[Clan-Event] Driving home for Christmas

De eerste die de twee katers opmerkte was Lionstep en de poes trok meteen haar bek open. Hij had misschien een iets minder felle reactie als eerste verwacht, maar dat er een aantal katten kwaad waren verbaasde hem niks. Hij had er tenslotte voor gekozen om met Tallstar mee te gaan, ook al was het als bescherming bedoelt, want hij had de leider moeilijk alleen kunnen laten gaan. Door niemand in te lichten waren ze misschien wel een fout begaan, dat had beter gekund. Hij begreep nu alleen wel waarom Tallstar een voorgevoel had gehad. Hij probeerde zijn ogen niet te draaien toen Lionstep nogal luid de rest van de clan erbij riep en daarbij hem ook nog eens een kontenkruiper durfde te noemen.
De tweede die erbij kwam was Nightblood, iets dat hem zeker niet verbaasde. Hij had de kater nooit als iemand gezien die bij zo'n situatie als dit niks zou zeggen. Hij wilde graag reageren op de kater, maar besloot om eerst Tallstar te laten spreken voor hij dat zou doen. Dan zouden er ondertussen misschien ook nog meningen van andere katten naar voren komen. Zijn aandacht werd door de volgende kat getrokken, Wolfpaw. De apprentice van Tallstar. Terwijl hij naar haar luisterde zag hij in zijn ooghoeken dat Slatefur terug de elders den in ging. Hij kon wel begrijpen dat ze er niks mee te maken wilde hebben, want de vorige keer was Tallstar nogal naar haar uitgevallen, ook al had hij hem daar ondertussen op aangesproken.
De apprentice reageerde misschien wat fel tegen Nightblood en dit was niet iets dat zomaar toegestaan zou moeten worden, maar wat Russetfur erna deed was iets dat hij zeker niet zomaar goedkeurde. Als een apprentice niet luisterde was het tot daaraan toe, maar een apprentice slaan omdat deze een iets te felle reactie gaf, was iets dat hij zeker niet op prijs stelde. Hij liet zijn blik kort naar Chickenpaw gaan toen deze over zijn kittens begon en hij wist dat hij dat had gedaan, maar hij had erop vertrouwd dat de clan sterk genoeg was om ze te beschermen ook als de leider en deputy er niet waren. Hij kon hem echter geen antwoord geven, want deze werd weer getrokken door Russetfur, die hen met een uitdagende blik aankeek en haar woorden insinueerden dat ze uit was op een gevecht. Dit was echter niet een die hij haar zomaar zou geven. Mocht het erop uitdraaien dan zou hij zich wel willen bewijzen, maar het liefst viel dit op te lossen zonder dat er bloed zou vloeien.
Een ander gesprek tussen twee apprentices ving hij op. Dit ging over een patrouille in de tijd dat ze weg waren en die Bloodclan tegen was gekomen. Dat was niet iets bijzonders, het gebeurde wel vaker, maar de woorden die als laatst gesproken werden bevielen hem niet. Blijkbaar had Russetfur de patrouille geleid en had het laten vallen dat de leider en deputy weg waren. Zijn haren gingen lichtelijk overeind staan en zijn ogen vernauwden iets toen deze naar Russetfur gingen. Dit was net iets te toevallig. Dit was niet iets dat een normale warrior zomaar zou vertellen aan de vijand.
Er werden nog wat verwijten naar hun koppen geslingerd, toen Tallstar eindelijk het woord weer nam. Tallstar reageerde misschien wat fel als het op Wolfpaw aankwam, maar wat hij over Russetfur zei zat wel wat waarheid in. Hij luisterde nog naar de andere woorden die gezegd werden en merke dat het merendeel duidelijkheid wilde hebben en misschien een excuses. Voor nu had hij zich stil gehouden, maar besloot dat het nu toch wel tijd was om ook wat te zeggen. "Allereerst, het had kunnen zijn dat we hier terug waren gekomen in een bloedbad, maar is Shadowclan echt zo zwak dat als er een leider en deputy missen voor een dag dat ze niks meer kunnen? Ik dacht niet dat we zo'n clan waren." Begon hij. Dit waren misschien woorden die niet echt goed zouden vallen, maar het was een verwachting die hij toch wel van de clan had. "En had ik Tallstar dan alleen moeten laten gaan? Mogelijk hadden we dan geen leider meer gehad. Ik geef toe dat we iemand hadden moeten inlichten hierover, maar ik had toch zeker verwacht dat we een sterk genoege clan waren om van zoiets als dit niet uit elkaar te vallen." Hij had zijn blik nu rond de katten laten gaan, voor hij deze weer op Russetfur liet rusten en zijn ogen vernauwden zich weer iets. "En het is inderdaad wel heel toevallig dat in de dag dat we weg waren Bloodclan erachter is gekomen dat we weg waren en dat notabene nog door de patrouille die geleid werd door jou Russetfur." Hij legde de nadruk extra op die laatste woorden. "En dan gebruik je ook nog fysiek geweld tegen een apprentice, dat is niet iets dat zomaar gedaan wordt. Woorden waren hier genoeg geweest, maar blijkbaar gebruik je die liever om met Bloodclan te praten." Misschien moest hij iemand niet zo aanvallen, maar het was gewoon iets te toevallig als je het hem vroeg.

Het was chaos op de open plek waar de clan Tallstar en Acorndust terug had gevonden. De witte kater had de nacht al bijna niet slapend door gekomen, de dreiging van Bloodclan was reëel en ze moesten er rekening mee houden dat een invasie een dreiging kon vormen. Maar voor nu toe stond hij gewoon te genieten van alle commotie die ontstaan was en nam alle argumenten en dreigementen in zichzelf op. Hij was een van de jongste, als het ging om Warriors, die erbij stond en wist wijselijk zijn mond te houden. Hij had een uitgesproken mening en dat was iets wat menig kat hier ook wel wist.
De woorden van Tallstar en Acorndust lieten alleen maar meer stof op waaien, wat hem zachtjes deed grinniken. Het klopte wat Acorndust zei, dat het opvallend was dat Russetfur de patrouille leed die de Bloodclan katten tegen waren gekomen, maar er was één klein puntje waar hij nog niemand over had horen spreken. Rustig stapte de grote witte kater naar voren toe, sprak zonder al te veel aandacht op zichzelf te leggen, maar genoeg om andere te laten omkijken, hopelijk. "Vind niemand het dan toevallig?" begon hij op een rustige toon, zijn stem zo verheffend dat iedereen hem kon horen, maar zonder te schreeuwen. "Het klopt dat Russetfur met haar patrouille de Bloodclan katten tegen kwam, daar valt niets omheen te draaien." Zijn tweekleurige ogen gleden over het leidersduo. "Maar hoe wist Bloodclan dat Tallstar en Acorndust weg waren? Hoe komt het dat ze langs komen op 't exacte moment dat die twee verdwenen zijn?" Er glom iets in zijn tweekleurige ogen. Hij genoot van dit moment. "Ik denk dat Tallstar het niet aan kan om Leader te zijn, zoals vele andere katten hier momenteel denken. Ik denk dat zij Bloodclan hebben getipt." En daar was de beschuldiging. "Het is veel te opvallend dat op het moment dat onze leader en deputy de benen nemen voor een 'vakantie', dat onze grootste vijand aan de grenzen staat. Ik vermoed dat Tallstar de Bloodclan getipt heeft, zodat ze konden aanvallen en dat als ze terug kwamen, zij de grote helden konden uithangen." Zijn ogen waren kalm, zijn houding was kalm, maar hij was van binnen veel te opgefokt. Probeer jezelf hier maar eens uit te lullen, Tallshadow.

