Wait.. Who are you?

  'Is dat zo?' mauwde Rascal geamuseerd. Silver keek hem aan met vernauwde ogen en knikte naar hem. Ja zeker wel dat ze dat had gedaan. 'Dit is een hek, een schutting, wat je maar wil. Tweebenen gebruiken het om hun territorium af te schermen, volgens mij,' legde de kater vervolgens uit na haar vraag. Daarna ging hij er even goed voor zitten, met zijn kopje omhoog gericht, en sprong zo op het gekke ding. Een hek of schutting blijkbaar. 'En nu jij,' sprak hij toen hij goed en wel op het ding zat.
  Silver knikte even en keek omhoog. Een gekke manier om je territorium mee af te bakenen, vond ze. Aan Rascal te zien was het niet moeilijk om de schutting te beklimmen. Haar blauwe ogen stonden vastberaden, ze ging het doen. Het kon niet moeilijker zijn dan die grote eikenboom. Ze deed hetzelfde als Rascal, en sprong.
  Wat ze niet verwacht had was dat die schutting veel dunner was dan een tak. Sure, ze had dunne takken gezien, maar die konden haar toch nooit houden. Maar deze gekke dunne en hoge tak kon dat wel. Een beetje in paniek door deze nieuwe ondervinding klampte Silverpaw zich met haar voorpoten vast op de bovenkant van de schutting. Hoe was deze tak nou breed en stevig genoeg om haar te houden?? Rascal hield 'ie anders wel, dacht ze verbaasd. Ze keek hem vragend en een beetje paniekerig aan; wat was dit nou??

Rascal wachtte tot de poes een sprong nam. De schutting wiebelde wat en Rascal verlaagde zich op zijn buik om zich schrap te houden. Toen de poes aan de schutting bleef hangen moest Rascal lachen. De grote kater keek de poes aan. ‘Hang je lekker?’ mauwde hij plagend toen hij de paniek in haar ogen zag. Oké, genoeg leedvermaak. Rascal balanceerde simpel over de schutting en liep naar de kleine kat. Hij pakte haar bij haar nekvel en trok haar omhoog. Nu moest ze zelf haar balans maar vinden met vier poten op de rand, maar hij had haar nog vast mocht er wat gebeuren.

  'Hang je lekker?' mauwde de kater plagend. Silver vernauwde haar ogen naar hem en wilde net wat terug zeggen toen hij naar haar toe kwam en haar bij haar nekvel omhoog hees. Ze moest even goede houvast vinden op de rare dunne tak maar uiteindelijk hadden al haar vier pootjes een stevige ondergrond. Ze was blij dat Rascal haar nog vast hield terwijl ze naar balans zocht.
  'Wat is dit nou voor vreemd ding? Waarom is het zo dun?' vroeg ze hem. Met haar staart lichtjes zwiepend van de ene naar de andere kant probeerde ze zo goed mogelijk haar evenwicht te bewaren.

Rascal grinnikte toen ze uiteindelijk haar balans had gevonden en hij haar los kon laten. Toen kwamen weer die vragen. Waarom die interesse in tweebenen? Rascal rolde zijn ogen en keek de kleine poes onverschillig aan. ‘Waarom doen tweebenen wat ze doen?’ mauwde hij naar de poes. Ja, soms deden ze onverklaarbare, gekke dingen. Ze moesten zich het maar gewoon voor zich nemen. ‘Als je zo graag over de tweebenen wil leren, waarom ga je dan niet bij ze wonen?’ mauwde hij plagend. Waarna hij zich omkeerde op de schutting met wat handig voetenwerk. ‘Nou, volg mij, we gaan op zoek naar je nieuwe baasje,’ mauwde hij vervolgens plagend, waarna hij omkeek naar de poes met een knipoog. Hij stapte vrolijk door, zich eenvoudig balancerend op het hek met behulp van zijn staart. Zijn ogen bleven in de tuinen, in de nesten van de tweebenen, hopend dat er eentje dichtbij het raam kwam of zelfs naar buiten.

