Try not to worry

Een grote gaap ontsnapte uit de bek van de grote kater, gevolgd door een uitgebreide demonstratie van hoe ver Rascal zijn spieren uit kon strekken. Hij was nog verassend soepel, over nagaand dat hij meer in de kou buiten sliep dan dat hij de luttele warmte van het BloodClan kamp opzocht. Vandaag was weer zo’n dag. Een waterig zonnetje streek aan de hemel, maar schijn bedroog, want ijzige wind streek door zijn vacht. Hij had vannacht geslapen als een Rogue, zoals hij de laatste tijd steeds vaker deed. Onder een heerlijke bak met kraaienvoer van de tweebenen, verstopt tussen het karton wat de tweebenen naast de weg verzamelde. Niet verkeerd. De reden waarom hij dit deed was omdat hij zich te oud voelde om tussen de jongste bende van de elite te slapen en niet toegelaten werd in de schuren waren de volwassen katten in vertoefden. Alleen omdat hij het met enkele standvastigheid vertikte om mee te doen aan de member rituelen van de clan. Rascal was altijd tegendraads geweest, maar dit deed hij nu puur om Cobra te stangen. Hij wilde zien hoe lang hij dit gedrag vol kon houden voordat hij uit z’n slof schoot. Want zeg nou zelf, een leeuw verwerpt ook uiteindelijk de kroost van de oude leider van de troep.
Dus Rascal leefde op kraaienvoer en zo nu een dan vond hij een dikke muis die verdwaald was uit een tweebeen nest. Hij leverde enkel aan zichzelf. Familie had hij niet meer. Nou ja, op Shallow na. Maar die had het te druk met… andere dingen. Veel maakte het hem niet uit, hij vermaakte zichzelf wel. Al ging zo nu en dan een verloren gedachte naar zijn vader. Zou hij nog leven? Zou hij teleurgesteld in hem zijn? Wilde Rascal dat wel? Hij haatte hem, toch? Net als hij zo vaak deed, schudde de kater de gedachte weg. Shark was zwak en Cobra was een lafaard. Zo was het nu eenmaal.
Rascal sprong op een muur en balanceerde zo enkele meters voort, voordat hij op een goot van een tweebeen nest sprong. Er lag een bevroren laag water in, waar hij handig op voort glibberde. Uiteindelijk vond hij wat hij zocht, een beetje warmte dat onder het dak van het tweebeen nest vandaan kwam en de kater nestelde zich stevig voor het plekje. Hij wierp een paar nonchalante likken over zijn witte vacht, voordat hem dat weer verveelde. Slaperig vouwde hij zijn klauwen onder zijn lichaam. Hmm, het leven was misschien nog niet zo zwaar.

- Eerst Cypress

Rascal was bijna in een comfortabele dut gezakt, totdat hij het onmiskenbare geluid hoorde van een slechte jager. Stommelend geluid in losse stenen deed de kater zijn ogen openen. Oh jee, wat was hier aan de hand? Met pretlichtjes in zijn ogen keek hij naar het vermakelijke schouwspel waar hij voor op de eerste rang zat. Met enige knullige elegantie gleed een gestreepte poes over een kleine vijver. Er was geen stoppen aan en de poes leek compleet van haar stuk te zijn gebracht, ze deed geen enkele moeite om van het ijs te komen. Muts, ze had toch klauwen voor een rede? Rascal gniffelde toen de poes wild begon te spartelen. Zelfs hij was verrast toen er een barst in het ijs ontstond. Hij kon vanaf hier zien dat de poes broodmager was, dus het ijs kon zeker niet dik zijn. Maar het leedvermaak was magnifiek. Oh jee, de kater zou met plezier haar door het ijs willen zien zakken. Och, de poes was vel over been, zou ze onderkoeling dan ook nog overleven? Waarschijnlijk niet.
Zuchtend besloot Rascal toch het heldenpad te kiezen en kwam overeind. Hij sprong soepel weer op de muur waar die hij eerder had gebruikt om in de goot te klimmen en daalde daarna af om in de tuin terecht te komen. Hij naderde ongegeneerd de poes. ‘Hulp nodig?’ vroeg hij poeslief, waarna hij aan de rand van de vijver stil bleef staan. Zijn ogen gingen naar de scheur in het ijs. Hmm, waarschijnlijk zou die de poes wel houden, maar je kon nooit nooit zeggen. Ze moest nu wel in beweging komen, anders werd het risico steeds groter. Rascal twijfelde of hij haar bij haar nekvel moest pakken. Ze woog waarschijnlijk niets. Maar oh hij wilde haar voor het vermaak nog even zien werken op het ijs. Gewoon, heel even nog.  

