The Winds of WindClan

Hoewel zij als enige van deze katten daadwerkelijk toegestaan was om grenzen te overschrijden, voelde het absoluut niet goed om hier aan de oever te staan. Haar maag lag dubbel en haar bek voelde droog, wetend dat het kamp dat ze daar in de rivier kon zien liggen ook kittens koesterden, evenals elders en ieder ander kat dat eten nodig zou hebben. Ze leefde inmiddels lang genoeg om het karakter van de gemiddelde Riverclanner te kennen, en dat was niet een die makkelijk op zou geven. Oh, hoe euforisch ze zich had gevoeld toen haar werd verteld dat ze zonder geweld de Heatherfields terug zouden nemen. Enkel had ze naïef gehoopt op een gesprek, een overleg, niet het barbaars uithongeren van katten. Bij Starclan, liet Riverclan zich alsjeblieft snel overgeven, voordat de rivier evengoed rood zou kleuren of ze toe zou moeten zien hoe er katten langzaam uitstierven door de acties van Windclan, haar clan.  Dat zou ze weigeren. Routnose haar loyaliteit ging ver door, maar hoezeer ze ook van haar clan hield, haar doel was om te genezen, niet om toe te zien hoe katten langzaam aan de honger vergingen.
De poes slikte en stapte met moeite achter de groep van Sabrefur aan. Eerlijk was ze veel liever bij Stallionstar geweest, maar iets in haar onderbuik liet haar zich niet goed voelen bij Sabrefur. Allicht was het omdat hij haar nog altijd angst aan joeg, allicht omdat haar intuïtie haar nu eenmaal dingen toefluisterde. Hoe dan ook wilde ze hem niet alleen weg hebben, dus was ze hier. De poes had haar pakje kruiden neergelegd en de katten bedankt die haar hadden helpen dragen, waarna ze zich stilletjes in een hoekje had neergezet. De natte aarde leek haar poten te branden, ze hoorde hier niet te zijn. Alles hieraan voelde fout, maar was het aan haar om in protest te gaan? Ze was een medicine cat, politiek spel was niet iets waar zij zich mee bezig moest houden. Toch was het zelfs voor de timide poes soms bijzonder lastig om op haar tong te bijten. En dat bleek onmogelijk te zijn toen Sabrefur de volgende zet deed. Lavenderstorm haar kop rees boven de heuvels uit en Routnose wilde haar net met slechts een knikje begroeten toen ze zag wie er naast haar liep. Niet eerder had haar hart zo koud gevoeld als toen ze de zwart-witte dochter van de Riverclan deputy naast de Windclan warrior zag lopen. "Starclan, nee," kwam er ademloos uit haar mond toen ze toe moest zien hoe het kind door haar bloedeigen deputy werd meegevoerd en hoe diezelfde deputy haar als onderhandelingsmateriaal gebruikte. Koude woede vuurde door haar lichaam en tranen van frustratie prikten in haar ogen terwijl ze daar zo stond en onder ogen moest zien waar haar clan toe in staat was. Waar de deputy van haar clan toe in staat was. Was het niet Windclan die zich het dichtst verbonden met Starclan voelde? Was het niet haar familie die hier stond op verboden grond met een werkelijk kind wiens leven ze bedreigden? "-Zeg nu zelf, is het leven van één apprentice het jullie waard om de heatherfields te behouden? ” ze voelde zich diep en diep ziek en de wereld draaide. Oh Sabrefur, dit zou niet vergeven worden. Dank de sterren dat ze niet de enige was die het met hem oneens was, Frayhowl schoot op en dook ter bescherming. Routnose moest tot tien tellen, iedere keer diep in en uit ademend, voordat ze weer genoeg controle over haar lichaam had om te doen wat ze moest doen; vrede bewaren. Ze stapte naar Frayhowl toe en neusde haar weg. "Frayhowl, niet nu," ze slikte een brok in haar keel weg. "Wees stil, het gaat goed komen. Niemand zal aan Rookpaw zitten," nogmaals haalde ze diep adem, zichzelf dwingend om rustig te blijven maar diep van binnen zich afvragend of ze het juiste deed.  Was er überhaupt nog een 'juist' in deze situatie? Oh Starclan, sta me bij. "We kunnen niet nu opschudding veroorzaken, dat wordt ieder zijn ondergang. We... Stallionstar, zal de juiste keuze maken," ze klemde haar kaken op elkaar en keek naar Sabrefur zijn nietszeggende oog die leeg stond van emoties. Zou hij van binnen ook zo leeg zijn? Zeker was er geen hart meer op de plek waar dat zou moeten kloppen in zijn borst. Maar hoe innig ze Sabrefur nu kon haten... Ze kende Stallionstar. Hij was haar vriend, haar mentor, haar leader; hij zou dit niet goedkeuren, hij zou de juiste beslissing maken, dat vertrouwen moest ze toch in hem hebben. Bovendien was Frayhowl slechts 14 moons, dergelijke katten moesten niet zulke uitspraken doen, laat staan op cruciale momenten als deze, zeker weten niet zo luid en impulsief. Het was niet dat Routnose het niet met hem eens was, maar ze wist dat dit moment té belangrijk was. Ze wist dat ze Stallionstar moest vertrouwen. Dat ze hem kon vertrouwen om het juiste te doen... Toch? 

TAGS: Is bij de groep van Sabrefur - Sabrefur, Frayhowl, (indirect Rookpaw + Lavenderstorm en de andere katten van Sabrefur zijn groep.