Misschien was het niet geheel handig geweest om die apprentice zo een corrigerende tik te geven in de situatie waar ze zich al in bevonden. Maar de reacties van vele was wel heel erg overdreven. Ze waren geen groep kittypets en het was niet zo dat er nooit een corrigerende tik, waarbij de nagels in getrokken waren en de klap meer een soort zwaai was, werd uitgedeeld. Russetfur besloot daarom ook enkel haar ogen te vernauwen op Tallstar's woorden en zijn waarschuwing uit te delen. Dit gold ook voor de rest van het kritiek die er op gegeven werd, door onder anderen Smokebreath, de kater waar ze het wel het minst van verwacht had. Had hij apprentices of kittens niet een tik op de poten gegeven toen ze aan zijn kruiden zaten? Wat maakte het uit, dit was geen tijd om zichzelf te verdedigen om een totaal irrelevant onderwerp. Toch moest haar apprentice nog zijn zegje er over doen. Russetfur drukte enkel haar staart tegen hem aan om aan te geven dat het genoeg was. Verder zei ze niks. De maat liep pas bij haar vol toen Tallstar begon te spreken over een mogelijk verband tussen haar patrouille en de opdagende Bloodclan katten. Alsof het Russetfur's toedoen was. Haar haren rezen dan ook direct bij de laatste woorden van Tallstar, dat het allemaal wel erg toevallig was. Het was Smokebreath die zei dat hij niet het onderwerp van zich af moest schuiven. Russetfur besloot echter wat anders te zeggen.
Uiteraard moest Acorndust ook nog zijn zegje doen. Russetfur hief haar kop op en luisterde met een donkere blik in haar ogen naar de woorden van Acorndust. Oh, wat probeerde deze Deputy nu zijn eigen hachje te redden met loze woorden. Toen Acorndust zijn aandacht op haar zette moest ze haar best doen zich te beheersen. Het was Nightcurse die hier op reageerde, zowel tegen de rest van de clan als tegen Tallshadow en Acorndust. Russetfur hield zich stil, maar haar felle, kwade blik zei genoeg. Hoe durfde die twee mousebrains te zeggen dat zij iets te maken had met het opdagen van de Bloodclan katten. Toen Nightcurse was uitgesproken vulde Russetfur hem aan. "Dat," miauwde ze instemmend met Nightcurse. "Of, om deze twee mousebrains toch nog in een soort-van goed licht te zetten; het was een ongelukje. Ze kunnen gezien zijn door een rogue of kittypet, die kunnen het weer doorgetipt hebben aan onze grootste vijand," sprak ze. "Nee, ook dat laat niet een goed licht op jullie neer schijnen, Tallshadow en Acorndust. Jullie zitten hier fout, niet anders," haar woorden waren strak en fel. "En sinds wanneer is een corrigerende tik zo uit den boze, alsof die niet vaker is uitgedeeld door meerdere katten hier. Er zit toch echt wel een verschil tussen uithalen met nagels waarbij bloed gaat vloeien en een zwaai met de poot." Nu ging Russetfur's aandacht naar de laffe deputy, hierbij hoefde ze enkel een regel uit de Warrior Code op te noemen.
"Acorndust, als het is zoals het is dat jij het zegt. Dat jij met je buddy, Tallshadow mee ging om hem te beschermen, is dat nog steeds een slechte reden; veiligheid van de clan staat áltijd op nummer één. Het is daarbij niet meer dan logisch dan dat er altijd een deputy in het kamp zal zijn bij afwezigheid van de leider," miauwde ze. "Probeer dit dus niet op ons af te schuiven. Wat verwacht je? Dat we er allemaal begrip voor hebben wanneer Leider en Deputy vertrekken op vakantie, een woord die ik nooit eerder heb gehoord binnen de Clans? Dat zijn de woorden van een kittypet, 'op vakantie gaan,'" miauwde ze met duidelijke afkeer in haar stem. Wat was die walgelijke Acorndust een kontenlikker van Tallshadow zeg, het was gewoon oprecht smerig.

Wat een drama allemaal. Het was niet dat er iets ernstigs was gebeurd dus de witte kattin begreep niet goed waarover al die katten zo moeilijk deden. Ze had het kunnen begrijpen als de Bloodclan echt een inval had gedaan, maar dat was het geval niet geweest. Een vraag daarover stelde ze aan de zwarte apprentice naast haar. "Je weet dat de patrouille van Russetfur in aanraking kwam met de Elite? De Elite hebben gehoor gekregen over de afwezigheid van de Leader en Deputy," reageerde Serpentpaw. De witte kattin gaf een kort knikje. Ze begreep dat de situatie niet al te best was. "Maar de Bloodclan is toch niet ingevallen? Er is uiteindelijk helemaal niets gebeurd. Dit soort drama is niet goed voor de clan onderling, zo valt alles uit elkaar." Een zucht rolde over haar lippen. Kindpaw draaide haar oren om weer wat meer van de verschillende schreeuwende katten op te kunnen vangen. Blijkbaar was er een apprentice geslagen en werd daar moeilijk over gedaan. Dan was er natuurlijk ook nog altijd die groep die behoorlijk boos was op Tallstar en Acorndust. Het hele verhaal dat de clan op nummer één moest staan werd ook door meerdere katten herhaald, alsof ze zelf geen betere argumenten konden verzinnen. Het zou fijn zijn als ze iets nuttigs zouden toevoegen in plaats van gesproken woorden herhalen. Misschien dat ze dan wel ergens zouden komen met deze hele discussie.

