Y’avait rien à perdre

Het was niet vaak zo, maar vandaar was Tall trots op zichzelf. Sterker nog, hij dacht dat zelfs Acorn - wat, nee, Russet! - trots op hem zou zijn. Niet alleen had hij eraan gedacht om op tijd op te staan om te jagen voor het licht werd, hij had ook nog eens wat gevangen. Klonk allemaal niet zo speciaal, maar zijn prooi was dat wel. Een dikke eekhoorn hing uit zijn bek, die een veel te tevreden grijns droeg. - Dat gold eigenlijk voor zowel Tall als de eekhoorn. - Het punt met dit beest was gewoon dat het de kater al meerdere dagen irriteerde. Elke keer als hij met zijn apprentices op pad was, of op patrouille, of in gesprek. Altijd dook het beest op en leek hem te melden dat Tall hem toch nooit zou vangen. Vandaag was het tegendeel bewezen, waardoor de kater zich meteen voelde alsof hij de wereld aankon.

En alsof het getest moest worden stuurde Starclan meteen zijn grootste beproeving op zijn pad, waardoor de eekhoorn uit zijn bek viel, waarna Tall hem onhandig ving met zijn voorpoten en hem vervolgens alsnog op de grond legde. Vertwijfeld keek hij om zich heen. Hij kon de wereld aan, Slate was van een compleet andere orde oke, daarvoor moest je, wat, leven twintig zijn? Hij was level min vijf man. Een level min vijf die ook nog eens flink met zijn poten schuifelde op het moment. Vervloekt waren alle neuzen, reken maar dat de poes allang doorhad dat hij zo'n vijf centimeter van haar verwijderd stond. Bevroren.

De ander leek even net zo verbaasd te zijn als hij, wat wel weer flauw was van hem om op te merken omdat het hem acuut info over haar gaf die zij niet over hem had. Wat hem dan weer op een idee bracht waardoor hij moest glimlachen. Al was de poes al weg voor hij het kon opperen. Vlugge vink was het ook.

Snel schoof hij de eekhoorn naar de prooistapel, zonder zin het beest nog aan Acorn te laten zien, en draaide zich om op zijn hakken. Haar gehoor was scherper dan dat van hem als het goed was, dus zou ze hem horen als hij zacht sprak? Hij wilde niet meer schreeuwen, dat was de afgelopen dagen al genoeg gebeurd. "Ben je nog steeds boos?" Mauwde hij met een zacht stemmetje, niet per se zielig maar meer een beetje wanhopig. Hij wist niet waarover de poes nu boos was, tenzij het nog steeds ging over hun ruzie. Maar daarna had het weer een tijdje goed geleken. "Volgens Russet kunnen poezen lang boos zijn," Random info die hij even moest delen, mede omdat hij zelf ook niet zo goed wist wat hij ermee moest.

Nou er was lichte winst geboekt. Om eerlijk te zijn was hij niet eens zeker van wat hij nu moest doen. Dit was ongeveer zo ver als dat zijn plan gegaan was, zijn gedachten letterlijk uitspreken. En nu hij daar antwoord op kreeg - namelijk dat ze niet boos was en zijn eigen woorden tegen hem gebruikte al wist hij niet meer wanneer en waarom hij die gezegd had - was de kater een beetje verloren. "Ah," Mauwde hij voorzichtig. Dat leek vooralsnog een veilig woord. Zat niet zoveel in dus hoe was het slecht uit te leggen? "Dat is wel de strategy die weinig vrienden oplevert," En hij kon het weten, want zie waar het hem gebracht had. Al kwam de kater er ook meteen achter dat dit niet goed klonk. "Niet dat je mij ermee weg krijgt hoor!" Ja, want dat kwam niet desperate over ofzo. Ugh, Tall schuifelde acuut weer met zijn poten. Hij wilde gewoon alles zeggen wat ervoor zou zorgen dat het weer normaal werd, of dat ze in ieder geval nog even zou blijven staan - al wist hij niet wat 'ie dan weer moest zeggen.

