[Clan-Event] Driving home for Christmas

Toen gebeurde er heel wat. Ace kwam erbij en trok zijn mond open, waarop Tallstar dan ook weer een reactie gaf. Maar het was maar een half antwoord op wat de medicine cat had gevraagd. Er was helemaal geen uitleg die volgde. In tegendeel, hij begon over de tik die Russet had uitgedeeld. En over tikken gesproken. Een heel gevecht ontplooide zich hierna waarna Terror's ogen even kort flikkerden van ongemak. Hij sprong naar voren en gooide zich zowat op Russet. Niet om haar pijn te doen, maar om haar terug naar de realiteit te trekken. Het was als een stomp bedoeld om haar wakker te maken. Ze had zich namelijk duidelijk in het gevecht willen gooien en de kans dat ze hierdoor verbannen zou worden zou groot zijn. "Russet," siste hij zachtjes tussen zijn lippen door. "Kalm aan," murmelde hij even terwijl hij haar probeerde weg te duwen van de deputy. Hij wist dat de ander sterker dan hem was. Maar ze waren siblings, familie en hopelijk kon de rossige poes inzien dat hij het enkel goed bedoelde. Daarom dat hij zijn lichaam als blokkade had gebruikt om een volgende aanval van zijn zus eventueel te blokkeren. Toen draaide hij zijn kop even naar Tallstar. Hij voelde woede opborrelen in zich. Hij wist niet hoe lang het nog zou duren voordat de ander eindelijk eens als een leider zou opstappen. Of zou hij gewoon heel de tijd hier zitten met zijn domme woorden. "Bedankt voor niks," siste hij dan ook plots vantussen zijn lippen, amper verstaanbaar. Nee, van hun o zo grote leider hadden ze niks moeten verwachten. Geen rustgevende woorden of wat dan ook, die schermde alleen maar voor zichzelf en zijn maatjes. Waar was Shadowclan toch heen aan het gaan. Waar was zijn familie heen aan het gaan...?

De kittens van de prachtige zwart-witte Queen waren nog te jong om lang alleen gelaten te worden. Hun oogjes waren dicht maar Burninglove was er zeker van dat zelfs de jongsten van de Clan de spanning konden voelen. Vanuit haar nest in de Nursery had ze mee geluisterd naar het drama dat zich nu in Shadowclan afspeelde. Tallstar en Acorndust waren weg gegaan voor een dag om tot rust te komen om hierna terug te komen in een Clan die een alles verwoestende woede leek te voelen. Hoewel ze de acties van haar oom en zijn Deputy niet goed keurde gingen enkele katten daadwerkelijk te ver toen ze onderling begonnen te vechtten. Beschermend als enkel een Queen kon zijn gaf ze haar kittens snel een lik over een kopjes heen voordat ze zich vermoeid overeind hees en in de richting van de uitgang liep. Daar kwam ze een andere al wat oudere Warrior tegen die de naam Waspsting droeg. Voorzichtig drukte ze kort haar kop tegen haar aan voordat ze zachtjes sprak. "Waspsting de kittens worden onrustig. Kan je helpen ze even stil te krijgen?" mompelde ze terwijl ze haar gouden ogen op de menigte richtte. Ze had het niet over haar kittens stil krijgen maar over de Warriors en Apprentices. Haar haren lagen nog plat over haar rug terwijl ze met haar lichtelijk bezorgde blik die van haar vader, Acefray zocht. Als de Clan deze richting op ging hadden ze geen Bloodclan nodig om hen te verwoesten. Dat zou van binnen uit gebeuren. Als ze het zich goed herinnerde was haar vader in gesprek geweest met Starclan en elke goede Warrior diende hen te vertrouwen. Aangezien ze niet boven het geluid uit zou kunnen komen, hoopte ze dat de oudere Warrior het niet erg vond haar bij te staan. Naar haar mening was Waspsting een van de weinige met een goed hoofd op de schouders. Zeker als ze zag hoe de andere zich gedroegen. Stelletje Mousedungs.