Nadat hij zijn zegje gedaan had kwamen al snel meerdere clangenoten aangedruppeld zodat hun net als hem een Russet ook hun meningen konden geven over dit soort kinderlijk gedrag van Tall en Acorn. Slatefur was kennelijk ook niet al te blij met de keuzes die haar vriend gemaakt had, dat was wel duidelijk toen de grijze she-cat de den uitgeglipt was maar ook al snel weer naar binnen vertrok. Wolfpaw sprong ineens voor hen waardoor de zwarte tom even een minuscule stap naar achteren deed. Zijn oren naar voren gespitst en zijn spieren nog steeds aangespannen vooral het geval dat. De volgende actie van de leerling schoot echter in de verkeerde keelgat. Haar grote bek liet zijn dik opgezette staart hoog in de lucht schieten. Hoe durfde deze haarbal z’n bek open te trekken tegen twee senior warriors. Kennelijk had Tallshadow zijn apprentice geen manieren geleerd, wat hem niet verbaasde. Hij keek ook niet raar op toen de rossige she-cat naast hem Wolfpaw een waarschuwende tik gaf. Iets waar hij de ander een goedkeurende trek van zijn oor gaf. Dat onrespectvol gedrag van de bruine tabby was iets wat gecorrigeerd moest worden. Als het aan hem gelegen had dat had de leerling nog een pets gekregen maar niet iedereen leek hier mee eens te zijn. Nightblood kneep even zijn ogen kil samen maar voor hij zijn bek weer opentrok luisterde hij naar rest. Tallstar leek zijn best te moeten doen om niet in de lach te schieten, en Acorndust leek dit alles ook niet serieus te nemen. Hoe in Starclan’s naam konden ze zo zijn? Alsof het hun geen reet kon schelen dat Shadowclan misschien wel gevaar kon lopen. Dat hun uitspraken wel met een dag over zouden zijn. Mooi niet. Deze twee idioten zouden er niet zo gemakkelijk vanaf komen. Chickenpaw vond hij erg dapper, toen hij begon te spreken. De tom was altijd in zijn ogen een wat.. ja, zenuwachtigere, niet snel opstandige, rustige, leerling geweest maar nu stond hij hier, de Shadowclan Leader en Deputy er van langs te geven en daar had hij oprecht respect voor. Niet iedereen durfde dat. Acorndust begon te spreken en ongelofelijk schudde hij zijn kop. Hoorde hij zichzelf wel spreken? Het zelfde gelden voor Tall. Nu iedereen zijn woorden gesproken hadden, zoals Nightcurse, Mothfire, Smokebreath, Lionstep en nog meer was het weer zijn beurt. De tom keek weer als eerste naar Tall. Die was nou eenmaal dichter bij hem dan Acorn. De zwarte senior warrior begon eerst te spreken over de houding van Shadowclan leader. “Tallshadow, jou clan staat hier te spreken over de fouten die je maakt maar je laat het over je heen varen alsof het je geen reet kan schelen. Die grijns op je smoel hoort er van af geslagen te worden. Je zou kop in schaamte moeten laten hangen inplaats van dit allemaal als een grap te zien. Gebruik onze wijze woorden en doe er wat mee, we zijn jouw gedrag en leiding zat als dat nog niet duidelijk genoeg was!” Grauwde hij koud tussen zijn tanden door. Nu zou hij spreken over de haat naar Russet wat al ontiegelijk vreemd was in zijn ogen, hoe konden ze een loyale warrior zo verdenken? “En dan nog eens Russetfur er van beschuldigen dat zij te maken had met Bloodclan? Ik was mee op patrol toen we Bloodclan tegenkwamen en ik durf met alle zekerheid te zeggen dat het alles behalve háár fout was dat Bloodclan van deze situatie af wist. We zijn bezig geweest om de clan draaiende te houden en Russetfur deed haar enorme best net als de rest om dit te doen, ik heb de poes nog geen seconde wat anders zien doen.” Verdedigde hij zijn clangenoot met een snauw. Russetfur was de laatste kat die hij zou verdenken. “Daarnaast is de opmerking van Nightcurse geen raar idee, we weten allemaal hoe Tallshadow kan zijn en misschien heeft hij wel uit enthousiasme een beetje te luid geroepen dat hij op vakantie ging met zijn Deputy.” Voegde hij er aan toe. Zo, nu mochten de twee zich helemaal gaan verdedigen. Nu was het Acorns beurt, die zichzelf probeerde te verdedigen. Hij vertelde dat hij mee was gegaan om Tall’star’ te beschermen en als hij dat niet gedaan had dan hadden ze nu een dode Leader gehad. Nogmaals schudde hij zijn zwarte kop. Dus nu bekende de Deputy dus dat Tallshadow te zwak was om überhaupt zijn eigen haagje te redden dus laat staan om zijn clan te helpen. “Dan vraag ik me toch echt af Acorndust, als Tallshadow zichzelf niet kan beschermen hoe moet hij dan óns, Shadowclan, dan gaan beschermen als Leader zijnde? Als je een goeie Deputy geweest was dan had je tegen hem verteld dat op vakantie gaan geen goed idee was, maar in tegendeel zijn júllie alle twee: de vakantiegangers, gewoon vertrokken zonder second thought. Dat maakt jouw dus net zo schuldig van het feit dat jullie beide de clan achter gelaten hebben op het meest slechte moment ooit.” Sprak hij tegen de tabby tom. Zijn ogen strak op hem gericht. Geen haar op zijn pels die er aan dacht dat hij er zo makkelijk vanaf kon komen. “En geweld? Hou toch op. Het was een waarschuwende tik niet meer. Als dit kind normaal getraind zou zijn door haar mentor, die toevallig Tall is, dan wist ze wat respect was maar nu heeft Tallshadow nogmaals bewezen dat hij alles behalve geschikt is om een Leader te zijn. Wolfpaw heeft de tik verdiend vanwege haar gedrag, daar dat ik honderd procent achter.” Hij keek naar Acorn en Tall nogmaals strak aan, maar ook boos naar Wolfpaw die kennelijk het woord opgevoed nooit gekend heeft. Waar was Shadowclan in veranderd? Losgeslagen leerlingen en kleuters als leiders. Oh wat miste hij Shrewstar en Innerstar, die wisten tenminste hoe ze Shadowclan moesten leidde.