Rascal kon een veraste blik op zijn gezicht niet onderdrukken toen de poes naar hem snoof. Dit katje had ook nog klauwen. Een mondhoek trok omhoog, maar verder verroerde hij geen spier. Het was een heerlijk spel. Oké, als ze door het ijs zou zakken zou hij haar nog wel eruit grijpen, maar nu was het eerst nog te komisch. Beide ogen schoten naar het ijs toen ze het vervaarlijk hoorden kraken. Oké, misschien werd de situatie nu kritiek, maar alsnog bleef Rascal aan de grond genageld terwijl de poes hulpeloos over het ijs gleed. Hij herkende de poes niet, maar ze rook niet naar een clan. Clanloos. Rogue dus. Hmm, dat leventje leek hem stiekem ook nog wel eens wat. Maar dat was onmogelijk. Rogue worden betekende volgelvrij verklaard worden en dat zou spoedig volgen op zijn dood. Nee, hij koesterde zijn leven nog iets te veel.
Rascal lachte hartelijk om de sarcastische opmerking van de poes. Haar paniek had blijkbaar plaats gemaakt voor woede. ‘Hmm, een interessante vondst zou dat-’ zijn zin werd abrupt afgekapt toen de poes onverwachts de lucht door vloog. Richting niemand minder dan de kater hemzelf. Gewaagde zet, maar hij kon het waarderen. Maar waar ze opeens de grip vandaan had gekregen, was ook bijzonder. Had ze dan eindelijk haar klauwen gevonden? Hij voelde ze in elk geval zeker in zijn rug. Gelukkig woog de poes niets, dus op een kleine wankeling na, bleef Rascal stevig op zijn poten staan. Hij grinnikte toen de poes praktisch van hem af rolde. Hij was niet kwaad noch boos, best slim dat ze hem als anker had  gebruikt. Hij ging naast de bevroren vijver zitten en keek naar de uitgeputte poes. De actie had haar wel wat gekost. Ze was zo bijna aantrekkelijk kwetsbaar, maar Rascal wist zich in te houden, voor nu. ‘Goed out-of-the-box gedacht, poesje,’ sprak hij vrolijk, waarna hij zijn kop kantelende. ‘Minder slim was de actie die je op het ijs had gebracht.’ Hij boog zich daarna voorover en bracht zijn kop dichtbij de hare. Tijd om een klein beetje lol te hebben. Hij had dan niets voor niets Bloodclan bloed door zijn aderen lopen. ‘En oerdom om je zo kwetsbaar op te stellen,’ sprak hij een tikkeltje onheilspellend, doch verraden de pretlichtjes in zijn ogen dat hij toch niet zó serieus was.