Tag: Waspsting

_{Het was duidelijk dat als ShadowClan gedacht had drama te kennen, dat ze het dan bij het verkeerde eind hadden. De situatie bleef maar escaleren en Waspsting keek er ongelovig naar. Wat een rotzooi. Dit was precies waarom leaders en deputies niet weg dienden te gaan. Er ontstond onzekerheid en vanuit onzekerheid kwamen ruzies. Maar ze moest zeggen dat dit veel te veel was. De pers was altijd een she-cat van logica geweest en niet van gevoelens. Dat bepaalde personen het zo ver namen om hun deputy uit te dagen tot een gevecht in plaats van rustig te spreken over wat er was gebeurd, ging haar veel te ver. De senior warrior kende Russetfur al een lange tijd, maar kon zich totaal niet vinden in haar acties. En dat Fadingpaw het lef had om dit te doen liet wel zien dat er iets goed mis zat met de opvoeding die in ShadowClan gegeven werd. Wasp schudde haar kop, onder leiding van Innerstar zou dit nooit gebeurd zijn. Maar hoe graag ze ook wilde dat die er nog was, moest ze accepteren dat dit niet het geval was en dat ze het met Tallstar moesten doen. En met hem in overleg moesten gaan over de gang van zaken. Maar niet dit. Haar ijsblauwe ogen hielden alles strak in de gaten. Ze had zich eerst zelf tussen de katten willen plaatsen maar gelukkig waren er nog meer katten met een goed functionerend brein die dit al deden. Een permanente grauw stond op haar snuit getekend. Echter was de ruzie nog goed gaande en blijkbaar was zij niet de enige die zich eraan irriteerde. Burninglove, een queen die nog in de nursery lag bij de kittens, meldde haar dat de kittens er onrustig van werden. Dat was toch echt de druppel. Wat voor beesten waren ze om kinderen bang te maken door te schreeuwen als een stelletje malloten. Ze gaf de ander een knik en stapte naar voren, waarbij ze strak richting Russetfur en Fadingpaw, maar ook naar Acorndust en Tallstar keek. "Nu is het klaar met dit onzinnige gedoe. Rondslaan als een kip zonder kop heeft niemand wat aan en de kittens hebben er last van. Alle katten die het gevoel hebben dat hun emoties te hoog staan mogen zich omdraaien en weglopen. Alle katten die zich kunnen beheersen zoals een volwaardige warrior dat behoort te doen mag blijven en dan lijkt het me een goed idee-" hierbij keek ze naar Tallstar, ze wilde niet over hem heen spreken uit respect voor de rangen maar met een echte oplossing kwam hij zelf niet, "-dat iedereen die een vraag heeft of zich gekwetst voelt of wat dan ook dit bij de leider verteld. Is iedereen het daarmee eens?" Haar stem was duidelijk, streng en bovenal geïrriteerd. Dit was niet hoe ShadowClan zich behoorde te gedragen. Dit was hoe een groepje ongeorganiseerde rogues rondrenden.}

Het leer er allemaal niet beter op te worden. Meer en meer katten begonnen harder en harder te schreeuwen. Het werd lastig om alles te kunnen verstaan, gelukkig zat ze in ieder geval naast de apprentice waar ze mee sprak. Die kon ze tenminste wel verstaan. "Ik denk ook niet dat dit het alleen is..." Het kon haast niet anders dan dat er meer redenen waren waarom dit alles zo uit de hand liep. Bloodclan was niet binnengevallen en iedereen was veilig. Dat moest reden genoeg zijn om er niet zo'n grote puinhoop van te maken. "Ik weet het allemaal ook niet..." vervolgde Serpentpaw waarna ze haar blik op haar poten richtte. De witte kattin gaf een kort knikje voor ze haar ogen weer op de groep katten richtte. Ze probeerde te volgen wat er overal gebeurde maar dat werd ondertussen lastig. Russetfur en Fadingpaw vielen samen Acorndust aan. In de tussentijd kreeg ook Cricketpaw een klap voor haar kop. Serpentpaw, wie naast haar zat, stapte op de grijze kattin af. Een zachte zucht rolde over Kindpaw's lippen voor ze sprak. "Nu wordt het echt net Bloodclan hier. Als we aanvallen met wie we het niet eens zijn," zei de witte kattin. Haar woorden harder dan bedoeld en daardoor nog goed hoorbaar maar nog steeds zachter dan de toon van de meesten.

