Wait.. Who are you?

  Silverpaw trippelde een tikje zenuwachtig uit ThunderClan territory. Ze vond het wel leuk om de territory te verkennen, en Fourtrees was ook heel leuk geweest, maar deze kant was ze nog nooit op geweest. Ze was toch wel nieuwsgierig wat hier allemaal voor dingen waren en of ze nog nieuwe katten zou ontmoeten. Dat vond ze altijd wel leuk, nieuwe katten ontmoeten en vrienden maken.
  Ze keek om zich heen. Dus hier woonden die rare Twolegs. Ze had ze nog nooit gezien, maar ze had wel verhalen gehoord over Kittypets die met die Twolegs leefde. Waarom zouden ze dat doen? vroeg ze zich af.
  Misschien zou ze er wel een ontmoeten en dan kon ze het vragen. Kittypets waren ook niet gevaarlijk. Ze werd er niet voor gewaarschuwd in ieder geval. De zilveren poes keek om haar heen. Tot zo ver nog geen Kittypet gezien. Maar wacht, daar zag ze een staart. Een glimlach spleet haar gezicht en vrolijk trippelde ze op de kat af.
  'Hey daar!' begroette ze hem. 'Mag ik je een vraag stellen?' vroeg ze vriendelijk.

Rascal betrapte zichzelf erop dat hij steeds vaker rond de ThunderClan grens rondhing. Hij zat op de hekken van de tweebeen tuinen eindeloos naar het bos te staren, maar hij had haar nog steeds niet gezien. Geen glimp van haar grijze vacht of haar gele ogen. Alsof ze het vermeed, hém vermeed. Gefrustreerd vloekte hij in zichzelf toen hij weer er een paar uur op had zitten zonder resultaat. Hij moest met haar praten, maar ze leek onvindbaar. En zelfs hij was nog niet zo dom om ThunderClan territorium zomaar in te wandelen. Hoewel hij een verassend plezant gesprek had gehad met een vriendelijke ThunderClan kater.
Rascal besloot weer terug te gaan naar de stad, om weer het één of ander van zijn dag te maken. De dagelijkse routine: eten zoeken en katten vermijden. Hoewel dat laatste hem niet gegund werd. Opeens hoorde hij een vrolijke stem achter zich, waarna hij abrupt over zijn schouder keek. Een kleine, zilveren poes keek hem aan. Een vraagteken tekende zijn gezicht toen hij de poes aankeek. Ze rook naar het bos van ThunderClan en de onschuldigheid leek van haar af te stralen. Was hij zichzelf al zo erg aan het afsluiten van de elite dat hij de geur van BloodClan verloor, of wist ze gewoon niet beter? Rascal keek haar vragend aan, waarna ze hem een vraag stelde. Rascal draaide zich naar de jonge kat toe, waarna een glimlach zijn gezicht sierde. ‘Maar natuurlijk, kleine muis,’ mauwde hij vrolijk. Hij keek de jonge poes vriendelijk aan. Misschien, heel misschien kon ze hem het één en ander vertellen over de status van ThunderClan. Maar hij zou haar niet pushen. Ze mocht niet bang worden. Nee nee, dat absoluut niet. Zijn reputatie moest zo schoon mogelijk blijven.

  De bruin met witte kater draaide zich om en een glimlach sierde zijn gezicht. 'Maar natuurlijk, kleine muis,' miauwde hij vrolijk.
  Silver knipperde even verbaasd met haar blauwe ogen over die benaming, maar toen verscheen de lach weer op haar gezicht. Ze stapte wat dichterbij nu ze merkte dat ze niets van hem te vrezen had. 'Hoe is het om bij de Twolegs te leven?' vroeg ze, nieuwsgierigheid droop van haar stem af en haar ogen twinkelde van de opwinding. Eindelijk kwam ze te weten hoe het was! Zelf was ze natuurlijk niet van plan om zomaar de Clan te verlaten, maar ze wilde dolgraag weten hoe het leven van zo'n kat eruit zag, als je niet hoefde te jagen, of je te verdedigen tegen de andere Clans.
  'Verveel je je niet heel erg?' vroeg ze daarom ook abrupt, ze dacht er niet bij na en ze wist pas dat ze de vraag gesteld had toen het laatste woord haar lippen verliet. 'Ik bedoel... Je doet niet veel, toch?'