Rascal was het piepje niet ontgaan. Och, deze poes was echt vel over been. Meteen werd hij geconfronteerd hoe zwaar het leven van een rogue was. Had hij nou medelijden met haar? Ja, deels wel. Toch was de drang er ook dat ze beter voor zichzelf moest zorgen. Ze moest echt meer de stad in gaan, hier was het voer voor oprapen. Al was het niet altijd even smakelijk. Maar hij ging ervanuit dat deze poes daar niet meer haar neus voor zou optrekken.
De poes kwam echter niet meteen overeind en scheen moeite te hebben met overeind te komen. Had die sprong nou echt zoveel energie gekost? Rascal had wel honger geleid als de prooi schaars was, maar zelf in Leaf-bare zag hij er nog goed gevoed uit, maar wel onverzorgd. De witte vlekken op zijn vacht leken permanent belaagd door een laagje stof en zijn poten waren inmiddels bijna zwart van het over de smerige straten lopen. Tweebeners hadden de vervelend gewoonte om de sneeuw te vervuilen. Rascal gniffelde toen ze hem een genie noemde. ‘Vanzelfsprekend,’ zei hij plagend.
Rascal trok zijn kop terug toen de poes antwoordde. Duidelijk te zwak om ook maar een andere manier van weerstand te bieden dan woorden. Rascal lachte opnieuw. ‘Je kwetst me met je vooroordelen,’ sprak hij, quasi-aangeslagen. Hij had geen vrienden in BloodClan en mocht hij uitgenodigd worden om kittypets of rogues te pesten, sloeg hij het aanbod vriendelijk af. ‘Een geheimpje tussen ons, maar ik ben niet zoals de rest in BloodClan. In tegendeel, ik doe mijn best om tegendraads te zijn.’ Een grijns sierde zijn lippen. Niet dat deze poes dat ooit zou begrijpen. ‘En ik ga zomaar van genie naar niet slim, je kwets me dubbel.’ Een kort pruillipje kon hij niet onderdrukken, voordat hij grijzend weer op keek.
Rascals ogen gleden door de tuin. Ze hadden hier al lang genoeg rondgehangen. De vissen in de vijver waren hem niet ontgaan. Ze moesten snel weg voordat de eigenaar van het tweebeennest dacht dat ze aan het azen waarom op zijn vissen. Echt niet, Rascal ging niet voor een paar miezerige visjes het ijs proberen te breken. Hij drukte met zijn poot tegen de poes aan. ‘Kom, laten we wat eten voor je zoeken,’ sprak hij nu op een kalme, bemoedigende toon. Rascal kon het toch niet aan om haar hier te laten liggen. Rascal stond op, schudde zijn vacht en maakte aanstalten om de muur weer op te springen.

Rascal keek toe hoe de poes eerst argwanend naar het vlees keek, maar vervolgens naar binnen begon te werken alsof ze een halve maan geen eten had gezien. Rascal kon een glimlach op zijn gezicht niet onderdrukken. Wat was hij weer galant. Een dame in nood gered door de wildeling, de ketter, de kortzichtige, en alle talloze vooroordelen die je kon hebben over een elitekat of rogue. En hij deed precies het tegenovergestelde dan wat je zou verwachtten van hem. Toch had hij geen dubbele agenda, wat een echte paranoïde kon bedenken. Maar wat zou het makkelijk kunnen zijn, haar vertrouwen te winnen, om zijn poot te draaien en mee te nemen naar het kamp als een prijs. Zijn gedachten gingen naar de poes die gevangene was in het kamp. Dat wenste hij niemand toe. Nou, achteraf gezien kon hij wel een paar hufters verzinnen. Maar dan ook weer, die verdienden meer onheil dan slechts eenzame opsluiting.
Rascal kantelde zijn kop toen hij de poes weer naar hem keek. Hopelijk had hij haar even een zetje in de goeie richting kunnen geven. Met een volle maag sliep je tien keer beter. Totdat de rogue opeens met een gemene vraag kwam en hij duidelijk met zijn ogen rolde. ‘Je hebt een slecht geheugen, poes,’ mauwde hij lichtelijk geïrriteerd. ‘Ons geheimpje, weet je nog? Ik doe mijn best om tegendraads te zijn.’ Toch zei Rascal het nonchalant of het de normaalste zaak van de wereld was. Maar hij hoorde Jinx zijn waarschuwingen nog in zijn kop echoën, maar hij schudde ze snel weg. ‘Je weet toch hoe het werkt? Je moet een kittypet of hond doden en zijn halsband als trofee meenemen, en pas dan ben je een volwaardig lid van de elite.’ Nogmaals het nonchalante. Voor hem was het de normaalste zaak om over moord en verderf te spreken, te denken. Hij was er niet bang voor, hij was bereid om het in bepaalde situaties te doen, maar alleen als het het waard was. En de elite was het niet waard. Ja, het was het enige thuis dat hij kende. Maar hij voelde zich steeds meer een alien. Toch had hij zijn best gedaan om zijn afgunst naar zijn vader te tonen. Hij nam het hem nog altijd kwaad dat hij er niet voor hem was toen hij een kit was en pas zijn interesse begon te wekken toen hij een young one was. Hij had hem, zijn zusjes en zijn moeder laten stikken. Dat was onvergeeflijk. En die opvatting had hij niet alleen geassocieerd met zijn vader, maar met de hele elite. De grote kater schudde de gedachte weg, terug naar de rogue in zijn netvlies. ‘Technisch gezien ben ik nog steeds een leerling.’ Een lach sierde zijn lippen toen hij dat zei. Het was ook wel komisch. Gelukkig zagen Jinx noch hij de moeite om er elke dag op uit te gaan om zijn vechtkunsten te verbeteren. Dat was trekken aan een dood paard. Een onbesproken overeenkomst. Hij had een loophole gevonden in het systeem. Noch leerling zijn noch lid, perfecte balans van niets doen voor de clan en voor zichzelf zorgen, plus de paar voordelen van de clan die er waren meepikken. Rascal was een freerider en hij zou het exploiteren zolang hij kon.