Natuurlijk, hoe het de laatste moons er aan toe was gegaan in Shadowclan was volkomen verkeerd en de woede van vele clangenoten was zeker niet misplaatst. Dat Tallstar en Acorndust nu ook bijna twee dagen weg waren geweest op één of andere vakantie was alles behalve ideaal en hoe ze het gebracht hadden had zeker voor onrust gezaaid. Het had het vertrouwen in de leider en deputy beschadigd bij velen. Finchpaw begreep het, het was volkomen logisch. Hoe het er nu echter aan toe ging was gewoonweg fout, verkeerd. Het maakte de jonge, gevoelige kater droevig en even voelde hij die oude duizeligheid weer naar boven komen. Hij zette zijn nagels in de grond terwijl hij toe keek met wazige ogen naar de vechtende katten. Russetfur, een gerespecteerde warrior die nu eigenlijk haar eigen ramen insloeg. Acorndust die tegen zijn ogen woorden in ging, Circketpaw die lag te huilen op de grond, waar Serpentpaw naar toe ging om haar te helpen en Fadingpaw die helemaal op ging in het gevecht. Het was zo verkeerd en een steek van opluchting ging door hem heen toen katten ingrepen. Wat ging er nu gebeuren? Finchpaw keek met een wanhopige, bijna smekende blik naar Tallstar, hopend dat zijn ogen nu wel geopend zou zijn en hij de clan zou geven wat ze wilde. Een sterke, gedisciplineerde leider. Finchpaw had vertrouwen in hem, Tallstar had een goed hart en zou een goede leider zijn, hij geloofde er in. "Oh Starclan..." murmelde de jonge kater, een vlaag van verdriet in zijn stem.

Volepaw had op geen slechtere moment terug kunnen komen van een, voor haar, geslaagde jacht. Ze had maar liefst twee prooien terug gevonden, die ze begraven had om later op te pikken. Van de 5 prooien die ze gedood had, was dat heel wat. Met haar geheugenprobleem was dat echt al een goed begin. Men kon het niet ontkennen dat haar 'probleem' lastig was, maar tegenover vroeger ging ze wel vooruit. Wie weet, kon ze binnenkort wel gewoon alles onthouden. Niet dat Volepaw zich daar mee bezig hield. Ze leefde in het moment en was altijd al vrolijk en hield zich mooi aan de regeltje die altijd al golden. Vaste regels waren goed voor haar. Elke dag hetzelfde doen deed haar ook goed. Dat er plots heisa in het kamp was, iets wat normaal nooit was, liet haar opschrikken. Wat was dit? Wat was er aan de hand? Volepaw deinsde achteruit en liet haar prooien vallen bij de ingang van het kamp. De verdwijning van de leader en deputy waren voor haar niet van belang geweest. Ze had zelf altijd gedaan wat van haar verwacht werd en daar had ze enkel haar mentor voor nodig. Tevens was dit voor vele katten van Shadowclan de dagelijkse gang van zaken, waardoor ze niet meteen goed snapte waarom iedereen zo kwaad was. De kracht van Shadowclan lag niet bij zij die de leiding hadden, maar bij alle warriors, queens, elders, apprentices en zelfs de kittens. Volepaw haar oortjes lagen in haar nek, niet wetende wat ze anders moest doen. Ze hield zich wijs op de achtergrond. Kort keek de jonge poes opzij, naar Finchpaw, toen deze iets zei. "Denk je dat Starclan hier voor iets tussen zit?" vroeg ze oprecht. Ze maakte vaak de link naar Starclan, omdat dit iets was dat vaststond. Haar mentor had haar dat ook altijd geleerd, zoals het ook moest. Ze zat naast de kater en hield haar blik op het schouwspel gericht, zodat ze niet zou vergeten wat er aan de hand was.

