A hearts desire

Er was iets aan het Thunderpath wat hem riep, wat hem lokte. Zo veel dingen had hij bij deze grens meegemaakt dat de locatie vertrouwd was geworden. Hij voelde zich op zijn gemak bij de monsters en hun stank, de tijden van angst voor iets wat groter was dan hemzelf was dan ook al lang achter hem. De kater kon het niet laten om kort te grijnzen bij de herinneringen van zijn apprentice tijd, iets wat ineens zo ver weg leek van nu. Hij zette zijn pas door en plaatste zijn groffe poten op het verwarmde pad. Hij stak zonder twijfel over, om zo op het Thunderclan gebied te komen. Hij had enkel wat blad nodig van loofbomen, iets wat ze in Shadowclan te kort kwamen. Het was iets waar de buren zo veel van hadden dat hij niet eens de behoefte voelde om het na te vragen… al leek Starclan hem wel die mogelijkheid te geven. Zijn groene ogen lichten bijna op bij de herkenning van een bepaalde geur. “Mistgaze!” Ace werkte zich een weg haar kant op, opgewekt om haar eindelijk weer eens te zien. Het was dan ook zo lang geleden, al leek het altijd te lang geleden wanneer het over haar ging.

De grijze kater liep met opgewekte stappen dichterbij. Hij leek niks te merken van hoe anders het gedrag van zijn oude vriendin wel niet was, of dat haar toon niet hetzelde enthousiasme droeg als die van hem. Laat staan dat dit nauwelijks een woord genoemd kon worden in plaats van een geluid. Of het nu kwam doordat de kater sociaal te dom was om deze tekenen van ongemak op te merken, iets wat niet verbazingwekkend zou zijn. Of dat het was omdat hij het gewoon niet wilde geloven was niet zeker. Want waarom zou hij ook maar een seconde slecht denken over iemand als Mistgaze? Ze betekende enorm veel voor hem. Misschien wel te veel, tot op een punt waarbij de waarheid soms verdoezeld raakte. De kater kon ook niet anders. De laatste keer dat ze gesproken hadden was alles nog goed, en hij zag geen reden waarom dit ooit veranderd had kunnen zijn. Dus zodra zijn grote lichaam bij de poes aan kwam deed hij wat hij altijd deed en drukte zijn kop tegen de hare aan, begeleid door een luid gesnor. Toen hij zijn kop weer terugtrok om de ander de ruimte te geven gaf hij een vriendelijke lik tussen haar oren. “Het is zo goed je eindelijk weer te zien Mistgaze. Hoe gaat het met je?” Zijn stem vol warmte en een bijna vaderlijke zorgzaamheid die hij altijd bij zich droeg.

Warmte. Voor een moment was er niks anders dan warmte en zachtheid op de wereld toen hij Mist een kopje gaf. Het was iets wat ze met zich meedroeg. Iets wat hij altijd in haar had gezien sinds hun eerste ontmoeting. Hij was nog maar 13 moons geweest, zij 6. En zodra hij haar zag werken had hij geweten dat ze bijzonder was. En later had de tijd dat ook bewezen. Ze was bijzonder, en vooral voor hem. In zijn hart zou dan ook altijd plaats zijn voor de zachte kattin. Vandaar dat dit hart ook brak toen hij haar tranen zag. Verbaast drukte hij zijn oren naar achteren, met zijn linkeroor slap langs zijn bol zoals altijd gebeurde wanneer hij onzeker was. Hij had niks verkeerds gezien aan haar, maar nu huilde ze, en hij wist niet eens waarom. Maar dat was ook niet het belangrijkste. Op dezelfde manier hoe ze elkaar voor manen hadden ontmoet bij de Fourtrees kroop hij tegen haar aan en sloeg zijn grote staart rond haar heen, om zacht zijn snuit tegen haar wang te drukken. “Hey, niet huilen Mist, ik ben hier… Wat is er aan de hand? Heb ik wat verkeerd gedaan?” Hij duwde zijn kop onder de hare, sloot zijn ogen en liet de vraag over hem heen glijden. Toen hij ze weer opende lag er een verdriet in. “Ik kon de gathering niet halen nee. Starclan hielt me tegen” Ace was een enorm slechte leugenaar, maar bij Mist voelde hij ook niet de behoefte om dat te doen. Ze zou hem nooit veroordelen. “Maar het komt wel weer goed. Het komt wel weer goed” Met deze woorden liet hij zijn ruwe tong over de wangen van de ander glijden om ze te drogen, het gebaar was zacht en voorzichtig, iets wat bijna vreemd was om te zien van een kat zo groot en log als hij.

