The Winds of WindClan

“Vergeet onze belofte niet.” Oh, die belofte dat ze geen pijn gedaan zou worden zolang ze mee werkte? De jonge poes trilde op haar spinnenpootjes, overladen van woede angst en 100 andere emoties. Was het niet deze rotzak die net had verkondigd dat als haar papa ervoor zou kiezen om de heatherfields te houden, hij haar de strot om zou doen? Stallionheart sprak vuile woorden over haar vader. Koud vuur laaide op in haar ogen en ze wilde niets liever dan zichzelf naar hem toe lanceren, klauwen uitgevouwen en vastgehaakt in zijn dikke vacht. Het was onzin! Onzin en leugens dat ze zeiden! Maar de waarheid was dat zowel de feeks dat Sabrefur was als de domkop die Stallionheart was, ontzettend eng waren. Groot, gevaarlijk en eng. De geur van Windclan hing overal om haar heen en ze voelde zich nog meer opgesloten dat ze die hele eenzame nacht met Lavenderstorm had gedaan. Ze wilde gewoon naar huis. En toen gebeurde er iets wat deze hele dag alleen nog maar meer verwarrend maakte. Het poesje die als enige lief was geweest, naar haar had gezwaaid, werd zomaar mee getrokken door Stormwind. Een stille 'nee' rolde over haar lippen, want dit maakte hen minstens even slecht. Pak dan Stallionstar! Pak dan het monster voor haar! Niet die apprentice! En toen werd het haar duidelijk, dit was zijn dochter. Het moest wel, opeens was het zo helder. Rookpaw stond aan de grond genageld, de angst als een dikke deken over haar heen. “En zo toont Riverclan hun ware aard,” ze zou boos zijn geworden, was het niet zo dat zijn nietszeggende oog even leeg stond als de mistige hemel. Oh Starclan, oh goden, hij ging haar vermoorden. Hij ging haar vermoorden, hier en nu. Ze was er heilig van overtuigd dat ze de dood in zijn blinde oog had aangekeken. Maar zijn woord, waar ze zo zeer aan getwijfeld had, bleek het enige te zijn dat haar van die duivel zou redden.  “Sodemieter op,” zijn woedende stem rommelde als onweer. “Ik heb gezien hoe het werkelijk steekt met jouw clangenoten. En dan noemen ze mij wreed. Ze stelen nog liever mijn eigen dochter, en dreigen met oorlog dan dat ze zich om jou bekommeren. Schandelijk." Normaal gezien zou ze woest zijn geworden om zijn woorden, maar nu registreerde ze ze amper door de opluchting die door haar hoofd gonsde. “Neem deze wetenschap met je mee, en zorg dat ik je niet nog een keer tegen kom. Het schijnt mij toe dat ik kansen niet meer voorbij moet laten gaan de volgende keer.” Er kwam zeker geen laatste 'doei' van haar vandaan, hoe dapper ze zich ook altijd voor zou blijven doen, Rookpaw wist beter dan zich dit twee keer laten zeggen. Maar ze zou die woorden met zich mee dragen, oh, dat zeker. De zwart-witte apprentice rende alsof ze van Windclan zelf was, de schreeuwende pijn in haar longen negerend terwijl ze zichzelf het water in gooide en in wilde weg naar de oever begon te spatteren. Alle andere Windclanners keek ze niet aan, zelfs Stormwind en de onbekende Windclan apprentice in zijn bek merkte ze amper op toen ze hen passeerde. Eenmaal op de oever was ze aan het kuchen van de inspanning die het haar had gekost. Toch zette ze nog een laatste sprint in en drukte zich druipend en al tegen haar vader aan, snikkend en snotterend van alle emoties die ze zo had terug proberen te drukken."Papa!" ze drukte zich zo hard tegen hem aan dat ze bijna bang was hem om te duwen, was het niet dat hij vele malen groter en sterker was. "Hij ging me vermoorden papa, hij, hij ging-" kwam er enkel piepend en trillend uit. So much for 'dappere' Rookpaw.

Tags: Sabrefur, indirect Otterpaw&Stormwind, Panthergrowl
Rookpaw is thuis!

<sub>Sabrefur richtte zijn oog op de overkant. Hij zag hoe Stormwind Otterpaw ruw bij haar nek pakte en naar de oever begon te slepen. De twee katten kruiste diens blikken en hun haat was gelijk. Nog nooit had hij zo’n brandende woede gevoeld als dat hij dat nu deed. Het dreigde hem de verzwelgen en tot as te reduceren. En toen liet Stormwind haar los, maar het was nog niet over. "Sabrefur! "Gelijk oversteken. Deze apprentice voor die van ons. Dan praten we nergens meer lopen en laten we jullie weglopen met jullie levens." Sabrefur verbrak zijn gebruikelijke facade voor een tel en grimaste vuil, spottend. Beloftes? Wat had Sabrefur nu aan beloftes als Stormwind diegene was die hem voor eerloos had uitgemaakt, en vervolgens diezelfde strategische zet had gedaan als hij? Waar was de eer en het moraal dan als je wilde winnen? Sabrefur had zijn belofte gehouden en Rookpaw geen haar gekrenkt. Niemand van zijn clan. En nu trok hij zíjn dochter, zijn mooie Otterpaw aan haar nekvel door de aarde alsof ze een beest was. Zo snel als die grimas kwam verdween het ook weer. Rookpaw schoot langs hem heen en Otterpaw kwam zijn kant op. Toen hij zijn dochter zo door het water zag waden vol paniek moest hij alle kracht in zichzelf oproepen om niet naar voren te schieten en haar te gaan helpen. Hij moest alert zijn. Zijn bedaardheid altijd bewaren. Tenslotte kwam Otterpaw eindelijk veilig op de kant en stapte de grote kater naar voren. Hij sloeg zijn staart om haar natte lijf heen en duwde zijn neus in haar klatsnette nek, zacht spinnend. “Je bent veilig, Otterpaw.” Snorde hij sussend terwijl hij haar kop een paar likken gaf om het water eraf te krijgen. Het was vrij hopeloos. Ze was helemaal doorweekt.

Butterstar had het water ook betreden en was inmiddels weer terug op de kant. Hij keek op toen hij haar langs zag zwemmen en automatisch gingen zijn ogen naar Stallionstar die nog op de heuvel stond. Beschermend hield hij zijn staat om Otterpaw heen gedraaid terwijl hij wachtte op het woord van zijn leider.

Mentioned: Stormwind, Rookpaw, Butterstar
Tagged: Otterpaw<3</sub>