Oh die rat zou ze zeker weten geen woorden waard achten. Slechts een slaafje van dat stuk vreten dat zich een deputy noemde, deed wat haar gevraagd werd en had niet eens een mening voor zichzelf. Rookpaw had nog altijd haar borst in de lucht geheven, haar schouders recht en haar kope fier overeind. Haar hart liep over van angst en ongetwijfeld zou de warrior dat kunnen zien aan haar trillende pootjes, maar verdomme, als er iets was wat haar geleerd was, was het dat ze altijd trots moest zijn. Zelfs al zou iedereen van Windclan haar hart horen bonzen als dat van een muis, alsnog zou ze haar kop in de lucht houden terwijl ze tussen hen heen naar Sabefur stapte. Het voelde alsof alle katten haar aan staarden en hoewel ze ieders blik probeerde te ontwijken, was er een met wie ze perrongelijk oogcontact maakte. Een jongere apprentice stond daar, een walgelijke Windclanner. Rookpaw gunde haar een vurige, woedende maar bovenalles angstige blik. Wat ze echter niet verwachtte, was dat het poesje naar haar zwaaide. Even heel erg van haar stuk gebracht bleef ze staan, waarna ze haast uit instinct en stomgeslagen van verbazing ook even met haar pootje terug zwaaide. Toen werd ze echter alweer verder geduwd en was die hele interactie vergeten als sneeuw voor de zon toen Lavenderstorm weer sprak. "Je mag zo terug naar je vriendjes, nu moet je nog even stil blijven zitten" trillend van woede en angst en honderd andere emoties die haar kapot maakten keek ze de ander recht aan. "Hou je gore bek!" siste ze de warrior dapper toe. Haar longen waren waardeloos, haar lichaam breekbaar en haar spieren niet bestaand. Ze had niets om zich mee te verdedigen behalve haar grote mond. Als je maar groots genoeg deed, zouden anderen ook geloven dat je dat was, toch?... Toch? Ze ging naast de zwart-witte zak staan, weigerend om neer te kijken op haar kamp toen hij dan toch eindelijk vertelde waarom ze gestolen was. Op zijn vraag of ze oké was wilde ze hem toe schreeuwen, aanvallen en aan heel de wereld laten zien hoe dapper ze wel niet was! Maar de waarheid was dat toen ze naar hem op keek, angst zich van haar meester maakte en ze niets anders kon dan amper zichtbaar knikken. Nu begonnen haar poten pas echt zichtbaar te trillen en de woorden van Sabrefur kwamen slechts half aan toen het besef door begon te dringen. Het was haar leven of de Heatherfields. Nee! Papa zou haar nooit weggeven, zou nooit haar laten doden door dit... dit monster! Alleen toen begon een klein stemmetje achterin haar kop te spreken. Wanneer winter kwam, wie zou meer monden kunnen voeren? Zijzelf, of een heel gebied? Haar betraande ogen gingen beschaamd af naar haar spinnen poten, zo dun dat de wind ze soms leek te kunnen breken. Wie hield ze voor de gek? Zij kon met geluk twee vissen vangen, als het haar lukte om langer dan 10 seconden stil te zitten. Ieder konijn zou haar ontvluchten, en meestal was zij het zelf die 's winters ziek in de den lag en gevoed moest worden door haar slechte gezondheid. Waarheid was, dat de juiste keuze zou zijn om nu te zeggen dat haar vader er niets van aan moest trekken, dat ze haar moesten laten en de Heather fields nemen, want kennelijk was ze noch sterk genoeg om zichzelf te beschermen, noch om genoeg monden te voeden. Maar de waarheid was, hoe dapper Rookpaw ook was voor haar leeftijd, dat ze eigenlijk nog niet dood wilde. En hoewel hij beloofd had haar niet aan te vallen zolang ze mee werkte, en dat had ze gedaan, kon ze geen empathie in zijn ogen vinden. Hij zou haar hier kunnen vermoorden en 's nachts rustig kunnen slapen, en dat maakte haar doods, doodsbang. Had hij zelf geen dochter?
"StarClan kijkt neer op JOU?!" pas nu ze zijn stem hoorde durfde ze naar hem te kijken, eerder eigenlijk bang dat hij misschien beschaamd of boos zou zijn omdat ze zich gevangen had laten nemen. Om onder ogen te komen dat zijn bloedeigen dochter zonder een schrammetje op te lopen met hem mee was gegaan. Ze wilde hem toe roepen dat hij gedreigd had om zijn nieuwe babies pijn te doen, dat ze niet anders kon, toen ze zag dat de woede niet tegenover haar was, maar tegen hem. Haar ogen prikten en oh ze deed nog zo haar best, maar de tranen rolden van haar twee-kleurige wangen. "Papa..." haar stem brak en ze wist bij Starclan niet meer hoe ze zichzelf nu nog sterk moest houden. Een warrior sprong voor haar en ze dook ineen, ookal waren zijn woorden goed bedoeld, Rookpaw zette haar dunne vacht overeind en siste woedend. Oh nee, ze zou nooit ook maar iemand van deze goddeloze clan vertrouwen! Haar ademhaling ging snel, terwijl de echte paniek haar nu bij de oren greep. "J-je krijgt de heatherfields niet, rotzak. Laat R-r-riverclan met rust, anders k-klauw ik je andere oog er ook uit..!" blafte ze hem dapper toe. Was er dan geen enkele ster aan de hemel die haar zichzelf kon laten redden?

