Try not to worry

Pfft, wat een hypocriet geval. Hij rolde zijn ogen toen ze geheimzinnig deed over haar naam. ‘Gewoon,’ antwoordde hij vervolgens zelf kinderachtig. Nog steeds hield hij koppig zijn klauwen op het stuk vlees, waar de poes duidelijk om aan het watertanden was. Het begon nu zo langzaamaan irritant te worden wat hij wel niet voor haar deed en hij stond op het punt om gewoon om te draaien en haar gedag te wuiven, toen hij opeens nagels op steen hoorde. Zijn nekharen vlogen overeind toen hij twee grote honden de hoek om zag komen, blijkbaar gelokt door de geuren van muf vlees. Veelvraten die het ook waren. Met veel lawaai begonnen de honden te blaffen en Rascals ogen werden groot. Rennen. En al snel had hij besloten dat het ieder voor zich was en nam een rechtsomkeert en zijn ogen schoten meteen omhoog, kijkend naar muren of schuttingen waar hij omhoog kon springen om buiten bereik van de bekken van de honden te blijven.

Rascal had al voor het hazenpad gekozen, maar voor de zekerheid keek hij nog een keer om. De poes ging met hem mee deze kant op en voor hij het wist had hij zich op een muur gekrabbeld, buiten het bereik van klappende kaken en scherpe tanden. Voor een moment dacht hij dat Cypress achter hem aan zou komen, totdat hij opeens een geweldige plot twist onder zijn ogen beleefde. De uitgemergelde poes ging de aanval in. Oh nee. Muts! Ze zou doodgaan. Haar kans op overleven van nihil. De poes wist zich wonder boven wonder nog op het mormel te werken. Rascal dácht dat hij had besloten dat het ieder voor zich was. Maar schuldgevoel begon in zijn maag op te borrelen. Hoe lang zou het nog duren voordat de poes van de rug van de hond werd geschud en ze klaar stonden om haar in stukken te scheuren. De andere hond die stond nu tegen de muur bij hem omhoog en blafte naar hem. Rascal zijn rug bolde op en zijn staart werd bijna drie keer zo dik. Hij blies eens naar het mormel, maar hij was duidelijk buiten bereik. Zijn ogen gingen weer naar de poes bij de andere hond en Rascal kneep zijn ogen dicht. Hij moest nu kiezen en snel ook. De brede kater nam een diepe zucht en in een snelle beweging ontblootte hij zijn klauwen en liet zich vallen precies op de kop van de hond bij de muur. Hij probeerde met zijn klauwen zoveel mogelijk verwarring en schade aan te richtten, waarna hij naar de andere hond en Cypress rende en snelle slagen naar de achterpoten en staart van de hond te slaan om hem proberen af te leiden.

