Diamonds don't shine, they reflect

Moonvision richtte haar amberkleurige ogen op het grijze gestalte van de veldmuis. Haar witte gestalte dook naar de grond en haar poten bewogen zich geluidloos naar voor. Prooi was schaars, dus deze muis was letterlijk een geschenk van Starclan. Haar oortjes waren naar voren gespitst en zodra ze de wind voelde keren, zette ze zich af. Ze zou geen schijn van kans meer maken zodra de muis haar geur geroken had. Het zou hem alarmeren en op de vlucht doen slaan. Moonvision sprong bovenop het kleinere dier en haakte haar nagels in diens vel, het algauw de doodsbeet toedienende. In stilte bedankte ze hun voorouders, waarna ze met de muis in haar bek abrupt over haar schouder keek. Wie was daar?

+ Shadefeather

  Het was tot nu toe geen geslaagde jacht geweest voor Shadefeather. Teleurgesteld liep hij door het territorium, zijn oortjes heen en weer bewegend en zijn bekje wat open om beter de geluiden en geuren binnen te krijgen om hem heen. Hopelijk kreeg hij zo toch nog een muisje of misschien wel een klein konijntje te pakken, als hij geluk had.
  Plots hoorde hij een geluid, maar het was niet dat van een muis en konijn. Hij keek om zich heen en tussen het gras zag hij een witte vacht bewegen. Toen verdween het weer. Nieuwsgierig liep hij naar de andere kat toe. De ander moest hem gehoord hebben, want abrupt draaide ze zich om naar hem, met een muis in haar bek.
  Shade glimlachte toen hij Moonvision herkende. 'Zo te zien heb jij wel geluk gehad met het jagen,' stelde hij vast terwijl hij dichter bij kwam, zijn staart vriendelijk in de lucht gestoken.

Moonvision's vacht ging terug liggen toen ze zag dat het een Clangenoot was, Shadefeather. Haar amberkleurige blik volgde even haar vangst toen ze deze liet vallen op de grond, waarna ze richting de zwarte kater keek. Zijn houding was vriendelijk. De witte kattin begroette hem met een knik van haar kop. "Jij niet dan?" stelde ze deels vragend vast als antwoord op de opmerking van de oudere kater. Het was een moeilijke periode. Niets kunnen vangen of vinden was dus niet iets om je voor te schamen. Er waren al dagen geweest waarin de witte poes nog niet eens de geur van prooi had kunnen opvangen. Het viel dan enkel te hopen dat je Clangenoten meer geluk hadden gehad tijdens hun jacht.

  Ze liet haar vangst op de grond vallen en keek hem weer aan. Ze begroette hem met een knik. 'Jij niet dan?'
  Shade schudde zijn kop. 'Helaas niet nee, maar het is dan ook geen goed weer,' zei hij. 'Ik vraag me toch af waarom Newleaf zo op zich laat wachten. Het is nu al een paar manen zo en je zou denken dat het onderhand wel opgeklaard zal zijn,' miauwde hij met een zucht. Hij vond het nog winterse landschap wel mooi, maar hij was er klaar mee en wilde dat het warm weer werd. Zeker nu het zo grauw was, zo ongezellig vond hij dat. Hij had dan misschien wel een zwarte vacht, maar het af en toe nog best koud. Het hielp dan wel om te gaan rennen, wat hij ook heel graag deed.

De kater stak het op het weer, waar ze ook wel kon inkomen. Door het koude weer bleef de prooi weg, of hadden ze zelf geen voedsel genoeg om te overleven. Moonvision onderdrukte een zucht en wierp hem slechts een begrijpelijke blik toe. Vervolgens zei hij echter dat hij wou dat het snel terug warmer werd. De witte kattin zuchtte hier echter wel op. "We kunnen slechts afwachten." miauwde ze als antwoord. Natuurlijk ergerde ze zich er ook aan. Niets ging zoals het moest; het jagen niet, het vinden van kruiden niet, en dit had allemaal neveneffecten. Het een had dan weer effect op het ander, en ga zo maar door. Simpelweg teveel en te ingewikkeld om dieper op in te gaan. Haar amberkleurige ogen priemden zich in de zijne. "Ga je nog jagen vandaag?" vroeg ze toen, haar stem neutraal terwijl ze haar oortjes gespitst hield, afwachtende op zijn antwoord.