De ThunderClanner was even verbaasd, maar de knappe kleine poes kreeg al snel een glimlachje op haar gezicht en moed in haar hart. Ze stapte naar hem toe, compleet zonder ook maar een greintje angst te tonen. Hmm, zie je wel, hij was oké! Blijkbaar moest hij het uitstralen. Mallowleaf had hem ook geen moment met een kwaad oog aangekeken. Totdat ze opeens aan hem vroeg, iets wat hij nooit had bedacht, en wat hem meteen deed lachen. ‘Ik?! Een huiskat?’ hij grinnikte hardop. Waarom? Hoe? Was er in haar dikke schedel niets doorgedrongen over de katten die in de tweebeenplaats nog meer leefden, of was het haar gewoon nog nooit verteld. ‘Ik woon niet bij de tweebenen,’ legde hij toen kalm uit, moeite zijn lach inhoudend. Nee, zelf hij zou niet zo diep kunnen zinken. ‘Ik jaag voor mijn eigen prooi, net als jij. Dus ik heb wel degelijk dingen te doen.’ Wijselijk hield hij zijn mond dicht over de elite. Alleen maar beter als de poes niet wist dat die bestond, dan kon ze ook geen vooroordelen over hem hebben. Ze zou hem gewoon leren kennen. Als hem. Als degene die hij graag had willen zijn, had de elite niet al zijn stempels op hem gedrukt.

  De kat reageerde anders op haar vraag dan ze had gedacht; hij ging lachen. 'Ik?! Een huiskat?' hij grinnikte hardop.
  Ze knipperde weer eens verbaasd met haar ogen. Was het nou echt zo'n rare vraag geweest? Hier leefde toch katten die in zo'n raar nest woonden?
  'Ik woon niet bij de tweebenen,' legde de kater toen kalm uit. 'Ik jaag voor mijn eigen prooi, net als jij. Dus ik heb wel degelijk dingen te doen.'
  Langzaam bewoog Silverpaw haar kopje op en neer. 'Okay... Dus... Wat ben je dan?' vroeg ze nieuwsgierig. Natuurlijk had ze wel wat trainingen gehad van haar vorige mentor, maar dat waren niet heel bijzondere trainingen geweest. Hij werd namelijk ook al snel ziek, dus erg veel had ze nog niet geleerd. De meeste informatie haalde ze dus uit verhalen van de Elders en de andere Apprentices. En de verschillende geuren van alle katten die hier woonden was haar ook nog niet aangeleerd.

De jonge kat leek oprecht verbaasd dat hij zei dat hij geen huiskat was. Rascal wist dat hij niet graatmager was en goed de winter door had weten te komen, maar hij was ook niet zo rond en gezond als alle kittypets. Dan was Rascal ook niet zo toegetakeld als sommige andere katten uit de elite zijn training door gekomen. Zelfs zijn oren waren nog intact. Toen kreeg hij de vraag wat hij nu wel was. Ja, goeie. Technisch gezien was hij een BloodClan kat, maar hij was ook deels ThunderClan, maar hij vreesde dat de clan van het woud dat nooit zou erkennen. Hij was in een grijs gebied, een loner. Ja, misschien was dat een goed hokje om hem neer te zetten. ‘Ik leef in de stad, maar zonder clan. Dus ik ben een loner. Een rogue als je het zo wil noemen.’ Het was ergens een leugen. Hij was geen rogue, als hij wilde kon hij het soort van comfort van het BloodClan kamp opzoeken. Toen keek hij de kleine kat enkele momenten strak aan. Ze was wel een beetje op verboden gebied, de grenzen over gestoken. ‘Maar het is niet belangrijk wat ik ben. Wat doet een Thunderclan kat als jij in de stad?’ Misschien kon hij haar maar beter terug naar huis brengen, voordat anderen zich er mee gingen bemoeien. Je wist het immers maar nooit.

