[Clan-Event] Driving home for Christmas

Blegh! Op zijn zonnige vakantieplekje was Tall vergeten dat het in de rest van het bos gewoon koud, nat en vervelend was. Met een aanzienlijk slechter humeur dan waarmee hij vertrok van het goede leven keerde hij terug het territorium in eb racete langs alle bekende bosjes en bomen. Soms keek hij even achterom of Acorn hem nog volgde maar op een gegeven moment raakt de kater zo op in het moment dat hij vergeten was waarom hij ook alweer rende. Hoewel de vakantie precies was geweest wat ze nodig hadden gehad - iedereen kon zeggen wat 'ie wilde maar Tall was niet oud en zijn clan niet simpel. Natuurlijk vonden veel meer leiders dat en namen die geen vakantie, maar het was niet veel meer dan een dag geweest en hij had een briefje met instructies achtergelaten. Wat wilde je als clan nog meer? Een overspannen Acorn? Inderdaad. Niemand wilde een overspannen Acorn.

Eenmaal zijn favoriete boom, een eindje buiten het kamp, bereikt hebbend slipte hij niet al te smooth tot stilstand en schudde even de natte blaadjes van zijn poten voor hij omkeek en de blij van zijn deputy zocht. Hij wist niet zeker waarom, maar in zijn nek prikten het onbehaaglijk en stalken zijn haren een beetje omhoog. Niet uit boosheid maar uit onrust. Tall voelde zich net een bezorgde moeder, wat een gedoe. Misschien dat Starclan om zijn hart zijn kittens had afgepakt voor het ze wegnam... even ging zijn blik wantrouwend omhoog, maar toen schudde de kater het van zich af. Wat het ook was, het was niet voor nu. Hij zou op Acorn wachten om binnen te gaan.

Note: Even voor de tijdlijn, Tall en Acorn zijn ongeveer een dag weggeweest. Laat in de avond/vroeg in de ochtend weg -> revolutietopic -> dagindeling -> later op de avond, Acorn en Tall terug

Waar het nog zonnig was geweest op de plek waar ze vandaan kwamen, was dat in Shadowclangebied totaal anders. Het was hier een stuk kouder en natter, een grote verandering, maar toch voeld3 het wel meteen als thuis. Hij keek wat bezorgd in de richting van Tallstar. De kater had er aardig de vaart inzitten, wat ervoor zorgde dat hij zich ook zorgen maakte over wat er mogelijk in het kamp gaande kon zijn. Zo lang waren ze nou ook weer niet weggeweest, dus hoeveel kon er nou gebeurd zijn? Hij schudde lichtjes zijn kop en hield halt toen hij merkte dat Tallstar dat ook deed. Hij knikte kort toen zijn blik die van de kater ontmoetten en volgde daarna Tallstar het kamp in, niet wetende wat er te wachten zou staan, maar zijn hart begon langzaam sneller te kloppen, spanning voor wat er zou komen. De leider was het kamp al ingelopen en hij volgde niet veel later. Het was de vraag hoeveel katten wakker zouden zijn of wakker zouden worden van het feit dat ze terug waren.

Note: Ik heb toestemming van Emma om Tallstar lichtjes te powerplayen.