  Rascal rolde zijn ogen. 'Waarom doen tweebenen wat ze doen?' mauwde hij. 'Als je zo graag over de tweebenen wil leren, waarom ga je dan niet bij ze wonen?' mauwde hij plagend. Daarna draaide hij zich om op de schutting. 'Nou, volg mij, we gaan op zoek naar je nieuwe baasje.' Hij draaide zich even om, om haar een knipoog te geven.
  Silver maakte een spottend geluid naar hem. 'Ik wil helemaal niet bij tweebenen wonen!' reageerde ze verontwaardigd. 'Ik denk dat hij nog wel het dichtste bij komt die bij ze wil wonen, aangezien jij al in de buurt woont. Daarom stel ik je ook die vragen, ik dacht dat jij die wel wist te beantwoorden, hm?' mauwde ze. Haar stem klonk spottend, maar de lichte plagerige ondertoon was niet te missen. Met wat moeite volgde ze hem, maar na een paar passen had ze het al aardig onder de knie.

Een gevoelig snaartje. Rascal grinnikte en wandelde stug door, totdat er opeens een belediging naar zijn kant werd gegooid. Hij wilde wonen met de tweebenen? Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee ik leef bij de tweebeners, niet met. Daar zit een nuanceverschil,’ mauwde hij plagend. Ja, zo nu en dan waren er voordelen, buiten de gekkigheid, honden en donderpaden. Ze lieten wel eens voedsel achter. Rascal wist de beste plekken waar ze vaak gewoon vlees weggooiden. Rascal liep door. Ze kwamen op een kruizing van schuttingen en hij liet rechtdoor, naar de volgende tuin. Ook leeg. Maar verderop hoorde hij het geluid van een monster. Maar een kleine, hij wist precies welke dat was! Het was een monster dat het gras opat. Tweebeners hadden blijkbaar een hekel aan hun gras, want het moest kort blijven. ‘Volg mij!’ mauwde hij enthousiast. Hij wandelde nu wat sneller over de schuttingen, totdat het geluid van het monster bijna oorverdovend was. Nog een klein stukje, en ze zouden hem zien.

  Rascal schudde zijn kop. 'Nee ik leef bij de tweebenen, niet met. Daar zit een nuanceverschil,' mauwde hij plagend.
  Silver snoof even verontwaardigd, maar volgde de kater zonder verdere opmerkingen. Het lopen op de schutting ging steeds makkelijker. Even later kwamen ze bij zo te zien een ander territorium van de tweebenen. Ze verbaasde zich erover dat die veel kleiner waren dan de territoriums die zij kende, zoals bij de Clans. Opeens kwam er een irritant geluid haar oren binnen. Ze schudde met haar kop. Waar was dat geluid van? Het klonk zo hard.
  'Volg mij!' mauwde Rascal enthousiast en hij ging zowaar sneller lopen. Silver zuchtte even en versnelde haar pas ook. Dat leidde echter op een misstap, dus ze besloot het maar weer wat langzamer aan te doen. Ze wilde niet van dit rare ding afvallen. Het geluid was inmiddels oorverdovend. Silverpaw legde haar oren in haar nek.
  'Wat is dat geluid??' vroeg ze.

Rascal stapte vrolijk door, totdat hij even wat gewiebel achter zich voelde. Silverpaw leek een stapje te hebben overgeslagen, maar ze bleef op de schutting. Rascal glimlachte toen hij zag dat het goed ging en tevreden wandelde hij verder. Hij kreeg al snel de vraag wat het geluid was. ‘Een monster!’ schreeuwde hij over de herrie heen. ‘Die gras eet!’ voegde hij er vervolgens aan toe. En ze werden altijd bestuurd door een tweebeen. Ze liepen erachteraan, net als hun honden. Rascal kwam eindelijk aan bij de tuin waar de tweebeen bezig was zijn monster gras te voeren. Met glimmende ogen keek hij toe naar het vreemde schouwspel: hoe de tweebeen onverstoord achter het monster aanwandelde. Vervolgens keek hij om naar Silverpaw. ‘Tada, ik presenteer u een tweebeen’ Rascal glimlachte breed. Hij was helemaal in zijn nopjes. Hij had haar droom waar gemaakt.

