Wait.. Who are you?

  Tot haar grote opluchting zag ze Rascal glimlachen en hij knikte even langzaam. 'Met plezier,' mauwde hij vrolijk. 'En joh, je had de tweebeen best aangekund. Ze zijn dom.'
  Silver grinnikte even. 'Nou, dat weet ik nog net zo niet hoor,' reageerde ze. 'Ik ben misschien wel al een paar Manen een Apprentice, maar echt vechten of zo kan ik nog niet,' gaf ze toe met een zucht. Haar vorige mentor had haar eerst leren jagen, en voordat hij aan de vechttrainingen kon beginnen werd hij ziek. En tot nu toe had ze nog geen tijd gehad om toch iets van het vechten op te pakken, behalve dan haar instincten. Maar of ze daarop kon vertrouwen en daarmee kon winnen.. Ze wist zeker dat het haar niet zou lukken. Dus ze was heel blij dat Rascal er was om haar hier te helpen. Ze glimlachte hem daarom nog eens dankbaar toe en knipperde even langzaam met haar ogen.

Rascal liet zijn ogen over de kleine kat gaan. Ze moest niet zo over zichzelf praten. Iedereen kon vechten. Een kat had klauwen met een reden, niet alleen om te jagen, maar ook om jezelf te beschermen als het moest. Je kon iedere kat tot waanzin drijven. Maar dat hoefde niet, vechten werd te vaak gedaan om de verkeerde redenen. Hij leefde er midden in. ‘Ah joh, vechten wordt overschat,’ mauwde hij luchtig. Hij keek de knappe zilveren poes aan, waarna hij haar strak aankeek. ‘Het is wat er tussen je oren zit wat geldt. Als je slim bent, hoef je nooit een klauw in je leven uit te steken.’ Ja, Rascal was daar intussen expert in geworden. Gevechten ontwijken was zijn professie. Niet aangaan was een ander dingetje waar hij aan moest werken. Hij kon ze namelijk ook erg goed uitlokken. Maar ja, dat was een bijwerking van het vak. Hij keek de poes vervolgens aan met een ondeugende glimlach. ‘Op de grond blijven zitten als er een tweebeen aankomt is dus dom. Daarom moest ík vechten.’ Rascal grijnsde plagend, waarna hij de poes een vriendelijk stootje op haar schouder gaf. ‘Volgende keer slimmer zijn en gewoon op de schutting springen.’

  'Ah joh, vechten wordt overschat,' mauwde hij luchtig. 'Het is wat er tussen je oren zit wat geldt. Als je slim bent, hoef je nooit een klauw in je leven uit te steken.'
  Silver knipperde even met haar ogen en knikte toen. Daar leek wel logica in te zitten. 'Ik zal mijn best doen,' mauwde ze dan ook met een kleine glimlach.
  'Op de grond blijven zitten als er een tweebeen aankomt is dus dom. Daarom moest ík vechten.' Rascal grijnsde plagend en gaf haar een stootje op haar schouder. 'Volgende keer slimmer zijn en gewoon op de schutting springen.'
  Silver stootte hem vriendelijk terug. 'Dat probeerde ik! Maar het lukte niet,' grinnikte ze. 'En ik had nog nooit in mijn leven een tweebeen gezien, ik was verstijfd van angst, oké. Ik bedoel, dat Kittypets met ze leven... Ik snap het niet. Maar er is vast wel iets bijzonders aan ze, of zo,' mauwde ze met een schouderophaal.

Gelukkig kon Silverpaw zijn geplaag appreciëren, en hij kreeg al snel een beuk terug. Hij moest kort zijn balans hervinden op de schutting, maar verder waren er geen problemen. Meteen kreeg hij weer een opmerking, waarna hij moest lachen. ‘Les twee, tweebenen zijn zo dom als ze eruit zien.’ Een brede grijns kwam op zijn gezicht, waarna hij met zijn snorharen trilde. ‘Dus niet bang zijn.’ Nee, tweebenen konden meestal genegeerd worden. Ze deden vaak niet veel. Je kon makkelijk van ze wegrennen, want ze waren sloom met die lange, lompe poten. Daarna vroeg ze wat over de kittypets, waarna hij zijn schouders ophaalde. ‘Ik heb geen idee. Ze worden geboren bij de tweebenen, groeien op bij de tweebenen. Ze weten niet beter.’ Ja, het was niet echt alsof ze de keuze hadden om gewoon als eenling te gaan leven. Nee, ze waren gewend aan het comfortabele, makkelijke leven van een kittypet. Niet voor hun eigen eten zorgen. Maar ze zouden nooit het gevoel van echte vrijheid kennen.

  'Les twee, tweebenen zijn zo dom als ze eruit zien.' Een brede grijns kwam op zijn gezicht en hij trilde met zijn snorharen. 'Dus niet bang zijn.'
  Silverpaw glimlachte en knikte. 'Ik zal mijn best doen,' herhaalde ze haar eerdere woorden nog maar eens. Want dat zal ze doen. Het blijven natuurlijk maar rare wezens waar ze liever bij uit de buurt bleef.
  'Ik heb geen idee. Ze worden geboren bij de tweebenen, groeien op bij de tweebenen. Ze weten niet beter,' antwoordde Ras toen haar vraag.
  Ze knikte even begrijpend. 'Ja, dat zal dan wel. Net zoals wij niet beter weten dan het leven buiten zo'n nest,' miauwde ze. Rascal was dus een Rogue (ze wist niet beter), en was dus niet in een Clan geboren, en niet in zo'n nest. 'Nou snap ik wel dat je niet in zo'n tweebeen nest wil leven,' begon Silver, 'maar zal je dan ook niet in een Clan willen leven? Is het niet behoorlijk saai en eenzaam als Rogue?'