Ze was vroeg uit de veren om bepaalde dingen te bekijken. Lionstep maakte een rondje door het kamp en keek naar de prooistapel, die wat leegjes was. Dat was niet zo heel erg, ze zouden hem vandaag weer aanvullen. Althans, dat hoopte ze. Ze wist dat leafbare er aan kwam en ze voelde in haar snorharen dat het een koude ging worden. Lionstep keek achterom naar haar clangenoten die zich ook bezig hielden met hun eigen taakjes. Sommige probeerde een patrol bij elkaar te halen en anderen waren bezig met de kits of hun eigen dingetjes. Hoewel het in het begin rommelig ging, ging het nu wel goed. En ergens was ze blij dat Tallstar weg was met zijn deputy, haar clangevoel kwam terug.
Lionstep werd echter uit haar droom losgerukt toen ze geritsel hoorde bij de ingang van het kamp. Haar ogen gleden er heen en daar stonden ze hoor. De verloren warriors van Shadowclan. Haar nekharen (alle haren die ze had eigenlijk) schoten overeind en een woeste grom ontsnapte haar. Ze zette enkele stappen richting de leider en zijn volgeling. "Hoe halen jullie het in jullie botte hersens om weg te gaan." begon ze kalm. "Jullie zijn met stip de meest domme leider en deputy die ik ooit heb mee mogen maken. Vakantie? Ben je wel goed in je hoofd? Bloodclan komt aan de border en jij vind het een goed idee om hem te peren?" Lionstep haar blik was recht op Tallstar gericht. "Jij bent je titel niet waard, Tallshadow. Innerstar haar vertrouwen in jou was misplaatst en fout. Ik hoop dat Starclan deze fout snel inziet." blies ze boos voordat ze een stuk naar achter stapte. "Oh jongens. Kom snel voor een warm onthaal, jullie grote vakantie-leider Tallstar en zijn kontenkruiper volgeling zijn terug gekomen voor ons. Wat een geluk." Was Lionstep boos? Misschien een klein beetje.

Nightblood keek het kamp rond. Zijn blauw groene ogen scannend over het groepje katten dat buiten waren. De prooistapel was een beetje magertjes maar de eerste jachtpatrouilles begon zich al te vormen. De tom wou zich net gaan aansluiten om er voor te zorgen dat de clan wel gevoed zou zijn deze dag tot dat een bekende geur zijn neusvleugels in sloop. Het waren Tallst-nee nu beter gezegd: Tallshadow en zijn aanhanger Acorndust. Hah. Ze durfde nog terug te keren ook van hun ‘welverdiende’ vakantie. Al zouden ze spijt krijgen van hun beslissing. Lionstep was de eerste die op de twee afstapte toen ze zich waagde in het kamp en snel volgde Nightblood haar. Zijn spieren aangespannen. No way dat deze twee zonder moeite terug zouden keren. Vanaf vandaag zou hij zijn poot stijf houden en hopelijk stonden zijn clangenoten achter hem. “Zijn jullie soms jullie brein verloren?” Begon hij nadat Lionstep haar zegje gedaan had. “Hoe in Starclans naam halen jullie het in jullie hoofd om er even een dag tussen uit te knijpen? Je clan achterlatend wanneer jullie het hardst nodig zijn? Beseffen jullie wel wat er mis zou kunnen gaan! Onze verdomme vijanden stonden al weer bij de grens aan te kloppen. Tallshadow jij bent nog dommer dan het achterwerk van een das en nog kinderlijker dan een kitten. Jouw acties leidde er tot dat je je Leader’s name niet eens waard bent.” Hij keek de ander met doordingende ogen aan voor hij zich blik door liet glijden naar Acorndust. Iemand van wie hij het minst verwacht had om zulke domme acties uit te vreten. “En jij Acorndust, ik had veel meer van je verwacht maar je bent net z’n grote oen als je vriend naast je. Ik schaam me als Shadowclanner dat jullie onze leiders moeten voorstellen.” Zijn tanden waren ontbloot uit woede en zijn boze woorden gleden er uit als boter. Ze verdiende het om dit te horen, wie ze ook mochten zijn. Hun acties waren onverantwoordelijk en dat pikte de warrior niet. Zijn korte vacht die hij bezat stond nu kaarsrecht overeind. Hoewel hij enorm kwaad was kon hij zichzelf onder bedwang houden om deze twee nog net niet van het terrein te verjagen. Al hield hij het gezegde in zijn hoofd: wie met vuur speelde moest op de blaren zitten en de zwarte senior warrior zou er alles aan doen dat ze twee sukkels ook echt op die blaren zouden komen te zitten. Al zou hij verdomme naar de hemel moeten vliegen op een vogels rug om daar Starclan aan te spreken over het gedrag van de leidinggevende in Shadowclan. Dit kon zo langer niet meer. Dit zou nog wel eens hun ondergang betekenen, van heel Shadowclan.