Wolfpaw had zich al snel weer naar Tallstar gewend, waardoor ze de zwaaiende poot van Russetfur haar kant niet op zag komen. De rode poot van de ander raakte haar op de wang en liet een brandende plek achter, auw. Wolfpaw draaide zich met een ruk om, de pijn was niet ernstig en out of all people kon Wolf een goede tik wel handelen, thanks mama Sin! Toch was de wilde poes alles behalve blij, een laag gegrom klonk op uit haar bek dat niets behalve vijandig klonk. Als ze net een paar maanden jonger was geweest, was ze de ander sowieso in de haren gevlogen. Nu wist ze echter wel beter dan dat, maar dat maakte niet dat haar ogen niet brandden van woedend vuur. "Houd je klauwen thuis, ik beslis zelf wel wie ik respecteer, Russetfur," beet ze haar toe. Er waren vele woorden om de apprentice te beschrijven en hardleers was daar zeker een van. Als het nog niet erg genoeg was dat ze voor de clan zo gegeneerd werd, deed haar mentor er nog een schepje bovenop. Na al het gelul van de andere katten sprak ook hij, onaangedaan door alles behalve de aanraking van Russetfur. "Ik waardeer je feedback, Russetfur, maar wil je hierbij vragen om nooit weer met een poot aan je clangenoot en mijn apprentice te zitten," haar staart zwiepte wild heen en weer. "Als zij iets te zeggen heeft wat je niet bevalt spreek je mij daarop aan als haar mentor, maar een ordinaire lijfstraf zoals jij net deed is iets wat alleen bij de Bloodclan gewaardeerd wordt," met een ruk draaide ze zich naar Tallstar. Natuurlijk was het heel erg lief dat hij het voor haar op nam, maar if anything, zag Wolfpaw het als een vernedering. "Bemoei je er niet mee, ik kan mijn eigen boontjes wel doppen," beet ze hem toe, waarna ze van hem weg stapte, briesend van woede dat ze niet kon uiten. Of nuja, toch wel. Een prachtige, zwart-witte poes die enkele maanden ouder was dan zij stapte op Wolfpaw af, haar twee kleurige ogen stonden bezorgd. De oudere apprentice keek Heavesprak niet aan, beschaamd over dat ze zo aan de schandpaal was genageld. Om het allemaal net wat erger te maken vroeg ze "Gaat het?" en snuffelde vervolgens onderzoekend aan haar snuit. Met een ruk wendde de poes haar snuit af van de ander. Hoewel Heavespark waarschijnlijk alles behalve slechte bedoelingen had, net als Tallstar, voelde zij het aan als een belediging. Waarom dacht iedereen dat ze beschermd moest worden? Dat ze niet eens een klap kon hebben? Man, ze moesten haar moeder eens ontmoeten. "Het gaat prima, bemoei je er niet mee," kwam er snauweriger uit dan ze bedoelde. “Tallshadow,” wow, haar kippetje had het gore lef z'n bek open te trekken. Kennelijk had die vieze mentor van 'm zo haar invloed uitgeoefend. ”Met alle respect, zijn er geen anderen dingen waar jij je zorgen om moet maken in plaats van jouw apprentice? Die de klap zeker verdiend heeft.” Oké, dus waar haar ogen al eerder hadden gebrand van woede, stonden ze nu op het punt om te ontploffen. Hoe durfde dat vuile misbaksel zo over haar te spreken, als ze hem face-to-face tegen kwam jankte hij, maar nu hij zich lekker achter mammie Russetfur kon verschuilen hoorde je Chickenpaw opeens praten hoor. Voor een kater had hij wel heel weinig ballen. "Met alle respect?" brieste ze woedend. De gestreepte kater had geluk dat hij te ver van haar afstand om aan te vallen. "Ik zal je met alle respect de grond laten proeven, Kippenkop," Haar nagels waren uit hun hulzen geschoten, maar ze bleef waar ze zat. Met haar kwade ogen keek ze onafgebroken zijn kant op, oh als blikken konden doden.
De discussie ging maar door om hen heen maar Wolf was iets te opgefokt om er nog echt in mee te gaan, pas toen er werd geopperd door een wit mormel dat Tallstar de Bloodclan getipt moest hebben enkel om de held weer uit te kunnen hangen, leefde de poes weer op. Vervolgens ging Nightblood er ook nog eens op door en als zijn beschuldigende woorden tegenover Tallstar nog niet genoeg waren, besloot de oudere kater zich ook nog eens uit te laten over haar gedrag en de gebrekkigheid van haar mentor. Wolfpaw veerde meteen overeind. "Je hebt geen idee hoe mijn trainingen gaan, hoe durf je daar je bek over open te trekken!" blafte ze de oudere kater toe. "Mij een kind noemen? Kijk naar jullie zelf! De eigen leader beschuldigen van samen spannen met de Bloodclan!" bromde ze de kant van zowel Russetfur als Nightcurse als Nightblood op. "We hebben enkele maanden terug nog met die bloedhonden gevochten om hier terug te komen, zag je die twee toen met de Bloodclan spannen? Nou tenzij je blind bent - no offence Slate- niet dus," ze snoof kwaad "We zijn Starclanverdomme pas nog die idioot Skullpaw aan hun verloren, wat voor honden denken jullie dat Tall en Acorn zijn om met dat soort moordenaars samen te spannen?" blafte ze de de hele clan kwaad toe. Ja oké, ze was vaak alles behalve lief tegen haar mentor en leader, en haar deputy vond ze niets behalve een vies aanhangsel, maar nooit, nooit had ze getwijfeld aan hun loyaliteit. Nu was dat ook wel gewoon een persoonlijke karaktertrek, dat ze soms zo loyaal als een hond was zonder goede reden, maar hoe dan ook vond ze dit te ver gaan. Zijzelf mocht haar mentor de oren vol schelden, maar als een ander dat deed? Mooi niet. Het zou alleen wel heel erg fijn zijn als Tallstar weer eventjes insprong en zijn geweldige reden vertelde waarom hij weg was gegaan, want tot op heden was dat er nog niet van gekomen. Want er moest iets zijn, en gesprek, een bericht, een reden waarom hij weg was gegaan, toch?

Die hou je bek van Wolfpaw schoot haar echt drie verkeerde keelgaten in. Helaas gaf haar oudere zus de apprentice al een tik. "Jij hebt smerig geluk dat ik je die tik niet gaf. Want ik had je met nagels voor die laffe bek geslagen." blies de rode poes kwaad naar Wolfpaw. "Mij een beetje zeggen wanneer ik mijn bek moet houden. Zorg maar is dat jij een keertje je rang behoud en fatsoenlijk warrior wordt, dan zien we wel verder hé, Wolfkit." een brede grijns kwam op haar gezicht toen ze het laatste zei. Voor de rest schonk ze weinig aandacht aan de discussie. Katten waren boos op Tallstar, die hen recht in hun gezicht stond uit te lachen en alles wegwuifde alsof het niks was. Lionstep kon het gedrag van de kinderachtige leider slecht hebben. Toen ging het weer over Skullpaw, die apprentice die overgelopen was en later dood gevonden was. "Gaan we het weer over Skullpaw hebben ja? Die was waarschijnlijk niet eens weggelopen als de clan meer een eenheid was geweest." de rode poes sloeg met haar staart. "Ik wou dat Innerstar nog leefde. Die wist tenminste van aanpakken." en met die woorden ging de poes haar eigen weg, drukte zich tussen de katten door het kamp uit. Ze ging een rondje lopen om haar gedachten op een rijtje te krijgen. Misschien een salamander pesten ofzo.

> Lionstep: Mousedung this shit im out :')