Rascal voelde zich ergens beledigd door de poes. Hij had verdomme haar avondmaal geregeld. Ze mocht op zijn minst even dankjewel zeggen. Ging ze bitchy zijn, dan kon ze een hork terug verwachten. Rascal rolde duidelijk zijn ogen en zwiepte geïrriteerd met zijn staart. Volgens mij had hij aan de overhand. ‘Dan zou ik voorzichtiger doen, poes.’ Zijn stemgeluid werd versterkt door een diep, zacht gegrom van onderuit zijn buik. ‘Je daden laten zien alsof je geen idee hebt wat je doet.’ Rascal kwam overeind en liet weten dat hij het zacht gezegd niet tof vond. Een hapje op, en het bekje werd opeens tien keer zo groot.
Rascal rolde opnieuw met zijn ogen toen ze vond dat hij teveel over zichzelf praatte. ‘Om weer je geheugen op te frissen: jíj vroeg. Ik heb de manieren om vriendelijk te antwoorden.’ Rascal kwam weer dichterbij en keek het scharminkel aan. Ze moest echt op haar passen letten. Hij was groter, sterker, sneller en had de energie voor een gevecht, in tegendeel tot haar. ‘Weet je, dat mijn vriendelijkheid niet gewaardeerd wordt met een simpel dankjewel, laat ook weer zien dat de vooroordelen over rogues terecht zijn,’ grauwde hij naar de poes. ‘Maar sinds ik je zó verveel, je hebt nu nog de kans om weg te lopen.’ Rascal werd niet snel pissig, maar zijn oordeel was nu gevestigd. Hij dacht eerst dat de poes nog wel komisch was, met haar vertoon op het ijs en haar snelle inzicht om hem te verassen. Ze nam haar eigen geluk voor lief, er waren telbare momenten geweest dat hij haar permanent had kunnen verminken, maar ervoor koos om het niet te doen. ‘Tenzij je weer een bron van vermaak wil zijn,’ voegde hij uiteindelijk aan zijn vorige voorstel toe. De rogue kon zelf wel invullen wat die bron zou zijn.

Rascal keek de poes nog even pissig aan, totdat ze opeens hem bossy batman noemde en hij een grijns op zijn smoel niet tegen kon houden. Oké, zo vond hij haar wel weer leuk. Zij moest ook niet zo wispelturig zijn, hij had alles nu zo’n beetje van haar gezien. Zwak, bitchy en gevat. Maar dat betekende niet dat hij ook bitchy kon worden. Zijn ogen gleden de bak kraaienvoer weer op en hij schudde zijn hoofd. Dat ding was veel te zwaar voor hem om “even” om te gooien. ‘Wat denk je wel niet, dat ik superkat ben?! Ik ga dat echt niet opgooien, spring er gewoon in, muts.’  Rascal rolde zijn ogen. Nonchalant likte hij een keer over zijn borst, waarna hij haar weer aankeek met pretlichtjes in zijn ogen. ‘Of ben je bang je klauwen vies te maken, poessie,’ miauwde hij plagerig naar de poes.
Even kantelde de brede kater zijn kop toen de poes iets leek te zeggen. Wat was dat, een belediging? Hij besloot er niet verder op in te gaan, want beledigen was blijkbaar één van haar hobby’s. Totdat ze opeens op een kinderachting toontje iets tegen hem zei. ‘Mimimimimi,’ imiteerde hij haar stomme toontje. ‘Ik ben altijd boos,’ sprak hij vervolgens terwijl hij een kwade blik op zijn gezicht probeerde te forceren.

