Diamonds don't shine, they reflect

Zodra ze hun bestemming hadden bereikt, vertraagden ze een klein beetje. Zodra ze terug op een normaal tempo liepen, snoof ze de lucht op. Echter werd haar concentratie verstoord door Shadefeather die vroeg of ze iets rook. "Als ik me niet kan focussen niet nee." miauwde ze, een tikkeltje geërgerd. Opnieuw snoof ze aan de lucht en spitste ze haar oren. Tot haar teleurstelling merkte ze nog niet direct iets op. Er was wel een vage geur van prooi te herkennen wat haar dus wel vertelde dat hier ergens iets te vangen viel. Haar ambergele blik gleed even richting de zwarte kater, kijkende of hij al iets opgevangen had.

  'Als ik me niet kan focussen niet nee,' miauwde ze. Shade kon horen dat ze geërgerd was.
  Hij zuchtte even en knikte. Duidelijk. Hij stak zijn neusje weer de lucht in en rook. Er was alleen een flauwe geur van prooi. Dat betekende dat ze wel in de buurt waren. Hij vind Moonvisions blik op en begreep dat zij ook iets geroken had. Een glimlach verscheen. 'Kom op,' miauwde hij zachtjes en hij sloop om de steen heen, hopend een verser geur op de pikken.

Shadefeather leek de boodschap te begrijpen en zweeg. De geur van prooi was aanwezig, maar vaag. De witte kattin keek hoe de zwarte kater om de steen heen sloop, waarschijnlijk hopende ergens een verse geur op te vangen. Moonvision deed hetzelfde, maar langs de andere kant. Het duurde dan ook niet lang vooraleer ze een prooigeur opving. Echter hing deze duidelijker dichter in de buurt van Shade. Ze wierp haar amberkleurige blik richting hem, duidelijk makende dat als hij nog niets geroken had zij dat wel had gedaan. Met haar staartpunt wees ze in zijn richting. Als hij een poging zou doen en de muis ontsnapte, dan kon zij er nog verder achteraan gaan. Toch een vorm van teamwork dan.

  Ja, daar was een verse geur. Hij keek richting Moonvision en zag dat zei het ook geroken had. Met haar staartpunt wees ze in zijn richting. Blijkbaar was de geur hier sterker, dus hij zou de eerste poging doen. Shadefeather knikte naar haar en draaide zich naar de geurspoor om het te volgen. Stilletjes sloop hij door het dorre gras terwijl de geur steeds sterker werd. De muis moest hier in de buurt zijn. Toen zag hij iets bewegen in zijn ooghoek en langzaam draaide hij zijn kop naar de beweging toe. Daar was de muis, zoekend naar voedsel tussen het gras. De zwarte kater dook nog dieper in elkaar en maakte zich klaar voor de aanval.
  Er moest iets zijn geweest dat het muisje gealarmeerd had, want opeens keek het op, in zijn richting. Shade, die die beweging niet verwacht had, kon niet op tijd stoppen zodat het muisje hem niet zou zien. Het ging er dus ook vandoor. Shade zette de achtervolging in maar een muis was veel moeilijker te vangen op snelheid dan een konijn, vond hij. Gelukkig ging de muis richting Moonvision, dus hij hoopte dat ze klaar stond.

Hij was uit haar zicht verdwenen, wat haar zei dat hij achter de muis was aangegaan. Oplettend stond ze te wachten, haar lichaam iets tegen de grond gedrukt en haar oortjes gespitst. Plots hoorde ze een naderend geluid, gras dat opzij werd geduwd door een gedaante dat zich al vluchtend een weg richting haar baande. Zonder nog een tel langer stil te staan, sprong ze naar voren, richting de oorzaak van het geluid. Algauw merkte ze het gestalte van het prooidier op en sloeg ze met haar poot nar de muis. Haar nagels haakten in het vlees. Moonvision wist dat dit niet de moment was om nog langer te wachten en leunde naar voren om met haar stevige kaken de ruggengraat te breken. Het tegenstribbelen verzwakte, tot een levenloos lichaampje tussen haar kaken hing. Zo, nu hadden ze tenminste nog iets om de Clan mee te voeden.

  Zelf haalde hij het niet op het muisje te pakken, maar Moonvision stond gelukkig klaar. Toen hij bij haar aangekomen was hield ze het levenloze lichaampje van de muis tussen haar kaken. Hij glimlachte naar haar. 'Goede vangst,' miauwde hij. Als hij alleen was geweest was het hem niet gelukt om de muis te vangen. Toch maar goed dat ze met z'n tweeën jaagden.
  'Laten we maar snel op zoek gaan naar meer prooi,' zei hij en ging haar alvast vooruit, zodat zij rustig de muis kon begraven. Zijn oortjes draaide heen en weer en hij liet zijn blik over de horizon glijden en tussen het gras, op zoek naar prooi dat onverwachts een beweging maakte. Hij had echter eerst de geur opgevangen, van een konijn maar liefst. Dat zal de Clan goed doen, dacht hij tevreden. Met zijn staart gebaarde hij naar Moonvision dat hij een geur op het spoor was en liep zelf dichter naar het nog niets vermoedende konijn af.

