{Ardentpaw} Smells like a lightningstorm

Hij schudde zijn kop kort om zijn haren plat te krijgen. De tak die afbrak had hemzelf tenslotte ook laten schrikken hoe graag hij dat ook niet toe wilde geven. Nu had hij alleen wel de aandacht van de twee apprentices, iets dat hij eigenlijk had willen vermijden. Hoe kon hij dit nu tenslotte goedpraten? Hij kon nu moeilijk zeggen dat het toeval was, want het moment daarvoor was al lang en breed voorbij. Het enige dat dus overbleef was beginnen over waar de twee het net over hadden. "Pepperpaw en ... Ik heb je naam niet meegekregen." Dat was tenslotte het moment geweest dat hij nog had geprobeerd niet mee te luisteren. "Naar de moonstone gaan is iets dat je niet zelf moet proberen. Het beste is om met je mentor er naartoe te gaan wanneer de mogelijkheid er is. Tenslotte zijn er vele gevaren die er onderweg naartoe liggen en twee jonge apprentices zijn daar zeker nog niet klaar voor." Echt boos was hij niet, maar hij wilde dit wel duidelijk maken.

Met ingehouden adem wachtte Ardentpaw af op het woord van Acorndust. Wat zou hij toch in de problemen zitten als ook maar iemand van zijn clan hier iets van te horen kreeg. Dat realiseerde hij zich nu ook wel. "A-ardentpaw," stamelde hij, toen de deputy liet merken dat hij zijn naam niet had meegekregen. Maar sorry, of iets anders, zeggen kon hij niet, want Acorndust was al aan een preek begonnen. De gevaren die er lagen en dat het geen reis was voor jonge apprentices. Dat ze moesten wachten tot hun mentor hen daar mee naartoe nam. Maar waren dat dan allemaal mooie praatjes van hem? Hij was de mentor van Pepperpaw, maar haar menemen deed hij niet. Misschien dacht Pepperpaw dan ook precies hetzelfde, want ze leek niet erg blij met haar mentor. Ze beschuldigde hem van afluisteren en dat hij niet haar vader was en hij zich ook niet zo hoefde gedragen. En haar vader was...Tallstar. Ja, zijn brein maakte toen even kortsluiting. Het overweldigende enthousiasme dat hij de hele tijd met een dochter van een leider had lopen praten, de verwondering dat er nu een deputy voor hem stond en de angst dat die deputy hem zou gaan straffen waren allemaal tegelijk over hem heen gekomen in een paar seconden. "Maar als jij Pepperpaw's mentor bent waarom neem jij haar dan niet naar de moonstone?" Zijn vermogen om zijn gedachten te filteren werkte niet zo goed meer nu en dus floepte de vraag eruit. Oops.

De mening van Pepperpaw was duidelijk en hij kon haar ergens geen ongelijk geven, ook al was het deze keer niet bedoelt geweest en had hij het juiste moment gemist om tevoorschijn te komen. Hij was tenslotte van plan geweest om gewoon in de boom te blijven zitten tot de beide apprentices weg waren, maar de tak had moeten breken. Toch kon hij haar ergens niet met rust laten, want wat als er iets met haar zou gebeuren als hij een keer niet oplette? Ergens vroeg hij zich af of hij dit niet ook bij zijn eigen dochter zou moeten doen, die was tenslotte ook een die overal en nergens naartoe leek te gaan. "Deze keer was het niet bewust." Was het enige dat hij in zijn verdediging kon zeggen. "En ik wil gewoon voorkomen dat je wat overkomt." Dat was de waarheid en hij zou haar ook meer vrijlaten als ze eenmaal wat ouder was, maar ze was nog maar net apprentice. Zijn aandacht werd getrokken door de woorden van Ardentpaw. "Ik heb haar gezegd dat als we de kans hadden we naar high stones zouden gaan, maar niet de moonstone zelf." Dat was tenslotte waar en hij was niet van plan om het te doen terwijl ze nog zo jong was, eerder wanneer ze bijna warrior zou worden.