Tag: dramaclan en Finchpaw

De witte kitten kwam pas later bij het gehele tafereel aan, wakker geworden van de herrie die het vechten allemaal bracht. Eigenlijk had hij de nursery niet uitgemogen, maar na wat afleiding en wringen was het hem wel gelukt. Hoewel hij niet enorm nieuwsgierig was van natuur had hij wel een onderzoekende drang die iedere kitten bij zich droeg. Daarbij als er zo veel ophef over iets was moest er wel iets gaande zijn wat je moest bijhouden. Met een twinkel in zijn pigmentloze ogen duwde hij zich een weg door de oudere katten, of kroop hij tussen hun poten door. Hij was er nog klein genoeg voor, ondanks zijn leeftijd was hij in formaat nog maar een kit van 4 moons. Uiteindelijk leek hij een goed zicht te hebben op de gebeurtenissen. Echt goed volgen waar dit drama allemaal voor was deed hij niet, pas toen de jonge apprentice Cricket een klap kreeg leek zijn aandacht gegrepen te worden. Hij mocht de ander best graag, ze was vriendelijk en speels. Maar bij het zien hoe ze omver geslagen werd kon hij een geamuseerde grinnik niet inhouden. Het was oprecht niet persoonlijk bedoeld, maar hij was gewend dat hijzelf altijd de meest benadeelde was in de clan. Dat hij altijd degene was die pijn had of iets doms deed. En het zien van iemand anders die deze rol van hem weg nam was absoluut geweldig. De albino kitten ging compleet op in deze gebeurtenissen, zijn ogen groot vol spanning en genot. Want het vechten werd enkel erger. Fadingpaw kwam meedoen, Russetfur maar ook Acorndust hun deputy. Nogmaals verliet een opgewonden lachje zijn lippen, niet hard genoeg voor het hele kamp om te horen maar wel merkbaar voor degene rond hem heen. Helpen kon hij niet, het was nu eenmaal zo enorm leuk om te zien. Daarbij wist hij nog niet dat dit sociaal onacceptabel was...

Tag: open~

Update: het maakte waarschijnlijk niet veel uit wat hij zou zeggen want ook zijn excuses vielen verkeerd, en voor hij daar goed en wel achter was, had een apprentice al besloten het heft in eigen hand te nemen en een andere kat onderuit te slaan. Hierop reageerde zijn deputy - ietwat onhandig maar oke - waarna Russet op hem in begon te beuken. Fadingpaw vond dit maar al te mooi en ging er met uitgeklapte nagels in waarna de kater niets anders kon dan even verbaasd staan kijken om uiteindelijk een beetje gepikeerd te gaan zitten. Als Acorn echt in de problemen kwam zou hij hem wel helpen, maar om nu zich voor Russetfur te gooien was je reinste zelfmoord. Plus, hij was nogal tegen vechten tegen zijn eigen clan. Vandaar dat hij zijn mond wilde openen, maar toen kwam Smoke al tussenbeiden en werd Fadingpaw als een ordinaire kittypet weggepakt uit het gevecht. Dat was één.

Nog voor hij zich op het rode gevaar kon richten werd deze door haar broer tot zinnen gemaand en kwam bovendien Waspsting in het gesprek voor. De kater deed zijn best niet ineen te krimpen bij het alleen al zien van de poes, en luisterde in plaats daarvan rustig naar haar woorden. Een van de eerste katten die wat zinnigs zei, en bovendien niet iets wat hem tot brokjes zou doen vermalen. Goede zaak. De kater keek even rond, keek vooral zijn apprentices even aan om hen met een rustige blik te vergewissen dat het goed was - hij wist niet hoe het met hen zat maar als hij apprentice was geweest en zijn clan begon te vechten dan zou hij flink geschrokken zijn - om vervolgens zich tot de katten te richten. "Als iemand wilt praten," hij keek even rond, "ben ik altijd beschikbaar," Even voor de duidelijkheid: voor een potje knokken dus niet. "Daarbij wil ik vragen of Russetfur," Zijn blik ging naar de rode kat, en even vroeg hij zich af of dit een goed idee was of niet. Maar hey, het was niet alsof hij in haar ogen nog slechter kon worden. So here goes, "anders mijn linkerhand wilt zijn tot de volgende gathering," Hij liet even kort een stilte vallen voor hij uitlegde wat hij bedoelde. "Daar waar ik ben, ben jij welkom, daar waar ik een mening moet geven, overleg ik met jou - niet gezegd dat ik altijd je advies opvolg, maar dat ik in ieder geval jouw standpunten beter leer begrijpen en jij mogelijk ook de mijne," Hij keek haar vragend aan, zijn stem rustig en zijn blik open. Tall wilde gewoon in dialoog, en als dat betekende dat hij de op-een-na-engste kat van Shadowclan zich moest laten schaduwen en met haar in gesprek zou gaan over de beslissingen die hij nam en de stappen die hij zette - het zij zo. "Jij zal dan het deel van de clan vertegenwoordigen wat mijn manier van doen niet begrijpt, en wiens wensen en benodigdheden voor mij onbekend waren," Als ze het aannam was het gedaan met zijn privacy, dat zou zij ook wel begrijpen. Of ze het zou zien als wat het was - een verzoeningsoffer - kon de kater niet bevroeden.

