Diamonds don't shine, they reflect

  De kattin keek hem aan en Shade glimlachte haar vrolijk tegemoet. 'Word je zelf nooit ziek van dat vriendelijke gedoe?' vroeg ze, wat de glimlach meteen liet verdwijnen. Er voor in de plaats was een verbaasde blik.
  Huh? Ziek worden van vriendelijk zijn? Dat zou een heel onaangenaam kwaaltje zijn, dacht hij. En ook iets waar de Medicine Cats niets aan zouden kunnen doen. Hij werd in ieder geval niet ziek van vriendelijk doen, in tegendeel. Maar blijkbaar was dat voor Moonvision anders. Ze had even geen behoefte aan vriendelijkheid op het moment. En hoe veel Shade zich daar ook over verbaasde, hield hij wijselijk zijn bekje.
  'Dat het maar snel gedaan is met regenen,' vervolgde ze met een zucht.
  De zwarte kater knikte. Hij besloot zijn bekje maar te houden voor nu, totdat het zou stoppen met regenen. Hij hoopte maar voor hun beide dat dat snel zou zijn.

  Moonvision bleef verder stil, zoals wel te verwachten was na haar vorige opmerking. Shade bleef dan maar voor zich uit kijken, hoe de regen de modder vloeibaar maakte. De kille wind trok inmiddels aan. De zwarte kater rilde even en ging nog meer in elkaar gedoken zitten, hopend alle warmte te behouden. Hij keek even naar de witte kattin en zag dat zij ook haar staart om haar heen geslagen had voor de warmte. Hij twijfelde even, maar besloot toen bijna ongemerkt wat naar haar toe de schuifelen, zodat ze dichter tegen elkaar aanzaten. Dat zou ook helpen tegen de kou. Hopelijk zou Moon zijn aanbod niet afslaan, dacht hij.

  Tot zijn opluchting reageerde Moonvision niet toen hij dichter naar haar toe schuifelde. Dat was een goed teken, want ze accepteerde nu zijn aanbod. Het was ook het slimste om te doen, op het moment. Ze voelde haar natte vacht tegen de zijne plakken, maar ergens werd hij er toch warmer door, hoe hij nu tegen haar aanzat.
  Hij keek schuin naar de witte kattin, maar die hield haar blik strak vooruit gericht. Hij begreep wel dat het nu geen tijd was voor praatjes. Alhoewel hij er zelf wel vrolijk van zou worden. Het praten hielp immers ook om de regen even te vergeten. Maar dat gold voornamelijk voor hemzelf, want Moonvision vond praten blijkbaar vervelend. En omdat Shade haar natuurlijk niet boos wilde maken of iets dergelijks, hield hij wijselijk zijn bekje.
  Na een tijdje zo gezeten te hebben werd de regen eindelijk wat minder. Hij hoorde het eerst met zijn oren, hoe de regen zachter werd, maar uiteindelijk zag je het ook. Uiteindelijk was het alleen nog een zacht miezer regen.
  De zwarte kater rekte zijn poten uit en zuchtte even van genot. 'Ik denk dat we nu wel naar het Camp terug kunnen gaan,' miauwde hij zacht.

De tijd ging maar traag voorbij, te traag naar haar goesting. Moonvision hield haar bekje gesloten en wiebelde af en toe wat ongemakkelijk met haar oortjes. Pas toen ze de regen hoorde minderen en eveneens de stem van de zwarte kater naast haar hoorde, stond ze weer recht. Haar spieren voelden stram aan. Met een zucht strekte ze zich uit, poot voor poot waarna ze zich uitschudde en haar amberkleurige blik op Shadefeather richte. “Heb jij al je prooi? Dan moet ik enkel nog een van mij gaan halen.” Miauwde ze, eventjes met haar staart in de lucht zwiepende terwijl ze wachtte op antwoord.

  Moonvision volgde zijn voorbeeld en strekte zichzelf uit, om daarna haar vacht uit te schudden. Shade dook even weg voor de rondvliegende spetters.
  'Heb jij al je prooi? Dan moet ik enkel nog een van mij gaan halen,' miauwde de kattin.
  Shade knikte. 'Ja. Ik zal hier wel op je wachten,' miauwde hij met een kleine glimlach. Hij had wel het idee dat Moonvision zijn gezelschap niet helemaal op prijs stelde, dus dacht hij dat ze het wel fijn vond als ze nu gewoon in haar eentje haar prooi kon ophalen. Hij zou hier wel gewoon blijven wachten, zo erg was dat ook weer niet.