Hij liet haar praten en liet zichzelf verloren gaan in haar ogen. Een glimlach die zijn blik niet bereikte lag op zijn snuit. Als er iemand was aan wie hij de waarheid wilde vertellen was het deze poes wel. Het was waar, zij kende de pijn die Starclan kon brengen net zo goed als hijzelf. Zijn blik gleed naar boven, naar de hemel, een trek die hij altijd al gehad. Alsof hij hoopte dat hij de juiste woorden kon vinden in de wolken. “Ik- Ik heb heel veel verkeerd gedaan Mistgaze” Met een zachte zucht was ook zijn glimlach verdwenen, al keek hij haar weer aan. “Dingen die ik niet meer goed kan maken, maar ook nooit spijt voor zal voelen” Misschien was dat nog zijn grootste misdaad van allemaal, dat hij zich niet schuldig voelde. “Ze hadden me nog gewaarschuwd, maar ik heb niet geluisterd. Ik- Ik heb kittens gekregen Mist. En ik hou van ze. Ik hou van ze zelf al mag ik geen liefde kennen.” De warmte kwam terug in zijn stem en deze was gevuld met pure liefde terwijl hij dacht aan zijn nest. Want er was veel waarvan hij kon inzien dat het een fout was maar liefde. Liefde was nooit een fout. Liefde zou nooit verkeerd zijn in zijn ogen en als hij Dark forest in moest gaan dankzij te veel lief te hebben zou hij dit met trots doen. Want er was niks mooiers in deze wereld dan zijn kittens. “Er zit wat aan te komen voor me, ik voel het. Het is steeds moeilijker contact met ze te maken. Van beiden kanten lukt het nauwelijks meer, zowel Starclan als- als het andere.” Toch leek er een vrede rond de kater heen te hangen. Een acceptatie. “Starclan heeft ons veel ontnomen. Maar liefde kunnen ze niet ontnemen”

Hij drukte zijn oren verder naar achteren bij haar woorden. “… De meeste ja, de andere hebben ook hun gezondheid niet compleet mee... Maar dat maakt ze niet minder. Starclan heeft veel van mijn kittens ontnomen, op verschillende manieren, manieren erger als dood. Ook katten die veel voor mij betekende, Starclan haalde ze allemaal weg. Ik zou er alles voor geven om dit nest veilig te houden” Ace vond het moeilijk om over dit onderwerp te praten want hij wist het simpelweg niet. Hij had altijd al nauw contact gehad met Starclan, aangezien hij nooit door een levende kat was opgeleid maar door Starclan zelf. Maar zijn gevoeligheid had er ook voor gezorgd dat Dark Forest voor hem een bekende locatie was. Maar ook hierin zag hij geen kwaad. Want hoe kon een plek nu slecht zijn als er katten in woonde die voor hem zo veel betekende? Hij kon het niet zeggen. “Ik weet het niet Mist… Ik weet niet wat ze gaan doen met me” De grijze kater keek de ander goed aan en voor eens wist hij wat er onbesproken tussen hun lag… Hij was er ook nooit overheen gekomen. Mistgaze was een ware liefde van hem geweest en als ze ja had gezegd, was hij met haar een leven buiten de clans begonnen. Had hij er alles voor gedaan om bij haar te zijn. “De kittens zijn van Sinclaw-” Hij leek meer te willen vertellen, over zijn nest in Thunderclan… maar hij wist niet goed hoe. Dus hij vroeg enkel “Mist… Had je het gedaan? Als ik je had gevraagd met we weg te gaan? Als ik zelf niet zo bang was geweest?”