Tag: @Russetfur & de rest die zich aangesproken voelt & Tall's appjes

Hij had Russetfur niet onder zich weten te krijgen, wat ervoor zorgde dat ze vrijwel meteen weer naar hem toe kwam. Het was lastig als je het puur defensief probeerde te spelen en dat tegen twee katten, want Fadingpaw was vast ook nog wel ergens klaar om hem weer te bespringen. Die tik had Fadingpaw verdiend om wat ze had gedaan, maar aanvallend zou hij verder niet gaan doen in dit gevecht. Terwijl hij probeerde uit te vogelen waar de apprentice was, was hij net te laat om weg te duiken voor de uithaal van Russetfur, waardoor deze zijn kop raakte. Hij had echter wel de schade kunnen beperken door nog net weg te trekken, ook al was het te traag geweest. Als het een gevecht was geweest tegen iemand anders dan een clangenoot had hij nu zelf terug fors uitgehaald, maar hij wist dat hij dat beter niet kon doen. Plots voelde hij nagels, licht in zijn heupen grijpen, maar deze verdwenen al snel weer. Smokebreath had blijkbaar Fadingpaw van hem afgetrokken voor ze echt wat schade kon doen. Hoe de apprentice maar gewoon dacht door te blijven vechten met nagels was echt niet iets dat hij begreep en het zou ook zeker niet ongestrafd blijven. Daar zou hij wel voor zorgen. Het gevecht leek echter niet verder meer te gaan, want ook Russetfur werd gestopt door Terrorflight. Hij dwong zijn vacht nu te gaan liggen en schudde deze kort uit, om het zand dat erin was gaan zitten eruit te proberen te krijgen. Zolang niet nog iemand hem zou proberen aan te vallen was alles goed, nu alleen afwachten wat Tallstar zou gaan zeggen over alles. Die was tenslotte stil gebleven, terwijl hij aangevallen werd. De kater begon logisch, dat iedereen bij hem kon komen als ze wilden praten, iets wat geen slecht idee was geweest van Waspsting als hij eerlijk was om te zeggen. Het volgende was echter niet iets dat hij had verwacht. Het was waar dat de poes wantrouwend was en niet zo'n klein beetje ook als je het hem vroeg. Die klap die ze hem had proberen te geven was met volle kracht geweest en hij had geluk dat hij nog iets had kunnen doen om het af te zwakken. Hij was ook wel benieuwd wat de poes ermee zou doen, want dit was niet iets dat hijzelf haar zomaar aangeboden zou hebben en al helemaal niet na wat zich net voor had gedaan. Hij was alleen niet degene die dit besluit had genomen, dus het was niet aan hem. Hij bleef dan ook stil staan, maar liet zijn blik nog kort naar Fadingpaw gaan. Die zou hier niet onderuit komen, het was gewoon alleen eerst afwachten wat er zou gaan gebeuren met Russetfur.