  'Ik leef in de stad, maar zonder clan. Dus ik ben een loner. Een rogue als je het zo wil noemen,' antwoordde de kater haar vraag.
  Silverpaw knikte langzaam terwijl ze de woorden liet bezinken. Rogues, daar had ze wel over gehoord natuurlijk. Die leefden overal buiten de Clans, was het niet? Waarschijnlijk leefden de meeste bij de Twolegs in de buurt, zoals deze kater, bedacht ze zich.
  'Maar het is niet belangrijk wat ik ben. Wat doet een Thunderclan kat als jij in de stad?' vroeg hij toen.
  'Uuhh...' begon Silver haar antwoord, maar te laat bedacht ze zich dat dat geen goede start was van een zin. Ze liet een zachte zucht ontsnappen. 'Ik ben gewoon... Een beetje aan het verkennen...' mauwde ze zo nonchalant mogelijk. Ze hoopte dat de andere kat geen idee had van hoe de regels werkte en dat ze eigenlijk niet het territorium uit mocht. Maar ze was gewoon zo nieuwsgierig geweest naar die Kittypets...
  'Mag ik nog wat anders vragen?' vroeg ze toen, hopend dat hij het andere onderwerp zou laten vallen.

Rascal trok een wenkbrauw op toen de kleine kat zei dat ze gewoon aan het verkennen was. Een lachje gleed over zijn lippen toen hij haar aankeek. ‘Is dat zo?’ sprak hij op een jolige toon. Natuurlijk wilde jonge katten verkennen. Man, hij was nog nauwelijks vier manen toen hij zijn eerste solo-tripjes in de stad deed. Misschien niet verstandig voor een jonge clankat om alleen vrolijk rond te huppelen. Ze kon zomaar de verkeerde tegenkomen. Toen kreeg hij opeens weer een vraag, of ze weer een vraag mocht stellen. Typisch. ‘Heb je net gedaan,’ grapte hij de meest onoriginele grap ter wereld. Rascal grinnikte kort, waarna hij de jonge kat met pretlichtjes in zijn ogen aankeek. Hij kon gewoon niet lomp doen tegen jonge katten. Het deed hem herinneren aan zijn jeugd, aan hoe die had moeten zijn. ‘Nee, zonder gekheid, natuurlijk.’

  'Is dat zo?' vroeg de kater op een jolige toon. Silver was even stil toen ze deze woorden verwerkte. Toen knikte ze en vroeg haar vraag.
  'Heb je net gedaan,' grapte de kater toen.
  Weer stopte Silver en knipperde verbaasd met haar blauwe ogen. Wat was dit nu? Even begreep ze hem niet maar grinnikte toen een beetje zenuwachtig en awkward mee met de andere kat.
  'Nee, zonder gekheid, natuurlijk,' zei hij toen.
  Ze glimlachte. Ze vond hem aardig, hoewel ze even in de war was van zijn antwoorden. 'Nou... Als jij geen Kittypet bent, maar wel hier leeft... Dan weet je ook wel hoe Kittypets zijn. Toch?' vroeg ze hem, de onschuld zelf. 'Want wat doen ze dan? Ze hoeven niet te jagen voor hun prooi toch? Jagen de Twolegs dan voor hun?? Want ik heb nog nooit een Twoleg in het bos gezien.' Ze had überhaupt nog nooit een Twoleg gezien, maar ze waren rare wezens als ze haar Clangenoten mocht geloven.