_{Na de aanvaring met Bloodclan was Slatefur haar den niet meer uitgekomen. Die gewetensloze katten hadden aan de grens gestaan om kortenmette te maken met Shadowclan. En waarom? Omdat Shadowclan zwak was. De blinde kattin rilde nog even kort. Ze wilde de bloeddorstige bloodclan katten nooit meer ontmoeten. Dat zou waarschijnlijk het einde van haar leven betekenen. Maar zolang het leiderschap van Shadowclan zo omging met hun positie zouden ze nooit veilig zijn voor Bloodclan. Slatefur hief haar kop omhoog en spitste haar oren toen ze commotie hoorde in het kamp. De blinde elder hief zich tot haar grijze pootjes en stapte de elders den uit, net genoeg om te horen dat Nightblood en Lionstep Acorndust en Tallstar flink op hun donder gaven. Slatefur’s hart kneep samen. Ze was zelf ook zo ontzettend boos, verdrietig en teleurgesteld in Acorndust en in het bijzonder Tallstar. De kattin wendde haar kop dan ook met een verdrietige expressie af en stapte de elders den weer in. Hier ging ze zich niet meer mee bemoeien en ze ging dit gedrag al helemaal niet verdedigen. Dit gedrag was een leider en deputy onwaardig}

Cricketpaw kon de laatste tijd niet veel slaap vatten en daardoor bracht ze best veel tijd door in het kamp. Haar lichaam was moe, maar mentaal voelde ze zich levendig. Kort zuchtte ze even waarna haar groene oogjes even het kamp rond gingen. Haar oogleden voelden zwaar en haast pijnlijk aan maar ze wist dat dat gewoon door het slaaptekort was. Nadat men had zitten bekvechten om het ding met hun leiders was ze alles behalve op haar gemak geweest. Ze hield niet van de drukte en daarboven was het ook zeer onaangenaam geweest om te weten dat ze zo zwak en teer waren. Even tikte haar staart kort tegen de grond aan waarna haar ogen even wat beweging opving. Kort volgde ze de bewegingen met haar ogen om al snel te zien dat het Tallstar en Acorndust waren, de twee katten die eerder op vakantie waren vertrokken. Wel meteen trok Cricket haar oren in de nek waarna ze even wegzakte door haar pootjes en haar kiezen op elkaar klemde. Ze voelde de spanning in het kamp rijzen toen katten dezelfde ontdekking deden als haar en het duurde niet lang voordat de eerste kat haar mond opentrok; Lionstep.
Ook bij de oproep had deze poes stevig laten weten wat ze ervan dacht en zelfs recht tegen de personen in kwestie liet ze merken dat ze het niet eens was hiermee. Kort slikte de jonge apprentice even waarna haar ogen naar de medicine cat werden gericht. Langzaam kwam haar trillend lijfje in beweging waarna ze haar trage pas al snel versnelde. Haar lijfje zo dicht mogelijk tegen de grond gericht. Alsof de negativiteit van het kamp haar letterlijk neerdrukte. Even slikte ze de krop in haar keel weg waarbij ze al snel binnen sprong bij de den van de grijze kater. "Acefray," zei ze op een ietwat trillende toon om de aandacht van de medicine cat te krijgen. "Acefray... Tallstar en Acorndust zijn terug gekeerd," mompelde ze haast onverstaanbaar en ietwat onzeker. "De... Clan is niet blij," mompelde ze er zachtjes achter terwijl ze oogcontact vermeed met de oudere kat. Ze wilde niet dat hij zag dat ze tranen in haar ogen had. Het was niet dat ze snel huilde... Of eigenlijk wel. Het was meer dat zware emoties zoals deze niet goed in een categorie werden geplaatst door de jonge poes. Ze voelde veel... En ze wist gewoon niet precies wat ze moest zeggen.