Hij moest toch echt eens op cursus want telkens als hij iets zei waarmee hij de situatie dacht te redden, kwam het erop neer dat het juist escaleerde. Misschien moest hij het tegenovergestelde zeggen van wat er in hem opkwam, dat het dan juist de goede kant op zou gaan. Al leek dit hem niet het meest veilig moment om dat uit te proberen. Zeker niet nu de poes leek te ontploffen en hem overlaadde met nieuwe informatie waarvan zijn ogen groot werden en zijn mond even niet leek te werken. Allereerst: waar in de wereld had ze het over? Ten tweede: hoe kwam die kat zo waanzinnig vaak in aanraking met Bloodclan?! En dit waren dan twee van de vragen die in zijn hoofd spookten na haar uitbarsting. Voor de verandering dacht hij echter even na voor hij wat zei, want hij leek het soms dan wel, maar stiekem was Tall niet dom. "De clan heeft je bedreigd omdat je mij in bescherming nam toen ik weg was," Vatte hij, met groeiende ontzetting en woede, samen. "En vervolgens je bijna uitgeleverd aan Bloodclan?" Dat was nog een beetje een onzeker deel in dit verhaal want dat leek hem uitzonderlijk omslachtig als ze van Slate af hadden gewild. Al was dat niet het punt.

Tall zwaaide twee keer met zijn staart, schudde zijn hoofd en keek de poes toen weer aan - al maakte dat eigenlijk weinig uit. "Dat wist ik niet, Slate," Mauwde hij zacht, met spijt in zijn stem. Hij snapte het gedrag van de afgelopen dagen nu beter, en vervloekte zijn eigen. "Dat had ik echt niet voorzien," Het klonk zwak, dat wist hij zelf ook, maar eerlijk, wie kon er van zijn eigen clan verwachten dat ze invaliden wel even naar Bloodclan zouden brengen wanneer de leider afwezig was?

Hij was nog steeds alles rijmend te krijgen in zijn hoofd en tegelijkertijd probeerde hij de woede die oprees bij de gedachte van die vuile verraderlijke clan van hem alleen al, tot bedaren te brengen. Het lukte nog niet helemaal, waardoor hij onder andere haar poging tot uitleg half miste en nog steeds diep fronste. Haar tweede uitleg hoorde hij wat beter, wat alleen maar meer verwarring op zijn gezicht deed verschijnen. "Vuile.." Siste hij, de intense woede duidelijk in zijn stem, voor hij diep ademhaalde en zijn kop eens schudde. "Hoe in de wereld," Hij haalde weer even adem om rustig te worden, deze keer werkte het beter, "Kwamen ze op het idee om jou daarheen mee te nemen?" Zijn poten kneedden ondertussen het zand voor hem. "En hebben ze je te pakken gehad?" Hierbij klonk zijn stem weer bezorgd. Dat gebeurde er als er adrenaline in zijn lijf rondsuisde, emoties zo veranderlijk als het weer, en ook al was zijn woede geenszins op Slate gericht - de poes kon maar beter geen namen noemen.

De poes leek erg in de war door zijn woorden, waardoor Tall opnieuw fronste en alle informatie die hij had gekregen naliep om te kijken of hij iets gemist had. Toen dat niet meteen het geval bleek te zijn plofte hij op de grond zodat hij zittend misschien wat rustiger zou worden. Niet meteen het geval, maar het deed wel letterlijk wat stof opwaaien zodat hij moest niezen, waardoor hij het eerste woord van Slate niet hoorde, maar de rest - over Ace - duidelijk was. Tall vernauwde zijn ogen. Hij zou alles doen voor zijn vriend, maar geen kat kon eromheen dat Ace niet de slimste was en bovendien een erkend Bloodclanvriend. Niet de methodes, wel de katten. Aan de andere kant had Tall ook wel vaker een vriendschappelijk gesprek gehad, maar daar ging het nu niet om. "Kende hij de katten die jullie tegenkwamen," Mauwde hij dus, zijn stem iets rustiger en nu meer berekenend. Het was niet het idee dat Ace zijn vrienden hier op Shadowclanterritorium ging brengen. Tall had al het gedrag van zijn vriend door de vingers gezien, maar dat zou wel echt een grens zijn.