Hmm, deze poes had blijkbaar over het bestaan van kittypets gehoord, waarna ze op onderzoek uit was gegaan. Maar waarom, zo interessant waren ze ook weer niet? Rascal lachte, waarna hij de kleine kat aankeek. ‘Vanwaar die interesse?’ mauwde hij oprecht nieuwsgierig. ‘Kittypets zijn luie, dikke beesten. De tweebenen voeren ze droge, smerige balletjes. Ik weet niet waar ze die vandaan halen.’ Niet uit het bos. Nee, tweebenen jaagden écht niet. ‘Tweebenen jagen niet. Kun je ze een muis zien vangen met hun lompe, stampende poten. Nee, ze zijn lang zo snel genoeg niet.’ Nee, voor zover hij wist deden tweebenen mysterieuze dingen. Ze staarden naar dozen die lichtjes produceerden en waren het grootste deel van de dag spoorloos uit hun nesten. Misschien waren ze wel op een soort van jacht, of patrouille. Wat boeide het ook. Niemand wist wat tweebenen deden. Ze waren gewoon vreemd.

  'Vanwaar die interesse?' mauwde de kater. Ze kon de nieuwsgierigheid in zijn stem horen, maar voordat ze kon antwoordden praatte hij verder. 'Kittypets zijn luie, dikke beesten. De tweebenen voeren ze droge, smerige balletjes. Ik weet niet waar ze die vandaan halen. Tweebenen jagen niet. Kun je ze een muis zien vangen met hun lompe, stampende poten. Nee, ze zijn lang zo snel genoeg niet.'
  Langzaam knikte Silverpaw met haar kopje. Dat was allemaal nieuwe informatie! Die droge balletjes klonken niet heel erg lekker. Ze dacht dat ze verse prooi veel lekkerder zou vinden. En hoe die Twolegs er dus uitzagen... Blijkbaar hadden ze lompe, stampende poten en waren ze lang. Ze grinnikte zachtjes toen ze een beeld vormde in haar hoofd. Dat moest er grappig uit zien. 'Ik heb nog nooit een Twoleg gezien,' gaf ze toe. 'Misschien zien we er nu wel één!' riep ze enthousiast uit terwijl ze om haar heen keek, hopend om zo'n grappig wezen te zien.

De ThunderClan apprentice leek het allemaal te begrijpen. Zo lang ze maar in haar oren knoopte dat tweebenen dom en sloom waren, dan waren ze makkelijk te ontwijken. Zo gevaarlijk waren ze niet. Als ze katten als hun speeltjes houden, zouden ze ze vast ook geen pijn willen doen. Alleen zou Rascal nooit in zijn leven opgesloten willen zijn in zo’n tweebeens stinkhol. Nu-uh. De ThunderClanner lachte bij het idee van tweebenen, waarna ze opeens om zich heen keek, alsof ze op zoek naar een was. Oh, dat was ook niet de bedoeling. Maar, misschien kon Rascal haar een pleziertje doen. ‘We kunnen wel eentje zoeken, als je wil,’ mauwde hij vervolgens berekenend. ‘Op een veilig afstandje kunnen ze geen kwaad..’ mauwde hij vervolgens langzaam. Ja, goed plan! Als dit haar droom was, kon hij het redelijk eenvoudig een realiteit maken. Hij knikte vervolgens steevast, waarna hij haar aankeek. ‘Wil je dat?’

  'We kunnen wel eentje zoeken, als je wil,' mauwde de kater toen.
  Silverpaw keek naar hem om, haar blauwe ogen twinkelend van opwinding.
  'Op een veilig afstandje kunnen ze geen kwaad..' mauwde hij vervolgens langzaam. 'Wil je dat?'
  De poes bewoog haar kopje heftig op en neer, ten teken dat ze dat zeker wel wilde. Om haar antwoord extra kracht bij te zetten sprong ze op. 'Ja! Dat zou super cool zijn!' Haar staart stak ze vrolijk in de lucht. Toen draaide ze zich om en trippelde naar één van die gekke Twoleg nesten. 'Kom on dan!' riep ze over haar schouder. 'Oh trouwens,' begon ze terwijl ze abrupt stopte. 'Hoe heet je eigenlijk? Ik ben Silverpaw!'