Rascal wist niet wat hem overkwam. Voor hij het wist racete de hond waar hij momenten samen met de poes nog mee had gevochten. De poes zakte op de grond, haar klauwen besmeurd met bloed. En niet veel verder lag wat leek op een oog. Rascal had echter geen moment op te walgen van de gruwen die hij zag. Want de tweede hond zag zijn kans schoon toen de poes onbeweeglijk bleef liggen. Rascal twijfelde deze keer niet en sprong tussen de twee in en ontmoette de bek van de hond met zijn klauwen. Eén van zijn poten werd gegrepen door de hond en Rascal zijn adem stokte toen een tand een gat in zijn vlees maakte. Maar hij moest zichzelf los weten te krijgen voordat hij in stukken werd gescheurd. Een goed geplaatste slag met zijn andere klauw over de neus van de hond deed hem piepen en Rascal was los. Hij blies hard naar de hond en sprong nog één keer op om de hond opnieuw over zijn snuit te slaan. Dat was genoeg om de hond met zijn staart tussen zijn poten achter zijn vriend aan te jagen, lang niet meer zo stoer nu hij alleen was. Rascal stond verstijft van de adrenaline naast het bewegingsloze lichaam van de poes. Het duurde even voordat hij weer kon ademhalen en een stekende pijn door zijn rechtervoorpoot voelde gaan. Zijn kop ging naar zijn poot, maar zijn oog bleef stoppen bij het lichaam van de poes en het bloederige oog niet ver weg. Die van een hond. Hij bleef enkele seconden walgend kijken, waarna hij zijn aandacht verplaatste. De poes had zich kranig staande weten te houden voor haar toestand, maar het was toch een grote tol op haar lichaam geweest. Leefde ze überhaupt nog wel? Rascal focuste zijn blik op de poes haar flanken en zag dat ze nog op en neer gingen. De grote kater haalde opgelucht adem. God, en nu?
Rascal wist één ding zeker: hij kon haar niet zomaar achterlaten. Deze poes bewees maar weer eens een pijn in zijn staart te zijn. Ze moest haar wegbrengen ergens veilig, maar ver genoeg van het BloodClan kamp. Rascal pakte de poes bij haar nekvel. Ze leek verder redelijk intact, dus lomp sleepte hij haar deels over de grond. Ze woog niet heel veel, maar het was wel een aanslag op zijn zielige pootje. Dus hinkte hij op drie poten met haar lichaam verder. Rascal wist dat hij dit niet heel ver zou kunnen volhouden. Hij wist dat twee hoeken verder een plek was waar de tweebenen kartonnen dozen verzamelden. Een grote container waar ze veilig onder konden kruipen. Dat moest dan maar even. Elke stap leek meer pijn te doen en wat een eeuwigheid leek te duren waren ze op Rascals gemiddeld veilige haventje. Hij sleepte haar onder de container en plofte vervolgens naast haar neer. Hij zou wel wachten. Of ze werd weer wakker, of niet. Dit was wel echt het toppunt wat hij kon doen. En met sterke lippen begon hij zijn wond op zijn poot te likken. Een perfect gaatje waar de hond zijn tand in had weten te zetten.

In zijn ooghoeken zag hij de poes bewegen. Zijn kop ging op en hij keek met vragende blik de poes aan. Ze rilde door heel haar lijf en ergens begon hij medelijden te voelen voor het arme ding. Zo zou ze de winter niet doorkomen. Hij keek de poes enkele seconden aan en ging vervolgens ging hij verder met zijn eigen poot te likken. Ze had waarschijnlijk even te tijd nodig om weer op aarde te landen.
Totdat tot zijn grote verbazing te poes hem bedankte. Rascal keek enkele seconden de poes met zijn lichtgele ogen aan. ‘Graag gedaan,’ ontving hij haar bedankje, waarna een grijns zijn lippen sierde. ‘Je hebt je kranig verweerd, juffie,’ grinnikte hij. Ja, er zat nog wat vechtlust in de poes, dat kon hij zeker niet ontkennen. ‘Het oog was misschien een beetje over de top, maar effectief.’ Kort zag hij het beeld weer op zijn netvlies en gal ontstond in zijn keel. Jakkes. Toch hadden ze met zijn tweeën twee volgroeide honden weten weg te jagen. Maar, dat had niet gehoeven. Rascal was veilig geweest, maar de poes had als een idioot te aanval ingezet. Ze waren door het oog van de naald gekropen, en hij durfde een gok te wagen waar het aan lag. ‘Weet je, katten komen op het algemeen op hun pootjes terecht als ze vallen.’ Een veelbetekenende blik lag in zijn ogen. Als ze gewoon was gesprongen was er geen probleem geweest. Maar kennelijk was een twee meter hoge schutting enger dan de kaken van een gestoorde hond. En kijk waar het haar had gebracht.