Hij luisterde naar de manier waarop Mist de naam van zijn partner zei. En ergens begreep hij het. Hij had het ook nooit leuk gevonden om haar met die andere grijze kat te zien… Het was vreemd hoe je liefde kon voelen voor meer dan een kat tegelijk. Zijn liefde voor Mistgaze was immers nooit overgewaaid. Hoe zou dat ook ooit kunnen, dat waren gevoelens die hij mee zou nemen tot in zijn graf. Maar Sinclaw lag ook sterk gegrond in zijn hart. De gevlekte poes die in zijn ogen niks verkeerds kon doen. Zijn vuur, en de moeder van twee van zijn nesten, waarvan één in Thunderclan woonde. Zou Mist met ze hebben gesproken? Met zijn Bane en zijn Tallfright? En ondanks dat hij gelukkig was met Sin, en haar nooit zou verlaten, stelde hij de vraag. Maakte het nog uit? Misschien wel. Ja. Ze zei ja. Dankzij de waarheid die hij hoorde in haar woorden begon hij vol te lopen. Stille tranen vulde nu het groen van zijn ogen terwijl hij zichzelf tegen haar aandrukte. “… Soms had ik gewild dat we het hadden gedaan. Maar we waren zo jong… Er was toen nog zo veel hoop om door te gaan” Hij bleef hier, zijn kop in haar warme vacht. Zijn wereld omringt door haar geur die hem terugbracht naar betere tijden, tijden waarin ze niet hoefden te rouwen over kinderen of in angst waren voor hun toekomst. “Mist, ik zou alles voor je doen, vergeet dat niet oké? Wat er ook gebeurd, hoe oud we ook worden, ik zal er altijd voor je zijn”

“Ik had je kunnen leren jagen, en vechten. Je bent een sterke poes Mistgaze, een van de sterkste die ik ken, als iemand je de kans zou geven het aan je te leren ben ik er zeker van dat je het kan” Ergens wilde hij het haar nog steeds leren. Hij zag geen reden waarom niet. Was het niet altijd handig om voor jezelf te kunnen zorgen? Om jezelf te kunnen verdedigen? Of was het enkel in zijn leven dat vechten zo’n groot deel uitmaakte? Acefray had altijd gedacht een warrior te worden en zijn ambities waren ook nooit groter geweest dan dat. En nu was hij een Medicine cat. Wat was het leven onvoorspelbaar soms. En juist voor die onvoorspelbaarheid vond hij dat iedereen moest kunnen jagen en vechten. Hij zou het ook aan zijn apprentice leren. Alles wat hij kon. Zelfs het doden. “Je hebt gelijk. Maar dromen is nooit verkeerd” Zijn ogen lichtte op bij haar volgende woorden. Ze was een tante? “Dat is geweldig nieuws, gefeliciteerd. En dat kan ik best geloven. Misschien hebben ze die ondeugende trek wel van hun tante” Plaagde hij warm. Het deed hem goed haar vrolijker te zien. Om te weten dat ze ook zo veel van kittens hielt als hijzelf. “Oh nee hoor, ik had gewoon wat loofblad nodig om planten in te pakken, en jullie hebben mooiere blaadjes als ons” Het kwam er allemaal droog uit, en dat was maar goed ook. Niet altijd hoefde dingen leven of dood te zijn, soms mocht het wel wat rustiger. “Mist, mag ik wat vreemd vragen?”