Rascal had de goeie woorden gezegd, want de jonge kat begon enthousiast te knikken. Het was cool. Hij was cool. Rascal lachte en kwam op zijn poten, waarna hij eens goed zijn rug uitrekte. Rascal wandelde langzaam overeind en wilde nadenken over een goeie plek, wanneer de jonge kat al naar voren sprong. Rascals ogen werden groot en hij sprong snel vooruit om haar weer in te halen, waarna de kat zich plotseling voorstelde. Oef, clankatten weer met hun rare namen. ‘Aangenaam, Silverpaw,’ mauwde hij vrolijk. ‘Mijn naam is Rascal.’ Oké, die formaliteiten warem ook weer gedaan. Nu voor de andere noodzaken. ‘Oké, je moet nu goed naar me luisteren, oké,’ begon hij met serieuze stem. ‘Je blijft achter me en we blijven op een afstand. Tweebenen zijn over het algemeen niet gevaarlijk, maar ze kunnen onvoorspelbaar zijn.’ Rascal keek de apprentice kort aan in haar ogen, waarna hij knikte. ‘Deal?’

  'Aangenaam, Silverpaw,' mauwde hij vrolijk. 'Mijn naam is Rascal.'
  Rascal? Dat was een rare naam. Ze was veel andere namen gewend. Het zal vast wel te maken hebben met het feit dat hij geen Clankat was, bedacht Silver met een tevreden knikje over haar eigen redenering.
  'Oké, je moet nu goed naar me luisteren, oké,' begon Rascal toen met een serieuze stem. Silverpaw keek hem nieuwsgierig aan, maar luisterde goed. 'Je blijft achter me en we blijven op een afstand. Tweebenen zijn over het algemeen niet gevaarlijk, maar ze kunnen onvoorspelbaar zijn.' Hij keek haar toen kort aan in haar ogen en knikte. 'Deal?'
  Silver keek naar hem op en na een korte pauze knikte ze. 'Oké, deal,' miauwde ze. Toch had ze nog een vraag. 'Maar...' begon ze, ietwat twijfelend, 'maar waarom zijn ze onvoorspelbaar? Er leven toch katten bij hen? Waarom zouden ze dat doen als het niet goed was, of zo? Ik bedoel... Wat zouden ze kunnen doen dan, als ze toch niet gevaarlijk voor ons zijn?' vroeg ze fronsend. Het was een heel dilemma in haar kopje. Als die tweebenen katten hielden, waarom bleven de Clankatten dan altijd op een afstand??

Rascal was tevreden met haar antwoord. Silverpaw leek het echter niet te snappen, want voor hij het wist kwamen de volgende vragen weer. Tsja, hoe moest hij die nou weer antwoorden. ‘Nou uh, sommige tweebenen willen wilde katten vangen,’ mauwde hij voorzichtig. Hij herinnerde zich Chawl, die enkele manen was opgesloten door de tweebenen. Hij kon zich niet voorstellen hoe verschrikkelijk het voor hem moest zijn geweest. Rascal keek de ThunderClan apprentice rustig aan. ‘Maar de meeste zijn dom. Soms schreeuwen ze allen wat, en andere proberen je aan te raken. Maar ze zijn langzaam, dus ontsnappen is makkelijk.’ Rascal legde het uit alsof het doodsimpel was. Ze waren niet eng, alleen… vreemd. Rascal sprong op en seinde Silverpaw dichterbij. ‘Nou, kom op dan! Laten we eentje zoeken!’ mauwde hij enthousiast. Van een afstandje bekijken was waarschijnlijk wel genoeg voor haar.

