Met de wind door zijn vacht rende Shadefeather over de vlakte. Rennen was wat hij het liefst deed, elke dag. Hij moest er niet aan denken om dag in dag uit opgesloten te zitten in het kamp. Gelukkig was hij dat nu niet en door de opwinding van de snelheid die hij maakte liet hij een vreugde kreet uit.
  Doordat hij zo hard rende merkte hij te laat dat er een kat vlak voor hem zat, een paar meter verderop. Hij probeerde nog af te remmen, maar door de snelheid was dat lastig en met een kreet van schrik botste hij op tegen de grote kater voor hem, waardoor ze beiden op de grond vielen. Hij rolde over de kater heen en bleef beduusd op de grond liggen. De zwarte kater kreunde wat toen hij langzaam zijn pijnlijke spieren begon te voelen. Ja, dat wordt een paar daagjes rustiger aandoen, dacht hij met een zucht.
  Intussen keek hij langzaam op naar de andere kater. Oh great, dacht Shade. Het was Stallionheart, de Deputy. Hij zuchtte. 'Sorry, Stallionheart,' zei hij zachtjes terwijl hij langzaam opstond.

- Stallionheart first

  Met een zucht van opluchting zag hij de andere kat glimlachen. 'Geeft niks. Met zo'n hoge snelheid is het ook lastig afremmen,' miauwde hij vriendelijk.
  Shade lachte een beetje en knikte. 'Ja, klopt.' Hij zweeg even en ging gemakkelijker zitten, zijn staart netjes over zijn poten geslagen. 'Hoe is het met je?' vroeg hij. Het gevecht tussen RiverClan en WindClan was nog niet zo lang geleden nu. Zelf had hij niet meegevochten, hij was niet zo'n vechtersbaas. Maar dat betekende niet dat hij de stemming in de Clan niet meekreeg. Iedereen was verdrietig, natuurlijk. Hij kon zich niet voorstellen hoe het moest voelen voor de Deputy, die er bij was geweest.

  Hij zag hoe de glimlach van Stallionhearts gezicht verdween en hij wenste dat hij er niet over begonnen was. 'Druk vooral, veel trainingen organiseren en RiverClan in de gaten houden dat ze niet nóg een aanval gaan doen,' miauwde de Deputy. 'Ik was allang blij dat sommige Warriors net als jij het Camp bewaakt hebben tijdens de aanval op de Heatherfields,' miauwde hij met een dankbaar knikje.
  Shade glimlachte een beetje. 'Ja, natuurlijk,' sprak hij. Het waren zeker geen leuke tijden geweest. 'Ik hoop dat er weer vrede komt,' miauwde hij. 'Maar misschien is dat wel ijdele hoop...'

  'Ik denk dat zelfs nadat wij ons bij StarClan voegen RiverClan en WindClan vijanden blijven. Deze vete zie ik nooit meer goedkomen,' miauwde de kater. Even legde hij zijn oren in zijn nek.
  Shadefeather zuchtte en knikte. 'Ik denk dat je daar gelijk in hebt ja,' gaf hij toe. Het was geen leuke gedachte, maar het was nou eenmaal zo. 'Ooit zullen we Heatherfields wel weer terug winnen,' miauwde hij vastberaden. Shade was een echte optimist en hij geloofde wel dat als WindClan eenmaal weer sterk genoeg was ze het weer terug konden winnen.
  'Hoe gaat het trouwens met Shatteredice en jullie kits? Ik heb gehoord dat je Eaglekit ook geadopteerd hebt?' vroeg Shade geïnteresseerd. Zelf had hij geen mate of kits, ook al zou hij dat wel graag willen. Maar hij was nog jong, misschien zal het ooit wel gebeuren, sprak hij zichzelf moed in.

