OPEN Falling stars explode

Snakesong keek met nieuwsgierige blik naar de vlammen die uit het lijf van het monster kwamen. Was het spontaan beginnen branden, of had iets of iemand het in brand gezet? Hopelijk ontbrandden katten niet plotseling wanneer ze stierven, dat leek haar nogal gevaarlijk. Zou je zomaar iemand laten begraven en poef, iedereen dood. Misschien daarmee dat ze hun doden in het moeras lieten zakken.. Ze schudde de gedachte uit haar hoofd en trippelde zachtjes dichterbij. Er leek geen tweebeen meer in de buurt te zijn, tenzij die in het midden van de vlammenzee in de buik van het dode monster zat. Ze snuffelde even de lucht op maar haalde toen haar neus op. Ieuw, dat rook naar as en naar rook. Logisch, natuurlijk. De grijze kattin kwam nog steeds dichterbij, tot ze de warmte op haar vacht voelde. Ok, dit was dicht genoeg. Als ze dcither zou gaan, zou ze zich straks nog verbranden. Ze vroeg zich wel af hoe het kon dat het zo brandde. Hoe lang zou het blijven? En waarom liep het niet weg naar het water? Maar toen ze wat meer naar de voorkant van het beest liep, zag ze het. Zijn neus was ingedeukt en hij lag tegen een boom aan gezakt, alsof hij er op grote snelheid tegengelopen was. Dat kreeg je als je altijd zo snel liep! Snakesong gniffelde even in zichzelf. Domme beesten, altijd-

BOEM

Snakesong werd achterover geblazen. Brandende brokstukken van het lijk vlogen in het rond en regenden op haar neer terwijl ze met een harde smak tegen een boom terechtkwam. De lucht werd uit haar longen geblazen. De wereld werd wazig en flikkerde - dan eens zwart, dan eens brandende regen. Het enige geluid dat ze hoorde was een hele hoge pieptoon, zo hoog dat ze niet zeker was of ze het hoorde of voelde. Tegen haar wil onstpande haar lichaam. De brokstukken brandden op haar huid; het rook naar as en rook en verbrande vacht. Met veel moeite wist ze haar ogen open te houden, al was het haar niet duidelijk welke kant boven of onder of links of rechts was.

OPEN

Meestal hield ze wel afstand van het Thunderpath, immer bleef de stank van de namaak grond en de monsters die daarover heen raceten haar altijd lang na. Bovendien had ze eens gezien hoe haar zusje werd gestolen door een van de twolegs die de monsters bestuurden en erg veel zin om hetzelfde lot te ondergaan had ze niet echt, dus hield ze zich wel schuil tussen de kikkers en ratten die hun territorium thuis noemden. Soms, echter, kon je nou eenmaal niet anders. Haar was gevraagd de grens te checken, ofwel omdat ze haar even ver weg wilde houden na een akkevietje, ofwel omdat er daadwerkelijk wat gaande was. Driftig snoof Wolfpaw, haar pas haastig terwijl ze hoopte dit klusje zo snel mogelijk te klaren. Het was toen echter dat een knal de hemel doorkliefde en aan stukken leek te scheuren. Vogels vlogen beledigd kraaiend uit het bladerdak en de uit de klauwen gegroeide apprentice haar vacht was uit schrik recht overeind gaan staan. As vloog alle kanten op en de geur van vuur en brandende materie was haast tastbaar. Haar instinct schreeuwde om zo ver weg mogelijk te rennen, maar de geur van haar oude mentor hing te sterk rond hier. Met een grauw die haar angst moest onder drukken wist ze dat ze het zou moeten onderzoeken, en op haar hoede vervolgde ze nu rennend haar weg.

Zoiets had ze nog nooit eerder gezien. Voor haar was het stalen, brandende karkas van een monster. Het leek leeg, slechts gevuld door vlammen en zijn geraamte zwart geblakerd. Gechoqueerd bleef ze daar staan terwijl ze de vlammen moeizaam zag overslaan op een eenzame boom die het monster vast hield in een dodelijke omhelzing. En daar, onder het brandende puin zag ze een grijze vacht. "Snakesong!" haar zorgen klonken door en met haast rende ze op de poes af, haar ogen vlogen heen en weer op zoek naar een oplossing die hun beide niet zou branden. Luidkeels vloekte ze, lichte paniek in haar ogen toen het besef door drong dat ze geen idee had of ze haar ex mentor wel kon redden. Ze had de grijze poes nooit gemogen maar goed, om haar nu hier weg te laten branden? Ging net een beetje ver. Een grimas kwam op haar gelaat toen ze besefte dat ze niets ander kon dat proberen het brandende brokstuk van de poes af te duwen. Met al haar kracht zette ze haar schouder tegen het onherkenbare stuk monster, grommend van de pijn toen de hitte en vlammen haar vacht likten. Met al haar kracht wist ze het te verplaatsen, waardoor Snakesong iniedergeval vrij was. Nu moest ze haar hier nog weg zien te krijgen. "Komop, verdomme, sta op!"