Y’avait rien à perdre

_{Slatefur snorde zachtjes bij het horen van zijn beledigingen. Hij kon er soms echt niet tegen als ze direct was, zo leek het. De kattin schudde haar kop wat lachend en hief haar hoofdje toen weer in de richting van zijn stem, haar oren draaiende om hem goed te kunnen pinpointen in het geroezemoes van het kamp. "Misschien wel de beste," miauwde ze, gespeeld arrogant met haar pootje tegen haar borstkas kloppende. "Ik zeg je gewoon waar het op staat." Of tenminste, dat probeerde ze. Het was af en toe maar lastig met Tall. Ze kon hem echt wel waarderen, maar hij was soms zo moeilijk in de omgang en complex.}

Toen ze zichzelf met haar pootje op de borstkas klopte rolde hij zo hard met zijn ogen dat ze het haast gehoord moest hebben, de zucht was echter gelaagd met een lach dus werd duidelijk dat hij de humor ervan inzag. Bij haar volgende zin trok hij even met zijn oren en hield zijn kop schuin. Deed ze dat? Misschien. Soms. Soms ook niet. Dan was ze net zo boos als hij, maar waar hij het na een paar keer goed discussiëren wel gehad had en alles vergeven en vergeten was, kon Slate er een eeuwigheid mee rondlopen. In stilte. Het dan goedmaken werd dan door werkelijk alle factoren bemoeilijkt. Hij was misschien moeilijk, maar zij was ook zeker niet de makkelijkste. "Maar goed ook," Besloot hij grinnikend. "Straks zou ik je arrogantie nog gaan delen," En bijna wilde hij zichzelf op de borst kloppen, maar dat zou z'n grap een beetje ondermijnen.

_{Slatefur proestte het even uit bij het horen van de woorden van Tallstar. Arrogantie? Het lef. De kattin schudde haar kopje met een snuif. "Ik ben nooit arrogant," verklaarde de kattin direct, met een speelse glans in haar blinde ogen. "Ik ben gewoon een realist." Ze knikte er gewichtig bij, alsof ze de pure waarheid vertelde.}

Bij haar opmerking trok de kater een wenkbrauw op en schoot in de lach. Pardon. "Nooit?" Herhaalde hij dan ook grinnikend, en schudde zijn hoofd. Sowieso was niemand nooit arrogant, maar hij wist toevallig ook dat - de gedachtestroom ging verloren door haar volgende zin die hem hardop deed lachen. "Jij een realist?" Het leek wel alsof hij alleen nog maar vragen kon stellen. "Uh, uh, never," Want no way, eerder een lichte pessimist met een vleugje dramatist.

_{Slatefur trok haar wenkbrauwen geamuseerd omhoog bij het horen van de woorden van Tallstar en tipte haar kopje wat naar de zijkant toen deze begon te lachen. Ze voelde een glimlach aan haar eigen mondhoeken trekken, maar wist haar gezicht nog enigszins in de plooi te houden. "Durf jij de mening van een elder te ondermijnen? Jij nietige clanleider?" miauwde ze plagerig.}

Bij haar volgende woorden keek de kater wat beduusd maar schudde toen lachend zijn hoofd en porde de poes in de borstkas. Zachtjes, aangezien ze er waarschijnlijk ook nog lichtjes van zou schrikken. "Arrogante elders krijgen straf," mauwde hij droogjes, alsof hij het meende terwijl zijn ogen ondertussen vertelden dat dit niet het geval was. Maar ja, dat kon Slate niet zien. Hij kon wel evil zijn. "Pas maar op, anders krijg je corvee," Want hij kende nog wel wat kittens die een verhaaltje wilden.

_{Slatefur maakte een kort geschrokken geluidje toen de kater tegen haar borstkas aan prikte. "Oi!" bracht ze uit, "Jij mag me niet straffen," ze drukte haar voorhoofdje speels tegen zijn borstkas aan, hem een duw teruggevend. Ze had vast niet genoeg kracht gegeven om hem om te duwen, maar ze deed wel een goede poging. Met een hoofd is het makkelijker om de kater te raken dan met haar poot.}

Het was altijd grappig om te ontdekken dat Slate haar hoofd gebruikte waar andere katten hun poten gebruikten. Hij porde haar, zij gaf hem een headbutt. Hun relatie in een notendop. Al was het - je zou het niet denken - voor hem makkelijker haar te breken dan andersom. Dus moest hij voorzichtig zijn. Wat hij niet altijd was. "Pardon?" Mauwde hij lachend, "Hoor ik hier een toon van arrogantie?" Jazekers, dat klonk alsof er kittenverhalen verteld moesten worden.

_{Met haar hoofd nog tegen zijn borstkas gedrukt, bleef Slatefur staan, luisterend naar zijn woorden. Ze gaf hem een nieuwe kopstoot. "Volgens mij hoorde ik juist clanleider arrogantie hier. Ik zou jou moeten straffen," miauwde ze lachend, haar kop weer terugtrekkende van de kater.}

De nieuwe kopstoot deed hem een 'oef' uitslaken al moest hij er ook om lachen, en hij schudde zijn hoofd bij haar woorden. "As if," Mauwde hij op de meest arrogante toon die hij kon opbrengen. "Ik doe nooit arrogant," Met precies zoveel nadruk op het woord 'nooit' als nodig was om duidelijk te maken dat hij Slate's uitspraak nog steeds onzin vond.