De klap was raak. Normaal, als het daadwerkelijk een vijandig was geweest, had Russetfur een triomfantelijk gevoel ervaren bij zo'n uithaal. Dit was nu echter niet het geval. Haar gevoel blijf zo goed als uitstaan; op de woede die door haar aderen heen raasde na. Natuurlijk haatte ze deze situatie, ze haatte het met heel haar hart en wilde maar wat graag dat het anders was. Ze viel niet nog een keer aan, keek alleen maar kwaad in de richting van Acorndust, benieuwd naar wat de kater zelf zou gaan doen. Hij stelde zich enkel defensief op. Fadingpaw viel aan en sloeg haar nagels in de deputy, maar werd weg getrokken door Smokebreath. Russetfur begon te lopen, voelde ergens de drang om opnieuw uit te halen, maar die kans kreeg ze niet, want een zware impact wierp haar tegen de grond. Hierbij voelde ze een nare steek in de spier van haar achterpoot. Ze gromde, maar de geur van haar broer, Terrorflight vulde haar neusgaten. Hij sprak haar naam en zei dat ze kalm aan moest doen. Ze protesteerde niet, dit schudde haar wakker, bracht haar terug in de realiteit. Ze liet zich mee voeren door Terrorflight en richtte geen blik meet op de deputy. Russetfur bleef naast haar broer staan, die sprak tegen Tallstar en hem bedankte voor niks. Russetfur's borstkas rees als een malle op en neer, haar hart bonkte nog net niet haar lijf uit terwijl de adrenaline langzaam uit haar lijf trok.

En daar was Waspsting. Russetfur richtte een blik op de Senior Warrior die ze zo respecteerde. Ze had gelijk. Dit alles sloeg nergens op, uiteraard vertikte Russetfur het om beschaamd naar haar poten te kijken. Niemand hoefde te weten dat ze zich schaamde voor haar actie, want ergens vond ze haar actie ook volledig terecht. Dit moest de clan zeker wakker geschud hebben en soms moest je net wat te ver gaan om iedereen, inclusief de katten waar het om ging, wakker te schudden. Ze was benieuwd of dit zowel Tallstar's als Acorndust's ogen hadden geopend. Na de preek van Waspsting kwam Tallstar aan het woord. Russetfur bekeek de grote kater goed, zoekend naar een teken van schok. Als eerste zei Tallstar dat als iemand wilde praten, hij altijd beschikbaar was. Russetfur snoof. Toen Tallstar zich tot haar wendde zette de roodbruine poes zich schrap. Wat hij echter uitsprak kwam aan als een verrassingsaanval. Linkerhand, wat? Ze fronste, stapte een beetje in zijn richting, terwijl ze Tallstar liet uitpraten. Dit leek haar de perfecte kans om hem te beïnvloeden naar Shadowclan normen en uiteraard, ze wilde Tallstar graag beter leren begrijpen. Ze zweeg even, voelde een spanning door haar lijf heen trekken, keek even van kat naar kat en vervolgens weer naar Tallstar. "Goed," klonk haar stem, hard en zeker. "Ik accepteer je aanbod," voegde ze er aan toe. Ze haalde eens diep adem en kalmeerde zichzelf. Wat nu? Hoe stond de rest van de clan er nu bij? De verwarring lag nog steeds duidelijk op haar gelaat; was dit haar consequentie voor het aanvallen van de Deputy? Ze besloot zichzelf nu gedeisd te houden en aan te horen wat er verder zou gebeuren. Ze zou hierna nog wel even met Tallstar praten en eerlijk gezegd voelde ze nu ook een klap van vermoeidheid op haar neerkomen. Er was echter nog één ding die ze wel wilde zeggen. Ze stapte dichter naar Tallstar toe en zei op gedempte toon, "geef me een consequentie voor het aanvallen van Acorndust." De Clan moest niet gaan denken dat je dingen bereikte met geweld. Vervolgens keerde ze terug naast haar broer en ging zitten, waarna ze afwachtend haar staart over haar voorpoten sloeg.