  'Een monster!' schreeuwde Rascal over de herrie terug. 'Die gras eet!' voegde hij er nog aan toe.
  Een vlaag van angst overspoelde Silverpaw even. Een monster?? Die zijn gevaarlijk! Rascal leek zich echter niet druk te maken om het monster en stapte door. Silver twijfelde even. Wat als dit een val was? Wat als Rascal de situatie verkeerd had ingeschat? Dadelijk zou dat monster ze allebei doodmaken! Ze schudde haar kopje, sloot haar ogen en haalde even diep adem. Ze voelde hoe haar hartslag langzaamaan weer rustiger werd. Ze moest nu op de kater vertrouwen, besefte ze. Hij was hier bekend, hij zou wel weten als iets gevaarlijk was of niet. Ze knikte even, opende haar ogen en vervolgde haar weg achter Rascal aan, over die rare dunne schutting.
  Ze had nooit zulke rare dingen kunnen bedenken in haar gedachte dan wat ze toen zag. Er was inderdaad een soort monster in het gras, die veel geluid maakte. Het was echter niet zo'n groot monster als op het donderpad. Achter het monster liep een raar, lang wezen. Ze keek her met gemixte gevoelens naar. Tja, wat moest ze hier nou van denken??
  'Tada, ik presenteer u een tweebeen.' De woorden van Rascal drongen na een paar seconden tot haar door. Ze keek hem even kort aan en zag de brede glimlach op zijn gezicht.
  'Is dat een tweebeen??' vroeg ze zich verbaasd af, terwijl ze weer naar het rare wezen keek. Het had inderdaad twee benen. En het was vrienden met het monster, zo te zien. Het monster deed de tweebeen in ieder geval geen pijn. Ze keek nog eens goed naar het wezen. Het had geen haar, alleen op hun hoofd, en had rare dingen aan. Het leek in ieder geval niet op de vacht die ze kende, zoals katten en andere dieren dat hebben. Behalve een vogel natuurlijk, maar ze zag ook geen veren op de tweebeen.
  Zonder dat ze het in de gaten had gehad was ze wat naar voren geleund, om het wat beter te kunnen zien, nam ze aan. Een korte windvlaag maakte de schutting schudde en Silverpaw, die al niet voorbereidt was op de onverwachtse beweging en ook al voorover leunde, verloor haar evenwicht. Met een kort, angstig kreetje viel ze voorover, van de schutting af, in het territorium van de tweebeen.

Rascal zijn blik viel op de ThunderClan apprentice en ze leek helemaal van haar stuk geslagen, geen idee wat ze nu aan het zien was. Ja, tweebenen waren vreemd, helemaal als je er niet mee opgegroeid was. Maar hey, zei vroeg of ze een kon zien en hij had het aangeboden. Totdat opeens een windvlaag de schutting deed schudden. Automatisch greep Rascal zich steviger vast, maar Silverpaw tuimelde naar beneden. Rascal rolde zijn ogen en keek met een hartelijke grijns de zilveren poes aan. ‘Sukkel!’ grinnikte hij. Hij maakte zich helemaal niet druk, dit monster at gras, geen katten. Daar waren de grote monsters op het donderpad voor. Nou ja, die aten geen gras, die leken katten alleen te jagen voor de lol. ‘Kom maar snel weer omhoog, voordat het monster je opeet!’ sprak hij met een plagende, onheilspellende toon. Rascal maakte zich compleet geen zorgen, maar dat maakte niet uit dat hij een lolletje kon hebben. Teveel afgeleid door het gestuntel van de kat, was hem niet opgevallen dat het tweebeen hun miauw had opgemerkt.