Russetfur nam het woord. Nightcurse moest toegeven dat er genoeg vurige kattinnen in de clan zaten, daar zou Tallshadow eens een voorbeeld aan moeten nemen. Aan de andere kant, beide waren afstammelingen van Innerstar, dus dat verklaarde veel. De kattin sneerde hetzelfde als dat hij had gezegd, waarna ook Nightblood hem gelijk gaf. Er glom een duistere glinstering in zijn ogen. Dit was perfect. Het ging precies zoals hij had gewild. Het was vooral Wolfpaw, of Wolfkit nu, die roet in het eten gooide. Zijn oren gleden in zijn nek toen hij de woorden hoorde. Hij wilde iets zeggen erover, maar Lionstep was hem voor. Het was de rode kattin die opeens het woord nam, sneerde dat het misschien beter was geweest als Innerstar er nog was geweest en liep daarna weg. "Ze heeft een punt." Concludeerde Nightcurse op een droge toon. "Innerstar's enige fout was Tallshadow aanspreken als Deputy." Ace sprong daarna tussendoor en begon met een speech tegen Tallshadow over dat hij verantwoording moest nemen voor zijn acties. Misschien kwamen ze nog wel ergens. Echter, toen de Medicine Cat was uitgesproken, richtte de witte kater zich weer op de apprentice die zo ontzettend brutaal was geweest. "Maar, kleine Wolfkit. Je snapt het niet." Hij draaide zich om zodat hij haar aan kon kijken, zijn houding en blik nog steeds kalm en beheerst, maar er glom íets in zijn ogen. "Het is heel goed mogelijk dat Tallshadow en Acorndust samen zweerde met Bloodclan. Nadat Tallshadow zijn levens heeft gekregen, kan het best zo zijn dat ze de Bloodclan willen gebruiken om de macht terug te krijgen." Hij begon in te zien dat zijn verhaal niet heel erg veel duidelijkheid gaf. "Laat ik het zo uitleggen. Tallshadow wist voordat hij zijn levens ging halen al dat Shadowclan behoefde had aan een sterke leader, maar dat hij zich niet kon bewijzen. Voordat hij naar Moonstone ging legde hij zijn plan uit aan Acorndust. Op weg naar Moonstone gaat hij langs bij Bloodclan, legt het plan uit en haalt zijn levens op. Bloodclan, de barbaren dat ze zijn, willen een tegenprijs. Dat verklaard de doden binnen Shadowclan en het overstappen van Skullpaw. Acorndust, ondanks dat hij weet heeft van het plan, vind alle lijken en wordt beschuldigd als Reaper van de clan. Fast forward naar het afgelopen event. De twee vertrekken, Bloodclan heeft hun signaal, ze willen aanvallen en het kamp overnemen. Tallshadow en Acorndust zouden daarna terugkeren en de clan redden, waardoor de clan kan zien wat voor een sterke leader Tallshadow is." Zijn blik gleed rustig van Wolfkit in de richting van de rest van de clan. Zouden ze toehappen of was hij te ver gegaan?

Fadingpaw lag met uitgestrekte poten op de koude grond. Haar kop had ze maar levenloos op haar poten gelegd terwijl ze met een geïrriteerde blik naar de stoet schreeuwende katten keek. Iedereen leek hun hart te luchten bij Tallstar en zijn Deputy Acorndust. Ze hadden fout gezeten om de clan zo aan het lot over te laten om op vakantie te gaan maar Fadingpaw wist beter. Ze kon wel mee lopen schreeuwen maar der zou niks veranderen. Tallstar zou nooit opstappen, evenmin Acorndust. Hoe fout die twee ook waren en hoe spuugzat Shadowclan de twee tom’s waren vanavond zouden ze allebei weer in hun den slapen met hun high rank nog dragend. De she-cat schudde haar kop. Whatever, ze ging er niet mee bemoeien. Pas toen de schreeuwende groep echt in een chaos veroorzaakte keek ze op. Haar staart sloeg heen en weer terwijl ze zachtjes mompelde. Blijkbaar had Wolfpaw een knal gekregen van een ene rossige warrior. De she-cat haar nekharen rezen op. Hoe durfde die vieze rat! Kwaad stond ze op. Haar nagels uitgeklapt. De bruine tabby leerling die ze als enige als een soort vriend zag kreeg een lading haat over heen gegooid, iets wat ze niet accepteerde. Met hoge poten stapte ze op de groep katten af. Haar vacht dik opgezet uit woede. “Vieze rioolratten!” Grauwde ze tussen haar gevaarlijk opgetrokken blote tanden door tegen de katten die Wolfpaw zo behandelde. Dit zou waarschijnlijk een straf opleveren maar op dit moment kon iedereen haar kont kussen. Met zonder veel na te denken trok ze haar klauwen uit een en sloeg naar de rode duivel voor haar die Wolfpaw een klets verkocht had. Russetfur, hah. Nu mocht zij eens voelen hoe een klap voelde. Ze was zo in haar eigen wereld dat ze niet eens merkte dat andere nog spraken zoals Nightcurse en daarna Tall, niet dat het veel boeide want van haar apart mocht Tallstar der rug op. Clanleader pff, sure.

Tag: Russetfur (Cricketpaw -> die de klap ontvangt)

Ze trilde even hevig. Het geschreeuw kwam gewoon helemaal tot hier. Cricket vond het alles behalve aangenaam. Ze wilde dat de clan terug rustig werd. Hoe dan ook leek dat niet te gebeuren en naarmate meer tijd verstreek leek het enkel erger te worden. Bang sprong de kleine apprentice even naar voren, om kort naar de medicine cat te kijken en te- AH! even slikte ze terwijl ze een stap terug nam. Ah... Wat was er mis met de grote tabby? Hij leek wel een hevige droom gehad te hebben. Even keek ze met grote ogen op naar de ander, die duidelijk pijn of moeite met iets had. Ze had haar mond willen openen, hem willen helpen. Maar ze wist dat e nutteloos was in deze situatie, ze wist zelfs niet wat ze moest halen voor hem. Ze wist zelfs niet wat er aan de hand was met hem! Het was vast zoiets medicijnsachtig... Dinges... Ding? Veel te ingewikkeld voor haar dus. Ze was nog jong, onervaren en daardoor dus gewoon dom. Ze wist dit, ze wist dit maar al te goed. Kort keek ze even naar Acefray, die kort wat woorden uitsprak en daarna al snel de den verliet. Zijn advies was simpel geweest, om hier te blijven. Even had ze dat willen doen. Ze had hier willen blijven, in de den van de kat die haar beschermde. Zijn geur was hier sterk aanwezig en zijn nest was nog warm. Ze zou zich daarin kunnen nestelen en rust kunnen vinden voor de rest van de dag terwijl de dramatische events zich buiten wel... Zouden uitspelen. Even keek ze kort naar de makkelijke route, het nest. Ze had zo graag een stap richting het mossen bed willen stappen. Maar... Was dat echt wat ze moest doen? Moest ze niet iets meer doen?
Na enkele tellen spande het klein pluisje haar spieren aan en met een gezicht die moedig straalde van spanning liep ze den den uit. Ze trippelde even achter de tabby aan voordat ze een paar stappen opzij zette en de situatie tussen de clan probeerde op te meten. Veel katten waren door elkaar aan het roepen over van alles en nog wat. Cricketpaw kon iets opvangen over een apprentice die was aangevallen en natuurlijk werd er ook gepraat over Bloodclan. Even rilde haar lijf bij het horen van die naam. Ze had altijd al een natuurlijke angst gehad voor die clan. Ze had er zoveel slechte verhalen over gehoord. KOrt slikte ze, langzaam leek de dapperheid uit haar te druipen... Alsof de grond het van haar opeiste. Want langzaam begon ze ook haar lijfje tegen de verharde grond te drukken. Als ze zich misschien zo klein moge- Nee! Met bevende pootjes richtte ze zich weer op waarna ze even haar spitse kopje schudde. Ze zou nooit groot en sterk worden als ze als een baby in elkaar bleef duiken. Even slikte ze waarna ze een paar passen naar voren liep. Ze luisterde naar alles wat de katten te zeggen hadden en pikte hierdoor alles op wat er inmiddels was gebeurd. Het maakte haar immens bang. Misschien was het beter geweest als ze in de den was gebleven, luisterend naar het advies van de medicine cat. Maar... Dat wilde ze niet, dat vertikte ze. Ze wilde helemaal niet zo nutteloos zijn zoals anders. Waarbij haar mentor vertelde dat ze eerst wat spieren moest krijgen voordat ze aan de jacht zouden beginnen. Hier had ze geen spieren voor nodig, hier kon ze nuttig voor zijn!
Toen ze echter plots iets oppikte over de woorden van Tallstar keek ze op. Meteen had de kat in kwestie haar aandacht. Ze luisterde aandacht en slikte even. Het leek erop dat de clan de niet tevreden was met de situatie en de woorden van hun leader. "I-ik zou ma-" toen ze echter een scherpe blik kreeg van de warrior kromp ze meteen ineen waarna ze meteen wegkroop tussen het publiek. Ze voelde de tranen al prikken. Nee, dit was echt niet leuk. Waarom moest dit gebeuren in haar thuis? Haar clan? Haar familie? Toen er plots echter een luid geschreeuw was keek de poes even op. Het werd luider en luider. Tall had gesproken, maar zelfs door al deze chaos zag ze wat er aan de hand was. En in die korte tijd dat ze zag wat er gebeurde, wist ze ook wat de gevolgen zouden zijn hiervan. Ze was niet dom, ze was niet dom, ze was niet dom! Als woorden niet werkten zouden acties dat misschien wel doen. Zonder dat ze het doorhad besloot haar onderbewustzijn zich voor de rossige kattin te gooien en hiermee ving ze dan ook snel de klap op van de veel grotere apprentice.