Hij wist niet echt meer wat er gaande was. Pepperpaw leek het niet de waarderen dat haar mentor haar achtervolgde, maar die zei op zijn beurt weer dat het niet met opzet was. Wie vertelde hier nu weer de waarheid? En dan was er ook nog eens een antwoord op zijn vraag die hem een ongemakkelijk gevoel gaf. Hij werd hier al op zijn plaats gezet en nu trok hij ook nog eens het woord van een deputy in twijfel zonder dat hij wist wat voor afspraken hij had gemaakt met Pepperpaw. Het was ook niet slim geweest om de vraag er zomaar uit te laten komen, maar soms had hij er geen controle over. Er geen erg in voor het kwaad al was geschied. Misschien dat Acorndust dat gewend was van Pepperpaw, want hij leek niet boos te worden. Maar, toch, bedacht Ardenpaw zich, dat als hij niet wilde dat haar iets overkwam, hij haar beter eerder mee naar de moonstone kon nemen dan later. Ze leek niet het stilzittende type, iets waar hij zich zelf ook heel goed in kon vinden. "Maar kan je dan niet beter eerder gaan als later? Als Pepperpaw zo graag wil dan heb je niet de kans dat ze op eigen houtje gaat?" Zoals net al bijna was gebeurd.

Pepperpaw dacht misschien dat ze voor zichzelf kon zorgen, maar er waren genoeg katten die haar wat aan zouden willen doen als ze wist wie ze was, maar dat leek ze zelf niet echt te beseffen. De vraag van de Thunderclan apprentice, deed hem kort zijn kop schudden. Zo simpel was het niet. Hij wilde eerst dat Pepperpaw wat meer dingen had geleerd voor hij haar helemaal naar highstones mee zou gaan slepen. En ergens zag hij Pepperpaw er voor aan om dan vaker zelf te gaan als ze eenmaal de weg wist, maar dat was niet iets dat hij zeker kon weten. "Ze moet eerst meer voorbereid zijn op zo'n reis." Sprak hij dan ook. "Het is geen gemakkelijke reis en ik ga er ook niet vanuit dat jullie precies de weg weten." Ze moesten ook door Windclangebied heen, dus de kans dat ze door Windclan tegengehouden zouden worden was al aanwezig. "Ik ga er ook niet vanuit dat jouw mentor het goed zou vinden als je met een Shadowclanner samen naar de moonstone zou gaan?" Besloot hij te vragen aan Ardentpaw.

Ardentpaw luisterde hoe Acorndust hem redenen gaf waarom hij nu nog niet met zijn apprentice naar de Moonstone ging. Of Highstones of wat dan ook. Hij moest toegeven dat het goede redenen waren, maar Pepperpaw leek dat niet te vinden. Hij kon haar horen mompelen dat er vast wel genoeg katten waren die de weg wel wisten, maar voor hij daar enige aandact aan kon besteden werd er hem een vraag gesteld. Hij slikte. Uh, ja. Nee, dat zou zijn mentor inderdaad niet goed vinden. En zeker niet leuk. Zou Acorndust het haar nu gaan vertellen? De paniekerige gedachte schoot even door zijn kop, want zo gek was het nog niet. Hij had immers zijn apprentice willen meesleuren dus misschien zou hij Swallowflight wel duidelijk willen maken dat ze meer een oogje op hem moest houden. Zou ze dan net als Acorndust zijn iedere pootstap in de gaten gaan houden? Dan zou zijn vrijheid verdwenen zijn, dat was zeker. En dat was iets wat hij niet wilde. "J-je gaat het haar toch niet vertellen?" vroeg hij met een zwak stemmetje. Het drong nu pas tot hem door dat hij voor deze actie erg in de problemen kon komen te zitten.

Hij hoopte ergens dat als Pepperpaw de weg er naartoe ging vragen dat degene waaraan ze het vroeg haar tegen zou houden, maar hij wist vrijwel zeker dat als ze het aan sommige zou gaan vragen ze haar zelfs misschien gewoon zelf er naartoe zouden brengen. Hij besloot er dan ook niet te veel op te zeggen en zijn aandacht te vestigen op Ardentpaw die hem vroeg of hij het aan zijn mentor zou gaan vertellen. Ergens wilde hij dat doen, zeggen dat de mentor haar apprentice beter in de gaten moest houden, maar aan de andere kant was het niet zijn clan, dus wat de apprentice alleen deed maakte hem niet heel veel uit. Zolang hij er maar geen Shadowclanners bij betrok. "Dat ben ik niet van plan, zolang je maar geen shadowclanners meer bij je ideeën betrekt." Anders zou hij toch echt een hartig woordje moeten spreken met zijn mentor.