  Oh nee. Wat nu? Ze keek met angstige ogen naar het gekke rare monster. Het was misschien wel veel kleiner dan de monsters op het donderpad, het maakte nog steeds een oorverdovend geluid.
  'Kom maar snel weer omhoog, voordat het monster je opeet!' hoorde ze Rascal zeggen op een onheilspellende toon. Angstig keek Silver naar boven. Misschien ging dat monster haar inderdaad opeten, of in ieder geval verwonden. Ze wilde hier weg, en wel nu.
  De zilveren poes draaide zich naar de schutting om en ging zitten zoals ze dat eerder die dag ook al had gedaan. Met haar achterpoten zette ze zich af, haar voorpoten naar voren strekkend. Het was op een of andere manier echter veel moeilijker om de schutting op te komen dan eerst. Alsof de angst en spanning het van haar overgenomen hadden. Ze haakte haar poten halverwege in de schutting en met veel moeite probeerde ze verder te klimmen. Helaas voor haar waren haar poten al zo gespannen dat ze dit even niet meer aankonden, en ze viel weer naar beneden.
  Het geluid was inmiddels gestopt. Ze vroeg zich af hoe dat kwam. Silver draaide zich om en dook meteen weer in elkaar toen dat gekke rare tweebeen wezen op haar af kwam lopen. Oh jee, wat moest ze nu doen??

Rascal vond het eerst nog allemaal super grappig, maar inmiddels begon de situatie penibeler te worden. Silverpaw leek niet op de schutting te kunnen springen. Halverwege bleef ze hangen, te ver voor Rascal om haar omhoog te helpen. Niet veel later viel ze weer naar beneden. ‘Kom op!’ miauwde Rascal toen wat feller. De grote kater merkte inmiddels dat het monster weer sliep. Maar het tweebeen was niet weg, nee, die kwam recht op arme Silverpaw af! Geschrokken keek hij op en zijn staart zwiepte heen en weer. Nee, dit mocht niet gebeuren! Silverpaw leek verstijft van angst. Rascal moest inspringen, hij kon haar niet zomaar meegenomen laten worden!  Rascal zette zijn vacht uit en sprong naar beneden, waar hij voor Silverpaw landde. ‘Ren,’ siste hij op een urgente toon naar haar. Vervolgens mauwde Rascal dreigend naar de tweebeen, waarna hij met zijn klauwen naar zijn lompe benen sloeg. Daarna begon hij vliegensvlug rondom het lompe wezen te bewegen, steeds net dichtbij genoeg komend om af en toe de tweebeen te slaan, maar dan snel weer buiten zijn bereik te spingen. Hopelijk gaf dit genoeg tijd om Silverpaw weg te laten komen.

  Opeens sprong de bruin witte kater voor haar neus. 'Ren,' siste hij naar haar, waarna hij zich omdraaide en de tweebeen aanviel.
  Silver keek snel om haar heen, haar blauwe ogen groot van de angst. Waar moest ze naartoe rennen?? Ze waren ingesloten in het kleine territorium! Silver snapte niet hoe ze in zo'n klein gebied konden leven. Maar nu was er geen tijd voor om daar over na te denken, ze moest hier wegkomen! En wel nu! Ze keek weer even naar boven, naar de schutting. Maar ze had al een keer gefaald en ze wilde het niet nog een keer proberen. Alleen als het moest. Liever maar een andere uitweg zoeken.
  Daar! In de hoek van het kleine territorium stond de schutting een beetje schuin. Planten waren ervoor gegroeid, maar je kon een kleine doorgang zien, tussen de twee territoria.
  'Hier!' riep ze naar Rascal, voordat ze er heen snelde en zichzelf door het gat heen wurmde. Het was klein, maar met haar slanke en kleine bouw lukte het uiteindelijk wel. Snel draaide de kattin weer om en keek door de smalle doorgang waar Rascal bezig was de tweebeen af te leiden. 'Kom hier! Snel!' riep ze weer naar hem. Oh, ze hoopte toch zo dat hij het zou halen.