Een brede grijns sierde het gezicht van de grove kater toen de poes een grap over zijn overduidelijk kwade gedrag. Toch verdween het humoristische kantje van de poes die hij toch wel begon te waarderen weer als sneeuw voor de zon. Hij rolde zijn ogen toen de poes tegen de bak kraaienvoer begon te duwen. Rascal stond uiteindelijk toch op en rekte zich zeer charmant uit. Kom op, hij kreeg hier oprecht een koude kont van. ‘Ik zei toch dat het niet mogelijk was,’ bromde hij licht geïrriteerd. Waarom wouden poezen nooit gewoon luisteren. Soms had hij gewoon echt gelijk. De kater richtte zijn blik weer op de poes toen ze weer begon te kakelen. ‘Je wil wel erg veel gunsten, ik ben geen onuitputbare bron, dotje,’ mopperde hij opnieuw. Eerst moest hij haar van het ijs halen, toen een routebegeleider worden door de stad, dan nog vlees voor haar halen en nu wilde ze dat hij de container omgooide en zijn naam vertelde. Veeleisend, dat zeker. ‘Rascal.’
Rascal richtte zijn ogen weer op de bak kraaienvoer en met een lichte afzet sprong hij er weer bovenop. Deze poes snakte duidelijk naar meer voer. ‘Kijk, dit is makkelijker,’ zei hij op licht mopperende toon. Hij graaide weer in de bak en vond wat muffer vlees, toch nog steeds eetbaar. Nu danste hij verdomme weer naar haar pijpen. Dit keer viste hij het omhoog uit de container en nam zelf een hap van hem vlees, waarna hij zijn lippen likte. ‘Kom maar halen.’ Met uitdagende ogen keek hij naar de poes onder hem. Inmiddels begonnen ook voor hem wel de puzzelstukjes op zijn plek te vallen, hij was niet achterlijk. Ondanks dat de poes een grote bek had en geen greintje angst scheen te tonen naar hem, noch BloodClan geur, was ze op één of andere manier bang om te springen. Vandaar de verschrikkelijke moeite om de bak om te willen gooien in plaats van omhoog te springen. Ze wilde niet omhoog. Bang voor hoogte of bang om te vallen?

Rascal grinnikte opnieuw terwijl hij al bovenop de bak kraaienvoer zat. Deze poes was toch wel intens koppig. Het kon een waardevolle eigenschap zijn, echt op je eigen mening en verhaal vasthouden en niet van jezelf wijken, of ontzettend hinderlijk en kortzichtig en dom. In dit geval was het zeker het tweede. De poes ging uiteindelijk zitten en hij keek kauwend op het vlees weer naar beneden, waarna hij zijn tong rond zijn lippen deed glijden. Vervolgens kon hij haar stomme blik niet meer aanzien en zuchtte dramatisch. Waarom deed hij dit nog voor de poes. Hij nam nog een hap en werkte het naar binnen, waarna hij het overige vlees naar boven hengelde en voor de klauwen van de poes dumpte. ‘Laatste keer, juffie,’ mopperde hij, waarna hij nog een blik wierp in de bak en concludeerde dat als er nog wat in lag, het wel zeker een kwaadaardige geur bij zich moest dragen. Rascal sprong weer de bak af en ging tegenover de poes zitten, waarna hij een poot op haar maaltje legde. ‘Dan wil ik alleen nog even jóuw naam.’