Zijn ogen werden groot van verassing bij de volgende woorden van Acorndust. Hij zou het niet gaan vertellen? Echt? Hij zuchtte even opgelucht. Hij had echt verwacht dat het antwoord juist zou zijn dat Swallowflight ingelicht zou worden. Hij kon echt geen straf krijgen hoor, dan zou hij nooit als een goede warrior worden gezien! Of hij moest zelfs in het kamp gaan blijven dan, iets wat hij echt niet zou kunnen. Toen realiseerde hij zich dat, met al zijn opluchting, hij de oudere kater nog geen antwoord had gegeven. Snel schudde hij dus zijn kopje. "Dat zal ik niet meer proberen te doen, beloofde hij. Want zeker zijn daarover kon hij niet, maar er op proberen te letten wel. "Maar wat nou als een Shadowclanner mij ergens bij betrekt?" vroeg hij, want daar had Acorndust niets over gezegd. Als het gevaarlijk was kon hij die hypotetische Shadowclanner toch echt niet alleen laten gaan, of wel?

Twee apprentices die nu vragen aan het stellen was hielp niet echt naar zijn mening. Ook al was het antwoord simpel als het aan hem lag. "Ze gewoon negeren." Dat was misschien niet het meest aardige om te doen, maar dan werd je niet onnodig betrokken bij dingen waar je niks mee te maken zou moeten hebben. "Zolang het iemand van een andere clan is zou je eigenlijk helemaal niks samen moeten willen doen." Dat was tenslotte hoe verscheidene dingen ontstonden, zoals buitenclanse relaties en misverstanden. Niet dat hij dat tegen deze apprentices ging vertellen die waarschijnlijk nog maar nauwelijks begrepen wat dat inhield.

Pepperpaw leek nu ook weer intresse te krijgen in het gesprek en stelde op haar beurt dezelfde vraag alleen dan met een Windclanner in de plaats van een Shadowclanner. Acorndust antwoordde simpelweg op hun beiden dat ze ze gewoon moesten negeren en dat ze eigenlijk helemaal niet iets samen moest willen doen met iemand uit een andere clan. "Maar wat nou als ze iets gevaarlijks gaan doen en je wilt ze niet alleen laten gaan? Of als ze iets gaan doen wat betrekking heeft met jou?" Dan moest je toch wel mee? Je mocht andere katten niet zichzelf in gevaar laten brengen, vond Ardentpaw. En als het betrekking had op hem wilde hij meedoen, nee dan moest hij meedoen. Hij zou dan wel willen weten hoe het een impact zou gaan hebben op zijn leven. Maar zou Acorndust het ook zo zien? Of zou hij hem nou in de gaten gaan houden en hem zeker een paar staartlengtes uit de buurt willen houden van welke Shadowclanner dan ook? Alleen omdat hij oprechte vragen stelde? En waarom zou je eigenlijk niets samen willen doen? Het was toch niet verboden en het zou leuk zijn om eens niet met iedereen waar je dag in dag uit mee om gaat iets te doen.

Hij liet zijn blik naar Pepperpaw gaan toen deze aangaf dat ze terug naar het kamp zou gaan. Hij wist dat hij beter niet uit die boom had kunnen vallen, maar het enige dat hij nu nog kon doen was het repareren, ook al leek er op het moment niet veel te repareren. Hij wist dat het beter was om haar alleen terug te laten gaan naar het kamp dan om nu mee te gaan met haar. "Je hebt mijn toestemming daarvoor niet nodig." Was dan ook het antwoord dat hij gaf, voor hij zijn aandacht op Ardentpaw richtte. "Ik ga er vanuit dat er niet veel dingen zullen zijn die anderen doen en betrekking op jou hebben." Als de kater tenminste volledig Thunderclan was, want in het geval van Pepperpaw kon iets van Windclan wel betrekking hebben op haar indirect. "En qua gevaar is ze stoppen het beste." Zou hij meegaan met iemand van een andere clan die iets gevaarlijks ging doen? Daar ging hij niet vanuit. Waarschijnlijk zou hij alles doen om ze te stoppen, maar niet zo snel meegaan.