Rascal wiebelde zijn oren toen de poes een beetje een cynische vraag stelde en de kater rolde met zijn ogen, waarna hij zijn kop lachend schudde. ‘Maar ik dacht dat je inmiddels wel doorhad dat ik niet een doorsnee BloodClanner ben.’ Verder antwoordde hij niet op haar vraag. Ja, bloed kwam hij bijna dagelijks tegen, maar ogen uit een beest zijn kop, nee. En helemaal niet zo’n groot beest als een hond. Toch had mevrouw wel een goed verhaal om te vertellen, mocht ze deze dag doorkomen.
Toen kwam een lange stilte, alsof er even kortsluiting in de kop van de poes was. Toen kwam er een kort antwoord en Rascal lachte hartelijk. Ze was dus gewoon echt bang. ‘Geloof me maar,’ sprak hij nog steeds met een lach in zijn stem. Natuurlijk instinct zorgde er wel voor dat je draaide in de lucht. Daar had je ook een staart voor. Maar misschien had de kat iets meegemaakt dat ze niet meer van de grond af durfde. Wat een verschrikkelijk leven. Helemaal in de stad was dat absoluut niet handig. Rascal besloot er niet verder op in te gaan, waarna hij naar de poes keek. ‘Hoe gaat het?’ vroeg hij nu, eindelijk was hij serieus en kalm. Hij maakte zich echt wel een beetje zorgen om de poes. Waarom was hij anders mee gaan vechten en had hij haar bewusteloze lichaam naar veiligheid gesleept?

Rascal leek zelfs met zijn uitmuntende redenatie de poes niet weten te overtuigen. Haar gesnuif sprak boekdelen. Nou ja, haar probleem. Rascal zou haar niet nog een keer helpen. Na-ah, case closed. Als zei niet omhoog kwam, dan kwam Rascal niet meer omlaag. Geen lekkere hapjes meer delen, geen vechten tegen honden. Die privileges waren officieel voorbij. Nou ja, na vandaag dan.
Rascal lachte bij haar volgende woorden. Ze wilde gewoon niet zwak lijken tegenover hem. Nou ja, nieuwsflits, dat was ze al. Ze was mager, had hulp nodig met eten zoeken, had hulp nodig om naar veiligheid gebracht worden. Misschien was het leven als een rogue toch niet de geschiktste voor haar. Toen tot zijn grote verassing vroeg ze hoe het met hem was. Hij stak zijn gewonde pootje naar haar uit. ‘Ik ben gebeten,’ piepte hij met een pruillipje. ‘Kijk eens, wat erg!’ mauwde hij dramatisch, waarna een grijns zijn smoel sierde. Zijn gaatje was inmiddels al opgehouden met bloeden en ondanks een verstuiking zou hij het wel overleven. Rascal rolde op zijn zij en gaf nog een paar likken over zijn vreselijke wond, waarna hij met een schuin oog naar de poes keek. ‘Als je hulp nodig hebt,’ sprak hij, een blik werpend op de krassen op haar lichaam. Rascal bereidde zich al voor op een fel antwoord. Maar hé, het was goed voor z’n karma als hij het op zijn minst had aangeboden.

Rascal trok een pruillipje toen de poes haar volgende woorden zei en gaf nog een paar voorzichtige likken aan zijn gewonde pootje. ‘Het doet heel zeer hoor!’ sprak hij quasi-verdrietig, waarna een lachje niet ontkwam over zijn lippen. Natuurlijk was hij vergeleken met de poes er met een miezerig schrammetje vanaf gekomen. Toen tot zijn grote verassing zei ze dat ze hulp nodig had en Rascal kantelde zijn kopje. Het was altijd moeilijk om jezelf kwetsbaar te stellen, om hulp te vragen. Helemaal voor een rogue die van zichzelf verwachtte dat die voor zichzelf kon zorgen. Rascal krabbelde overeind en hinkte lichtjes dichter naar de poes en bleef eerst kort op een afstandje staan. ‘Ik doe alleen die waar je moeilijk bij kan,’ opperde hij. Haar korte tocht slepend door het gruis van de straatstenen waren haar wondjes er niet beter op geworden. En het enige wat Rascal zeker wist over eerste hulp was dat de wonden schoon moesten zijn, anders konden ze geïnfecteerd worden. Dat had hij vaak genoeg gezien in de elite. Daarna boog hij zijn kop naar de poes en begon zachtjes de wondjes op haar rug schoon te likken. Op hoop van zegen dat hij geen nagels over zijn neus kreeg.