De zwarte kater gaf aan dat hij op haar zou wachten. Moon knikte, waarna ze zich omdraaide en er snel vandoor spurtte. Het duurde niet lang of ze had haar prooi gevonden en keerde dan ook terug naar Shadefeather. Het was niet dat ze hem niet mocht, de witte kattin had simpelweg iets meer tijd nodig om katten in vertrouwen te nemen dan anderen. Ze was behoedzamer dan de meesten. Niet dat ze ooit al gekwetst is geweest of verraden, het lag nu eenmaal in haar aard.
Eenmaal terug aangekomen bij de zwarte warrior, knikte ze als teken dat ze alles had. Het was opzich nog een geslaagde dag, naast het feit dat ze wel met een half nat pak terug naar het kamp keerde. Maar dat had ze er wel voor over, zolang haar clangenoten maar konden eten.

  Moonvision knikte bij zijn woorden en draaide zich om, om er daarna vandoor te spurtte. Shadefeather keek haar even na en richtte zijn blik toen naar de horizon. De zon brak langzaam weer door tussen de donkere wolken en Shade genoot van het zicht van de zonnestralen die door de wolken heen schenen. Door de miezer die nog steeds gaande was ontstond er een regenboog, wat de glimlach rond Shade's lippen breder maakte.
  De kattin was al snel terug en knikte hem toe. Shade deed hetzelfde en pakte al zijn prooien op. Samen liepen ze terug naar het Camp om de gevangen prooi aan de Clan te geven. Dit gaf altijd wel weer een soort voldoening voor Shadefeather. Hij hield ervan om zijn Clan te dienen, dus hij was altijd blij dat hij zijn jacht skills altijd wel weer zijn vruchten afworpen.

Ze merkte op dat de zwarte kater een glimlach op zijn snoet had zitten toen ze terug kwam. Waarom was hij zo aan het lachen? Daarom dat ze hem ook een vragende blik gunde, waarna ze de rest van haar buit vastnam en zich een weg terug naar het kamp begon te banen. Haar witte vacht zou ze straks waarschijnlijk een flinke wasbeurt mogen geven. Ze was niet een kattin die zich hier de hele tijd mee bezig hield maar ze wist nu eenmaal dat als ze de klitten er vroegtijdig niet uithaalde, ze hier later amper nog iets mee kon aanvangen. Zo had ze ooit eens een week haar vacht kunnen likken omdat ze dit één keer niet had gedaan nadat het geregend had. Wat was het toch fijn, zo'n lange vacht hebben.

  Shadefeather trippelde over de natte grond naar het Camp, zijn bekje vol met prooi waardoor hij niet kon praten. Het was een stille tocht, maar het duurde niet zo lang meer.
  Na een tijdje was het kamp in zicht en hij liet de witte kattin voorgaan door de opening. Daarna legde hij zijn prooi op de prooistapel en draaide naar haar om. Haar vacht was nat en hoewel hij een korte vacht had wist hij wel dat ze flink moest gaan wassen wilde ze geen klitten krijgen.
  'Je zal je vacht wel flink moeten wassen,' herhaalde hij zijn gedachten met een kort knikje naar haar lange vacht. 'Wil je dat ik je help, of..?' Hij dacht dat hij het antwoord al wel wist, dat Moonvision niets meer met hem te maken wilde hebben op het moment, zeker niet dat hij haar vacht zou gaan likken, maar je kon het altijd proberen. Hij wilde behulpzaam en beleefd zijn, dus stelde hij het alleen maar voor. En het zou ook een goede manier zijn om een wat betere band te krijgen, misschien. Hij had ook niet het idee dat de kattin moeite zou hebben zijn aanbod af te slaan, wat helemaal oké was.