Tags: Otterpaw, Lavenderstorm, Sabrefur, Frayhowl


Graag heel even wachten met posten! Rebecca wilt graag hierna met Stallionstar posten <3

Haar apprentice was met haar leader, of terwijl haar moeder op stap gegaan. Chivysniff had uiteindelijk toch het besluit goedgekeurd om vrede te maken. De oorlog was niet nodig, nu de rivieren hun weer veel vis gaf. Ze zat net buiten haar den en gaf haar vacht een wasbeurt. Nu haar rechter voorpoot krom trok moest ze zich wassen met haar linker. Het was even wennen, maar de rechter deed het niet goed, dus dan maar op een moeilijkere manier. Chivysniff draaide haar kop en romp om haar rug te wassen. Terwijl ze dat deed zag ze haar vader uit zijn den komen. Het was nog vroeg in de ochtend. Blijkbaar zat dat in de familie. Hij riep een paar patrouilles op en zag de warriors vertrekken. Ook een paar vroege mentors namen hun apprentice mee naar het territorium. Ze kwam aan haar staart. De lange haren waren langs onder geklit, die nam ze met haar tanden eruit. Het eerste licht likte de rivier zodat een dans van lichtjes ontstond. Op dat moment zag ze haar vader alarmerend reageren. Ze stopte met het wassen van haar staart en liet de Windclangeur in haar neus dringen. Haar haren gingen overeind staan, maar de orders van haar vader waren duidelijk. Ze bleef voor haar den zitten en hield het camp in de gate. Ze kon net niet horen wat er gezegd werd, maar ze zag de hinderlaag. "StarClan kijkt neer op JOU?!" Haar oren schoten overeind. Hmmm haar vader werd snel kwaad, maar niet zo kwaad. Chivysniff stond op en draafde naar de plek, net iets buiten de ingang. Ze zag Stormwind staan en iets daarnaast haar vader. “Je kan er niet uit komen, dat begrijp ik het is een moeilijke keuze. Doch leek het mij vrij logisch wat de ware keuze zou zijn. Geef je zó weinig om je dochter?” Ze wiebelde met haar oren en fronste. Woede raasde in haar, maar die was van het gevecht. Ze wist ergens ook wel dat ze anders moest denken, maar ze was ook maar een kat met gevoelens en gedachten. Bij die laatste woorden werden haar ogen groot. Ze keek langs Sabrefur heen... Rookpaw? Haar hart zonk in haar poten. Niet nog een zusje! Alle commotie leek aan haar voorbij te gaan terwijl ze naar haar zusje staarde. Ze was zo dapper, maar ook zo bang. Haar tere Rookpaw die ze erg vaak moest verzorgen. "J-je krijgt de heatherfields niet, rotzak. Laat R-r-riverclan met rust, anders k-klauw ik je andere oog er ook uit..!" De mond bewoog en dat leidde haar aandacht af. Het klonk zo zielig en toch zo dapper. Met een razende blik keek ze nu neer op Stallionstar. Haar lip trilde van woede. Ze wist niet wat te zeggen. Woorden leken uit haar keel gerukt te zijn zoals Butterstar. De medicine cat van Riverclan schraapte haar keel. "Niet zoals Windclanners staan wij, Riverclanners, achter de keuze van onze Deputy."

Tag: Stallionstar & Panthergrowl (Rookpaw)

“Waarom vertel je ze niet het verhaal van Riverstar, de eerste leider van RiverClan?” Hij keek op toen hij de stem van Blueflower hoorde. Haar zoete bloemengeur kringelde zijn neus binnen. Zijn haar stond nog steeds omhoog en hij zag dat dat bij haar hetzelfde was. Ook was er verwarring in haar ogen te zien. Appleseed duwde zijn schouder zachtjes tegen de hare, als een vriendschappelijke duw. "Dat is een goed idee." Hij knikte om zijn woorden kracht te geven. De cyperse kater opende net zijn mond om te vertellen toen hij Blueflower voelde verstijven. Haar gefluister was net zacht genoeg voor hem. Onder zijn adem vroeg hij: "Wat is er?" maar voor de rest was er niets te merken. Hij glimlachte naar de kittens. "Ooit was er een kater die hemzelf Ripple noemde. Samen met andere katten leefde hij in een park, maar dat park werd verwoest door twoleg's en Ripple moest vluchten," miauwde hij zachtjes. Zijn oren waren naar achter gericht, zodat hij soms flarden van buiten kon opvangen. "Toen hij vluchtte is Ripple in de rivier gevallen en die heeft hem meegenomen naar een veilige plek, hij was gered. Hij noemde zichzelf River Ripple nu en bleef waar hij aan de oevers aangekomen was. Daar startte hij zijn eigen groep Riverclan en liet iedereen binnen die niet bang was van water en die een thuis zocht. Later kreeg hij in een droom zijn negen levens en werd hij Riverstar." Dat was een van de mooiste verhalen vond hij.

Tag: Blueflower & de kittens

“Sabrefur!” Hij draaide zijn oor voor een tel naar achteren voordat hij zijn kop half omdraaide. Frayhowl keek hem recht aan en de woorden die de warrior uit bracht bevielen Sabrefur niet. Hij vernauwde zijn oog maar bleef roerloos staan. Hij voelde een diepe wrok omhoog borrelen toen Frayhowl aankondidge dat hij WindClan niet eervol was. Sabrefur sloot zijn ogen en haalde diep adem, want als hij nu spreken zou, zou alles voor niets zijn. Eervol? Wie stond hier hoog op de heuvel naast Rookpaw, haar in bescherming nemende tegen windclanners met hun bloedwraak. Wie had zijn woord gehouden dat niemand Rookpaw met ook maar één haar zou krenken, inclusief hij zelf? En dan had die snotaap, die jongen die pas net zijn eerst levensjaar had gepasseerd het lef om hem iets te willen leren over eer?