Het gesprek was nu vooral op hem gericht en dat leek Pepperpaw ook te merken. Ze vroeg om toestemming om terug naar het kamp te gaan waarop Acorndust reageerde dat ze die niet nodig had. Oh, jammer dat ze al weg ging. Ondanks al dit drama wat er na kwam, was het wel leuk om haar te ontmoeten. Ze bad hem een vaarwel en sprak de woorden die hij net had gedacht hardop uit. Ardentpaw knikte naar haar toe, om te laten merken dat hij dat ook vond. "Het was ook leuk om jou te ontmoeten," miauwde hij nog, maar richtte daarna zijn aandacht weer op Acorndust die nu zijn vraag beantwoord had. Ze stoppen? Ja dat klonk zeker verstandelijker dan meegaan, maar dat kon toch niet altijd. "Maar wat als je ze niet kan stoppen, moet je dan wel meegaan, of moet je ze alleen laten gaan en hulp halen? Want als je hulp gaat halen kan het toch te laat zijn?" Want dat was toch wel iets wat echt kon gebeuren. Sommige katten waren gewoon zo koppig dat je ze niet kon stoppen. Moest hij ze dan maar aan hun lot overlaten als hij wist dat het iets gevaarlijks was? Misschien stelde hij nu een beetje veel vragen, maar alles was wat onduidelijk en als hij niet weer een fout wilde maken net zoals daarstraks, dan moest hij alles te weten komen wat hij te weten kon komen.

De vragen bleven komen en Pepperpaw ging er ondertussen vandoor. Niet dat hij haar zou tegenhouden, tenslotte had hij al genoeg gedaan. "Heb je niemand anders om die vragen aan te stellen?" Tenslotte was het niet per se aan hem om dit allemaal aan de apprentice uit te leggen. Toch een antwoord geven zou hem voor nu nog niet veel extra moeite kosten. "Het is lastig om te bepalen wat je moet doen, maar als je er zeker van bent dat je zelf niet veel hulp zal zijn kun je toch het beste hulp halen en hopen dat je niet te laat bent." Het zou altijd je eigen beslissing blijven en je was zelf degene die zou moeten leven met de gevolgen ervan.

Acorndust leek niet heel erg geamuseerd met zijn vragen. Hij vroeg zelfs of er niemand anders was waar hij het aan kon vragen. Even haalde hij zijn schouders op. "Vast wel, maar die is hier nu niet," miauwde hij zijn gedachtes hardop uit in een antwoord. Misschien had de kater dat dan ook door, want hij beantwoorde zijn vragen alweer. "Het is lastig om te bepalen wat je moet doen, maar als je er zeker van bent dat je zelf niet veel hulp zal zijn kun je toch het beste hulp halen en hopen dat je niet te laat bent." Dus als hij wel van hulp was kon hij beter meegaan? Maar dat leek de kater eerst niet te zeggen. Het was een beetje onduidelijk aan het worden. Misschien kon hij dan toch maar beter altijd het advies opvolgen en het veilige doen door er een warrior of iets bij te halen. Maar, dan zou zou hij wel een avontuur mislopen. Dat was ook niet iets wat hij als eeuwige consequentie daar aan vast wilde hebben. Toch, Ardentpaw knikte maar. Het had geen nut om zo'n belangrijke kat zorgen te geven over een apprentice uit een andere clan. Niet dat het er op leek dat hij die zou hebben was zijn eigen apprentice er niet mee betrokken. Maar hij had vast andere, betere, dingen te doen. Vast veel beter dan apprentices afluisteren, uit bomen vallen en ze een preek geven. "Dat zal ik dan proberen te doen." Want dat was alles wat hij kon beloven. Niets stond namelijk geschreven.