  De kattin zuchtte. 'We kunnen slechts afwachten,' miauwde ze als antwoord.
  Shade knikte. Er zat niets anders op. Hij vroeg zich af of StarClan er wat mee te maken had. En als die er wat mee te maken had, waarom bleef het zo slecht?
  'Ga je nog jagen vandaag?' vroeg Moonvision toen.
  De kater liet een zucht ontsnappen uit zijn bekje terwijl hij even om zich heen keek. Er was nog genoeg tijd voordat het avond werd. En zelfs als zijn jacht eerder op die dag niet meegevallen was gaf hij nooit op. Dat kwam mede ook omdat hij het leuk vond om te jagen. In het kamp zitten schoot hij niets mee op. Dus hij knikte. 'Ja, ik ben het wel van plan. Misschien kunnen we samen jagen?' stelde hij voor. De kater vond het altijd wel leuk om een jaagmaatje te hebben. Ze hadden daardoor ook meer kans om prooi te vangen, en dat was altijd handig in deze tijden.

De kater bleek nog wel van plan te zijn om te jagen en leek eveneens ook de intentie achter haar vraag te snappen. Dat kon ze toch achterhalen toen hij vroeg of ze samen met hem wou jagen. Hier knikte ze dan ook instemmend op. Soms hielp het wel om met twee op pad te gaan. Vier ogen zagen altijd meer dan twee, net zoals vier oren meer konden horen dan slechts één paar. Moonvision wierp haar amberkleurige blik eventjes op de lucht. "We hebben nog even de tijd, misschien kunnen we de Clan nog goed doen." stelde ze hoopvol vast. Het werd namelijk steeds moeilijker om de magere lijfjes van de kittens te zien. De Queens hadden weinig om zich mee te voeden en dit speelde zich uit op hun kittens. En wat was een Clan zonder kittens, zonder toekomstige krijgers? Niets.

  Hij was blij toen de poes instemmend knikte. 'We hebben nog even de tijd, misschien kunnen we de Clan nog goed doen,' stelde ze hoopvol vast.
  De zwarte kater knikte en sprong op. 'Vast wel. We maken zeker meer kans nu,' miauwde hij met een glimlach. 'Begraaf die maar goed, voordat er één of andere roofvogel zich tegoed doet daaraan,' en hij knikte naar de muis die ze net gevangen had. Het zou zonde zijn als die weer verloren ging. Ze hadden prooi zo hard nodig nu in deze barre tijden. Hij liep al een stukje bij haar vandaan, zijn bekje een beetje open om de geuren extra goed te ruiken. Niet dat hij dacht dat er zich nog een prooidier zal vertonen nadat hij de geur van angst en dood heeft geroken, maar je wist maar nooit. Maar helaas ving hij geen geur op. Shade draaide om naar de kattin. 'We kunnen beter een andere plek opzoeken,' miauwde hij.

De witte kattin keek de ander even met een felle blik aan. "Ik weet heus wel hoe ik m'n prooi moet begraven hoor." miauwde ze, even duidelijk makende dat ze geen apprentice meer was. Zo'n onervaren warrior was ze ook weer niet. En aangezien ze vaker alleen als tezamen met iemand anders op pad ging, had ze ervaring goed met het voorkomen dat een ander jachtdier met haar buit zou gaan lopen. Toen hij zei dat ze beter naar een andere plek konden gaan, wiebelde ze kort met haar oortjes. Met hun gepraat hadden ze vast al het prooi in de nabije geburen gewaarschuwd. "Voorstel naar waar?" vroeg ze, haar amberkleurige blik weer op hem richtende maar deze keer met een neutrale gloed.

  'Ik weet heus wel hoe ik m'n prooi moet begraven hoor,' miauwde ze.
  Shade keek haar even aan maar haalde toen met een glimlach zijn schouders wat op. 'Ik zeg het maar,' miauwde hij. Hij wilde haar niet bekritiseren, alleen maar aardig doen.
  'Voorstel naar waar?' vroeg de poes toen, nadat hij had voorgesteld om ergens anders te gaan jagen. Shadefeather dacht even na. 'Hmm... We kunnen richting Outlook Rock gaan. Daar is vast wel wat prooi, hoop ik,' miauwde hij met een flauwe glimlach.

De witte poes besloot niet te reageren toen hij meldde dat hij het slechts wou zeggen en er niet meer bij bedoelde. Dan nog, ze was intussen oud en wijs genoeg om te weten hoe en wat. Toen Shadefeather vervolgens de Outlook Rock voorstelde, keek ze eventjes op. Daar was ze nog niet gaan jagen. "Daar ben ik nog niet geweest, kans is er dus wel dat we daar nog iets vinden." miauwde ze. Het zou maar des te beter zijn. Zoals ze al had gezegd zou het de Clan goed doen om eens een toch iet of wat succesvolle jacht achter de rug te hebben. Ze kon het zich zelf al niet meer herinneren wanneer ze voor het laatst nog een sappige muis voor haar poten had liggen. Moonvision schudde haar kop en maakte aanstalten om naar de Outlook Rock te gaan. Al trippelende baande ze zich een weg door het hogere gras, eventjes achterom kijkende om te zien of de zwarte kater haar volgde.