Algauw kwam de zwarte kater opdagen. Hij leek tevreden te zijn met het feit dat ze alsnog de muis hadden weten te vangen. Ze greens even, draaide zich om en begroef het prooidier. Hierna ging ze verder achter Shadefeather aan, welke algauw teken deed dat hij weer iets geroken had. Hij liep dichter diens kant op, waardoor Moonvision weer de andere kant op liep om het beestje te onderscheppen moest het weten te ontsnappen. Haar ambergele ogen hielden de zwarte kater strak in de gaten, om te voorkomen dat ze enige actie zou missen en het prooidier zou weten te ontsnappen. Een konijn zou namelijk meer dan welkom zijn. Deze hadden een hogere voedingswaarde dan een simpele muis. Misschien zouden ze dan toch nog een geslaagde jacht kunnen hebben.

  De zwarte kater zorgde ervoor dat hij zijn poten zo zacht mogelijk op de grond neerzette. Hij draaide zo richting de prooi dat de wind naar hem toe blies, zodat het konijn hem niet kon ruiken. Hij wilde zo dicht mogelijk bij het konijn komen zodat hij onverwachts kon toeslaan, en hopelijk niet ver of helemaal niet hoefde te rennen. Maar konijnen hadden grote oren en waren snel, dus die hoop vervloog al snel toen het diertje hem opmerkte.
  Shade zette zich af en probeerde met de eerste sprong het konijn al tegen de grond aan te slaan, maar tevergeefs. Het ging er zonder enige schade vandoor dus hij zette de achtervolging in. Al snel had de zwarte kater zijn top snelheid bereikt en met grote passen rende hij achter het konijn aan. Toen hij dichtbij genoeg was zette hij zich af voor de laatste en alles beslissende sprong, met zijn nagels ver uitgeslagen.
  Yes! Hij had hem! Snel boog hij voorover om diens nek te brengen en hij bedankte StarClan voor deze geweldige prooi. Hijgend keek Shade om hem heen naar Moonvision. Hij had haar niet opgemerkt toen hij achter het konijn aan was gegaan.

De witte kattin merkte op hoe de zwarte kater achter het konijn aanging. Deze keer leek het echter wel dat hij hem zou kunnen vangen en bleef ze dus staan waar ze stond. Haar pluizige staart sloeg van links naar rechts terwijl haar ambergele ogen Shadefeather in de gaten hield. Algauw merkte ze op dat ook hij succes had. Op een rustig tempo trippelde ze richting de kater. "Goede vangst," miauwde ze, waarna ze even naar de lucht keek. Ze hadden nog altijd een beetje tijd vooraleer het donker worden. "Zullen we nog even verder zoeken en daarna terug naar het kamp keren?" vroeg ze vervolgens, haar oortjes in zijn richting spitsende.

  'Goede vangst,' miauwde Moonvision toen. Ah, daar was ze. Hij keek haar aan met een glimlach. 'Zullen we nog even verder zoeken en daarna terug naar het kamp keren?' vroeg ze nadat ze de lucht had bekeken.
  Shade keek ook even naar de lucht, als een automatische reactie, en knikte. 'Goed idee. We moeten ook niet te lang doorgaan, want we moeten de rest van de prooi nog ophalen,' mauwde hij, terwijl hij het konijn begroef. Het was toch nog een geslaagde jacht geweest, ook al zouden ze niets meer vangen vanavond.
  De zwarte kater sprong weg van het begraven konijn en trippelde door het lange gras, op zoek naar weer een geurspoor.

De kater merkte op dat ze de prooi ook nog terug zouden moeten ophalen, waarop ze reageerde met een knik. Dat wist ze zelf uiteraard ook, maar hij had wel een punt. Hun jacht was namelijk al meer succesvol dan ze verwacht had. Moonvision wachtte even tot hij het prooidier begraven had en begon nadien terug te lopen. Op een drafje bewoog ze zich verder, haar geur in de neus en haar oren oplettend draaiende. Nog één prooidier en ze konden zeker een paar katten hun maag vullen. Zelf moest ze daar niet bijhoren, ze offerde zich maar al te graag op ten koste van het geluk van de Queens en of elders. Als ze zelf achteraf nog een kleine muis kon krijgen, dan was ze al blij genoeg.

  Hij volgde de witte kattin door het gras, op zoek naar prooi. Hij rook echter niets. Hij spitste zijn oortjes en keek zo goed als hij kon om hem heen, op zoek naar prooi, maar ze lieten ze niet meer zien. Hij zuchtte even en draafde bij tot hij naast Moonvision liep.
  'Het lijkt erop dat het prooi al gaat slapen,' mauwde hij teleurgesteld. Ook al was het een geslaagde jacht geweest, zeker in deze tijden, was het jammer dat ze toch geen prooi meer hadden kunnen vinden. Ook omdat hij jagen graag deed, maar dat was niet de belangrijkste reden hier natuurlijk. 'Ik hoop dat we er toch nog één tegenkomen terwijl ze de rest oppikken,' mauwde hij met een zucht en keek nog even hoopvol om hem heen.