Tag: Acefray

Wolfpaw lag heerlijk in haar nest te ronken toen er plots onheil opleefde in het kamp. Slaperig knipperde ze met haar ogen, volledig bereid om wat het ook was dat haar slaap had vestoord in het gezicht te meppen. Dat werd echter een beetje lastig toen ze zich besefte dat het Lionstep was, die niet voor niets de clan bij elkaar aan het gillen was. Meteen wakker sprong de poes overeind, haar ogen vijandig en misschien wel... Beledigd? Kort schudde ze de slaap van zich af en trippelde met een zware pas op haar mentor en diens aanhangsel Acorndust af, haar ogen brandend van woede. Ze wilde hem vol uitschelden, maar de woorden werden uit haar bek genomen door zowel Nightblood als Lionstep. Bondig maakten zij duidelijk dat de twee tabby katers het niet waard waren hun rangen te dragen en als Wolfpaw het zelf had gezegd, was ze het volledig met hen eens geweest. Alleen toen ze zulke vijandige woorden over haar mentor hoorde uit andermans bek, viel dat toch minder goed. Pas toen en daar drong het tot haar door hoe akelig vijandig de sfeer was tussen de Shadowclan katten, hoe oprecht onvoorspelbaar het moment was. Zijzelf had eerder persoonlijke redenen om boos te zijn op Tallstar, haar mentor. Immers zag ze hem ergens stiekem toch wel een beetje als een vriend en hoewel hun relatie wat prikkelbaar was, had ze gedacht dat hij haar wel mee zou vragen op vakantie, in plaats van alleen z'n stomme deputy mee te nemen, blegh. Of anders, at the very least, dat hij haar zou vertellen dat hij wegging en niet zomaar, voor de tweede keer, hun trainingen uitstelde zonder haar eerst in te lichten. Toch, ze was boos op hem, maar om hem van zijn troon te stoten, nee, dat wilde ze niet. Toen het akelige besef tot haar doordrong dat de rest van de clan dat misschien wel wilde, bracht dat een onrust in haar teweeg. Wie zou dan wel de leiding moeten krijgen? Zijzelf, natuurlijk! Alleen nu kon dat nog niet door haar rang, dus wie wel? Lionstep? Nee, die had een veel te grote bek en was irritant. Ze waren allemaal irritant. Even maakte ze oogcontact met Tallstar en hoewel ze het hem heel erg graag kwalijk wilde nemen, kon ze niet bedenken dat hij haar, de clan en bovenal Slatefur achter zou laten. Nee, nee. Haar mentor, haar leader zou dat nooit doen Toch..? Met opgezette haren richtte ze zich tot de haarbal die zichzelf Lionstep noemde, een schuine blik op Nightblood richtend. "Houd je bek," snauwde ze haar richting op en ging met een half opgezette vacht voor de twee vakantiegangers staan. Respect, wat was dat? "Tallstar had zeker 'n andere reden dan een domme vakantie, hij was sowieso iets... Belangrijks aan het doen, een geheime meeting met Starclan ofzo," Cool Wolf, wel een heel erg andere houding dan eerst, waarbij ze met liefde de twee dikzakken van hun troon had verstoten. Nu de realiteit echter aan de deur kwam kloppen, besloot ze dat ze haar mentor zou vertrouwen. Hij was een domme sukkel met een slecht gevoel voor humor, maar zou zijn clan niet achterlaten. Met een vastberaden blik keek ze achter zich. "Toch, Tall?" Back me up here buddy.

Hij had eigenlijk niet veel van hun afwezigheid gemerkt. Ergens had hij wel een paar leerlingen horen klagen. Maar hij was zo verdiept in het opbouwen van zin reputatie, dat hij pas had opgemerkt wat voor impact het gaf toen Lionstep de Leader én Deputy met veel warmte verwelkomde. "Oh jongens. Kom snel voor een warm onthaal, jullie grote vakantie-leider Tallstar en zijn kontenkruiper volgeling zijn terug gekomen voor ons. Wat een geluk." Hij stond op van zijn rustende positie en sloot zich naast de twee grote warrior. Zijn oren naar voren getrokken in nieuwsgierigheid terwijl hij het hele gedoe voor zich zag gebeuren. Nightblood de beide katers zo beledigde, en dan had je Wolfpaw. Enge Wolfpaw. De kattin had snel haar mentor's kant gekozen. Best wel logisch, eigenlijk. Hij zou ook makkelijk aan Russetfur's of Acefray's kant gaan zitten.
Nu, tja. Nu was hij toch wel boos. Dit was toch niet wat een warrior zich inhield? Op tijd van crisis nog wel. Misschien waren Tallstar en Acorndust toch geen goede rolmodellen. Hij voelde zijn groene ogen begonnen wat glazig worden. Ugh, nu was geen moment om emotioneel te doen. Wolfpaw stond naast hem, verdomme. Hij haalde diep adem voor hij toch met de menigte mee ging doen. "Leider zijn betekent niet alleen gegarandeerd respect en macht. Jullie hebben geen eed aan de warriorcode afgelegd voor... Voor dit?" Hij probeerde zijn best te doen streng te klinken. "Wat is er zo belangrijk dat jullie allebei weg voor moesten zijn? De Clan kon er geweest zijn! Acorn, jouw kinderen konden er geweest zijn." Zo, voelde hij zich tenminste wat meer ShadowClans.