  'Daar ben ik nog niet geweest, kans is er dus wel dat we daar nog iets vinden.' miauwde ze.
  Shade glimlachte. 'Mooi zo.' Hij was er zelf ook nog niet geweest.
  Toen de witte poes weg trippelde keek hij nog even snel om naar de muis, om het maar even zeker te weten, maar die was goed begraven. Hij had ook niet anders verwacht. Hij knikte even tevreden en maakte een sprongetje om sneller bij Moonvision te zijn. Hij glimlachte naar haar toen ze even achterom keek en ging naast haar lopen. 'Dusss, hoe gaat het ermee?' vroeg hij vriendelijk. Het waren natuurlijk barre en sombere tijden, beide door het weer en de gebeurtenissen van de afgelopen dagen, dus hij wist over het algemeen wel de stemming van de katten. Zelf was hij er ook niet vrolijker op geworden, maar hij probeerde er het beste van te maken. Zijn vraag was dus ook vooral uit vriendelijkheid gesteld, en om zoiezo over iets te kunnen praten. Anders was het zo stil en daar kon de zwarte kater ook niet zo goed tegen.

Ze merkte heus wel op hoe hij achterom keek, waardoor haar ambergele ogen wat geïrriteerd samenknepen. Zijn mooi zo, gevolgd door de vraag hoe het met haar ging, zorgde nogmaals voor een zachte zucht. Moonvision wist nu al dat dit een vermoeiende jacht zou worden. Ze was alles behalve een sociale kat en focuste zich liever op haar taken dan nutteloze gesprekken te houden. Shadefeather leek echter het tegenoverstelde van haar te zijn. "Goed," miauwde ze dus simpel, gevolgd door een korte schouderophaal. De witte kattin versnelde haar passen wat. Ze wou niet te lang onderweg zijn, geen zin hebbende in een koffieklets met de kater. Sommigen beschouwden het als grof of onrespectvol, Moonvision noemde het anders. Ze was een simpele kattin. Ze wou haar taken zo goed mogelijk uitvoeren. Daarbij interesseerde het haar niet echt hoe het met de rest ging. Ze zag heus wel of haar Clangenoten te mager, gewond of ziek waren. Daarvoor moest ze niet perse de vraag stellen hoe het met hun ging.

  'Goed,' miauwde de kattin simpel, gevolgd door een korte schouderophaal.
  Shade keek haar even schuin aan. Het leek er niet op alsof ze wilde praten. Jammer, hij had er wel zin in gehad. Het nam je gedachte even af van de slechte dingen die er gebeurde. Hij merkte hoe ze haar pas wat versnelde en zijn oortjes schoten vrolijk naar voren. Hij hield er van om sneller te gaan, om lekker over het lege landschap van WindClan te rennen. Hij was dan ook heel erg snel. Misschien wilde Moonvision dat ook wel. Hij versnelde zijn pas dus nog wat totdat hij in een drafje voor haar uit rende. Hij keek achterom met een ietwat uitdagende blik in zijn gele ogen. Zou ze het aandurven met hem te racen?

Ook Shadefeather versnelde zijn passen. Moonvision keek met haar ambergele blik opzij toen de zwarte kater haar voorbij stak. Bijna wou ze met haar ogen rollen, maar ze voorkwam dit door simpelweg ook sneller te gaan lopen. Als een race wat was hij wou, dan kon hij dat krijgen ook. Ze mocht misschien geen prater zijn, even zien wie de snelste was van hun twee daar zou ze niet nee tegen zeggen. Daarom dat haar poten ook sneller over de grond begonnen te lopen en ze haar oortjes achteruit legde, een sprint trekkende. Moonvision stond zoals elke Windclanner hoger op haar poten maar had dankzij haar Riverclan roots ook een robuustere bouw. Dit kwam helaas iets minder van pas om snelheid op te bouwen. Dit hield echter niet weg dat ze er ook als een pijn vandoor ging.