Ze knikte op de woorden van Shadefeather. Het was dan ook al iets later. Moonvision gleed met haar ambergele blik over het gras. Seconden verstreken terwijl ze stilstond en een kille bries deed haar witte vacht opstrijken. Het zou niets uitmaken moesten ze niets meer weten te vangen.. Nogmaals keek de witte kattin naar de lucht, waar ze intussen de bijeenkomende wolken opmerkte. "Het gaat zometeen regenen.. Misschien toch maar best terugkeren naar het kamp." miauwde ze, de teleurstelling in haar stem duidelijk makende. Een tikkeltje ergernis kon er ook nog vanaf toen er een dikke druppel op haar neus viel.

  Shade bleef geduldig wachten op Moonvision, een eindje van haar vandaan. Tegelijkertijd bleef hij de omgeving goed in de gaten houden. Wie weet of er nog een onverwachtse prooi de verkeerde keuze had gemaakt en opeens voor hen opdook.
  'Het gaat zometeen regenen.. Misschien toch maar best terugkeren naar het kamp,' miauwde Moonvision.
  Shade keek naar haar om. Hij kon de teleurstelling horen in haar stem, dus hij glimlachte even meewarig naar haar. 'Ja, lijkt me een goed idee,' antwoordde hij toen de eerste druppels vielen. 'We kunnen maar beter voort maken, voordat de geuren weggespoeld worden door de regen. Dadelijk hebben we wel prooi gevangen maar kunnen we het niet meer terugvinden,' mauwde hij op een geamuseerde toon. Natuurlijk zou dat niet grappig zijn, maar hij wilde de boel wat opvrolijken. Teleurgesteld zijn maakte het leven namelijk niet makkelijker, vond hij.
  Hij maakte weer een sprongetje en rende terug naar de laatste prooi die ze gevangen hadden.

  Na wat lopen kwamen ze bij de muis die ze hadden gevangen. Moonvision groef hem op en sleurde de muis mee aan zijn staart. Hij glimlachte vrolijk naar haar en zette de tocht voort. Nu was de muis aan de beurt die Moonvision als eerste had gevangen. Gelukkig had hij zelf niets gevangen, want dan hadden ze die prooien ook nog moeten ophalen. Natuurlijk niet zo gelukkig voor de Clan, dat hij niets gevangen had, maar voor hun was het wel gelukkig, aangezien het steeds harder ging regenen.
  Hij wilde die bedenkingen net met de witte kattin delen, maar bedacht zich toen dat hij een konijn in zijn bekje had. Misschien niet zo handig om nu te praten, nee. Het zou hen alleen maar ophouden, en dat konden ze nu niet goed gebruiken met de regen. Het was nog niet zo erg, maar Shade had toch liever een zo'n droog mogelijke vacht bij terugkomst. Zeker Moon, dacht hij, zij had een lange vacht.
  Het was even een tijdje lopen naar de eerst gevangen muis, maar eindelijk bereikte ze hem toch. Met zijn staart gebaarde hij vriendelijk naar Moon dat zij hem maar moest nemen. Zij had hem namelijk gevangen. Ten slotte had hij een konijn in zijn bekje, dus er was niet veel plaats meer.

  Shade trippelde door het natter wordende landschap. Hij schudde even zijn kop om van de overtollige druppels af te raken. Hij keek achterom naar Moonvision. Hij wist niet of ze nog andere prooi gevangen had voordat hij in beeld kwam. Ze leek echter niets te zeggen, maar hij wilde het toch nog even zeker weten. Het zou namelijk zonde zijn om ze niet op te halen. De regen zou de modder wegspoelen wat ervoor kon zorgden dat andere roofdieren het mee konden nemen. Dus stopte hij en legde het konijn neer.
  'We hebben toch alle prooi al?' vroeg hij aan haar. Het was maar beter om nu even een pauze in te lassen en dit te vragen dan dat ze er later achterkwamen en het hele stuk terug moesten.

  Shade zag haar geïrriteerd met haar oren trekken, maar hij wist niet goed waarvoor dat was. Inmiddels begon het al harder te regenen dus de witte kattin spurtte naar een struik. Shade volgde haar na een paar seconden en kon nog net haar volgende woorden horen.
  'Verdomde regen. Starclan gunt ons ook niks. Geen prooi, nog niet eens droog weer...' siste ze.
  Shade legde zijn prooi naast de hare en zuchtte even. Hij ging naast haar zitten, maar met zijn lichaam dicht bij de grond, zijn staart netjes om hem heen geslagen. 'Tja... Denk je echt dat StarClan iets aan het weer kan doen?' vroeg hij. 'En als ze dat kunnen... Ik denk wel dat er een reden voor is. Dit regen zal vast wel helpen om alles weer te laten groeien.' Hij wilde graag overal het positieve van inzien, want ja, hoe anders moest je vrolijk door het leven gaan?