De Deputy knikte naar hem en zei hem dat ze inderdaad positief moesten blijven, hoe moeilijk het ook is. Shadefeather was het daar grondig mee eens.
  Het duurde even voordat Stallionheart op zijn vraag reageerde. 'Rainkit en Toxickit worden bijna Apprentice. Ik ben trots op hen,' miauwde hij warm. Shade glimlachte. 'Eaglekit heb ik onder mijn hoede genomen. Ik heb hem laatst uit het Small Lake gevist. Hij had het Camp nooit uit moeten kunnen in de eerste instantie. Als ik daar niet gelopen had...' miauwde hij en zijn stem stierf weg.
  Shade knikte. 'Het is maar goed dat je daar was, ja. Sommige kits zijn nou eenmaal zo nieuwsgierig,' miauwde hij met een kleine glimlach. 'Ik weet nog goed hoe ik dat soms ook probeerde.' Hij wilde niets liever dan het Camp uit, als kit. Hij vond het niets om opgesloten te zitten.
  'Hoe is het met jou trouwens? Al een mate?' vroeg Stallion opeens. Er klonk belangstelling door in zijn stem.
  Shade keek op een lachte een beetje. 'Nee, nee, nog niet,' antwoordde hij. 'Al zou ik er geen nee tegen zeggen, natuurlijk. Ik zal heel graag ook kits hebben, op een dag. Geadopteerd of niet. Maar het is er nog niet van gekomen.' Hij vond het wel jammer natuurlijk, maar je kon moeilijk liefde gaan forceren. Hij geloofde wel dat er op een dag iemand zijn leven binnen zou stappen, alhoewel rennen misschien een betere benaming was, als je hem bij wilde houden. 'Je vindt liefde op het moment wanneer je het minst verwacht, zeggen ze altijd toch?' miauwde hij met een glimlach.

  Stallionheart schudde zijn kop. 'Nieuwsgierigheid is tot daar aan toe, maar dat ze zo ver het territorium op komen is levensgevaarlijk. Buiten de Nursery kan nog wel maar buiten het Camp is me wat te ver,' miauwde hij met een kleine grom in zijn stem.
  Shade knikte. Daar was hij het natuurlijk wel mee eens, ondanks hij dat niet was geweest toen hij nog een kitten was.
  'Wanneer je het het allerminst verwacht,' miauwde de Deputy vriendelijk als antwoord van zijn uitleg over hoe het met hem en de liefde stond. Natuurlijk had hij zo nu en dan wat gezellige tijden gehad met een paar katten, maar verder was het er nooit van gekomen. Een flauwe glimlach sierde zijn gezicht toen hij dacht aan die tijden. Het was leuk geweest, maar helaas wilde er geen diepere band ontwikkelen tussen hen. Misschien, hopelijk, in de toekomst.
  'Zullen we anders op jacht gaan?' stelde Stallion toen voor, wat Shade uit zijn gedachte bracht. Hij keek op en moest de woorden even laten bezinken.
  'Oh. Ja, leuk!' mauwde hij terwijl hij opstond. 'Al het prooi is hard nodig deze dagen. Waar dacht je naar toe te gaan? Ik denk namelijk niet dat de muisjes zijn blijven rondhangen om ons gesprek te volgen,' grapte hij en een grinnik verliet zijn bekje.

  'Ik wilde iets verder het Moorland opgaan, misschien een konijn vangen of anders een paar vogels als we geluk hebben,' miauwde Stallionheart en hij tikte met zijn staart tegen hem aan. 'Laten we gaan dan,' miauwde hij en hij zette een stevig looptempo in.
  Shade volgde hem enthousiast. Stiekem was dit tempo nog net iets te langzaam voor de zwarte kater, maar hij dwong zichzelf rustig aan te doen. Hij begreep wel dat Stallion niet te hard kon gaan met zijn wond. Bovendien was het een goed idee om al zijn krachten te sparen als ze achter konijnen zouden moeten aanrennen.
  Uiteindelijk kwamen de Moorlands in zicht en de Deputy minderde vaart. Shade ging naast hem op een heuvelkam. 'Waarom leidt jij niet Shadefeather?' bood Stallion hem toen aan.
  Shade keek hem aan en een glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Natuurlijk,' miauwde hij met een klein knikje, en hij sprong de kam af. Zijn poten voorzichtig neerzettend op de grond bewoog hij als een schaduw door het gras. Zijn oortjes bewogen alle kanten op en hij hield zijn bekje wat open om de geuren om hem heen beter te ruiken, op zoek naar prooi.