Sabrefur bleef als een standbeeld staan toen Frayhowl naar voren kwam en zich tussen Lavenderstorm en Rookpaw in wurmde. Zijn ijzige oog verstoken van enige emotie behalve snijdende woede. Hij had Frayhowl graag naar zijn moeder gestuurd maar er waren nu eenmaal acties die je niet kon nemen in het leven. Een deel van volwassen zijn was het accepteren dat je niet altijd kunt krijgen wat je wilt. Dit had zijn vader hem geleerd toen zijn moeder door die vos uit elkaar gerukt was. Hij had getiert tegen zijn vader en geschreeuwd dat hij niet zou rusten totdat de vos dood was. Maar hij was nog maar een apprentice geweest. Het zou zijn dood geweest zijn. De vos was al lang verdwenen tegen de tijd dat Snowfoot begraven werd. “Hou altijd je woord, Sabrefur. Een man kan pas echt een man genoemd worden als hij zijn beloftes nooit en te nimmer breekt. Sterk is hij die langs zijn eigen wrok kan kijken, langs zijn eigen trots, en beloftes kan maken die hij nooit breken zou.” Had zijn moeder gezegd. Had hij er iets van begrepen destijds? Nee. Toen nog niet. Hij was een kind geweest die niets nog begreep van de wereld. Er waren nog meer lessen die hem geleerd waren. Die hem maakte tot wie hij nu was. Lessen die zijn vader, zijn mentor of zelfs zijn geliefde hem geleerd hadden. En lessen die hij zichzelf had aangeleerd. Sabrefur draaide zijn oren naar de andere kant van de oever toen een tweede stem zich bij hen voegde. Nog al zo’n jongen die geen greintje benul had van respect. Het scheen hem toe dat hij aan het einde van deze dag eens moest leren wat er gebeurde als ze hem aanspraken zonder respect.

(Mentioned: Frayhowl + Scarface)

Zijn blik schoot opzij naar Routnose toen die Frayhowl dringend aansprak. Routpaw was nauwelijks ouder dan Frayhowl en Scarface maar scheen op zijn minst nog het verstand te bezitten haar mond dicht te houden en de situatie te sussen. Ze mocht dan wel geen zichtbaar vertrouwen in hem stellen, ze deed dat zo te horen wel in Stallionstar. Dat was goed genoeg voor hem. Even gleed zijn ijzige oog af naar haar twee groene kijkers, zijn blik verzachtte nauwelijks maar de spier in zijn kaak ontspande zich lichtjes. Zijn kop schoot weer opzij naar Rookpaw toen die besloot om nog eens een schep er bovenop te doen en hem te bedreigen. Gek genoeg was haar dreigement wat hem weer enigszins terug trok uit zijn verlammende tweestrijd. “Vergeet onze belofte niet.” Was het enige wat hij zei voordat hij haar waarschuwend aankeek. Eer je belofte, dan eer ik de mijne. Rookpaw was nog jong maar hij betwijfelde niet dat ze dat begreep. Toen hij de stem van een riverclanner hoorde sneed dat als een mes door zijn trots en laaide de wit hete vlammen in zijn binnenste woedend omhoog, al verried zijn gelaat en zijn lichaam dat niet. Door die twee dwazen kon hun plan als een kaartenhuis in elkaar vallen. Ze waren impulsief, ze wilde vechten. Sabrefur wilde vandaag niet vechten. Hij wilde winnen. Winnen zonder dat er ook maar één druppel bloed vergoten zou zijn.

Hij draaide zijn kop weg en richtte zijn ene goede oog weer op het RiverClan kamp. Hij schraapte alle zelfvertrouwen die StarClan hem nu schonk bij elkaar en duwde zijn innerlijke vuurzee, zijn ijskoude woede weg. De twee waren in tweestrijd maar hij kon nu niet veroorloven zijn gevoelens de overhand te laten krijgen. Hij moest dit schaakspel doorspelen. Voor WindClan.  “Zou iemand zo vrij willen zijn om Frayhowl en Scarface mee te nemen terug naar het kamp tot wij hier klaar zijn? Discreet, graag.” Hij wierp een korte blik naar de overkant naar Stallionstar voordat hij weer terug naar het RiverClan kamp keek. “Met jou reken ik later af.” Sprak hij met zo’n zachte stem tegen Frayhowl dat alleen hij, Lavenderstorm, Rookpaw en Routnose die direct bij hem stonden het konden horen. Hij trok zijn masker op en ging wat rechter staan om aan te tonen dat RiverClan nog niet gewonnen had en de strijd nog niet opgegeven was. Naar huis ging hij vandaag, maar alleen met die schone overwinning.

(Mentioned: Routnose, Frayhowl, Stallionstar, Rookpaw
Tagged: Routnose, Rookpaw)

Windclan katten graag even wachten tot Bearclaw gepost heeft!

Woorden vlogen over en weer. Katten maakten ruzie en WindClan leek in geen positie om zich over te geven. Niet dat het hun veel uitmaakte, ze konden nog dagen overleven omdat ze konden vissen. Als dit hun plan was dan was het een dom plan. Ze zouden hier veilig zitten. Niemand kende RiverClan kamp zoals RiverClan zelf.