  'Nou uh, sommige tweebenen willen wilde katten vangen,' mauwde hij voorzichtig.
  Silverpaw fronste. Waarom zouden ze dat nou weer willen? Ze hadden toch al hun eigen katten? Maar voordat ze die vraag kon stellen ging Rascal al verder.
  'Maar de meeste zijn dom. Soms schreeuwen ze allen wat, en andere proberen je aan te raken. Maar ze zijn langzaam, dus ontsnappen is makkelijk.' Het klonk allemaal zo makkelijk! ''Nou, kom op dan! Laten we eentje zoeken!' mauwde de kater toen enthousiast.
  De zilveren poes knikte opgetogen. Yes! Ze had er zin in! Met vrolijke pasjes trippelde ze naast Rascal, maar zorgde er wel voor dat ze dichtbij bleef, en wat achter hem. Met haar grote blauwe ogen keek ze nieuwsgierig om haar heen. Die tweebeen nesten waren super groot en ze leken helemaal niet zo zacht als het mosbedje waar zij elke nacht in sliep. Ze ving ook verschillende geuren op. Van andere katten, vage geuren die haar deden denken aan het donderpad, maar ook onbekende geuren.
  'Ruikt het hier altijd zo raar?' vroeg ze aan de kater.

Rascal naderde een tweebeen schutting. Als ze hier omhoog sprongen, was het slechts een kwestie van tuinen volgen totdat ze een tweebeen vonden. Als het mooier weer was deden sommige gekke dingen met hun planten. Of waren ze gewoon aan het rondlopen in hun nesten. Opnieuw kreeg hij een vraag van de apprentice. Rascal lachte. ‘Voor jou is het vreemd, voor mij is het heel normaal,’ mauwde hij kalm. ‘Maar ja, het ruikt hier altijd zo.’ Ja, naar de stad. Naar tweebeen rommel, naar donderpaden. Als je te dichtbij het elite kamp kwam, zou ook BloodClan geur herkenbaar worden. Al hadden ze niet zo’n stellig territorium als de clans. Rascal zijn blik ging omhoog naar de schutting. ‘Lukt het je om hier omhoog te springen?’ vroeg hij aan de apprentice. Voor Rascal was het dagelijkse routine om op de schuttingen te balanceren, maar voor een boskat misschien een ingewikkelde taak.

  'Voor jou is het vreemd, voor mij is het heel normaal,' mauwde Rascal kalm als antwoord. 'Maar ja, het ruikt hier altijd zo.' Silver knikte dat ze het begreep.
  Ze stopte voor een raar soort hek, van hout gemaakt. 'Lukt het je om hier omhoog te springen?' vroeg Rascal toen aan haar. Silver keek hem even aan, voordat ze weer naar het obstakel keek. 'Wat is het?' vroeg ze eerst. 'En ja, ik denk het wel. Ik ben ook al in een van de hoge eiken bomen van Fourtrees geklommen,' miauwde ze. Misschien kwam dat een beetje opschepperig over, maar het was wel waar! Z twijfelde er niet aan dat ze dit rare ding kon beklimmen, ook al zag het er niet echt uit als boom.

Rascal keek de zelfverzekerde poes aan, waarna ze sprak dat ze één van de grote eiken van Fourtrees had beklommen. Rascal wiebelde zijn oortjes geamuseerd. ‘Is dat zo?’ mauwde hij geamuseerd. Hij kende fourtrees maar al te goed. BloodClan had tijdelijk hun kamp daar gehad toen de Clans het gebied hadden verlaten. Hij had toen alle ruimte van de wereld gehad om het woud te bekijken. Maar ze sprak dat ze er wel op kon. ‘Dit is een hek, een schutting, wat je maar wil. Tweebenen gebruiken het om hun territorium af te schermen, volgens mij,’ legde hij vervolgens uit. Rascal ging toen er goed voor zitten, zijn kopje omhoog gericht, waarna hij met een simpele sprong naar boven sprong. Hij greep zich vast op de rand en balanceerde zich vervolgens erbovenop. Rascal keek naar beneden. ‘En nu jij,’ sprak hij met pretlichtjes in zijn ogen. Vervolgens zette hij zich schrap, haar poging om op de schutting te springen zou het zeker weten iets doen bewegen.