Y’avait rien à perdre

De ander werd nog steeds niet boos al had het een awkward moment kunnen worden. In plaats daarvan ging ze erop in, en moest ze even lachen toen ze melde dat Wolf het schrikken had gevonden. "Ze is niet de enige," Gaf Tall met zachte stem toe, en grinnikte even. "Zo'n grijs spook als jij, ik heb nachten niet geslapen," Dat was oprecht waar en deed hij nu wel grappig over maar was eigenlijk niet grappig geweest en een zachte zucht gaf ook wel aan dat hij erg blij was dat ze het een stukje beter hadden gemaakt dan dat het was.

De poes leek zijn humor wel te waarderen, waardoor er een last van zijn schouders viel en de kater ondertussen ook weer wat vrolijker kon kijken. Bij haar opmerking grinnikte hij echter om een andere reden, en nu was het zijn beurt haar zachtjes op de neus te patten. "Maar je regelde het zo goed," Mauwde hij plagend, "Nog even en je was Slatestar geweest," Had hem waarschijnlijk nog weinig uitgemaakt ook, but okay.

De nies deed hem even zijn ogen sluiten want dat was gewoon té schattig, bovendien ging de poes ook nog over haar neus wrijven en ging ze zitten, wat winst was wat de kater betrof. Haar woorden kon hij zich echter niet in vinden en liet dat dan ook weten door zijn kop te schudden en ondertussen "Uhuhuh, not true," Mauwde hij erbij. "Het kan in principe alleen maar beter gaan volgens veel katten anyways, als-" Hij zweeg en keek even naar het gezicht van de poes, waar nu een veeg zat vanwege eerst zijn poot en toen die van haar, even twijfelde hij, maar haalde toen zijn schouders op, likte zijn poot en wreef die heel zacht en voorzichtig over haar neus. Beter?

Ze sloeg hem niet weg, en hij deed voorzichtig. Een voorzichtige zucht waarvan hij niet wist dat hij hem had ingehouden vond zijn weg naar buiten terwijl de poes zijn naam noemde en daarna zacht vervolgde dat hij niet mocht gaan. Voorzichtig kneedde Tall de grond, niet verstijfd, maar verloren. Zijn blik stond zacht maar dat kon ze poes toch niet zien, evenals het trekken van zijn mond of het zakken van zijn schouders. Het enige wat ze zou horen was de stilte van Talls gedachten, en zijn besef dat hij nog zo zijn best kon doen, maar dat hij de poes teleur zou stellen. "Dat moet je niet van me vragen," Mauwde hij uiteindelijk terug, verloren en met zwakke stem. Dit was geen bevel of discussiepunt, dit was zijn vraag aan haar. Niet om zijn bestwil, maar om dat van haar. Deze vraag creëerde alleen maar verwachtingen die hij niet waar zou kunnen maken, hoe en waarom niet, geen idee, maar vaak vond het lot wel een manier om ervoor te zorgen dat Tallstar zijn beloftes brak. Stuk voor stuk. En zeker dit soort.

Ze leek geschrokken door zijn antwoord, niet meteen teleurgesteld en misschien ook niet eens zo verbaasd. Het was waarschijnlijk sowieso wel bekend dat Tall niet doorsnee was, dat lag al geïmpliceerd in de vraag die Slate hem überhaupt stelde. Zo'n vraag stelde je niet aan iemand die gewoon zijn leven volgde en de standaard paden nam, dan was het logisch dat je zou blijven. Zo'n vraag stelde je alleen bij groeiende onrust over iemand die zich steeds meer leek te roeren. En zo iemand was Tall op het moment. Misschien altijd al wel. Vandaar dat haar volgende vraag hem even deed glimlachen. Hij kon rechtdoorzee naar waarheid antwoorden en zeggen dat hij het niet wist, maar wat was daar het poëtische aan? Over dit specifieke onderdeel: de clan verlaten, kon hij weinig over zijn toekomst zeggen. "Slate," Mauwde hij zacht terug en zuchtte weer even. "Ik heb daar geen plannen voor, maak ze niet, volg ze niet.. Ik leef, en dan gaan er dingen zoals ze gaan," Hij keek even verslagen om zich heen, en een beetje wanhopig. "En doorgaans gaan ze fout," En daar wilde hij de poes geen slachtoffer van laten worden.