Russetfur opende haar ogen en zag nog net de rosse vacht van haar zusje, Lionstep, de Warriors Den verlaten. Russetfur volgde al snel en merkte toen de geuren van Tallstar en Acorndust op. Haar nekharen begonnen te prikkelen terwijl ze haar blauwe ogen over de open plek liet glijden, waarna deze op de Leader en Deputy vielen. Russetfur's blik werd ook al snel fel en kwaad, ze voelde bijna de drift om de twee katers aan te vallen, ze hield zich echter in. Het was Lionstep die de twee katten met felle en harde woorden aanviel. Russetfur stapte langzaam naar voren terwijl eerst Lionstep tekeer ging en daarna Nightblood haar zus aanvulde. Russetfur zweeg en luisterde naar de boze woorden. Haar blik schoot echter fel naar Wolfpaw toen ze "houd je bek," tegen Lionstep zei. Russetfur stapte nu op de apprentice af en haalde uit met haar poot. "Heb respect voor de Warriors, Wolfpaw," grauwde Russetfur naar de apprentice. Respect voor ouderen, voor warriors, voor de Warrior Code was overduidelijk een groot probleem binnen Shadowclan geworden. Het leek wel alsof respect was verdwenen op de dag dat Innerstar was overleden. Vervolgens richtte ze haar blik op Chickenpaw, haar apprentice. "Vakantie was belangrijker dan hun taken als Leader en Deputy, Chickenpaw," sprak ze en haar blik gleed terug naar Tallstar en Acorndust. "En Leaders en Deputies die zich zo neerzetten zijn inderdaad hun rangen niet waardig," vervolgde ze ijzig.  "Maar, probeer het maar, probeer jullie zelf maar te verdedigen, Tallstar en Acorndust," ging ze verder, haar blik nu uitdagend, waarbij haar nagels toch lichtjes uit haar hulzen gleden.

Waspsting was vanmorgen vroeg opgestaan om nog een aantal uur in het donker te kunnen jagen. Ze had hierdoor het hele drama gemist en toen ze na een langer-dan-geplande jacht terugkwam in één en al chaos, was het logisch dat al haar vertrouwen in Tallshadow in een klap verdwenen was. Met een kille blik in haar ogen keek ze naar de leider en zijn deputy. Ze hield haar mond dicht -- voor nu. Er waren al meer dan genoeg katten die hen beschuldigden en de senior warrior stond er nooit om bekend om explosief te zijn. Toch voelde ze woedde in zich oplaaien toen ze de toon van Wolfpaw hoorde. Had die dan niks geleerd van haar? Brutale snotaap dat ze was. Een ijzige zucht verliet haar bek. Wat een bende. Had Innerstar dit werkelijk nooit in gezien, of had ze Tallshadow zo graag een kans willen geven dat ze logica aan de kant schoof? Allebei de opties klonken niet als de leidster die ze gekend had. Één ding was zeker. Waspsting was heel erg teleurgesteld in hun huidige leader en deputy.

Op haar dooie gemakje, alsof er helemaal niets aan de hand was in de clan, was Kindpaw die avond gaan slapen. Al deze drama deed haar eerlijk gezegd niet zo heel veel. Grotendeels omdat ze de met emotie gevulde argumenten van de meeste katten al niet kon begrijpen. Hun meningen waren haar niet volledig duidelijk. Uiteindelijk was het iets waar zij niets aan kon doen. Alleen wachten en luisteren naar de antwoorden die vast wel zouden komen. Door de hectiek veroorzaakt door de terugkeer van Tallstar en Acorndust werd de witte kattin wakker. Stilletjes wandelde ze naar buiten om daar het hele drama weer opnieuw te zien ontvouwen. De ene helft was boos op de Leader en Deputy en de andere helft wilde hen verdedigen. Dan waren er ook nog een paar zoals zijzelf, die hun mening niet per se zo luist wilde uitspreken. Persoonlijk wilde Kindpaw gewoon horen waar de twee heen waren geweest, waarom ze daar heen waren. En eigenlijk ook wel de vraag die ze aan een willekeurige kat naast haar vroeg. "Waarom wordt hier zo moeilijk over gedaan? Uiteindelijk is er toch niets ernstigs gebeurd?"