De hevige klap tegen haar gezicht liet haar omver tuimelen. Ze voelde haar wang gloeien, ze voelde de wondes prikken. Maar ze gaf niet op. Tranen lekten uit haar ogen terwijl ze zich trillend overeind werkte. "Russetfur is geen rat!" zei ze bevend. Haar hoofd bonkend van de pijn van de slag. "Ik laat het niet toe dat je haar pijn doet!" sprak ze met enige dapperheid in haar piepstemmetje. "Stop dit," murmelde ze er zachtjes achter terwijl de pijn langzaam naar haar kop steeg. "Stop dit..." En met die woorden liet ze haar ogen even van de ander afgaan. Haar lijf stond te beven, het stond zo stijf als wat terwijl de adrenaline door haar aderen sudderde. "We zijn vrienden... Stop het alsjeblieft..." murmelde ze er in haar gebruikelijke zachte stem achter. Het beeld van eerder een waas voor haar ogen terwijl kleine bloeddruppeltjes zich een weg vonden naar de bodem. Inmiddels had zij ook haar nagels uitgeklapt. Maar niet in een poging tot een aanval, maar een poging om stabiliteit te houden in de pijn die ze had... Mentaal en fysiek. Ze had naar hem moeten luisteren. Maar ze had iets moeten doen. Dit kon niet verder zo. Dit zou de ondergang betekenen voor Shadowclan, haar vrienden... Haar familie. En daar zou ze haar leven voor geven, voor haar clan. Zelfs als ze hiermee zichzelf moest harden tegen haar clanmates.

- dit is besproken met M :>

Nu was het afwachten wat zijn reactie teweeg had gebracht, waarschijnlijk niet heel veel behalve katten bozer gemaakt. De eerste die sprak was Nightcurse en het eerste dat de kater in dit hele gedoe te zeggen had was om Tallstar in twijfel te trekken en hem ervan te beschuldigen dat hij met Bloodclan had samengespannen. Als dat het geval was, dan zou hij Tallstar hoogstpersoonlijk zelf van zijn troon stoten, maar hij was er vrij zeker van dat dat niet het geval was. Hij had niet echt andere katten geroken onderweg, dus de kans dat ze anderen waren tegengekomen was altijd aanwezig, maar of die ook meteen dingen door zouden vertellen aan Bloodclan was iets dat hij geen zicht op had. De reactie van Russetfur over zijn opmerking van de tik die ze had uitgedeeld liet ook duidelijk merken dat ze het er niet mee eens was. Het was iets dat hij zou goedkeuren als de apprentice echt ongehoorzaam was geweest, maar in dit geval gingen er al zoveel emoties de ronde dat dit wat overdreven was. Bij haar volgende opmerking schoot zijn haar lichtelijk omhoog, maar hij dwingde het weer te gaan liggen, als hij hier nu ook nog vijandig zou gaan doen, zou het niet veel beter worden. Ja het was zijn taak om voor de clan te zorgen als Tallstar weg was, maar je kon moeilijk je leider alleen laten gaan. Hij had ook een plicht naar Tallstar toe en niet alleen naar de clan.
Nightblood was de volgende die zijn bek weer open trok. Het was niet dat hij wilde insinueren dat Tallstar zwak was, maar een beetje bescherming had elke kat wel nodig. Hij deed hier zijn best om Tallstar te ondersteunen en wat hij tot nu toe terug had gehad van de clan was niet veel. Ze hadden hem verweten voor alle dode katten die hij gewoon terug naar huis had gebracht, voor de verbanning van Skullpaw en diens dood en dan had je nu dit. Niemand leek ook maar een beetje respect te hebben voor hun leider ondanks dat Tallstar zijn best bleef doen op zijn eigen manier. Net alsof hij het over zich had afgeroepen dat Skullpaw er weer bijgehaald zou worden, sprak Wolfpaw over de kater. Acefray sprak ondertussen ook nog en voornamelijk naar Tallstar. De kater had ergens gelijk dat dit het beste gewoon uitgesproken moest worden, maar dat werkte maar niet als iedereen maar boos was. Dan viel er niet te praten. Het volgende dat gebeurde was dat hij beschuldigd werd van het feit dat hij en Tallstar zouden samenzweren met Bloodclan. Nightcurse durfde hem ervan te verdenken? Was hij even vergeten wat voor een hekel hij had aan die katten? Zelfs om ze hun eigen kamp aan te laten vallen zou hij dat nooit doen. "Als er een ding is dat ik nooit zou doen, dan is het ook maar iets te maken hebben met de Bloodclanners." Zei hij dan ook nogal fel naar de kater. "Ik zou graag mijn klauwen in een van hun zetten, maar dat zou ik niet doen door ze expres naar mijn eigen kamp te leiden." Nightcurse had de verkeerde woorden gezegd. Dit lag hem iets te gevoelig. Katten konden hem van alles beschuldigen wat ze wilden, maar dit feit niet.
Tallstar sprak weer en bood deze keer zijn excuses aan, wat waarschijnlijk het beste was om nu te doen en te hopen dat iedereen wat zou gaan kalmeren. Wat echter zijn aandacht op dat moment trok was een van de apprentice die iets naar Russetfur riep, wat gevolgd werd door een uithaal. Zijn lichaam verplaatste zich al naar voren. Een klap uitdelen zonder nagels was tot daaraan toe, maar een apprentice die dacht een andere clangenoot aan te kunnen vallen met uitgeklapte nagels, dat was iets dat hij absoluut niet tollereerde. Het ergste was ook nog dat voor hij bij de apprentice was er een ander tussen de twee katten kwam, Cricketpaw, welke door de klap omver tuimelde. Zijn bloed kookte momenteel, maar hij wist dat hij zich op zijn minst iets in zou moeten houden. Toch hief hij zijn poot toen hij naast de apprentice was en haalde hard naar haar uit. Zelf had hij zijn nagels ingehouden, niet zoals Fadingpaw had gedaan. "Wat denk je aan het doen te zijn?" Vroeg hij de apprentice niet al te vriendelijk. Zijn ogen waren tot spleten geknepen terwijl hij wachtte wat de reactie van de apprentice zou zijn. Hij wist dat hij er nu uit moest zien als een hypocriet, maar er waren grenzen en deze apprentice had er net een overschreden. Je clangenoot aanvallen en nog wel met uitgeklapte nagels, was niet iets dat hij toe zou laten. Het maakte hem niet uit dat de aanval eerst voor Russetfur gemeend was, want blijkbaar had hij er daarbij naast gezeten.

