Tomorrow is a hope, never a promise

Een klein konijn bungelde tussen de kaken van de witte kattin terwijl ze het kamp binnen liep. De bruine vacht stak strak af tegenover haar sneeuwwitte. Als er sneeuw zou komen deze Leafbare, dan zou haar vacht voordeel hebben tegenover alle andere kleuren. Dat was het enige moment dat ze voordeel had, normaal zag je haar vacht veel te duidelijk tussen al het bruin en groen. Ze wilde het konijn op de prooistapel leggen maar haar pad werd doorbroken door een warrior. Hij vertelde haar het konijn naar een van de Queens te brengen aangezien een deel van hun nog niets had gehad. Met een klein knikje veranderde de witte kattin van pad. Stilletjes kwam ze de Nursery binnen gelopen. Haar ogen speurde de den af voor ze op een Queen zonder prooi afstapte. Zachtjes legde ze het bruine konijn voor de zwart witte kattin. "Hallo Burninglove, ik kom prooi brengen." Haar stem op fluistertoon sneed door de stilte in de den. Het was vrij vroeg dus vele Queens waren pas net wakker, hun kittens sliepen nog voor het merendeel. Toch moest ze wel iets zeggen, anders was ze helemaal net zo'n spook. Zonder geluid binnen komen en weer verdwijnen.

[Eerste post voor Burninglove]

De zwart-witte kattin was Waspsting dankbaar geweest. Ondanks het feit dat de kittens hun oogjes nog hadden gesloten en weinig konden horen; waren ze behoorlijk gespannen geraakt van het gevecht dat er was gekomen nadat haar oom terug was gekeerd van zijn zogenaamde vakantie. Alle rust die ze nog had kunnen pakken, nam ze. Immers had de bevalling veel energie gekost voor de nog zwakke kattin; ze was snel ziek en rust zou haar wellicht gezond houden nu Leafbare er aan kwam. Het was een lastig seizoen om jonge kittens in op te voeden. Sneeuw maakte dat prooi zich liever schuil hield, waardoor de taken van een Warrior soms bijna onmogelijk waren en de koude zorgde ook nog eens voor meer ziekten. De zwakste van de clan gingen er dan ook het eerste aan onderdoor, waaronder haar kittens dus. Hierdoor had ze zich strak om de vier kleine kittens heen gekruld terwijl een zachte stem haar deed opkijken. "Hallo Burninglove, ik kom prooi brengen." Sprak een bekende witte kattin die de naam Kindpaw droeg. Een kattin die haar vader ook als die van haar zag dus ruim gesproken was dit een tante van haar kittens. "Kindpaw," Sprak ze zachtjes om haar jonge kittens en de andere niet te wekken. Die zouden vast haar beweging voelen namelijk, voorzichtig kwam ze overeind terwijl ze naar het bruine konijn keek en er voorzichtig aan snuffelde. Nog vers, en warm. "Bedankt, wil je ook wat?" Ze had niet zo'n honger, wellicht omdat ze zich gewoon moe voelde, ze zou toch niet ziek worden? "Zou je Acefray deze kant op kunnen sturen vandaag? Ik wil zeker weten dat alles in orde is met mij en de kits," Murmelde ze.

Burninglove's kittens sliepen nog, net zoals waarschijnlijk de anderen in de den. "Kindpaw," begroette de zwart witte kattin haar op fluistertoon. Het was belangrijk niet al te hard te praten zodat de kittens niet wakker zouden worden. Burninglove kwam overeind en bekeek het konijn eens goed voor ze weer naar de apprentice op keek. "Bedankt, wil je ook wat?" vroeg de Queen. Kindpaw schudde zacht met haar hoofd. Zo ver ze wist mocht dat niet eens. De apprentices en warriors mochten pas eten zodra alle zwakkere katten uit de clan van prooi waren voorzien. Dat was nu nog niet het geval dus betwijfelde de witte kattin of ze dit aanbod überhaupt wel mocht aannemen. "Zou je Acefray deze kant op kunnen sturen vandaag? Ik wil zeker weten dat alles in orde is met mij en de kits," mompelde de Queen vervolgens. "Zal ik doen," reageerde ze op fluistertoon voor ze ging zitten. Haar twee verschillend gekleurde ogen rustte kort op de vier kittens in het nest. "Hoe gaat het met de kittens?"

De kittens sliepen nog zoals verwacht. Immers waren ze nog jong, te jong om hun ogen te openen en bestond hun leven uit slapen, eten, slapen en gepoetst worden door hun moeder. Ze waren schattig, perfect ondanks hun gemixte bloedlijn, eigenlijk zou zij ook niet mogen bestaan als ze enkele Moons later was geboren, aangezien haar vader; de opa van de kittens de Medicine Cat was. Voorzichtig kwam de zwart-witte kattin overeind om het konijn goedkeurend te besnuffelen, voordat ze vroeg of de jonge kattin wat te eten wou. Zachtjes schudde de witte kattin met haar hoofd, waarna de jonge Queen haar kop boog en er voorzichtig wat vlees vanaf scheurde, genietend van het feit dat er nog goed voedsel was. Ze at natuurlijk niet alleen voor zichzelf maar ook voor de kittens. Hierdoor schoot de belangrijke vraag door haar kopje heen, het was laat in het jaar dat ze de kittens had gekregen, waardoor ze moeite konden hebben met overleven en sneller ziek konden worden. Als haar eigen zwakke lichaam nog niet voldoende had geleerd, waardoor ze liever had dat Acefray een oogje op haar en de kittens hield. Niemand keek uit naar groenhoest en withoest. "Zal ik doen," Sprak de jongere witte kattin waardoor ze dankbaar glimlachte. Hierna kwam Kindpaw bij haar zitten. "Hoe gaat het met de kittens?" Met een warme glimlach keek ze naar de vier kleine bolletjes. "Goed geloof ik, ze drinken goed en zijn nog makkelijk." Dat kon natuurlijk altijd veranderen. Skyllarkkit en Stellarkit leken immens veel op elkaar; hopelijk zouden de rest van de Clangenoten ze ook uit elkaar leren houden.

Burninglove begon haar maaltijd. De witte kattin merkte dat ze eigenlijk ook wel een beetje honger had. Bij haar wekte dat alleen geen emotie op als jaloezie om het mogen eten of enthousiasme om snel weer te gaan jagen. Nee, enkel de redenatie dat als ze geluk zou hebben met haar jacht en de rest dat ook had, ze zou kunnen eten en ze dan geen honger meer zou hebben. Nadat Kindpaw een vraag over de kittens had gesteld, richtte de zwart witte kattin haar blik op de vier bolletjes. "Goed geloof ik, ze drinken goed en zijn nog makkelijk." De witte kattin gaf een kort knikje waarna er een paar andere vragen in haar opborrelde. Vragen die ze al wel vaker had gesteld maar waarvan ze de antwoorden eerst van meerdere katten wilde horen. "Waarom nemen katten eigenlijk kittens, behalve voor het voortbestaan van de clan?" vroeg Kindpaw op fluistertoon. Het meest voorkomende antwoord op die vraag was 'liefde', wat ze dan vervolgens niet echt meer begreep. Liefde was voor haar nog altijd een groot raadsel. Hoe veel vragen ze er over stelde, ze leek nooit dichter bij het begrijpen er van te komen.

Onderwerp: Re: Tomorrow is a hope, never a promise