Rascal blies kwaad naar de tweebeen, die nu ook kwaad leek te worden. Hij begon met zijn lange benen te slaan, maar Rascal was veel te snel voor zijn lompe handelingen. Hij merkte toen opeens op dat SIlverpaw naar hem riep. Ze had een uitweg gevonden. Ze rende naar een gaatje in de schutting, waar hij haar doorheen zag glippen. Omdat hij even was afgeleid, strekte de tweebeen weer zijn voorste klauwen naar hem toe. Rascal blies en sloeg naar de tweebeen, waarna hij naar de schutting rende. Hij zag al vrij snel dat zijn logge lichaam nooit door het gat zou passen, in plaats daarvan sprong hij soepel weer op de schutting en sprong aan de andere kant weer naar beneden. De adrenaline gierde nog door zijn lijf, maar met een grote lach op zijn gezicht keek hij de ThunderClan apprentice aan. ‘Ghehe, dat was wel weer even geinig,’ sprak hij lachend. Hij schudde zich uit, waarna hij naar de zilveren poes keek. Rascal zag de lol er wel van in en keek de poes geamuseerd aan. ‘Ik zei toch dat je omhoog moest springen?’

  Ze zag Rascal voor de laatste keer naar de tweebeen slaan, waarna hij zich snel uit de poten maakte. Hij ging echter niet door het gat, maar sprong soepel bovenop de schutting, en kwam aan de andere kant weer neer, naast Silverpaw.
  'Ghehe, dat was wel weer even geinig,' sprak hij lachend uit.
  Geinig? Geinig?! Dat was helemaal niet geinig!
  'Ik zei toch dat je omhoog moest springen?'
  Silverpaw snoof verontwaardigd. Ze vond het niet leuk dat het haar niet gelukt was de schutting op te klimmen. 'Hou je bek!' snauwde ze dan ook boos. 'In ieder geval heb ik wel deze uitgang weten te vinden!' Ze draaide zich van hem weg en keek dit nieuwe territorium in. Gelukkig was hier geen monster bezig. En ook geen tweebeen te zien. Alhoewel er een vreemde vorm in het nest stond, vlak bij iets raars waar ze doorheen kon kijken. Het leek wel een tweebeen, maar dan veel kleiner dan die ze eerst hadden gezien, hiernaast.
'Wat is dat nou?' vroeg Silver aan Rascal, haar boosheid op z'n minst deels vergeten.

Rascal had niet gemerkt dat Silverpaw geschrokken was, misschien angstig. He, hij had haar ook nog wel geholpen. Zonder hem was ze door de tweebeen gepakt. Hij hijgde nog na van zijn dansroutine met de tweebeen, waarna hij een wenkbrauw verbaast optrok bij haar gesnauw. Toch kon hij zijn gezicht niet lang in een plooi houden en begon weer te grinniken. ‘Sorry, ik wist niet dat je boos zou worden.’ Man man man, ze moest ook wel eens een lolletje ervan maken. Als je overal maar zo van schrok, zou ze snel haar vacht verliezen. Rascal trippelde achter de jonge kat aan, hij wilde net aanbieden of hij het goed kon maken, toen ze opeens gefixeerd aan het staren was op een tweebeennest. Daar was een mini tweebeen. Direct kwam de vraag ook wat het was. ‘Een tweebeen kitten,’ miauwde hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ‘Ze zijn bijna nog erger dan de normale tweebenen. Ze krijzen verschrikkelijk!’ Ja, dat constante gepiep van tweebeen kittens, hun klunzige gewandel door de straten. Ze bleven ook voor eeuwig klein, ze groeiden nauwelijks. Na een maan of 12 was een kat wel ongeveer klaar met groeien, maar tweebeen kittens konden dan nog niets eens zelf op hun poten staan!