Southernkit hoorde heel veel commotie in het camp. Hij had geen flauw idee waarover het ging en kon ook niet verstaan wat er gezegd werd. Daarbovenop blokkeerde één van de moederkatten de uitgang, waardoor hij niet naar buiten kon. Gefrustreerd liep de kitten rondjes in de nursery. Toen raakte zelfs die moederkat afgeleid door iets dat buiten aan het gebeuren was. Southernkit greep zijn kans en sloop naar buiten; net op tijd om iemand te horen zeggen dat hij gestraft mocht worden voor het aanvallen van Acorndust. Uhm, excuseer, wat? Acorndust aanvallen? Zijn vader aanvallen?! Haha, over zijn lijk. De kitten trok een boos gezicht, al zag dat er eerder schattig dan angstaanjagend uit op zo'n jong katertje, en stapte met overdreven zware stappen op de rosse poes af. "Clanverrader! Hoe durf je mijn papa aan te vallen!", riep hij plots boos, opkijkend naar haar met zijn onschuldige kittenoogjes. Het was duidelijk dat hij niet echt een idee had van de situatie; hij wou gewoon zijn vader beschermen, zoals elke kitten waarschijnlijk wel zou doen.

Tag: Russetfur (Acorndust, rest van de clan)

Finchpaw trok de drukte niet meer, voelde hoe zijn kop begon te duizelen en alles werd alsmaar waziger, verwarrend. Volepaw vroeg aan hem of Starclan hier iets mee te maken had. Finchpaw haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet..." reageerde hij zacht. Het gevecht was gestopt en eigenlijk zou er nu rust komen, maar Finchpaw voelde de sterke drang om weg te gaan. Hij trok de sfeer binnen de clan niet meer. "Ik... ga jagen," miauwde hij dan ook tegen Volepaw. Ze mocht mee, als ze wilde. Finchpaw stond op en hoorde nog net dat Tallstar reageerde op de woorden van Waspsting, voor hij het kamp uit glipte.

Topic uit @Volepaw

Poef! Exit drama. Iedereen was te druk met hem verbaasd aankijken om ook nog een decent gevecht te voeren. Dat was wat Tall een 'mission accomplished' durfde te noemen. Nieuwsgierig bleef hij Russet aankijken, in afwachting van haar antwoord. Punt was een beetje dat de poes zelf ook erg verbaasd leek waardoor de kater bijna met zijn poot voor haar gezicht wilde gaan zwaaien. Dat bleek gelukkig overbodig en uiteindelijk nam het rode vuur zijn aanbod aan. Super gewichtig kijkend waardoor de leader zijn borst alvast nat maakte voor de komende dagen. Dit ging nog interessant worden. Toch knikte hij met een glimlach, weer met vrolijke ogen omdat Tall Tall niet zou zijn als hij niet stiekem ook veel zin had in deze aankomende super-sociale tijd.

Nog voor hij verder antwoord kon geven kwam zijn buddy voor de komende maand - hij zou hier een woord voor moeten bedenken - naar hem toe met de mededeling dat hij haar een straf moest geven voor het aanvallen van Acorn. Tall knipperde even met zijn ogen, Uhm, pardon? Maar aan de andere kant had hij net toegezegd haar adviezen mee te zullen nemen en het was ten slotte Russet die vroeg om een straf voor... nou ja... Russet. De kater kon moeilijk weigeren. Plus, Southernkit leek ook nog even de boel op stelten te willen zetten wat Tall dan weer een perfecte 'straf' als idee gaf. "Het zij zo," Mauwde hij, meer omdat het altijd awesome klonk als een gewichtig persoon zoiets zei dan om het laatste woord te hebben. "Dan zou ik je bovendien willen vragen mijn deputy in de tussentijd heel te houden," Hij keek even om naar Acorn, die zijn haren in de war had maar verder leek te leven, [b]"En gedurende zeven dagen de kittens in de nursery elke dag een verhaal te vertellen tijdens de lunch, die zijn ook geschrokken van de uitbarsting dus we mogen wel wat voor ze terugdoen," Beste. Straf. Ever! Ja hij was een egoïst want dit betekende dat hijzelf ook vaak verhaaltjes aan de kittens mocht vertellen deze week, onder het mom van 'overleg met Russetfur'. Soms verbaasde hij zelfs zichzelf.

Hierna ging zijn blik naar Fading. Het was hem niet ontgaan dat die vuil gevochten had net, en dat in haar apprenticetijd! Zijn blik vernauwde even maar ging toen naar Acorndust. "Fadingpaw, Acorndust zal een passende straf voor jou bedenken, niet vanwege de hoog opgelopen emoties maar vanwege het feit dat je geen grenzen lijkt te kennen en tegen je eigen clanleden strijd met als doel bloed laten vloeien." Zijn blik was bloedserieus, zo ver was zelfs Russet niet gegaan.