  Een golf van opwinding ging door Shadefeather heen toen hij Moonvision zag versnellen. Yes! Een wedstrijdje! Hij keek haar even na toen ze er vandoor ging, gevolgd door een speelse sprong naar voren, om zichzelf meteen af te zetten met zijn achterpoten. Met lange passen rende hij over de open vlakte. Hij kneep zijn ogen wat samen voor de wind en opvliegende grond wat de witte kattin achterliet. Hij deed het nu nog rustig aan, maar langzaam maar zeker haalde hij de kattin toch in. Hij keek even opzij met een brede lach.
  'Is dat het snelste wat je kan?!' riep hij haar uitdagend na, voordat hij zich nog een keer afzette en zijn snelheid omhoog voerde. Zijn slanke lichaam zorgde voor nauwelijks wat weerstand. Hij bleef echter dichterbij de poes dan hij zou kunnen. Hij wist dat hij nog sneller kon en hij moest zichzelf ook dwingen om niet over te gaan tot zijn topsnelheid. Hij wist namelijk niet hoe lang Moonvision dit vol kon houden, en hoewel zijn uithoudingsvermogen ook heel goed was hield hij het toch liever op een sprintje. En hij wilde haar niet super slecht laten voelen door haar zo ver achter zich te laten dat het niet meer leuk voor haar zou zijn.

Moonvision's ambergele ogen stonden in de rug van de zwarte kater gebrand toen deze haar voorbij stak. Soms vervloekte ze haar Riverclan roots. Vooral op momenten zoals deze dan. Maar ze wist dat deze in een gevecht wel goed van pas kwamen. Niet alleen was ze snel, ze had ook nog eens de robuustheid van een Riverclan kat in zich. De perfecte combinatie dus! Enkel had het ook zijn nadelen dus, aangezien ze op geen enkel vlak echt uitblonk. Ze vechtte dan ook met tactiek in plaats van puur te rekenen op haar snelheid of spieren. Tactiek zorgde ervoor dat ze een gevreesde tegenstander zou zijn.
De witte kattin zuchtte even luid en versnelde haar passen zodanig tot ze net naast Shadefeather liep. Qua uithoudingsvermogen kon ze het best lang uithouden, maar de topsnelheid van een standaard Windclan kat zou ze nooit kunnen halen.

  Hij hoorde de kattin even diep zuchtte en en hij keek even achterom om te zien hoe ze haar pas versnelde. Ze liep nu naast hem, maar verder kwam ze niet. Shade dacht even snel na. Zal hij versnellen nu, of zal hij de drang onderdrukken en bij haar blijven. Hij dacht dat ze het wel op prijs zou stellen als hij bij haar bleef. Hij moest tenslotte ook nog wat energie overhouden voor het jagen. En keihard aan komen stormen bij Outlook Rock zal ook niet echt helpen hun prooi te vangen, het zal ze namelijk alleen maar wegjagen. De zwarte kater verlaagde zijn snelheid wat zodat ze zij aan zij rende.
  'Zeg het maar hoor, als je wil stoppen!' riep hij naar haar. Misschien wilde ze wat bewijzen aan haarzelf uitputten, bedacht hij.

Zo erg vond ze het niet, deze race. Zo verkortten ze hun traject richting hun bestemming zonder gedwongen met elkaar te hoeven praten. De wind rolde moeiteloos over haar lange vacht en haar snorharen werden achteruit gedrukt tegen haar snoet. Toen de kater vroeg of ze wou stoppen, keek ze hem snel even aan. "Zodra, als we bijna aan de Outlook rock zijn." miauwde ze, teken gevende dat ze zelf niet perse wou stoppen. Als ze te moe werd zou ze wel haar tempo verminderen, wetende dat ze zometeen nog energie nodig hadden om te kunnen jagen. Om déftig te kunnen jagen. Hoe zonde zou het wel niet zijn als ze een prooidier tegenkwamen maar dit wegens uitputting niet konden vangen.

  Hij zag hoe de kattin hem even snel aankeek. 'Zodra, als we bijna aan de Outlook rock zijn.' miauwde ze.
  Shade knikte. Ze wilde dus nog niet stoppen. Hij vond het prima. Het maakte hun spieren in ieder geval extra los door al dat rennen. Ze zouden klaar zijn voor de strijd tegen de kleine prooidieren. Hij hoopte toch zo dat er toch nog ergens een wel doorvoed konijntje was in het gebied, maar hij wist ook wel dat dat ijdele hoop was. Misschien later in het seizoen, als het weer warmer weer werd, dacht Shade hoopvol.
  Uiteindelijk kreeg hij Outlook Rock in zicht. Hij minderde vaart en stopte enkele staartlengtes van de steen af. Hij spitste zijn oortjes, misschien zouden er wel prooien vlak bij de steen zitten. Die wilde hij niet verjagen door er op af te rennen en er misschien wel bovenop te springen. Hij draaide zich naar Moonvision.
  'Hoor jij iets?'