Hij was het nog steeds niet eens met wat Mistgaze zei, maar goed, hij kon toch niet van haar winnen. Vandaar dat hij enkel een schuine, jongensachtige grijns gaf. Eentje die werd vergroot toen ze door ging dat haar kinderen enkel goed en lief zouden zijn. Hij gaf haar een speelse tik tegen haar neus. “Ik betwijfel niet dat ze lief zouden zijn. Maar soms is stout zijn juist wat iemand nodig heeft” Al was hij natuurlijk een slecht voorbeeld hiervan. Zelf was hij in zijn jeugd een ramp geweest voor de andere clans en zijn leader. Nu nog steeds, al was het nu voornamelijk richting Starclan toe. Toen ze opgewekt voorstelde om hem te helpen knikte hij dan ook. “Graag, dan kan ik weer even door. Bloodpaw moet ook genoeg blaadjes hebben om erop te oefenen, nu Leaf-bare over is kan hij dat genoeg doen. En ik zal je altijd beschermen, zelfs tegen monsters” Dezelfde vaderlijke warmte klonk in hem toen hij over zijn apprentice sprak. Een katertje die hij toch wel geadopteerd had en ook veel trots voor voelde, zelfs al was hij nu een beetje met zichzelf in de knoop. Maar goed, wie was dat nu niet? “Nou… zou je een oogje willen houden op Tallfright voor me? En Banepaw, Spilledpaw? Ik weet niet wat hun warrior namen zijn, maar ze zijn de siblings van Tallfright” Misschien dat Mist zelf de link zou kunnen leggen. Tallfright was een exacte kopie van hemzelf. Echter wist hij maar weinig over zijn twee dochters. Banepaw was Baneflower, Spilledpaw was Frosthunt geworden. Een de kopie van hun moeder, maar agressief en klein. De ander grijs met twee gekleurde ogen, die haar naam had veranderd om zo haar rug naar haar Shadowclan kant te keren. Maar Ace wist het niet, maar hij hoopte dat ze het goed maakte.

Zijn grijns vergrote zich toen hij hoorde over zijn kittens. Zijn kittens die zo ver weg waren van hem maar alsnog zijn babies waren. Hij wist nauwelijks wat van ze, enkel wat Sinclaw hem manen geleden nog had verteld. Het deed hem goed om te weten dat ze alle drie warriors waren met zulke mooie namen. Namen om trots op te zijn. “Ik ben blij om te horen dat het zo goed met ze gaat” Maar natuurlijk wist Mist de waarheid nu ook, ze was zo veel slimmer als dat hij zelf was. Hij keek lichtelijk ongemakkelijk op bij haar vraag, en schudde toen nee. Ace wilde haar de hele waarheid vertellen, alles wat er was gebeurd maar het deed pijn. Nog steeds deed het pijn. “Ik was net medicine cat toen ze zwanger werd en we hielden het geheim. Ik mocht niet bij het nestje komen… We waren ook nog maar enkel vrienden. Toen- toen werd Beekit, de jongste uit dat nest, vermoord door iemand uit Shadowclan” Hij slikte hoorbaar zijn emoties weg. “Niet lang daarna zei Sin dat de rest ook dood waren” Ace friemelde met zijn poten, dacht terug aan de tijd waarin hij in het geheim had moeten rouwen over zijn kinderen. “Toen bij de bergen vertelde ze me dat de kittens nog leefde, dat ze naar Thunderclan waren bracht door haar. Ik mocht geen contact met ze opnemen, voor hun eigen veiligheid zei ze… Daarom dat ik graag wilde weten hoe ze zijn.” Het was duidelijk aan hem te merken dat hij geen enkele kwade bedoelingen in de acties van zijn partner kon zien. Want zo was hij nu eenmaal. Dom en naïef maar goed.

Hij keek verdrietig bij haar verklaring, om hierna te knikken. “Nee, ze kennen me niet eens. Sin zei dat het beter was zo, op deze manier. En ze heeft waarschijnlijk wel gelijk, het is misschien beter dat ze het niet weten” Maar dat betekende niet dat het geen pijn deed. Hij zette achter elkaar zijn eigen geluk aan de kant voor die van zijn kroost. Vooral nu het toch al te laat was. Nooit meer zou hij een band terug krijgen die hij graag zou willen. Ze waren Thunderclanners nu. Ze hadden een leven zonder hem. “Sinclaw wilt alleen het beste voor de kittens. En ze heeft veel verkeerde dingen gedaan, maar niet expres… Ze is heel goed voor me… Ze houdt van me” Hij dacht aan Innerstar haar dood. Een waarvan hij wilde geloven dat het enkel een ongeluk was. Want dat had Sinclaw gezegd, en ze zou niet liegen tegen hem. En het was waar, hij hielt van haar.