_{Slatefur wachtte zijn reactie af en slaakte toen een triomfantelijk kreetje, lachend met haar hoofd schuddend. "Je verraad jezelf!" miauwde de kattin vrolijk en plagerig. "Je doet nooit arrogant ja, dat hoeft nog niet te betekenen dat je het niet bent." Ze plofte neer op haar achterste en sloeg haar staart om haar pootjes heen, tevreden grijnzend.}

Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, de poes wist altijd wel iets waardoor zijn smart-ass opmerkingen haar smart-ass opmerkingen werden. Het was bijna unfair, als het niet zo leuk was om de lichtjes in haar ogen te zien schijnen. Hij grinnikte even en viel toen dramatisch op de grond. "Je hebt me," Mauwde hij met een poot naar de lucht. "Je hebt me door," Want dat had hij willen zeggen, oeps. Nu klonk het als een soort dramatische love-confession.

_{Een plof op de grond liet haar even kort opschrikken. Was Tall nu gevallen? Nee, de kater leek weer een dramatische bui te hebben. Slatefur schoot in de lach en voelde even voorzichtig met haar pootje tot ze zijn zij gevonden had. Toen plantte ze haar pootkussentjes netjes op zijn zij. "Zoals ik al zei, je hebt me nodig om je de waarheid te vertellen," miauwde de kattin melodramatisch, met een brede grijns op haar gezicht.}

Toen ze haar poten op zijn zij zette, sloeg de kater nog even zijn poot over zijn ogen voor extra dramatisch effect. Zijn stem klonk dan ook gedempt toen hij antwoord gaf op haar 'oh zo bescheiden' woorden. "Je wordt m'n dood nog eens," Bromde hij droogjes, maar met een glimlach. Het zou op z'n minst een zoete dood zijn.

_{Slatefur zakte door het voorpootje heen wat ze op de zij van Tallstar had gelegd en legde haar andere voorpoot erbij. Met een vrolijke grijns liet ze haar kin rusten op haar voorpoten. "Gelukkig heb je meerdere levens," miauwde ze optimistisch, "kan ik meerdere malen je dood zijn." Ze maakte zich er duidelijk weinig zorgen over.}

Nu lag ze op zijn buik, want waarom ook niet. Het was maar goed dat hij nog afgetrainder was dan batman - al zei hij het zelf - want anders was ze a: verzwolgen door zijn buik of fluff zoals bij Ace zou gebeuren, of b: zou het hem pijn doen. Maar de poes was zo waanzinnige licht dat hij het haast niet eens merkte afgezien van wat welkome warmte. Hij zuchtte even. "Wat een fijne gedachte," Deadpande hij in antwoord, maar gepaard gaande met een gaap want relaxmomenten maakten hem duf. In the good sense of the word.

_{Slatefur sloot haar ogen ontspannen. Ze had ze toch niet heel erg nodig. Het was meer een automatisme, een reflex dat haar ogen open waren wanneer ze wakker was. En knipperen was ook nog wel handig om de boel daar niet nog meer te beschadigen dan dat ze al waren. Meer infectie? Nee dank je. Slatefur trok kort met haar oor bij het horen van de woorden van Tallstar en snoof eventjes kort bij zijn woorden, een rare, lachende snuif. "Je ligt wel minder lekker dan Acefray," miauwde de kattin, meegapende. Ze kon het toch niet lachen om nog even te plagen.}

Ze was aan het lachen, en dat maakte dat Tall ook grijnsde. Hij zag de wereld een soort van op de kop nu, maar het maakte weinig uit want hij had het warm en was content. Tenminste, tot de poes haar opmerking uitte en hij van verontwaardiging haast omhoog schoot, tot hij besloot dat dat het ook weer niet waard was en in plaats daarvan met zijn staart naar haar neus sloeg. Lang leve een giga staart. "Pardon you," Bitste hij, "Is het niet goed genoeg voor madame?" Hmpf, kon hij er wat aan doen dat hij de slankste, best looking cat in de neighbourhood was? Mocht Ace willen. Al had Slate daar natuurlijk weinig aan.

Slatefur voelde Tallstar verstarren en spande haar eigen spieren aan. Ze had geen wensen om gelanceerd te worden, thank you very much. Het enige wat eAllchter gebeurde was een zachte staart die over haar neus heen kriebelde en de kattin nieste zachtjes. Met een verongelijkt gezicht keek ze hem even aan, dat kietelde ontzettend! Maar zijn volgende opmerking liet haar alweer in giechelen uitbarsten en haar hoofd schudden. "Uiteraard is niemand goed genoeg voor mij," miauwde ze hooghartig, al kon ze de toon niet goed vasthouden. Nee, daar was ze niet goed in.

De poes moest niezen, wat betekende dat zijn missie geslaagd was. Hij grinnikte even maar kuchte even toen ze met haar hoofd ging schudden en door de plotse bewegingen extra druk uitoefende op zijn borstkas. Hij bleef graag leven thank you very much. Bij haar opmerking was het echter zijn beurt om te grinniken en met gefronste wenkbrauwen naar haar te kijken. "Hmmm," Mauwde hij bedenkelijk, en schudde toen zijn hoofd. "Onwaar, er is vast wel iemand voor jou in deze wereld," Bovendien, hoe kon zo'n kat als zij ooit kittenloos blijven? Ze zou een geweldige moeder maken.

Onderwerp: Re: Y’avait rien à perdre