  Hij merkte hoe Stallionheart achter hem bleef. Hij zou daar geuren kunnen oppikken die Shade gemist had. Maar tot zover had hij nog geen teken gekregen van de Deputy dat hij iets geroken had. Shadefeather hield zijn zintuigen op scherp en speurde de horizon af, boven het gras keek en ook tussen het gras. Hij zorgde ervoor dat zijn ogen nooit op dezelfde plek zouden hangen. Je ziet beweging namelijk het snelst in je ooghoek.
  En ja hoor, daar was een beweging. Een vogel was neergestreken en zat nu tussen het gras. Het ging daar gelijk met zijn pootjes stampen. Shadefeather wist dat ze dat deden zodat de wormen naar boven kwamen. Hij hield stil en met langzame bewegingen keek hij om naar Stallionheart en gebaarde met zijn staart naar de vogel. Daarna zakte hij door zijn poten en sloop op de vogel af, die gelukkig zo druk bezig met zijn eigen eten te verzamelen dat hij de twee katten niet opmerkte.
  Op een paar staartlengtes afstand drukte Shade zich nog dichter tegen de grond aan, maar wel zo dat zijn buik geen overbodig geritsel veroorzaakte. Hij wiebelde zijn achterwerk heen en weer en met een sprong en een paar snelle extra passen kwam hij op de vogel af. Hij strekte zijn voorpoten naar het diertje toe en sloeg het tegen de grond. Snel doodde hij het en bedankte StarClan voor zijn leven.
  Daarna kwam hij overeind met een brede glimlach en keek om naar Stallionheart. 'De volgende mag jij hebben hoor,' miauwde hij vrolijk terwijl hij de vogel begroef.

Shadefeather liep voor hem uit en had meer mazzel dan hij vandaag. Hij draaide zijn oren naar voren toen hij een vogel zag landen maar blijkbaar had zijn mede jager hem ook gezien. Hij zag hoe Shadefeather zijn buik over de grond liet gaan en met een krachtige sprong de vogel neerhaalde. 'De volgende mag jij hebben hoor,' hoorde hij hem zeggen en hij trok met zijn snorharen. "Als die er nog zijn" miauwde hij schamper. "De Clan zal blij zijn met deze prooi" miauwde hij en hij keek even omhoog en dankte StarClan ook ookal had hij de prooi niet zelf gevangen, elk stuk prooi bracht de Clan dichter bij Newleaf waar de prooien zouden gaan toenemen. Hij liep een stukje door en dronk de geuren opnieuw in maar ze bleven vaag. Hij draaide naar rechts en liep door het hoge gras verder omhoog, ergens moest nog prooi zitten toch? Het gras waaide tegen hem aan en hij draaide zijn kop even en zag toen iet kleins bewegen. Hij liet zich zakken door zijn poten en sloop dichterbij om daar alleen maar te ontdekken dat het een vastzittend stukje vacht was van een patrol die eerder voorbij moest zijn gekomen. Hij snoof even maar rook nu een verse teug prooilucht. Hij volgde zijn neus en zag dat er in het hoge gras een vogel haar eieren had gelegd waar ze nu op zat te broeden. Hij twijfelde toen hij dit zag, moest hij de vogel grijpen? Of moest hij de vogel met rust laten zodat die haar eieren kon uitbroeden? Al snel wist hij dat hij beter kon wachten, die eieren betekende meer prooi. Terwijl hij voorbij de vogel liep keek hij voor zich uit om daar op zoek te gaan naar meer prooi.