  Shadefeather zag haar wat ongemakkelijk met haar pootjes schuifelen. Hm, dan had hij haar toch wat minder fel ingeschat op het moment. Het was in ieder geval een verandering van de opmerking die ze gemaakt had in het territorium toen ze samen gingen schuilen voor de regen.
  'Dat doe ik liever zelf,' begon ze en Shade knikte al begrijpend met zijn kopje. Hij had niet anders verwacht. 'Maar wil je misschien samen eten?' stelde ze vervolgens voor.
  De kater spitste zijn oortjes even en een glimlach verscheen weer op zijn gezicht. Dat aanbod zal hij natuurlijk niet afslaan. En nu ze over eten begon, zijn maag was nu wel aan het rommelen. Hij had het goed weten te negeren tijdens het jagen, maar het was nu ook wel event tijd om op krachten te komen. Het was nu toch geen goed weer om weer naar buiten te gaan.
  'Natuurlijk wil ik dat,' miauwde hij, waarna hij een muisje van de stapel pakte. Hij had al bijna de hele dag niets gegeten, dus de enkele prooi die Moonvision had gepakt was vast niet genoeg voor hen beide. Hij glimlachte naar haar en ging haar voor naar een beschut plekje aan de rand van het kamp, waar hij met een tevreden zucht neerplofte.

  Moonvision ging naast haar liggen en begon haar prooi op te schrokken. Shade keek er even naar voordat hij ook aan zijn prooi begon. Hij nam aanzienlijk kleinere hapjes en deed er lekker rustig over. Hij had wel honger, maar hij vond het zonde om zijn prooi snel naar binnen te werken. Op deze manier kon hij lekker genieten van de smaak.
  Nadat Moon haar eten had opgegeten begon ze aan het likken van haar vacht. Shadefeather keek haar half aan terwijl ze zo aan het likken was, terwijl hij nog rustig aan het kauwen was. Na een tijdje realiseerde hij zich dat dat misschien een beetje ongemakkelijk kon worden dus wendde hij zijn blik van haar af.
  'Hopelijk is de jacht morgen ook zo succesvol,' merkte Moonvision toen op.
  Shade keek op en moest de woorden even laten bezinken. Daarna knikte hij. 'Hopelijk wel ja,' miauwde hij. 'Maar ik denk het wel. Het wordt elke keer weer wat makkelijker met de naderende Greenleaf. Het lijkt er misschien nog niet op, maar ik weet zeker dat het niet lang meer gaat duren,' miauwde hij met een glimlach.

  'Laten we hopen. We vinden nu misschien wel prooi, het is van belange na nog niet genoeg om de kittens groot en sterk mee te maken,' reageerde Moonvision op zijn opmerking. Shade knikte dat hij het er mee eens was. 'Zonder voldoende voedsel krijgen ze simpelweg niet de kans te groeien en aan te sterken. Dit zal of te wel veranderen dan eens ze apprentice zijn maar dit kan net zo goed een levenslang effect hebben.' Ze klonk erg serieus. Het was dan ook een serieuze zaak.
  Ook Shade's blik richtte zich op de kittens en hij zuchtte even. 'Dat wel, ja. Maar we hebben ook heel veel kittens. En dat betekent inderdaad wel dat er veel voedsel moet zijn, maar van al die kittens zullen er heus wel genoeg sterke Warriors uit groeien,' miauwde Shade, altijd weer positief proberend te blijven. 'Maar door onze jacht teamwork zullen ze allemaal wel hele goede en sterke Warriors worden,' murmelde hij met een kleine glimlach terwijl hij zich weer naar de kattin wendde.

  'Ze verdienen allemaal een kans..' miauwde ze terug. 'Waarom zou je zelfs kittens krijgen in deze omstandigheden?' zuchtte ze, haar kop schuddend.
  Shade keek haar even aan en zuchtte toen ook, zijn schouders ophalend. 'Tja, dat gebeurt soms nou eenmaal...' Het was inderdaad niet handig om nu kittens te krijgen, maar ja, soms gebeurde die dingen. En dan kan je het er maar het beste van maken, dacht hij altijd maar weer. 'Zou jij kittens willen?' vroeg hij aan de kattin. 'Als de omstandigheden dan wat gunstiger zijn,' voegde hij er snel aan toe. Want het was wel duidelijk dat ze geen kittens zou willen op het moment.