Backup system failed

Hij kon niet anders dan grinniken toen ze doorhad dat zijn compliment niet per se een compliment was en neusde lekker verder. Helaas voor hem had hij zichzelf echter de moeilijkste apprentice in de historie van apprentices gegeven en besloot ze dat het niet genoeg was dat ze niet zouden gaan trainen vandaag. Het was alsof iemand gewoon de opdracht had gegeven aan deze poes zijn leven te laten verzieken.
About that... Tall's hoofd schoot meteen de lucht in en keek rond voor Sin. Als die weer wat geflikt had zou haar sorry ass in no time buiten de kamp grenzen staan. Zoveel was duidelijk. En anders zou ze hem kunnen helpen haar dochter in bedwang te houden. Geen van beide leek echter een optie en met een zucht keek hij weer naar de poes - die er niet meer stond.

Verward ging zijn blik rond en terwijl ze haar groet riep zag hij haar met zijn muis weglopen in de richting van zijn ontbijt op bed. De kater kon wel in elkaar zakken en richtte even boos zijn blik op starclan voor hij even diep ademhaalde en hij besloot dit als een volwassene aan te pakken. "Prima, ik zal je moeder laten weten waar je bent," Als een volwassene die erg kinderachtig was dan. Het noemen van Sin zou Wolf vast wel stil doen staan, en anders kon Tall altijd nog zijn yogajudo toepassen op zijn apprentice. Die was toch te ongeduldig die moves daarvan te leren.

Bij haar reactie schrok de kater. Hij had wel verwacht dat Sin een strenge moeder was maar de angst in de stem en ogen van zijn apprentice deden hem pas beseffen hoe streng precies. Voorzichtig zette hij een stapje naar voren, aan de ene kant bezorgd maar aan de andere kant met opkomende woede. Wat spookte Sin precies uit wanneer hij niet keek? "Ik zal het niet doen," Mauwde hij voorzichtig, en keek haar nog eens aan. "Maar niet vanwege je ijzersterke roddel," Hij had met zijn ogen gerold toen ze hem geopperd had maar stelde nu de prioriteit 'Wolfpaw' boven 'reputatie'. Als in, welke reputatie precies? Grote kans dat als het wel waar was geweest zijn clan niet eens verbaasd zou zijn.
"Maar Wolf," Zijn stem was nu duidelijk en niet per se meer bezorgd of meelevend maar meer duidelijk. Wat eigenlijk zijn bezorgdheid alleen maar beter liet zien. "Je zegt het me wel als er iets is toch?" Want om terug te komen op die sorry ass, die zou dus ook om deze reden de clan uitgeflikkerd kunnen worden. Wat misschien een goede optie was.. Maar dat was voor later.

De houding van de apprentice beviel hem allerminst en toen ze ook enkel haar schouders ophaalde en wat mompelde moest hij even wegkijken om zijn boze blik niet te laten zien. Hij was de laatste tijd veel opvliegender dan normaal en een nacht slaap ging dat niet veranderen. Dat betekende echter niet dat hij het wederom moest botvieren op Wolf. Toen ze bits meldde dat er bovendien niets aan de hand was keek hij haar echter wel scherp aan. Het was prima dat ze het er nu niet over wilde hebben maar ze moest niet denken dat hij dom was. Wat dat betrof was Sin misschien makkelijk voor de gek te houden, maar dan zou ze met wat beters moeten komen bij hem. "Als jij het zegt," Mauwde hij echter koeltjes terug, duidelijk genoeg hebbende dat hij het voor geen centimeter vertrouwde. En toen ze ook nog eens het erop waagde om een poging te doen zijn ontbijt te jatten maakte zijn blik erg duidelijk dat ze het niet moest pushen. "Gegeven het feit dat jij niet nu gaat ontbijten, nee." Mauwde hij strak, duidelijk niet in de stemming voor een discussie hierover. Eens zien of Wolf vandaag zou testen hoe ver ze kon gaan. Spoiler: niet ver. Hij had al gezegd dat hij een ochtenhumeur had right?