Dat veranderde snel toen er opeens een WindClan kat tevoorschijn kwam met een apprentice naast zich. Het was de dochter van Panthergrowl, Rookpaw die gevangen was door WindClan. Hoe was dit gebeurd? Wanneer? Hij maakte zich boos hier over. Als deze clan zo laag was om een apprentice te stelen dan waren ze StarClan niet waard. Hij wou woorden schreeuwen, zoals hij normaal deed. Maar hij keek rond, observeerde de situatie nu goed. Zijn oog viel op iets, in het riet. Niemand leek de apprentice die daar stond in de gaten te houden en als hij..

Stormwind liep naar achteren en bewoog zich door het kamp richting de plek waar hij de apprentice gezien had. Hij drukte zijn grote lichaam tussen de dens door en keek nu uit op de plek in het riet waar de apprentice zat. Een duik, een paar grote slagen en dan zou hij de apprentice kunnen pakken. De kater zette zich af en dook het water in. Hij sloeg zijn poten uit en duwde zich vooruit door het water heen. Het duurde niet lang voordat de WindClan katten hem in de gaten kregen en klauwen zijn kant op kwamen. Maar dat maakte niet uit, hij had een nekvel tussen zijn tanden en kon trekken. Het gewicht dat hij vast had stribbelde iets tegen, maar niets wat niet leek op een grote vis. Hij sleurde de apprentice door het water en zette zich af zodat hij weer terug naar de kant kon komen. Daar zette hij de apprentice op de kant. "Doorlopen, het kamp in. Anders ga je spijt krijgen dat je ooit op de wereld gezet bent." blafte de grijze kater woest. Hij zou WindClan krijgen.

- Stormwind heeft Otterpaw gepakt en naar RC kamp getrokken!

Wat gebeurd is, is gebeurd? Was dát zijn excuus? De lafaard durfde niet eens tegen zijn eigen deputy in te gaan. Was het soms Sabrestar die de beslissingen nu nam? Stallionstar volgde in ieder geval braaf het plan van de nieuwe deputy. Crowcall trilde van woede, maar voor ze nog iets kon doen, zag ze hoe de gevlekte kater Bearclaw iets toefluisterde. Ze volgde de grote warrior met een ongeruste blik. Aan de overkant was ook commotie ontstaan en aan haar eigen zijde van de eiland had Scarface zich nu ook volledig tegen de gang van zaken uitgesproken. Gespannen sloeg Crowcall de situatie gade, proberend in te schatten welke kant het op zou slaan. Zouden meer stemmen zich bij de hare voegen? Kwam WindClan in opstand? Het vuur was gestookt, maar Stallionstar en Sabrefur leken vastbesloten het uit te stampen. “Stallionstar, dit kun je niet menen”, probeerde ze nog, de wanhoop hoorbaar in haar stem. “Je kunt Sabrefur niet zomaar zijn gang laten gaan!” Wat kon ze nog meer doen? Wat viel er nog te zeggen als hij vastbesloten was om niet te luisteren? Vanuit haar ooghoeken zag ze Bearclaw terugkomen met een vastberadenheid in zijn pas die haar angst aanjoeg. Toen hij, na Scarface toegesproken te hebben, op haar afkwam, deinsde ze onwillekeurig achteruit. Ze wierp een korte blik op Stallionstar - wat was zijn bevel geweest? Wat had hij tegen Bearclaw gezegd? Haar blik schoot terug naar Bearclaw toen ze hem in beweging zag komen, maar voor ze het wist had hij zijn kaken al stevig om haar nekvel geklemd. Paniek welde in haar op, maar hoe ze ook tegenstribbelde, tegen de grote kater kon ze niet op. “Wat als het Gorsekit was?” riep ze nog naar Stallionstar in een laatste poging iets van een hart in die kille kater te raken, iets van een vonkje van begrip in hem op te wekken. Hoe kon hij, zelf een vader, een andere vader zulke pijn berokkenen? Ze klauwde in grond, maar de aarde week tussen haar nagels en ze kreeg er geen grip op. “Laat me los!” schreeuwde ze. “Zijn jullie allemaal harteloos? Laat me los!” Maar de afstand tussen hen en het ingesloten kamp werd al groter en er was niets meer wat ze voor Rookpaw en haar clan kon doen.

- Topic uit

Crowcall begon, een uitleg waar hij niet veel van begreep. Of was verwijt wellicht een betere bestempeling? Gezien haar toon. Zijn groen gele ogen keken haar weifelend aan. Om vervolgens af te dwalen richting Shadefeather en uiteindelijk bij Stallionstar te blijven hangen. Hij had op zich niets tegen de zwarte kattin. Maar haar woorden brachten hem wel in verwarring. Sinds hij nogal een waarde hechtte aan zekerheid en ritme, had hij de woorden van Stallion altijd voor de waarheid genomen. Waarom zou iemand ze in twijfel trekken? En al helemaal op zo’n moment, waarbij de tijd schaars was. Blijkbaar was hij niet de enige die er zo over dacht. Shadefeather probeerde Crowcall tot bedaren te brengen. Echter lachte de kattin slechts en leek niets in houding te veranderen. “Ik kies voor het minste bloedvergieten, wat is daar niet eervol aan?” Vroeg Stallionstar haar, volgend op Shadefeathers woorden. “Het minste bloedvergieten, bij StarClan, hoor je wel wat je zegt? Wat als Butterstar niet toegeeft? Blijven jullie hier dan zitten tot de kittens van RiverClan beginnen te sterven? Willen jullie dat serieus op jullie geweten hebben?” Vroeg de zwarte kattin na het aanhoren van haar leider. Dwarfpaw liet zijn blik afdwalen. Ondanks dat hij zich best vermaakte als zijnde stille observator, was dit gesprek hem toch echt te veel. Hij kon zich er geen mening over vormen, nog aansluiting vinden in een van de twee partijen en diens uitleg. Hij vroeg zich af hoe hij zich deze dag later zou herinneren. Hij was onzeker over wat er precies op het spel stond maar toch enthousiast over het feit dat hij zijn vechttechnieken in het echt zou mogen uitproberen. Dat was in feite ook wat hem aanspoorde zich hiervoor in te zetten.