  Silver negeerde Rascals gegrinnik en lolligheid. Het was nu niet de tijd daarvoor, vond ze. Gelukkig beantwoordde hij wel haar vraag over het rare kleine wezen.
  'Een tweebeen kitten,' miauwde hij. 'Ze zijn bijna nog erger dan de normale tweebenen. Ze krijzen verschrikkelijk!'
  Nou, dat was dan niet iets om dichtbij te komen, besloot Silver. 'Laten we maar maken dat we wegkomen dan, voordat dat ook op ons af komt,' mauwde ze en ze keek om haar heen, op zoek naar een uitweg uit dit verschrikkelijk kleine territorium. Ze had het een leuk idee gevonden, om een tweebeen op te zoeken, maar deze ontmoeting was wel heel anders gelopen dan ze had gepland.

Rascal merkte dat Silverpaw het allemaal niet meer zo leuk vond als eerst. Was het niet wat ze had verwacht? Oh boehoe. Clankatten dachten altijd dat ze de wereld aankonden, en als ze dan eenmaal in de stad waren veranderden ze stuk voor stuk in hulpeloze kittens. Hij had Silverpaw dan ook eerst wel de waaghals gevonden, dat had hem in haar aangetrokken. Het was een beetje zoals jonge hem, al was zij een stuk onschuldiger en onwetender. En schattiger. Rascal was een klein monster toen hij jong was. Misschien was hij dat nog steeds wel...
Silverpaw opperde dan ook om weg te gaan. ‘Oké, oké,’ mauwde hij meewerkend. Silverpaw leek meteen weer gedesorienteerd. Rascal glimlachte en gaf een zwiep met zijn staart. ‘Volg mij,’ mauwde hij dan ook kalm. Hij liep overeind en sprong weer met dezelfde eenvoud op de schutting. Aan de andere kant was de straat weer, en dan was het slecht een klein blokje verderop om weer terug te komen waar hij Silverpaw had ontmoet. Vlakbij ThunderClan territorium. Rascal keek naar beneden naar de zilveren kat. ‘Kan je deze keer wel weer springen?’ sprak hij plagend, de pretlichtjes fonkelden alweer in zijn ogen.

  'Oké, oké,' mauwde Rascal. Silverpaw was blij dat hij met haar meewerkte. 'Volg mij,' mauwde hij daarna met een zwiep van zijn staart, en sprong weer bovenop de schutting. 'Kan je deze keer wel weer springen?' vroeg hij haar plagend.
  Silver snoof even en maakte zich klaar voor de sprong. Deze keer was er geen haast en stress bij, dus lukte de sprong wel. Weer moest ze even naar boven klauteren voordat al haar vier pootjes op het dunne ding stonden, maar het lukte haar wel. Ze keek even triomfantelijk naar de kater, want deze keer had ze geen hulp nodig gehad van hem. Daarna keek ze even om haar heen. Zo te zien was alles rustig en vredig hier. Een zucht verliet haar bekje en ze keek de kater weer aan.
  'Bedankt, Rascal,' sprak ze oprecht. 'Ik weet niet wat er gebeurd zou zijn als jij er niet was geweest, en daar wil ik liever ook niet over nadenken. Dus... Ja, bedankt.' Ze glimlachte naar hem, hopend dat hij haar bedank in ontvangst zou nemen.

De poes sprong achter hem de schutting op. Tevreden snorde hij. Nu kon ze het opeens wel weer. Hij was helemaal voor een tweebeen voor haar gesprongen door het grapje van haar. Zijn staart hing bij de schutting naar beneden toen hij naast de jonge kat op de schutting zat. Ze hadden een overzicht op de stad, de eindeloze paden en tweebeennesten. Maar tussen het gerommel van in de verte bewegende monsters, hoorde je vogelzang vanuit de struiken die de tweebenen verzorgden. Het was niet veel, maar het was zijn thuis. Hij keek de zilveren poes weer aan toen ze hem bedankje. Rascals mondhoeken kropen omhoog. Weliswaar kreeg hij nog een bedankje. Hij knikte langzaam, zijn ogen met pretlichtjes naar de poes kijkend. ‘Met plezier,’ mauwde hij vrolijk toen de poes uitgesproken was. ‘En joh, je had de tweebeen best aangekund. Ze zijn dom.’