Zijn kop ging wat wantrouwend de lucht in toen de poes geen antwoord gaf. Ze zei helemaal niets en leek in plaats daarvan juist in de war over de situatie. De stilte vertelde hem echter genoeg in combinatie met zijn kennis over Ace, en Tall snoof even diep. "Juist ja," Mauwde hij, en sloot kort even zijn ogen. Alles op een rijtje gezet was de situatie hier bij zijn afwezigheid dus erger geweest dan hij zich gerealiseerd had. Nu was het voorbij, maar werd ook meteen duidelijk dat Slate hem er de schuld van gaf. "Het spijt me dat je dat hebt moeten doorstaan," Mauwde hij uiteindelijk, weer tot rust gekomen en Ace's zaak weggearchiveerd voor later. "Wel.. bedankt," En hij glimlachte heel voorzichtig, zijn stem zacht nu. Het was toch wel fijn om te weten dat hij een vriend over had in dit kamp.

Ze leek zijn excuses half te accepteren en half af te schudden, wat hem een beetje frustreerde. Dit was toch niet zijn idee geweest en hij verontschuldigde zich nu netjes, maar alsnog wist de poes een punt te vinden waarop Tall het fout had gedaan. Ronduit vermoeiend soms. Haar opmerking maakte echter dat zijn frustratie een beetje viel, tot ze de sneer erna gaf en hij even verontwaardigd haar kant opkeek. Na een korte stilte schudde de kater echter even zijn vacht uit en besloot dat het hem op dit moment niet de tijd waard was om duidelijk te maken dat hij soms ook een slechte dag had. Altijd eigenlijk, sinds hij leider was, dus dat ze misschien ook kon proberen zijn woorden met een korreltje zout te nemen. In plaats van daarover te beginnen keek hij even vermoeid het kamp rond en toen weer naar Slate. "Naja, bedankt dat de clan niet uit elkaar is gevallen en voor Ace beschermen tegen zichzelf," Mauwde hij, aangezien dat waarschijnlijk gedeeltelijk was hoe het was gegaan anyways.

De poes leek niet goed te weten wat ze aanmoest met zijn bedankt, waardoor ze eerst maar gewoon er normaal op in ging, en vervolgens besloot nog een laatste keer te stellen dat hij het dan ook niet meer moest doen. Tall grinnikte. En toen ze hem ook nog eens probeerde een tap te geven maar miste, schudde hij vriendschappelijk zijn hoofd. Even keek hij de poes onderzoekend aan, en besloot toen maar gewoon naar voren te stappen en zijn neus tegen die van haar te duwen. Ja, hij was een genadeloze grensenpusher, kon hij er wat aan doen? Waarschijnlijk wel. Op dit moment wilde hij dat alleen niet per se. "Hier issie," Mauwde hij zacht, nog steeds grinnikend, en ondertussen wachtend op de tik die waarschijnlijk komen zou gaan.

Hij had zijn ogen gesloten in verwachting van een harde klap, maar kreeg in plaats daarvan een zacht tapje op zijn neus die eigenlijk niet veel minder dan schattig en liefdevol was. Een beetje verbaasd maar met een glimlach opende de kater zijn ogen, en grinnikte toen Slate wat zelfreflectie erdoorheen gooide. Hij knikte kort maar sloeg ook met zijn staart en haalde zijn schouders op. "Het staat je wel goed," Grapte hij, maar spinde ondertussen, blij dat ze hem niet geslagen had. Nog steeds stond hij erg dichtbij, maar dat was beter dan wat ze in tijden hadden gehad.