Echter werd hem de tijd voor lange dag dromen niet gegund. Aangezien zich nog geen moment later een domino effect ontvouwde. “Wil iedereen hier dat op hun geweten hebben?” De woorden van Crowcall waren luid, te luid. Daarop deelde Bearclaw haar een tik uit en gromde daarbij dat ze haar smoel moest houden en gewoon te doen wat er van haar werd verwacht. Zoals te verwachten viel bij zoveel onrust bleven ze niet onopgemerkt. Panthergrowl verscheen op het toneel, vragende naar de leider van Windclan. Waarmee hij uiteraard op zoek was naar Oceanstar. Echter waren er een aantal zaken veranderd binnen de clan en zou deze zoektocht dus tevergeefs zijn. “Daar gaat de verrassing” Mopperde Stallion. Dwarfpaw richtte zijn blik opnieuw tot hem. Crowcall kreeg de keuze voorgelegd om zich te gedragen en anders terug te keren richting het kamp. Ergens voelde hij zich wel schuldig tegenover haar. Maar tegelijkertijd was het punt van discussie plaats te vinden tussen zulke duidelijke partijen dat hij zich niet in staat voelde een middenweg te kunnen kiezen. Mededogen uiten richting Crowcall waar Stallion bij stond, hij zou wel gek zijn dat te doen. Zeker gezien zijn positie. Dwarfpaw had zijn loyaliteit immers nog niet eerder zo duidelijk kunnen bewijzen als nu. En dus zweeg hij terwijl Crowcall naar herkenning zocht bij haar clangenoten. Zelfs Dinspots haar wel bijstond. Er volgde wat geheen en weer over het overtreden van de Warriorcode. Nog bleef hij zich voorhouden geen andere keuze te hebben dan Stallionstar blindelings te zullen vertrouwen. Er kwam vaart in het gesprek toen Saberfur bekend maakte Rookpaw bij zich te hebben. Uiteraard riep dat heel wat emoties op. Toch vond hij het maar vreemd hoe sommige zich zo aan elkaar konden hechten dat ze op cruciale momenten, zoals deze, vastliepen. Dat werkte toch helemaal niet handig? Onrust brak los. Niemand had dit tenslotte zien aankomen. Er werden afkeurende blikken uitgewisseld, sommige katten probeerde zelfs in te grijpen en dit alles stop te zetten. Zelfs Stallion leek kwaad te zijn op Saberfur. Maar zo snel als de onrust gestart was, werd deze ook weer bedaard door de onrust stokers huiswaarts te sturen. Daarvoor werd mede Bearclaw ingezet. Dwarf wist niet zo goed wat hij van de bruine tom moest denken. Assertief, even als hij zelf. Dat was een van de redenen om tegen hem op te kijken. Maar nu wel bezig met het escorteren van Crowcall. Tegen wie hij overigens ook op keek. Hij bewonderde haar moed en empathie. “Zijn jullie allemaal harteloos? Laat me los!” Bij die woorden wierp hij haar een blik toe. Een die duidelijk iets comminuceerde: spijt en medelijde. Toen Crowcall eenmaal uit het zicht verdwenen was keerde de ‘rust’ weer terug. Al viel de spanning nog altijd te snijden. Zie je wel, dacht hij. Als hij zijn mond open had getrokken was dat niet goed voor hem geëindigd.

“Panthergrowl, ik snap dat je vader instinct het je lastig maakt om te beslissen wat goed is. Je wilt voor je dochter kiezen maar je bent bang voor de afschuw van je clangenoten voor het weggeven van de Heatherfields. Ik stel voor om Butterstar met mij te laten praten en dat je jouw Clanleader laat beslissen. Het is simpel: Jouw dochter voor een stuk grond waar Riverclan amper op jagen kan. Wie gaat de keuze nemen? Jij of Butterstar?” Had hij zijn clanleider nog horen zeggen voordat de onrust tot escalatie was gekomen. Dwarfpaw probeerde diens plan en trucjes te snappen. Al was dat enigszins hoog gegrepen voor zijn leeftijd. En bleef de zwartwitte kater dus ook weifelend staan. Zwijgend kijkende van de een naar de ander. En nu? Wat nu?