Silverpaw leek het door te krijgen. Ze waren nou eenmaal geboren op een plek. Daar wende je aan. Verandering was voor iedereen moeilijk. En soms wel beangstigend. Zijn hartje verlangde naar een plek buiten de elite, maar hij wist niet hoe hij dat vooral zou kunnen boxen. Helemaal zonder gevaar voor eigen leven. En geloof het of niet, Rascal hechtte nog wel waarde aan zijn eigen hartslag. Silverpaw zei toen dat ze hem begreep, en of hij misschien niet in een clan wilde leven. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ergens lijkt het me wel iets,’ miauwde hij zachtjes. Helemaal omdat Eveningglow in de clan was, hij weer bij haar zou kunnen zijn. Toen keek hij met een vrolijke grijns naar de jonge poes. ‘Maar clans werken niet dat ze iedereen maar aannemen. Jij weet ook wel hoe het werkt.’ Rascal keek de poes weer kort aan, waarna hij wegkeek en naar beneden sprong. Hij wilde het er eigenlijk niet meer over hebben, hij wilde niet teveel weggeven. ‘Kom, laten we je naar huis brengen.’

  Rascal haalde zijn schouders op. 'Ergens lijkt het me wel iets,' miauwde hij zachtjes. 'Maar clans werken niet dat ze iedereen maar aannemen. Jij weet ook wel hoe het werkt,' miauwde hij en keek haar even aan, voordat hij van de schutting afsprong.
  Silver keek hem na en zuchtte even. Ergens wilde ze wel zeggen dat hij welkom was in ThunderClan, ze vond hem namelijk heel aardig. Maar die beslissing lag natuurlijk niet bij haar. Dat moest Thornstar beslissen.
  'Kom, laten we je naar huis brengen.'
  Rascals woorden drongen tot haar door en ze knikte, waarna ze ook van de schutting afsprong. Het leek er niet op alsof hij er verder over wilde praten, dus hield Silver maar haar bekje er over. Ze had ook wel weer zin om naar huis te gaan. Het was een mislukte missie geweest, want ze had geen Kittypet kunnen vinden, maar ze had wel een tweebeen gezien en een schutting beklommen. En wat nog wel het belangrijkste was voor Silver was dat ze Rascal had ontmoet, die ze intussen erg mocht.
  Ze glimlachte naar de kater. 'Is goed,' miauwde ze. Ze liet hem voorgaan, aangezien zij hier de weg niet wist. En ze wilde niet verdwaald raken tussen die rare tweebeen wezens.

Het bleef even stil, maar Rascal had het voortouw genomen om te zeggen dat ze haar naar huis zouden brengen. Het was een drukke dag geweest voor de kleine poes dacht hij met een grijns op zijn bekje. Ze stemde ermee in en hij bewoog zich op een rustige pas op de paden. Hij wandelde rustig verder en al snel veranderde stopte het pad en hij dook de berm in. De geur van het woud begroette zijn neus en Rascal bleef staan op de grens van de tweebeenplaats en ThunderClan territorium. Zijn ogen gingen verlangend tussen de dikke loofbomen en het dichte stuikgewas. Was het maar zo simpel, dat hij gewoon met de apprentice mee zou kunnen wandelen. Hij keek Silverpaw weer aan en ging zitten. ‘Het was weer een avontuur,’ miauwde hij met een lachje op zijn gezicht. Hij keek achterom naar de tweebeenplaats. Gelukkig waren ze geen andere BloodClanner tegen gekomen. Dan zou hij wat uit te leggen hebben gehad. ‘Ga maar snel naar huis, kleine muis,’ miauwde hij vervolgens naar Silverpaw. Hij moest niet te lang rondhangen bij de grens. Hij had geen behoefte aan moeilijke vragen. Een glimlachje sierde zijn gezicht toen hij de poes aankeek, en met een knikje van zijn kop seinde hij naar het woud.

  Ze volgde Rascal over de paden, tussen de grote tweebeen nesten door. Ze keek af en toe eens omhoog, maar er was verder niets bijzonders te zien. Ze kwamen geen tweebenen meer tegen, of gekke monsters, of andere katten. Uiteindelijk kwam het bos weer in zicht en Rascal hield stil op de grens.
  'Het was weer een avontuur,' miauwde hij met een lachje op zijn gezicht.
  Silver keek hem aan het knikte, ook op haar gezicht was een glimlach te zien. 'Dat was het zeker ja.'
  'Ga maar snel naar huis, kleine muis,' miauwde Rascal vervolgens. Hij glimlachte naar haar en knikte met zijn kop naar het woud.
  Ze zuchtte even en knikte. Het was tijd om naar huis te gaan. Ze had daar ook wel behoefte aan, op het moment. Ze vond Rascal heel erg aardig en ze had een heleboel geleerd en meegemaakt vandaag. 'Het was leuk, bedankt Ras,' miauwde ze naar de kater. Ze knikte hem toe en draaide zich toen om naar het woud. Tijd om terug naar huis te gaan.

- Silverpaw topic uit

Silverpaw stemde in dat het een avontuur was. Maar het was lollig geweest. Het had hem even afgeleid van al het andere dat hem dwars zat. De poes miauwde dat het leuk was, en bedankte hem zelfs. ‘Geen probleem.’ Hij keek de poes na toen ze weer richting het woud ging. ‘Doei!’ miauwde hij haar nog na voordat hij opstond. Hij keek hoe ze tussen de bomen verdween en hij zuchtte. Iedereen in ThunderClan leek zo vriendelijk, zo onbevooroordeeld. Misschien zou er ooit toch plek voor hem zijn tussen de rangen. Rascal wierp nog één blik op het bos met de woudklanken, voordat hij zich omkeerde en terug naar de twoleg place slenterde.

- Topic uit