  'Als die er nog zijn,' miauwde de Deputy schamper. 'De Clan zal blij zijn met deze prooi.'
  Shade glimlachte even en knikte. Elke prooi hielp, hoe klein dan ook. Hij zag Stallionheart verder lopen en Shade volgde hem, met een paar staartlengtes afstand. Even later was aan de grote kater te zien dat hij iets gezien had, en Shade spitse zijn oren. Maar het bleek al gauw niets te zijn. Toch had hij een verse geur opgepikt. Shade bleef op afstand, zijn belofte nakomend; Stallionheart kon de volgende krijgen. Na een tijdje draaide hij zich echter weg van de prooi en liep verder. De zwarte kater keek hem even verbaasd na en ging toen snel even zelf op onderzoek uit. Was er dan toch geen prooi geweest?
  Het was echter wel een prooi, met eieren! Hij begreep waarom Stallion was doorgelopen. Eieren betekende meer prooi, over een tijdje. Het zou zonde en best wel stom zijn om deze vogel te vangen. Hij glimlachte en rende terug naar zijn Deputy.
  'Zie je wel? Er komen langzaam weer nieuwe prooien,' miauwde hij vrolijk. 'Over een tijdje zal je overal nieuwe prooi zien, ik weet het zeker.' Altijd positief blijven, was Shade's motto. Zo maak je je eigen leven en dat van anderen stukken beter.

Toch, hoe hard hij ook zocht en geuren in zich opnam er kwam geen nieuwe geur zijn neus in. Hij hoorde hoe Shadefeather hem naderde en hij knikte toen en gunde zijn mede Warrior een glimlach. "Het is soms gewoon lastig positief te blijven als je ziet dat je eigen Clan honger heeft" miauwde hij en hij zuchtte. Shadefeather was de enige kat op het moment zo leek het die positief was in deze dip. 'Over een tijdje zal je overal nieuwe prooi zien, ik weet het zeker.' na deze woorden knikte hij enkel. "Ik denk dat we voor nu het gebied beter kunnen verlaten en misschien elders moeten gaan jagen. Hier ruik ik niks meer" miauwde hij en hij keek naar Shadefeather om zijn reactie te peilen, wat zou die van zijn plan vinden?

  Shade knikte bij Stallions woorden. Dat was het inderdaad, maar hij wist dat het beter was alles aan de meest zonnige kant te zien. Anders blijf je in die dip hangen en voor je het weet kom je er nooit meer uit. En op z'n minst moest iemand positief blijven, dacht Shade maar, om de anderen door deze donkere tijden heen te sleuren. En hij nam met genoegen die taak op zich.
  'Ik denk dat we voor nu het gebied beter kunnen verlaten en misschien elders moeten gaan jagen. Hier ruik ik niks meer,' miauwde Stallionheart toen.
  Shade keek hem aan en knikte. 'Lijkt me een goed plan,' stemde hij in met een kleine glimlach. 'Misschien in de buurt van de Maize Field? Het is er misschien nog niet zo volgroeid, maar ik denk niet dat het heel druk zal zijn met tweebenen en hun monsters. Misschien zijn er zelfs wel wat vogels die geen nest hebben,' stelde hij voor.

Maizefields. Hij wiebelde geïnteresseerd met zijn oren. Dat was wel een goed idee van Shadefeather maar hij zag ook dat de avond langzaam dichterbij begon te komen. "Laten we daar inderdaad maar een paar muizen gaan vangen. Dan kunnen we daarna terug naar het Camp" miauwde hij waarna hij het voortouw nam op weg naar de Maize fields. Hij kende de weg goed want hij had het gebied ontdekt met Oceanstar een tijd terug. De prooien die er liepen waren wat molliger en ze probeerde hier zo min mogelijk te jagen om zo in moeilijke tijden veel prooi te vangen voor zwakke en zieke katten. Bij het naderen van de Maize fields rook hij al de geur van muis hem tegemoet komen. De kater begon een beetje te glimlachen bij de geur en liet zich al snel verder sluipen in plaats van lopen. Muizen zouden niet weten wat hun overkwam maar ze zouden de Clan dienen als voedsel. Dadelijk op de terugweg zouden ze de prooi van Shadefeather oppikken.