Ook Serpentpaw werd wakker van alle heisa die het kamp vulde. Ze was net in slaap gekomen, begon net een beetje te dromen, toen haar blauwe kijkers open schoten. Ze zag nog net een andere apprentice de den verlaten en Serpentpaw volgde. Ze keek naar de groep katten op de open plek, die om Tallstar en Acorndust stonden. De clan was boos, dat was duidelijk en Serpentpaw zag nog hoe Russetfur Wolfpaw een klap bezorgde, voor waarschijnlijk haar grote mond. Serpentpaw draaide met haar oortjes en nam plaats naast Kindpaw, die begon te spreken tegen haar. "Je weet dat de patrouille van Russetfur in aanraking kwam met de Elite? De Elite hebben gehoor gekregen over de afwezigheid van de Leader en Deputy," fluisterde ze tegen Kindpaw, waarna ze weer keek naar de leider. Het was niet dat ze geen respect had voor hem, Serpentpaw was niet anders gewend. Deze hele situatie gaf haar echter wel een onbehaaglijk gevoel en de tegenstanders van Tallstar hadden beslist geen ongelijk.

TAG: @Kindpaw

Kalm had Terror toe zitten kijken hoe de clan woedend was geworden over de mededeling. Het was inderdaad een verschrikkelijk iets geweest. Hun leader en deputy die hun gewoon aan hun lot hadden overgelaten. Aan de andere kant waren ze geen kittens meer, maar het was normaal dat er zo een reactie was. Het was namelijk zo dat als de leader er niet was er tenminste een deputy zou zijn. Maar nee, zelfs dat was er niet. Toen de twee katten in kwestie dan ook terug waren gekeerd van hun reisje keek de senior warrior even rustig naar de katten die hun begonnen te overstromen met woorden. Kort wiebelde hij met zijn oortjes, waarna hij overeind kwam. Met rustige passen kwam de kater in beweging. Hij hief even zijn kop uit en liet elke kat zijn zegje doen voordat hij even zijn staart de lucht in bracht en het uiteinde even heen en weer wipte. "Als het leiderschap je zo zwaar ligt dat je op vakantie moet gaan, Tallstar, dan is het misschien beter iemand meer capabel de rol te geven," sprak de gevlekte kater met een rustige toon. Zijn ogen stonden koel. Het kon hem niks schelen of dat zijn kalme stem werd onderdrukt door het geroep van een of andere kat. Hij probeerde oogcontact te maken met zijn leader en zuchtte even, hij schudde zijn kop. Hij was teleurgesteld. Maar in de plaats van boze dingen te gooien stelde hij meteen de doomscenario voor voor de tabby. En was het slecht bedoeld? Helemaal niet. Het was gewoon een waarschuwing, een conclusies en een potentiële betere toekomst van de clan van zijn moeder. Met een zwiep van zijn staart draaide hij zich om. Hij was boos ja, maar de anderen afsnauwen zou niks helpen. Daarbij was het woord van de leader nog steeds almachtig. Dat betekende uiteraard niet dat ze heilig waren en alles konden maken. In tegendeel. Starclan kon altijd hun besluit nog veranderen.