Tag: Eerst Nightcurse, dan Fadingpaw

Wolfpaw had haar corrigerende tik natuurlijk niet op prijs gesteld en de enige reactie die Russetfur daar nog op had gegeven was een waarschuwende hiss. Russetfur was sterk dus beter vermande Wolfpaw zich. Ondertussen ging de apprentice nog tekeer tegen Heavespark en eigenlijk iedereen die zich er mee bemoeide. Die apprentice moest zeker een lesje leren en of het nou van Tallshadow mocht of niet, Russetfur ging er mee bezig. Dat was iets wat haar moeder ook gedaan zou hebben. Dat was iets wat haar moeder bij zowel Nevermind als Tallshadow had gedaan in het verleden. Toen Wolfpaw echter nog een pesterige opmerking naar Chickenpaw maakte grauwde Russetfur nog één keer fel tegen Wolfpaw. Die apprentice moest oppassen. Wolfpaw ging ook nog even tekeer over haar trainingen tegen Nightblood. Het was nodig bedtijd voor al deze apprentices.

Haar bloed bleef koken en het leek maar niet minder te worden. Dit gold voor vele katten om haar heen. De clan was in rep en roer en het hield maar niet op. Wat als er straks een soort mini-oorlog binnen Shadowclan ontstond. Misschien was dat maar nodig ook, een eye-opener. Russetfur's ogen gleden naar Nightblood toe die begon te spreken. De woorden die de kater uitsprak bevielen de roodbruine kattin wel en ze knikte dan ook instemmend tijdens het spreken van de zwarte kater. Die grijns hoorde inderdaad van Tallshadow's smoel afgeslagen te worden. Toen Nightblood over haar begon ging er een rilling door haar heen. Hij nam het voor haar op, een clan genoot die een clan genoot bijstond. Ze hield haar gezicht echter strak in plooi terwijl Nightblood sprak en knikte een bedankje naar de zwarte kater toe. Nightblood sprak verder over de woorden van Nightcurse. Toen de zwarte kater zich tot Acorndust richtte grinnikte ze toch zachtjes bij zijn woorden. Wat een oenen waren die twee katten ook, Tallshadow en Acorndust, ze spraken zichzelf alleen maar klem. Toen kwam er nog een opmerking over die corrigerende tik en was Nightblood weer even klaar.

Wolfpaw maakte een opmerking over Skullpaw, waar Lionstep op reageerde, haar zusje. Een droevige vlaag gleed door haar lijf toen Lionstep zei dat ze wilde dat Innerstar nog leefde. Dat wilde Russetfur ook maar wat graag. Dan zouden zoveel dingen anders gegaan zijn en was Shadowclan waarschijnlijk de machtigste clan in het woud geweest. Nightcurse beaamde haar gedachten. De enige fout van Innerstar was het aanwijzen van Tallshadow als haar deputy. Waarom had ze Waspsting niet aangewezen? Wat had haar moeder toch gemankeerd? Was het de zwakte die ze had voor Shrewstar, haar beste vriendin's zoon?

"Stilte!" Dat was Acefray. Russetfur was stil en even leek iedereen stil te zijn. Acefray had samen gedroomd met Starclan, haar moeder. Echter hielp het niet helemaal wat Acefray allemaal zei. Vrijwel niemand, op bepaalde enkelingen na, wilde Tallstar nog als hun leider hebben en Acorndust als hun deputy. Tallshadow sprak dat Acefray gelijk had en bood zijn excuses aan voor de onbedoelde verwarring en ontzetting. Russetfur vernauwde haar ogen. Russetfur schudde haar kop vol ontzag. Tallshadow was een blinde kat, dat was duidelijk. Toen Tallshadow nog even tegen haar sprak schoten haar ogen fel naar de kater toe. Haar ogen schoten vuur, maar ze zei niks.

Het was Nightcurse die begon te spreken tegen de clan. Het was een heel complot die hij uitsprak. Russetfur betwijfelde of Tallshadow zoiets in zijn mars zou hebben, maar ergens verklaarde het bepaalde gebeurtenissen. Één ding was zeker, Russetfur vertrouwde Tallshadow niet meer na deze actie. Op vakantie gaan, een onbestaande begrip binnen het Clan leven.

"Vieze rioolratten!" Hoorde ze toen. Russetfur keek kort om naar een losgeslagen apprentice. Russetfur draaide zich fel om toen ze zag hoe Cricketpaw werd aangevallen door Fadingpaw. Over losgeslagen rioolratten gesproken. Cricketpaw nam het op voor haar. Russetfur wilde net haar bek opentrekken om deze apprentices terug te sturen naar hun nesten en Cricketpaw naar de medicine cat den toe sturen toen Acorndust naar voren sprong en Fadingpaw aanviel. "Wat een voorbeeld, je acties spreken je eigen woorden tegen! Mij er van beschuldigen dat ik zogenaamd zou samen spannen met Bloodclan omdat ik Wolfpaw een corrigerende tik verkoop en vervolgens zelf, vele malen harder een andere apprentice een klap verkopen!" Snauwde ze. De maat was vol bij haar. "Deze twee laffe katten zouden Shadowclan niet mogen leiden!" Snauwde ze vervolgens. Russetfur was niet uit op macht, maar wel om zowel de deputy als leader een lesje te leren. Ze sloeg haar nagels nog niet uit, maar schoot wel op Acorndust en sloeg haar lijf hard tegen die van de Deputy aan om hem uit balans te brengen.