Ugh, hij kon op het moment echt van alles doen maar gebruikte de energie om zijn innerlijke rust te vinden en met een geordend hoofd de situatie te bekijken. Didn't work. Hij deed zo zijn best maar yoga ging hem hier niet uit redden. Bij haar bitserige opmerking vlamden zijn ogen kort even, so done met het disrespect wat er aan het plaatsvinden was in zijn clan. Maar al snel zuchtte hij en keek naar de hemel toen ze vroeg waarom ze niet mee mocht en wat hij dan wel niet aan het doen was met Slate. De kater keek haar even met zijn 'are you kidding me'-blik aan, maar haalde toen zijn schouders op. "Inderdaad, wil je niet bij zijn," En hij maakte een wegwuivende beweging met zijn poten. Shoo.

Hij moest oprecht lachen om de blik van de poes, maar rende geschrokken achter haar aan toen ze alsnog resoluut de den in stapte en op Slate afging. De kater keek gefrustreerd naar het plafond toen hij al een tijdje gebaren aan het maken was naar Slate voor hij zich bedacht dat die nog steeds zeer blind was. Toen ze zijn muis als eigen trofee claimde viel zijn mond even verontwaardigd open en hij sloeg zichzelf hard voor zijn hoofd toen de poes inderdaad zo met de deur in huis viel en Slate inderdaad niet onbeleefd reageerde. Honestly die poes was te goed opgevoed - al was dat een wonder met haar vader.

"Wolfpaw heeft het heel druk," Mauwde hij, met een zeer waarschuwende blik naar Wolfpaw die een enkeltje nursery beloofde als ze hier nog tegenin zou gaan. Aan de andere kant, het was Wolf, alles was mogelijk. Bij de woorden van Slate kon hij enkel met grote ogen kijken en overwoog letterlijk de den gewoon weer uit te lopen. Dit maakte het niet makkelijker woman!

Ehm. Even dwaalde zijn blik naar de uitgang om te zien of hij nog weg kon glippen voor dit erger werd maar om eerlijk te zijn zag de kater weinig kan. Voornamelijk omdat Wolf ten eerste: heel onbeleefd tegen hem deed, en ten tweede: zijn woorden compleet fout uitlegde. Hij had erbij gegrinnikt! Het was een grap! Of naja... Ja! Hij schudde even met zijn hoofd door zijn eigen verwarring. Dit was wel moeilijk om bij te houden al ging het eigenlijk allemaal over hem. Als een goudvis keek hij naar Wolfpaw toen deze zich naar hem richtte en haar tirade afstak om vervolgens naar Slate te kijken die er duidelijk niets meer van begreep en zelfs even bezorgd leek.

Tall kon wel janken. Hij was moe, had honger, had zijn best gedaan de mooiste muis te vinden voor de poes en zelfs nog een extra om aan te geven dat hij haar niet te dik vond. Waarom in Starclans naam liet deze kat hem dan niet gewoon met rust en gunde hem zijn korte moment van zichzelf zijn in plaats van 'de leider die alles goed en zijn ruzies buiten het kamp houdt'. Acorn zou zo teleurgesteld zijn. Toen Wolf bij de laatste zin nog steeds zo boos deed was hij het zat. Als een moeder die een kind aan de oren meetrok sleept hij nu de poes de den uit en zette haar daar demonstratief neer. Duidelijk on edge en de moeheid in zijn ogen te zien. Een zucht ontsnapte hem en zijn al in de war zittende haar werd nog erger toen hij even radeloos met zijn hoofd schudde en om zich heen keek voor hij wist zelf niet eens wat. "Wolf," Mauwde hij, de spanning en moeite om niet volledig uit zijn vel te springen dik in zijn stem. "Nu. Even. Niet." Zou dat het duidelijk maken? Zou ze hem nu nog verder testen? Hij deed hier zijn best om volwassen te blijven. Misschien was dit de reden dat hij geen vader mocht worden van Starclan, waarom dat altijd mis ging, gewoon het feit dat hij een verschrikkelijke vader zou zijn doordat hij zichzelf, laat staan zijn apprentice of kittens, volledig verloor. Hij zuchtte nog eens, wat trillender en schudde nog eens met zijn kop. Dit had een oplossing voor zijn pronlemen moeten worden, niet een probleem erbij.