Tallstar en Acorndust waren teruggekeerd. Woedende katten, verwarde katten, angstige katten.. iedereen in de clan had wel een mening, zelfs de kleinste kitten. Ghostpaw kon zich sterk voelen bij de groep katten die hun leiders liever kwijt dan rijk waren. Ze had sinds haar ouders dood waren gegaan door Tallstar al een hekel gehad aan hem en hem met al haar kracht doodgewenst. Hij verdiende het om dood te zijn, zodat zij haar ouders kon terugkrijgen. Toen hij onverwacht was vertrokken leek het alsof ze eindelijk haar wens in vervulling hadden laten gaan. En toen verscheen hij weer, als een kakkerlak. Niet dood te krijgen. Ze wurmde zich tussen de menigte heen, moeizaam tussen alle lijven door, tot ze zo goed als voor Tallstar stond. Ze keek omhoog naar hem en zei bloedserieus, met een kille uitdrukking in haar oren "Ik had gehoopt dat je nooit meer terug kwam, je bent de slechtste leider die ShadowClan ooit heeft gehad" En zonder ook maar een ruk aan te trekken van wat andere van haar vonden, draaide ze zich om en gaf ze haar leider in het voorbijgaan een harde tik met haar staartje toen ze vlug door de menigte weer wegdook.

Ze kon niet ontkennen dat ze een beetje bezorgd was geweest over Tall en Acorn, maar dat ze nu alweer terug zouden zijn had ze niet verwacht. Was vakantie niet meestal.. Langer? Haar tweekleurige ogen gleden van kat naar kat toen deze maar niet stopten met het heen en weer gooien van beschuldigingen. Alleen Kindpaw bleek dezelfde gedachte als haar te delen; waar deed iedereen nou zo moeilijk om? Een zucht rolde over haar lippen. ShadowClan kon tegenwoordig echt beter omgedoopt worden tot DramaClan. Met een vurige blik keek ze naar hoe Wolfpaw, die enkel voor het verdedigen van haar mentor, werd geslagen. Haar mondhoeken wezen naar beneden en kort siste ze richting Russetfur. Een warrior zou een apprentice niet moeten slaan, al helemaal niet als het ging om een mening uiten. Alleen mocht Tallstar van haar ook wel anders reageren, blijkbaar was de clan erg aangedaan om zijn plotselinge verdwijnen en dan kon hij er niet vanaf komen met alleen 'we gaan het erover hebben' zonder verdere uitleg. En zijn beschuldigingen.. Of nou ja, uitspraken tegen Russetfur waren erg gedurfd. "Tallstar, misschien is het beter een uitleg te geven," opperde ze tegen haar danspartner. Vervolgens stapte ze op Wolfpaw af. "Gaat het?" vroeg ze waarna ze kort aan diens snuit snuffelde, of ze ergens verwondingen tegen kon komen.
Tag: Tallstar, Wolfpaw, (Russetfur)

De kater keek op toen Russetfur Wolfpaw een klap gaf. En even moest hij haar geschrokken aanstaren. Als ze zo reageerde op bijdehandte apprentices moest Chickenpaw zeker goed naar haar luisteren, dan. Het was pas toen Tallshadow op de menigte reageerde dat zijn haren zelf overeind werden gezet. ”Ik waardeer je feedback, Russetfur, maar wil je hierbij vragen om nooit weer met een poot aan je clangenoot en mijn apprentice te zitten," hij versmalde zijn ogen bij dat. Oh dat was alles? Zijn mentor zo klein maken? Mooi niet. De bruine kater zette een stap dichter bij. Zijn oren plat naar achteren. “Tallshadow,” begon hij. Ja, hij zei Tallshadow. ”Met alle respect,” die hij voor hem had. “Zijn er geen anderen dingen waar jij je zorgen om moet maken in plaats van jouw apprentice? Die de klap zeker verdiend heeft.” Hij zal hier wel spijt van krijgen. Maar hij had enorm veel respect voor Russetfur en dat eindelijk iemand Wolfpaw een klap had kunnen geven was al eenmaal indrukwekkend. Bovendien was hij nu behoorlijk kwaad op de situatie en zijn leider. Hij wist niet wat hij allemaal zei.