Fadingpaw was niet bepaald agressief aangelegd wat je bijvoorbeeld wel bij Wolfpaw kon zeggen maar ze grijs witte she-cat pikte het gewoonweg niet dat haar enige maatje zo behandeld werd door haar clangenoten. Haar woede had overgenomen van haar gezond verstand en had daarom zonder twee keer na te denken uitgehaald naar de rode senior warrior. Boos siste ze toen ze doorkreeg dat ze Cricketpaw een lel verkocht had inplaats van Russetfur. Het meisje flikkerde op de grond wat haar niet verbaasde. Ze had aardig wat kracht in haar uithaal gezet dus veel napijn zou de grijze apprentice wel krijgen. De vacht in haar nek, staart en zowel haar schouder stonden kaarsrecht overeind. Het arme meisje begon nog ook eens te janken. Snel opende ze haar bek om haar boosheid er uit te gooien. “Cricketpaw wat doe je nu! Ga dan ook niet in de weg staan, verdomme.” Siste ze met haar tanden ontbloot al lag er duidelijke schuld in haar ogen. Het was niet de bedoeling geweest om háár pijn te doen. Maar voor ze überhaupt een soort beschuldiging kon uit-mauwen omdat ze toch iemand bezeerd had die naja.. niet bezeerd moest worden kreeg ze zelf een klap tegen der kop. Deze kon never nooit van een andere leerling geweest zijn en Russetfur stond nog steeds voor haar dus zij had het ook niet kunnen zijn. Verrast maar ook nu nog kwaaier keek ze om en zag dat Acorndust, die verrotte Deputy, haar de slag gegeven had. Uitdagend siste ze en klapte haar klauwen weer uit. No way dat ze zichzelf zomaar liet slaan! Maar voor ze boven op de tabby tom kon springen sprong ineens Russetfur zijn kant op. Huh? Verbaasd keek ze naar de rode warrior. Ze wou nog geen seconde geleden de rode vos aanvallen door wat ze Wolfpaw aangedaan had en nu nam ze het soort van ‘voor haar op’..? Fading schudde haar kop maar concentreerde zich eigenlijk meteen weer op de tom die haar geslagen had. Russetfur beukte zich tegen Acorndust aan en met snelle sprongen dook Fadingpaw ook op de bruine tom af. Hij was het niet waard om Deputy te zijn én hij had haar nog geslagen ook wat betekende dat de oudere leerling zich boven op hem stortte. Met uitgeklapte nagels probeerde ze op zijn rug te komen terwijl Russet een poging deed om hem van zijn evenwicht te laten verliezen.

Een antwoord van de apprentice kreeg hij niet, in plaats daarvan sprak Russetfur. Hij liet zijn blik naar haar gaan en luisterde naar de woorden, voor hij echter de kans had om zijn bek te openen en te zeggen waarom hij dit had gedaan, sprong de poes op hem af, om hem duidelijk uit balans te proberen te brengen. Hij zette zich schrap, wetende dat nu ontwijken niet veel zin zou hebben, maar op dat moment zag hij in zijn ooghoeken Fadingpaw ook op hem afspringen. Als hij nu zou blijven staan, zou die apprentice op hem landen. Dan had hij dus geen andere keus dan zich mee te laten gaan en weg te rollen. Dat was dan ook precies wat hij deed. Op het moment dat Russetfur bijna contact maakte rolde hij zelf op zijn zij en over zijn rug tot hij weer op zijn poten terecht zou komen. Terwijl hij dat deed, probeerde hij Russetfur met zich mee te trekken, wat nog niet gemakkelijk zou zijn, want hij wilde zijn nagels niet gebruiken als het niet echt nodig was. Hopelijk zou hij geluk hebben en de poes onder zich krijgen, ook al betwijfelde hij of dat echt zou lukken. Waar Fadingpaw was, was hem nog niet duidelijk, maar in ieder geval had hij kunnen voorkomen dat die op zijn rug zou komen.

Acorndust rolde met haar beuk mee, waardoor Russetfur mee viel in zijn val, Russetfur rolde echte door en wist zich uit de greep van Acorndust te wurmen. Ook hij gebruikte zijn nagels niet. Russetfur wilde maar wat graag de kater tot bloedens toe bezeren, maar ze wilde niet de eerste zijn die zou breken. Fadingpaw, daarentegen, gebruikte haar nagels wel. Zo snel als de grote poes kon, sprong ze weer op. Ze schoot weer op Acorndust af en sloeg nu hard, zo hard als ze kon, met ingetrokken nagels tegen de kop van Acorndust aan. Ze hoefde geen wapens te gebruiken om een kat te bezeren. Russetfur was een sterke kattin, had dit geërfd van haar moeder Innerstar en gebruikte deze kracht maar wat graag in een gevecht. Op dit moment was Russetfur zich niet geheel meer bewust van wat er om zich heen gebeurde, ze focuste zich op het gevecht, die ze zij aan zij vocht met de apprentice die haar daarnet nog had willen aanvallen. Wat maakte het uit, ze hadden een gezamenlijk doelwit nu. Soms moest je iets te ver gaan om diens ogen te laten doen openen.

Het ging er heftig aan toe en Serpentpaw werd er steeds onrustiger door. Ze wiebelde ongemakkelijk met haar oortjes en luisterde naar de reactie van Kindpaw. Ze was blij dat ze met een andere apprentice was, zodat ze zich niet al te alleen voelde. Serpentpaw slikte even. "Ik denk ook niet dat dit het alleen is..." murmelde ze. "Ik weet het allemaal ook niet..." ging ze ongemakkelijk verder en keek naar haar poten. Ze vond het maar niks. Serpentpaw was een best stoere poes, had normaal haar woordje klaar staan en leek over het algemeen ook hartstikke zelfverzekerd, maar de onrust die er heerste binnen de clan zorgde er voor dat het allemaal teniet ging. Iedereen ging tekeer, de één tegen de ander, niet eens alleen tegen Acorndust en Tallstar meer. Serpentpaw mocht Tallstar, hij trainde haar tenslotte ook en voor zover zij had opgemerkt was hij een prima kat. Hoe het allemaal voor hem was geweest wist Serpentpaw nauwelijks, daarom had ze ook niks om hem mee te vergelijken. Serpentpaw waren de nieuwe methoden gewend, de journey, samen zijn met de andere Clans. Maar ja, volgens de Warrior Code en Clanse standaarden waren de methoden van Tallstar wel verkeerd. En toen brak er een gevecht uit. Fadingpaw viel Cricketpaw aan die lag te huilen op de grond en Fadingpaw werd hard geslagen door Acorndust en Russetfur viel Acorndust aan en toen sprong Fadingpaw ook in het gevecht en lag Circketpaw te huilen op de grond. Serpentpaw haastte zich naar Circketpaw toe, niet wetend of Kindpaw haar zou volgen. "Cricketpaw," miauwde Serpentpaw en drukte haar neus tegen de jongere apprentice aan om haar mee te begeleiden. "Kom," drong Serpentpaw aan om Cricketpaw mee te begeleiden, uit de drukte.

TAG: @Cricketpaw @Kindpaw

Acorndust rolde zich om waardoor Fadingpaw niet op zijn rug kon komen. Geïrriteerd snoof ze maar bedacht al snel een nieuwe aanval in haar hoofd die ze kon uitproberen. De deputy was gaan rollen als verdedigen en hij nam Russetfur mee die hem een beuk wou verkopen. Ze zag hoe de rode she-cat zichzelf gelukkig wel weer snel her pakte en opsprong, uithalend naar zijn dikke lelijke kop. Fadingpaw gebruikte haar kans dat Acorn nu afgeleid was en greep richting zijn achterpoot vanaf de zijkant met haar kaken, terwijl ze met haar klauwen zijn heup probeerde vast tw grijpen. Dat de twee zonder klauwen vochtte was hun pakje aan maar Fadingpaw zou de ander een lesje leren en zou daarbij zou ze haar tanden en/of klauwen gebruiken als dat moest. Hopelijk zou hij door de schrik zichzelf omdraaien naar haar zodat ze daarna mooi zichzelf tegen zijn borstkast aankon rammen. Ze was misschien nog een leerling, iedereen leek vergeten te zijn dat ze de leeftijd en ervaring al van een young warrior had.