Rascal grinnikte zachtjes bij haar volgende opmerking. ‘Och arme, wat ben je zielig!’ sprak hij tussen het likken door. Hij was gelukkig al blij genoeg dat zijn oren er niet af werden gekrabd. Rustig maakte hij verder haar wonden schoon. Een paar leken wat dieper te zijn. Maar hij was geen clankat, hij wist niet wat hij moest doen tegen wonden. In de elite was het ieder voor zichzelf. Je kwam erbovenop of niet. Totdat Rascal opeens schrok toen de poes begon te kokhalzen en meteen nam hij een sprong afstand, onbewust meteen op zijn zere pootje steunend. Auw. Meteen haalde hij zijn poot weer van de grond en keek de poes nu met grote ogen aan. Uhm.. pardon? Totdat de poes opeens uitlegde over blauwe pluizige brokken en hij lachte hardop. ‘Nou, dat wil je ook niet in je wonden hebben, schatje,’ sprak hij lachend. Gatver, schimmel in je wonden. Dat riep om infectie. Rascal kreeg een rilling over zijn rug. Nee, echt niet. ‘Dat mag je zelf oplossen, no way dat ik daarbij in de buurt kom.’ Rascal deed veel, maar het was tijd om een grens te trekken. Die had hij eigenlijk veel eerder moeten trekken, maar ze mocht blij zijn dat ze nog leefde. Settledpaw zuchtte en keek de poes vervolgens weer met een zachtere blik aan en hobbelde weer naar haar toe en vervolgde zijn voorzichtige werkje.

Hihi, eindelijk had hij haar naam gekregen. Blijkbaar vond ze schatje niet grappig. Jammer, want ze was er stiekem wel eentje, als ze even eens niet gemeen tegen hem deed. ‘Cypress,’ herhaalde Rascal dan ook, de letters in zijn naam proevend. ‘Het past je, schatje,’ sprak hij vervolgens plagend. Rascal had het gevoel dat hij zijn werk redelijk netjes had gedaan toen al haar krassen schoon waren. Rascal probeerde vervolgens de smaak van bloed uit zijn bek te spugen, maar de smaak van ijzer was hardnekkig. De grote kater ging weer op passende afstand van de poes op zijn zij liggen, zijn zere pootje voorzichtig voor zich uit strekkend. Het zag er dan wel niet noemenswaardig uit, het stak en hij ging er ook niet beter van lopen. ‘Dus Cypress. Vandaag hebben we nogal een avontuurtje gehad, vind je niet,’ miauwde hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ‘Ik heb je wel zeker drie keer af willen schieten.’ Een speelse grijns sierde rond zijn lippen, waarna hij de poes aankeek. ‘En kijk naar ons nu.’

Rascal werd meteen weer op zijn plek gezet door de poes, maar niet voordat de grote kater met plagende pretlichtjes in zijn ogen haar had aangekeken. Oké, wat zij wilde. Wat was Rascal toch weer goedgezind. ‘Oké, Cypress,’ mauwde hij vervolgens ook weer gehoorzaam en een scheve grijns sierde zijn gezicht, voordat hij weer eens voorzichtig over zijn pootje likte. Het bloedde al lang niet meer, maar nog steeds kwam er een zeurende, kloppende pijn uit het wondje. Toch was de gestreepte poes nog niet klaar om hem uit de schelden. Aardappel? Rascal trok een quasi-beledigd gezicht, waarna hij lachte. ‘Dan wil ik ook geen bijnamen meer,’ sprak hij terwijl hij een pruillipje forceerde. Vervolgens kreeg hij een verhaal waardoor hij een wenkbrauw vragend deed optrekken. Oké, hij bedoelde het metaforisch… maar hè, Cypress wilde dit blijkbaar. ‘Oké. Dat snap ik,’ begon de kater dan ook vervolgens, waarna hij de bruine poes rustig aankeek. ‘Laten we dan zeggen dat we van ver komen?’