Hij zag zijn dochter beven in de klauwen van de monsters. Het koste alles in hem, alles, om sterk te blijven op dit moment. Toen hij WindClan de rug toe draaide, niet om zijn dochter in de steek te laten maar om te overleggen met zijn senior warriors of ze heatherfields moesten teruggeven of moesten aanvallen, werd hij tot halt geroepen door de stem van Sabrefur. Die hem vertelde dat hij weinig om zijn dochter gaf. Vuur raasde binnenin hem. De kater duwde zijn oren in z'n nek toen er gevraagd werd om Butterstar. Waarna hij zich omdraaide en de twee leidinggevenden van WindClan aankeek. "Butterstar is met een patrouille richting WindClan getrokken," miauwde hij, zijn stem luid genoeg zodat iedere WindClan kat hem horen kon. "Om vrede te sluiten en een compromis over de heatherfields te maken." Dus dit alles was onnodig. Er was geen reden dat de katten nu hier stonden, op hun drempel, met zijn dochter in hun klauwen. "Butterstar is ook niet de enige kat op patrol," vervolgde hij toen, nu met waarschuwende toon in zijn stem en een licht dreigende blik in zijn gele ogen. "Zowel een border patrol als een hunting party zijn vertrokken en ook twee mentoren met hun apprentices zijn het kamp uit. Dat betekent dat er op zijn minst twaalf RiverClanners buiten dit kamp zijn, jullie geuren geroken hebben en nu wachten op mijn sein om jullie in je rug aan te vallen." Het laatste spuugde hij uit. Woedend op de zielen die zo gezondigd hadden. Maar wetende dat hij de oppermacht had hier. Hij was in zijn eigen kamp. Hij was bekend in deze omgeving en WindClan kon niet zwemmen. Ze hadden troepen achter de hand en bovendien hun sterspeler Butterstar ook als verrassingswapen. Bovendien was WindClan niet stabiel. Meerdere katten protesteerden en sprongen voor Rookpaw. Dit toonde hem dat niet heel WindClan slecht was en kort dankte hij StarClan voor de katten die met eer nadenken konden. De woorden van Shadowrush bereikten Panther en met een licht afkeurende blik keek de kater naar de ander. Hij kon niet weten wie desbetreffend 'neefje' dan wel niet zijn moest en bovendien wist hij dondersgoed dat hij nooit een kat vermoord had. Dus bleef het enkel bij een blik, geen uitgesproken woorden. Nog meer oproer steeg op in WindClan. Met versmalde ogen zag de kater hoe Routnose alles leek te willen bedaren. Zijn respect in haar langzaam wegebbend. Zij was een messenger van StarClan - zij van hen allen moest inzien hoe goddeloos deze actie was. Maar ze greep niet in, legde haar clanmates het zwijgen op. En stond bovenal deze actie toe. Plots hoorde hij een wat zachter stemmetje vantussen die katten komen, de stem van zijn dochter, bevend en trillend. Ze huilde. Hij kon het zien vanaf hier. Hij was zo boos. Oh zo boos. Zo ontzettend Starclanverdomme BOOS! De woorden van Stallionstar waren dan ook geen troost. Dat hij hier niets vanaf wist was geen Starclanverdomme excuus om het nu door te laten gaan. Bovendien leken de warriors die eerst beschermend voor zijn dochter gestaan hadden nu weggesleurd te worden. Één ervan begon te schreeuwen. De RiverClan deputy was haar dankbaar voor haar strijd ook al werd haar mond gesnoerd. Zijn oren spitsten toen hij de stem van zijn andere dochter hoorde. Chivysniff verkondigde dat RiverClan achter zijn keuzes zou staan. En dat was hoe het was. Als WindClan zo nodig wilde dat hij een keuze maakte, zou hij een keuze maken.

Hij zou die gore lafbekkende honden stuk voor stuk van de aardbodem vegen voor het nemen van zijn dochter.

De kater draaide zich om, klaar om het bevel van aanval te geven, wetend dat er ook in het territorium nog patrouilles waren om hem steun te geven en bovenal hadden ze de rivier. Tot hij plots Stormwind zag verschijnen uit het water. Met een kat. "Stormwind," siste Panther. Woedend. Maar nu naar zijn eigen clanmate toe. Hoe kón hij. Na het zien hoe Panthergrowl zelf leed en wetend hoe goddeloos en achterlijk zo'n actie was. Precies hetzelfde terugdoen. Met grote passen baande hij zich een weg dichter naar de kater toe en gaf hem met al zijn kracht een klap in zijn gezicht. De woede werd hem teveel en het werd geuit. "Leg. Het. Terug." gromde hij toen laag en met opgezette vacht. Compleet van zijn stuk gebracht dat één van zijn eigen clangenoten zo kon zijn. Hij walgde ervan. Zijn plan om aan te vallen werd nu in halt gebracht. Nu hadden zij of eerder één van zijn warriors dezelfde actie begaan en waren ze bij het begin af. Wat een absolute clusterfuck. "Ik wil Rookpaw thuis. Over een half uur. Is ze hier niet," schreeuwde hij naar de overkant, zijn geduld op. "DAN VALT RIVERCLAN AAN!"

Sabrefur keerde zich niet meer om nadat hij zijn bevel had gegeven. Lavenderstorm nam Frayhowl mee en Bearclaw sleepte Crowcall mee op de andere oever, gevolgd door Scarface. Die korte verstoring trok zijn aandacht voor een tel weg van het riverclan kamp. Hij merkte de schaduw die zich in het water had lieten glijden en geruisloos onder het wateroppervlak zwom niet op. Een plotse angstkreet gevolgd door wild opspattend water deed de deputy omkijken. Zijn kop schoot meteen in de richting van het geluid terwijl hij met vernauwde ogen de katten probeerde te onderscheiden die tussen de golven heen waadde. Zijn hart zonk toen hij meende de lichte vacht te herkennen van Otterpaw, voortgetrokken door een grijs witte tom. Het was een merkwaardig gevoel. In die tel dat Sabrefur zag dat het Otterpaw was leek het alsof hij zweefde en daarna van een gigantische hoogte naar beneden stortte weer, alsof zwaartekracht in die ene seconde geen betekenis meer had gehad. Zijn oog verkilde en hij ontblootte zijn tanden in een woordeloze grauw.

