Life is to short to take it slow

Rascal was weer op pad. Noordwaarts. ThunderClan. Hij kende de stad als de achterkant van zijn poot. Hij wist de beste steegjes, sluiproutes en daken. Maar nu koos hij de opzichte route over de hekken en schuttingen richting de ThunderClan grens waar de tweebenen hun territoria mee afbakende. Hij sprong op de schutting en balanceerde simpel langs de tweebeennesten. Hij maakte zeker dat hij niet werd gevolgd en liep rustig verder. Sommige tweebenen hadden de hobby om in plaats van een hek een heg neer te zetten en dan moest hij weer even naar beneden. Zodra hij langs de heg liep begonnen heggemussen gealarmeerd te kwetteren, maar dat deed hem niets. Hij wandelde stug door en sprong bij de volgende schutting weer omhoog. Totdat hem iets opviel in zijn ooghoek. Een kat. Even ging zijn blik opzij. Maar zelfs van deze afstand zag hij dat iets flink mis wat met dit streepje. Zijn gezicht was misvormd. Hij had geen ogen! Een verafschuwende blik kwam op Rascals kop, maar toch was hij op een lugubere manier geïnteresseerd. Hij bleef stilstaan. Dit kon zijn reisje wel even onderbreken. ‘Hey, kleine!’

@Lee eerst