_{Smokebreath had zich vrij rustig gehouden bij deze zogenaamde revolutie. Heel schattig van ze, maar om Tallstar en Acorndust te ruimen zouden ze waarschijnlijk tien levens moeten beëindigen, want nooit dat de twee katers zouden besluiten om na dit fiasco toe geven dat ze hun rollen niet waard waren. Boze woorden werden gegooid en Wolfpaw kreeg zelfs een klap in haar gezicht. Smokebreath vernauwde zijn ogen waarschuwend naar Russetfur. Dat hoefde ze niet nog een keer te proberen. Hij snapte dat de emoties hoog opliepen, maar je hoefde alsnog geen kinderen te gaan slaan. “Het lijkt alsof Russetfur het niet meer met woorden aankan, aangezien ze fysiek geweld tegen kinderen gaat gebruiken,” merkte de kater fijntjes op, waarna hij zijn blik op Tallstar en Acorndust richtte. Tallstar deed hem wat heb betrof veel te laconiek over. “Maar in ieder geval. Je kunt er wel overheen praten Tallstar,” miauwde de kater op kille toon, “Maar je had hier net zo goed terug kunnen komen in een bloedbad. Je clangenoten, je familie hadden gewond of dood kunnen zijn.” Straks waren zijn kittens eraan gegaan. Vanbinnen huiverde hij bij de gedachte. “Maar als jullie twee niet de clanleider en deputy willen of kunnen zijn die de clan nodig heeft, lijkt het me beter om die positie door te geven aan katten die dat wel kunnen. Neem je verantwoordelijkheid of geef eerlijk toe dat je dat niet aan kan. Want hier hebben we als clan niks aan.” Kies voordat we zelf het heft in eigen handen nemen.}

Kalm keek Terrorflight toe naar het drama dat zich voor hun ogen aan het ontplooien was. Het werd er zeker niet beter op toen Tallstar zijn mond opende en hun advies zo lichtjes opnam. Even snoof hij dan ook, zijn wenkbrauwen werden lichtjes de lucht in gebracht. Dit soort gedrag leek haast dat van een apprentice. Dit soort dingen mocht niet gebeuren met een leader. Het was verschrikkelijk. Even keek hij strak naar de tabby toen hij zijn zuster begon aan te vallen. Haar reactie was te begrijpen, maar het was duidelijk dat de ander niet doorhad dat het allemaal een domino effect was van zijn domme besluit. Niemand wist wie dan de leiding had of de commandos uitdeelde aangezien in theorie iedereen op dezelfde stand leefde hier. Dus wat moesten ze dan doen? Zijn zus was duidelijk van slag. Maar goed, iedereen leek rekening te moeten houden met Tallstar, maar rekening houden met het feit dat de clan bang en alleen was achtergelaten werd duidelijk niet in rekening genomen. Even kwamen zijn haren overeind, zich klaar houdende om uit te schieten als zijn familie het nodig had. Rustig volgde de kater echter de woorden van de andere katten die begonnen te spreken. Toen Smokebreath begon te praten, keek Terror even naar de pluizige warrior. Nadat hij klaar was met zijn zegje knikte de zwart-witte kat even. "Ik ben het met Smokebreath eens," zei hij rustig. "Zo kan het niet langer verder," vulde hij er kalm achter. Daarmee bedoelde hij uiteraard niet meteen dat de anderen hun rangen moesten opgeven, maar meer dat veranderingen nodig waren. Al dan niet met een nieuwe kat als hun leader.

_{Een clan die een hele dag zonder Leader en Deputy verder moest? Het was gedoemd om verkeerd te gaan, vooral wanneer katten begonnen te praten ervoor. Wanneer ze hun ongemakken tegen elkaar begonnen te vertellen. Dat de patrouille juist die dag de Bloodclan tegen kwam, zorgde voor de laatste druppel.
Mothfire had zich bij de rest gevoegd wanneer het woord rond ging dat ze waren teruggekeerd. Het was niet zijn intentie geweest om zich mee in de discussie te mengen, precies daarom had hij plaatsgenomen aan de de rand. Zijn gezicht sprak boekdelen over hoe hij dacht over de situatie. Hij keek al kwaad toen het pas begon, maar eenmaal Tallstar zijn mond opende werd het alleen maar erger.
“Tsk, waarom er nog meer woorden verspillen? Ze zijn ons toch enkel aan het uitlachen.” De kater schudde zijn hoofd terwijl hij de andere kant op keek. Hij ging niet langer luisteren naar Tallstar zijn uitleg. Als dat was wat je het kon noemen. Toch bleef hij kalm op zijn plek zitten, al waren zijn nagels voor het moment nog interessanter.}