Op het einde ging zijn blik rond, was er nog iemand die iets wilde zeggen, of kon hij nu de ceremonie geven? Wel zo makkelijk, iedereen stond nu toch al bij elkaar.

Tag: Russet, Fading, Clan

Grauwend sloeg ze om haar heen toen een aardige kracht aan haar nekvel trok. De leerling werd opgehesen en daar zat ze. Vastgegrepen door Smokebreath bij haar nekvel. Blazend keek ze nog naar Acorn maar het gevecht leek te stoppen. Russetfur werd ook weggedreven van de Deputy en toen was het over. Woorden werden nog gesproken maar Fading hield zich daar niet mee bezig. Haar ogen waren gericht op Wolfpaw. Ze wou enkel haar vriendin beschermen ook al wist ze dondersgoed dat de ander heel goed voor der zelf kon opkomen, ze deed het toch. Ze was ontploft toen ze gezien had hoe Wolf een tik kreeg en daarna was eigenlijk alles een soort van zwart voor der ogen geworden. De emoties die ze opgekropt had waren naar boven gekomen, alles. Haar vaders dood, de clan in rep en roep, haar enige vriendin die geslagen werd, noem maar op. Alles kwam er uit. Tallstar sprak, Acorn de kans gevend om haar een straf te geven terwijl Russetfur als beloning de linkerhand mocht worden van Tallstar. Wat een verdomme mongolen clan was dit ook! Omdat zij haar klauwen gebruikte werd ze meteen bestempeld als één of andere Bloodclanner! “Zet me niet hier neer alsof ik een vijand ben!” Siste ze. Zich los rukkend van de greep van Smokebreath waardoor ze een kale plek in haar nek veroorzaakte. “Ik ben niet uit op bloed. Ik ben geen verdomme Bloodclanner.” Ze keek Tallstar maar ook Acorndust kwaad aan. Pijn in haar borst voelend omdat hij zulke woorden tegen haar gebruikte. Ze wou helemaal geen bloed laten vloeien maar omdat ze haar nagels gebruikt had was het meteen alsof ze Acorn bloed wou proeven. Bullshit. Bullshit. Bullshit. Fadingpaw draaide zich om en liep weg. Richting de leerlingen den en verdween dan. Die klote straf zou ze wel een ander keer horen maar niet nu.
- topic uit

Russetfur stapte terug naar haar plek naast Terrorflight en wachtte af op de straf die Tallstar voor haar in petto had. De straf die ze echter kreeg toegewezen verbaasde haar, al was het wel oprecht een straf. Ze fronste en liet de woorden tot zich komen. Oké, Acorndust heel houden was geen probleem, althans, dat hoopte ze. Het lag vooral aan Acorndust zelf. Maar zeven dagen kittens vertroetelen vond ze de meest maffe straf die er was, maar goed, ze ging er niet tegen in en knikte gewoon. "Goed," reageerde ze dan ook en neeg haar kop, al verdween die frons niet van haar gelaat. Nog even wachtte ze, kijkend of er nog meer woorden gewisseld zouden worden tussen de Clan en Tallstar. Ze had verwacht dat Nightblood nog wel wat zou zeggen. Tallstar was echter nog niet uitgesproken. Hij liet het aan zijn deputy over om een consequentie voor Fadingpaw te bedenken. Russetfur richtte een blik op de apprentice. Ja, jongeren gingen altijd net een tandje te ver. Langzaam droop de clan af naar hun nesten en Russetfur besloot hun voorbeelden te volgen. Nog even vonden haar blauwe ogen die van Tallstar, waarna ze opstond, zich omdraaide en terug liep naar de Warriors Den om daar haar warme nest op te zoeken. Hoe verbazingwekkend het ook was, wist ze zichzelf wel in slaap te krijgen; iets wat van korte duur bleek te zijn.

OOC: https://www.warriorcatsnl.com/t36560-clan-event-nightmare-before-christmas
-Topic uit

Onderwerp: Re: [Clan-Event] Driving home for Christmas