Waar haalde ze het lef vandaan? Een intens gezoem gonsde er in zijn oren die al het andere geluid op de wereld liet vervagen. Ze waande zich beter dan hen, want zij hadden de heatherfields ingenomen. Ze waande zich grooter dan hen, want zij hadden de vos en de honden verdreven. Ze waande zich slimmer dan hen, want zij konden de rivier beheersen en windclan niet. Ze waande zich zelfs machtiger dan hen, omdat zij de warrior code op een manier zouden beheersen die zij niet zouden bezitten. Maar nu was de aap uit de mouw en scheen het Sabrefur toe dat ze gelijken waren. Niemand was beter dan de ander. Ze waren allemaal katten die het op deze rot aarde uit moesten houden samen, in de waan dat ze in de naam van een verhevene boodschapper alles mochten doen en laten, maar de wind waaide met Windclan mee vandaag. StarClan had hun oog gevestigd. Windclan.. Stormwind had zijn ware aard laten zien en daarmee ook die van RiverClan. Hij zou hen allemaal kapot maken.

“Ik wil Rookpaw thuis. Over een halfuur. Is ze hier niet.. Dan valt Riverclan aan!” Sabrefur voelde een bliksemstraal door zijn hele wezen gaan. Hij beet zijn tanden zo hard op elkaar dat zijn kaken pijn deden. “En zo toont Riverclan hun ware aard,” Fluisterde hij zacht, zijn stem bestemd voor Rookpaw die nog steeds naast hem stond. Hij wendde zijn kop opzij naar haar, zijn blinde oog nietsziend. Het zou zo makkelijk zijn. Hij hoefde niet eens zijn spieren aan te spannen om haar te vermoorden. Hij zou het graag doen. Een snelle moeite, nee, niet eens een moeite. Een snelle genade. Maar hij had zijn belofte gemaakt. Sabrefur keerde zijn kop weer weg en keek naar de overkant, naar Stallionstar. Hij rook RiverClan, maar deze keer kwam het niet van het kamp af. Hij vernauwde zijn ogen en merkte toen Butterstar op. Zo, de pretender queen verscheen eindelijk tonele.

“Windclan genoeg!” Stallionstar zijn ogen ontmoette die van hem. Hij keek hem kil aan. “Vandaag zal er geen klauw landen in een kat van eender welke clan dan ook.” Hij sloot zijn ogen en slikte zijn onverhulde woede in. Hij keek opzij naar het kamp van Riverclan. “Sodemieter op,” Gromde hij met een stem die zacht trilde van ingehouden razernij. “Ik heb gezien hoe het werkelijk steekt met jouw clangenoten. En dan noemen ze mij wreed. Ze stelen nog liever mijn eigen dochter, en dreigen met oorlog dan dat ze zich om jou bekommeren. Schandelijk." Zijn stem verlaagde zich tot een indringende fluistertoon. “Neem deze wetenschap met je mee, en zorg dat ik je niet nog een keer tegen kom. Het schijnt mij toe dat ik kansen niet meer voorbij moet laten gaan de volgende keer.” En met die woorden draaide hij zich weg van Rookpaw en liep hij de heuvel af, tot hij bij de oever stond. Ze had haar woord gehouden, nu hield hij de zijne. Maar eerst terug krijgen wat van hem was. “Ik zet geen stap tot dat Otterpaw weer bij mij op de kant staat, Pretender.” Riep hij naar Butterstar.

Tagged per alinea:

De blik in Sabrefurs ogen was er eentje die hij voor altijd zich zou herinneren. Eentje die hij vrolijk zou maken op donkere dagen. Want wat had hij die kater nu een hak gezet. Hij had hem goed te pakken genomen. De apprentice tussen zijn poten zou nergens heen gaan zonder dat hij dit wou. Stormwind zijn kop draaide toen hij Panthergrowl boos hoorde zijn. Dat hij het terug moest brengen. Dat ging niet gebeuren. Niet zomaar in elk geval. Stormwind tilde de apprentice op bij het nekvel en bracht haar dichter bij de oever, aan de kant waar Sabrefurs zijn beklag stond te verkondigen. De grijze kater zijn ogen boorde zich vast in die van Sabrefur voordat hij de apprentice tussen zijn poten op de grond liet vallen. "Sabrefur!" brulde Stormwind naar de kater. "Gelijk oversteken. Deze apprentice voor die van ons. Dan praten we nergens meer lopen en laten we jullie weglopen met jullie levens." sprak hij kalm. Bij een aanval als deze waren ze in het voordeel, zeker nu Butterstar zich bij hen gevoegd had. Starclan had hun kant gekozen, wederom. WindClan hun oneerbiedige gedrag werd bestraft. Maar toen kwam het woord van Stallionstar, het was voorbij. Voordat Stormwind het wist werd Rookpaw teruggestuurd alsof er niks gebeurd was. Stormwind pakte zijn gestolen apprentice wederom bij het nekvel en zwom haar naar de overkant, waar hij haar op de kant zetten en zijn kop snel introk voor een inkomende klauw van een clangenoot van de apprentice. Alles was over nu.

Tag: Sabrefur en Otterpaw mostly