Ze leek eindelijk zijn boodschap te begrijpen en even was de kater blij met haar en wilde hij haar toezeggen dat ze vanmiddag zouden leren vechten om te vieren dat ze weer apprentice was. Voor hij zoiets dergelijks kon melden begon ze echter weer in een tirade en smeet ze hem voor de voeten dat ze nog liever Snakesong had gehad. Tall keek haar voornamelijk stil na. Te verbaasd om wat te zeggen en zijn boosheid omgeslagen in een hol gevoel. Hij wist niet wat het was maar het leek alsof zijn leven van hem wegholde, besloten had dat hij geen normaal gesprek meer kon hebben zonder een ruzie te starten.

Toen duidelijk werd dat Wolf inderdaad weg was liep de kater gedesillusioneerd de den terug in - tegen de deurpost aan - en moest zichzelf weer even vertellen waarom hij hier nu ook alweer was. Met een zucht herinnerde hij het zich en liep met hangende oren richting Slate. Misschien wel goed dat ze niet kon zien nu. Bij haar, maar op een afstand, legde hij zich voorzichtig neer, zijn staart beschermend voor hem en zo klein mogelijk. Op deze manier voelde het iets minder leeg en leek hij wat grip te krijgen. Voor de poes hem kon vragen schoof hij de muis die hij zo zorgvuldig uitgekozen had haar kant op en sloeg zijn ogen neer toen hij zag dat het eigenlijk maar een scharminkel was. Zin in praten had hij niet, geen idee of Slate het kon ruiken of aanvoelen, maar het was niet zijn dag vandaag. Alweer.

Hij zat op het moment een beetje gevangen in zijn eigen hoofd als hij eerlijk moest zijn. Waar normaal lichtpuntjes brandden en hij een glimlach tevoorschijn kon toveren door te denken aan een goed moment die dag kon hij nu alleen de ogen van Wolf zien terwijl ze hem beschuldigde van de slechtste mentor zijn die ze had kunnen hebben. En misschien had ze gelijk. Was hij niet enorm egoïstisch bezig door hier te zijn? En dat ook nog eens met het narcissistische idee dat Slate zijn gezelschap niet erg vond. Hij liet zijn kop op het mos vallen en staarde voor zich uit, alleen zijn ogen hard sluitende toen de poes zijn naam noemde. Het was al erg genoeg dat hij zo deed, laat staan dat iemand het doorhad.

Zijn ogen bleven gesloten, toen hij een kitten was werkte het, gingen de stomme dingen weg en kreeg hij er leuke gedachten voor in de plaats. Nu niet. Hij vloekte zachtjes en probeerde het prikkende gevoel uit zijn ogen te krijgen. Serieus Tall? Dat was hoe je leider ging zijn? Good going boy.

De kater stokte even in zijn gejaagde ademhaling toen Slate plots naast hem kwam en haar pels tegen die van hem duwde. Beschaamd draaide hij zijn hoofd weg van de poes, ze kon hem niet zien maar het zei genoeg dat hij zo stil was in combinatie met zijn ademhaling. Bijna moest hij grinniken toen hij zich bedacht dat zij zich nutteloos voelde, terwijl hij het eigenlijk was. Bijna.

Hij deed zijn best niet weg te kruipen als een soort schildpad terwijl de poes bleef liggen terwijl hij ondertussen zijn best deed om zijn ademhaling rustiger te maken en zijn ogen te doen stoppen met prikken. Ugh, hij deed altijd zijn best, misschien dat hij maar blij moest zijn dat het deze keer ook eigenlijk werkte. Hij bleef liggen, zij het oncomfortabel en onrustig. Zeker toen de poes ook nog eens dacht dat het aan haar lag. Tall zuchtte nog eens trillend en duwde toen zijn kop in haar vacht. Trillend. Als ze dan toch al doorhad dat het niet goed ging kon hij er maar het meest van maken voor ze hem nooit meer wilde zien. Een zachte "Liever niet," wist hij voorzichtig te uiten. Maar het liet het open voor haar, als ze liever wilde, om weg te gaan. Al wist hij niet zo goed waarheen. Zijn den was vrij? Zou ze die kunnen vinden?