I don't need a home. [Open for bloodclan]

Stitch dwaalde door de donkere steegjes van de stinkende tweebeen huizen. Zijn pootjes trippelde snel over de natte stenen. De maan liet het enige licht door. Er waren geen lampen. Alleen duisternis en verderf. Stitch keek grijnzend om zich heen. Gedreven liep hij door de steeg. Zijn neus ging door de lucht: Afval, tweebenen en een muis. "Bingo." fluisterde de kater inzichzelf. Hij dook in sluipstand en bewoog zich geruisloos richting de heerlijke zoete geur van verse prooi. Hij moest deze vangen. Of zijn dagen waren geteld. Nog even en hij zou instorten van de honger. Met gemak kon je zijn ribben een voor een tellen. Zijn lange vacht was geklikt en smerig. Zijn neus leidde hem naar een oude kartonnen door. Van een afstandje zag hij een dikke muis op een stuk rot fruit knabbelen. Zonder enige medelijden sprong hij op het onschuldige dier. Hij pakte het tussen zijn poten en gooide het die hoog de lucht in. Piepend van de pijn veel het knaagdier neer. Stitch pakte de kleine muis in zijn bek en beet er zachtjes in. Opnieuw piepte de muis. Snel beet hij in een keer door. Al grijnzend voelde hij het leven uit het kleine lichaam stromen. Bloed vulde zijn kaken. Snel maakte hij de muis soldaat. Hij zuchtte. Hij moest een nieuwe plek gaan vinden om te verblijven. Hier was bijna geen eten. Argwanend keek hij naar de grote tweebeen container. "No way, dat ik daar ooit uit eet. Ik sterf nog liever" murmelde hij inzichzelf. Met een licht gevulde buik liep hij tot het eind van het steegje. Naast een stapel dozen ging hij liggen. Het had niet veel zin. Al snel zou hij weer honger hebben. en zou hij opnieuw moeten jagen naar niks. Het enige wat hij kon doen was hopen er een nieuwe prooi op zijn pad zou komen. Of iets beters...

Open voor bloodclan katten.

Dwyn liep door de straten van de twoleg place. Het was heel donker, het enige licht kwam van de maan die hoog aan de hemel stond. Hij hief zijn kop op en proefde de lucht: Twolges, Afval, en muis. Maar hij rook ook nog iets anders, een vreemde kater! Dwyns nekharen kwamen overeind. Hij was niet echt heel vriendelijk naar andere katten toe, en vooral niet naar kittypets! Deze kat rook niet als een kittypet, maar meer als een Rogue. Dwyn besloot om voorzichtig, in de beschutting van een afvalcontainer, naar de geur toe te sluipen. Hij kwam tot vlak achter een muur, en stak zijn kop om de hoek.. Hij keek recht tegen een kartonnen doos aan. Dwyn verhief zich op zijn achterpoten, en zag nog net de oren van een vreemde kater, die hij niet kende. De geur moest van hem geweest zijn, dat kon niet anders. Dwyn liet zich langzaam weer zakken, maar de kater moest hem nu wel hebben opgemerkt. Hij liep om de doos heen, zijn grote lijf niet meer dan een schim in het maanlicht, en vroeg, op lage toon: Wie ben jij? Nu had hij in elk geval iets zinnigs uitgebracht, en had hij ook nog wat om te onderzoeken deze nacht.

Stitch zat nog steeds bij de oude kartonnen dozen toen hij een schim in het maanlicht zag, het leek een andere kat. "wie ben jij" gamlde door de steeg. Hij stond wat moeizaam op, en stapte in het licht. Voor zich zag hij een vrij grote kater met een gevlekte vacht. Hij had meerdere littekens en zijn ogen straalde wat duisters uit. "Wist ik het maar." grijnsde Stitch. Aan de halsband van de kater zien was hij van de bloodclan. Dat was precies waar hij op gehoopt had.

Dwyn wist even niet wat hij hiermee aan moest! De kater, een jonge kater nog, was uit zijn beschutting van dozen gestapt en gaf hem nu antwoord: 'Wist ik dat maar' Dwyn snoof even. Zou hij hem uitnodigen om bij de BloodClan te komen? Aan de magerheid van de kater te zien had hij in geen maan wat fatsoenlijks gegeten, en Dwyn wist uit ervaring dat erge honger een kat tot woede konden drijven. Hij besloot daar nog maar even mee te wachten, en vroeg toen: 'Hoezo weet je niet wie je bent dan?' Hij kon er niets aan doen dat het nog wel wat vertwijfeld klonk..

"Hoezo weet je niet wie je bent dan?" vroeg de grote kater verbaasd. "Ik leef al meer dan een maan in deze hel. Ik heb bijna niks gegeten. Natuurlijk weet ik dat ik nog een kat ben. Maar tja veder, Ik weet niet hoe ik zo veder zou kunnen. Naif antwoorde hij. Tuurlijk wist hij nog wie hij was, maar hij vond het leuk om de andere kater op te stangen. Hij grinnikte. "En jij bent zeker van de bloodclan. Aan je halsband te zien." hij gaf een kort knikje. "Vast een goed leven. Of niet?" spottend plagde hij de kater. Hij mocht hem wel.

Onderwerp: Re: I don't need a home. [Open for bloodclan]