en het was naar zijn mening dan ook hoog tijd dat ze de heatherfields terug zouden nemen. Tenslotte had dat gevecht hem uiteindelijk zijn neefje gekost en degene die dat had veroorzaakt was Riverclan's deputy. Zijn nichtje was er ook niet meer, waardoor Stallionstar nu de leiding had. Het feit dat de kater een wat oudere deputy had gekozen beviel hem wel, tenslotte was de leider zelf nog niet zo oud en het was wel duidelijk hoe dat de vorige keer was afgelopen. Hij was dan ook eigenlijk veel meer benieuwd naar wat hun nieuwe deputy deed en had dan ook voor zijn groep gekozen toen besloten werd dat ze naar Riverclan zouden gaan.
Hij had dan ook geduldig zitten luisteren naar de woordenwisseling tussen de twee deputies en daarmee ook het plan dat Sabrefur had. Het feit dat hij de dochter van de andere deputy had en die gebruikte om te onderhandelen. Hij kon niet per se zeggen dat hij het goed kon keuren, maar het was een slimme zet, tenslotte had hij verwacht dat Panthergrowl wel meer om zijn kitten zou geven, vooral gezien dat Panthersoul zijn leven had gekost. Toen de deputy dan ook geen keuze leek te kunnen maken, voelde hij toch wat woede in hem opkomen. Zijn neefje was overleden door het feit dat de ander de intenties verkeerd begrepen had en zijn dochter had willen beschermen, maar hier leek hij niet voor haar te kunnen kiezen. Hij vernauwde zijn ogen dan ook terwijl hij zijn blik naar de riverclan deputy wierp. "Ik dacht dat je wel meer zou doen voor je dochter, gezien mijn neefje is gestorven aan de wond die je hem hebt toegebracht om haar te beschermen." Sprak hij de ander toe. Hij ging er vanuit dat Panthergrowl er nog niks over gehoord had of misschien wist hij niet eens meer waar hij het over had.

Note: Shadowrush is bij Sabrefur

When we lose, we shall never back down.

Evergreen en Homebird leken hem beide even aan te kijken, de een om hem kort steun te schenken en de ander om bij hem te schuilen. Hij zou voor beide katinnen door het vuur gaan, ongetwijfeld. Echter zou er een kater zijn waarvoor dit niet het geval zou zijn. Hun pas benoemde Deputy. Natuurlijk had hun moeder ook een aanval op Riverclan gedaan maar ze had nooit een jonge Apprentice erbij betrokken. Zijn ogen kneep hij samen in afschuw voordat hij opstond en zijn stem nadat de rest had gesproken liet schalmen. "Sabrefur!" Zijn stem klonk woest en krachtig. Vele katten hadden het gehad over zijn moeders keuze, het feit dat ze niet trouw geweest zou zijn. Echter was dit een stap te ver, de kater had iets gedaan dat hij wist dat zijn moeder nooit toe zou hebben gelaten. Als ze op deze manier zouden winnen was er geen eer. Dan was het vorige gevecht nog eervollee geweest. "Als Starclan je ooit tot Leader zal benoemen, wat ik betwijfel nu mijn moeder haar leven heeft gegeven voor onze Clan. Dan zal ik weigeren je Leaderschap te volgen. Het ontvoeren van een Apprentice, hoe kún je!" Hiermee draaide de kater zich dan ook om terwijl hij een korte blik op Homebird en Evergreen wierp. "En dan zou Windclan eervol zijn." Murmelde hij teleurgesteld in de nieuwe Deputy.

For we shall become the wolves,
Running with the wind under the silver pelt.

De blauwgrijze kater stapte rustig en zelfverzekerd naar Lavenderstorm en Rookpaw toe voordat hij zo dicht mogelijk bij de Apprentice ging staan. "Blijf ten alle tijden achter mij Rookpaw, ze zullen hun clangenoot aan moeten vallen als ze aan je willen komen." Mauwde hij waarna hij Lavenderstorm aan keek. Ze was in zijn ogen geen blik meer waardig. De sterksten zouden het altijd overleven en hij was er zeker van dat Windclan, Riverclan zou kunnen verslaan ook zonder een jonge kat te bedreigen. Zijn blaiwe ogen gleden kort naar Panthergrowl. "Als een van mijn clangenoten ook maar een haar krengt van een Apprentice zullen zij mij naar Starclan mogen sturen. Ik sta niet achter deze actie van mijn zogenaamde Deputy!" Klonk er luid waarna hij zijn haren omhoog liet komen en zo dicht mogelijk bij de jongere kattin bleef staan. Starclan, waarom had zijn moeder dit niet kunnen stoppen een lange tijd geleden. Hij zou zijn clangenoot aanvallen als het nodig was, hij zou niet kunnen leven met een jonge kat die op deze manier behandeld werd. Ze waren geen Bloodclan.

Tag: Sabrefur, Lavenderstorm & Rookpaw [Evergeen & Homebird]
Panthergrowl

And so we shall rise and fight.

  Shadefeather vond dat Stallionstar een goed weerwoord had. Hij knikte en keek vervolgens verwachtingsvol naar Panthergrowl. Wat was zijn reactie hierop? Maar voordat de RiverClan Deputy kon reageren verscheen Sabrefur op het toneel. Shadefeather keek verbaasd zijn richting in toen hij begon te spreken.
  Hij had een Apprentice van RiverClan ontvoerd?? Shadefeather kon zijn oren niet geloven. Waarom zou je dat doen? Hij sprak zelfs over haar iets aan doen als ze de Heatherfields niet terug zouden geven. En om het allemaal nog wat erger te maken bleek de jonge kattin ook nog eens Panthergrowls dochter Rookpaw te zijn.
  Shadefeather schudde met zijn kop. Dit kon toch niet? Stallionstar kon dit toch niet goedkeuren? Hij was tevreden geweest met het plan om ze gewoon in te sluiten in hun eigen kamp, maar dreigen om een Apprentice te doden als ze niets zouden teruggeven? Nee, dat ging echt te ver.
  Andere WindClanners waren het hier mee eens, zoals Crowcall die hun Leader aansprak om Rookpaw te laten gaan. Inmiddels stelde Scarface een vraag aan Stallionstar, over dat er misschien patrouilles buiten het kamp waren. Maar die zouden zoiezo in de minderheid zijn, wist Shade. Die zouden geen bedreiging moeten vormen.
  Shadefeather keek zenuwachtig rond. De veranderingen die zojuist gebeurd waren, de emotie in Panthergrowls stem, de actie van Sabrefur. Hij twijfelde eerlijk gezegd nu wel aan Sabrefur als Deputy en hij hoopte ten zeerste dat Stallionstar dit ook niet goed gekeurd had. Dat kon niet toch?