Dit antwoord leek de poes niet meteen tevreden te stellen, wat hij ook wel weer kon begrijpen. Aan de andere kant was ze niet zoals de standaard kat, en deed ze niet aan het overbodige 'nee blijf alsjeblieft'-spelletje. Dat vond Tall doorgaans alleen maar vermoeiend want helpen deed het toch niet. Het was zoals hij had gezegd: de clan verlaten was niet echt prioriteit #1, maar hij kon niet uitsluiten dat het ooit zou gebeuren want daarvoor was zijn leven te onzeker en waren zijn dagen te vreemd.
Haar reactie erop was daarentegen een die hem een paar keer deed knipperen en bijna met zijn hoofd schudden. Waarom moest het altijd moeilijker dan het was? "Dat.." Hij keek even langs de poes heen alsof een goed antwoord op de boom gekerfd zou staan. Afgezien van een vervlogen herinnering van hem en zijn broer kon de kater er echter niets vinden. "Ik jou ook.." Besloot hij uiteindelijk. Kop nu neergehangen en schouders laag. Deze gesprekken was hij niet goed in. "Ik zou het graag beloven," Verontschuldigde hij zich wat wanhopig, alsof de poes daar wat aan had. Maar meer kon hij haar niet geven, zou hij haar waarschijnlijk nooit kunnen geven. Zelfs de harem van Ace was een betere plek voor een poes, dan naast Tall te staan.

Hij was niet echt blij om zijn eigen woorden, alles was zo moeilijk uit te leggen en niets leek zijn gevoel precies te kunnen uitdrukken. Aan de andere kant was het Slate, en Slate had aan een paar woorden genoeg bleek wel. Want ze snapte het, en vroeg vervolgens of hij dan wel doei kwam zeggen. Meteen brak er een glimlach op zijn gezicht door en grinnikte de kater. "Natuurlijk gekko!" Mauwde hij, alsof het de meest logische zaak in de wereld was. "Als het even kan neem ik je mee," En hierbij klonk zijn stem plagend, want hij wist dat de poes de buitenwereld tien keer niks vond. Aan de andere kant meende hij het ergens wel. Als het even kon zou hij haar meenemen. En alles kon even.

Hij moest glimlachen bij haar woorden, hoewel ze hem meer staken dan hij van tevoren gedacht had. Een grinnik ontsnapte hem toen ze subtiel duidelijk probeerde te maken dat het gevaar 'enzo' zou opleveren, maar tegelijkertijd schudde hij zijn hoofd. "Ik zie hier anders geen blinde elder," Mauwde hij, a la toneel. "Alleen een poes met uitzonderlijk scherpe oren en geweldig ruimteinschattingsvermogen, vertel mij maar wat een betere toevoeging aan mijn team zou zijn dan dat," Antwoord: niet veel. Tuurlijk, ze was blind, maar dat betekende niet dat ze afgeschreven was. Vond hij tenminste.

Hij schoot in de lach om haar reactie, want ja, doorgaans was Tall niet in zijn meest charmante bui wanneer hij de grijze poes sprak. Sterker nog, hij was er redelijk van overtuigd dat er meer gesprekken fout, dan goed waren gelopen tussen hun twee. Interessante statistiek, al was dat ook zo met Tinder en daar had hij nooit problemen mee gehad.

Bijna bleef hij hierover nadenken, tot hij een verontwaardigd geluid maakte maar tegelijk in de lach schoot. Soms waren zijn grapjes zelfs hem te snel af. "Om ze op te vullen zodat ik niet val," Mauwde hij voor hij er erg in had, en vond het persoonlijk nog best een goed grapje ook. "Ik zei toch, perfecte reisgenoot," Sowieso, hij wilde als hij ooit vertrok, deze poes met zich mee hebben. Al was het maar om in ieder geval één iemand te hebben die hem vertelde waar het op stond anders dan Waspsting. Die kon hij missen als kiespijn.

Zijn blik was nog een en al vrolijkheid, maar toen ze hem raar ei noemde werd de grijns zo mogelijk nog breder en zijn ogen keken even ongelovig naar de poes. Een ei?! Hij?! De gedachte alleen al, wat een belediging. "Pfff," Mauwde hij quasi-beledigd naar de poes. "Eerst mij vergelijken met een ei, en nu ook nog weigeren me te helpen mocht ik vallen?" Hij pufte nog een keer en duwde haar goedmoedig plagerig aan. "Goede vriend ben jij," Het was als het goed was duidelijk dat hij een grapje maakte, als het goed was.