Backup system failed

Deze hele nacht was een drama. Inmiddels was het even geleden dat hij Slate weggehaald had bij die Bloodclanners, waar ze heen was gerend na een niet al te flattering woordenwisseling en nog steeds kon de kater er niet van slapen. Niet dat het gevecht hem wakker deed liggen, meer het feit dat hij en de she-cat er nog niet echt over gepraat hadden. Eigenlijk hadden ze überhaupt niet zoveel meer gepraat en dat frustreerde hem mateloos. Hij wilde weer praten en het vooral niet hebben over die ruzie. Niet te moeilijk doen, uitpraten was iets wat zijn ding was maar niet wanneer ze het waarschijnlijk nog steeds oneens waren over wie er fout had gezeten terwijl hij wist dat hij dat was geweest. Zijn opmerkingen toen hij boos was konden niet echt, en eigenlijk was hij over all gezien misschien wat hard geweest.

Een zucht ontsnapte hem toen hij opstond. Het was vroeg in de ochtend, misschien meer kans dat ze het nu stiller konden houden, al was Tall geen ochtendkat en had hij een verschrikkelijk ochtendhumeur doorgaans. Aan de andere kant was hij pragmatisch en irriteerde hij zich aan zichzelf. Waarom hij ermee zat for one, hij had niet vaak ruzie, maar als hij het had, zat hij er niet echt mee. Nu wel en dat maakte dat hij aan niets anders toekwam. De andere dag had hij nog Wolfpaw proberen uit te leggen dat de kikkers waar ze op gingen jagen vooral in pinebomen rondhingen. Bij die herinnering fronste hij. Yup. Dit moest nu opgelost. En dua ging de kater op weg naar de elders den, waar ze waarschijnlijk nog steeds lag.

@Slatefur

Voor de elders den stopte hij even, en nam nog eens een hap adem om in zijn hoofd langs te gaan wat hij wilde zeggen, wat hopelijk deze keer er ook zo uit zou komen en niet zoals de vorige keer als een accusation waarna het hele gesprek escaleerde. In dat geval scheelde het wel dat Slate zo ongeveer in haar eentje aan een bepaalde kant van de elders den sliep, waardoor ze een fluisterment zouden kunnen hebben, een fluister-argument. Tall was er best goed in door zijn fluisterments met Ace waarbij ze rekening moesten houden met de zieke katten. Al ging het daar meestal om wie er het kussen zou zijn die nacht - pretty much altijd Tall - en wie het meeste slaapruimte kreeg - pretty much altijd Ace.

Toch hoopte hij dat dit niet nodig zou zijn en keek dan ook eerst voorzichtig om het hoekje voor hij volledig binnenkwam. De poes sliep, wat hem even deed overwegen terug te gaan en te wachten tot ze wakker was, tot hij een van haar pootjes zag bewegen en haar ademhaling hoorde. Tall spitste zijn oren en keek bezorgd in de richting van de grijze poes. Bij nader inzien zag ze er niet relaxed uit, en meer alsof ze achterna gezeten werd door de duivel zelf. De kater liet zijn plannen voor een fluisterment - ja hij had ze toch stiekem - varen en liep zo zacht als hij kon de poes haar kant uit. Bij haar bleef hij even staan en overdacht zijn opties, voor hij zich bedacht dat ze hem toch al nooit meer wilde spreken en hij dus maar gewoon deed wat hij altijd wilde dat iemand ander bij hem zou doen. Hij koos voorzichtig zijn plek en krulde zich toen om haar heen, zijn staart over haar pootjes en zijn kop beschermend op haar vacht. Hij was een stuk groter waardoor het eigenlijk prima paste en hij, eenmaal fitted, rustig maar duidelijk kon ademhalen. Dit kalmeerde hem altijd, het gevoel van een andere hartslag, warmte en rustige ademhaling. Een beetje beschaamd moest hij bovendien toegeven dat dit uitzonderlijk goed lag en het slaaptekort van de afgelopen nachten hem bijna meteen dreigde te overmannen. De kater besloot gedeeltelijk toe te geven en sloot zijn ogen, hij was nu toch al te ver heen, bovendien kon Slate niet zien of zijn ogen open waren of dicht. Hij moest gewoon zorgen dat hij niet in slaap viel... of in ieder geval wakker werd voor zij dat deed.

Terwijl de andere poes naar een of andere climax opbouwde in haar droom, begon Tall het gevecht tegen zijn slaap steeds moeilijker te vinden. Steeds meer dacht hij met open ogen rond te kijken in de den, aanwezig te zijn, waarna hij een soort van wakker schrok om erachter te komen dat hij zijn ogen dicht had en allesbehalve goed aanwezig was met zijn hoofd. Het was ook wel moeilijk, in his defence. De vacht van de poes was als een konijntje zo zacht - Tall had een zwak voor konijntjes oke - en de ademhaling hoe gejaagd ook maakte dat hij zich rustig en veilig voelde. Het feit dat de geur van de poes zijn hoofd rustig maakte besloot hij maar niet teveel over na te denken. Ging ook niet meer eigenlijk, weer viel hij weg en zakte met zijn kop wat verder in haar vacht terwijl zijn ademhaling langzamer ging, om nog eens op te schrikken toen hij ergens zijn naam hoorde.

De kater bracht zijn kop een beetje omhoog, maar nog steeds op de vacht. Niet per se omdat hij dat wilde maar meer omdat hij al het idee had dat hij zo ongeveer opgestaan was bij deze beweging. ZIjn hele idee van handeling was aan het wegvallen in een droomwereld en met moeite wist hij zijn aandacht erbij te houden. "Hmmm?" Wist hij voort te brengen, maar zakte toen langzaam weer weg. Vaag registreerde hij dat Slate zich wat beter nestelde en een voorzichtige spin weerklonk, dit voelde als thuis oke. Bovendien kon hij zichzelf niet echt stoppen, het kostte eerlijk waar meer moeite om het spinnen te staken dan om ermee door te gaan, dus de keuze was snel gemaakt.

Na erg veel moeite en voorbereiding wist de kater één oog te openen om te kijken of er iemand stond die wat wilde vragen of dat Slate zich klaarmaakte hem hardhandig haar nest uit te werken. Toen geen van beide scenario's bleek te gebeuren slaakte Tall een tevreden zucht en nestelde zich in haar vacht met zijn kop. De haartjes kietelden zijn neus maar dat maakte op het moment weinig uit. Nu alweer was zijn hoofd gevuld met watjes en een fijne moeheid die hij dagen lang meegedragen had maar nu pas besloot dat het bed waar hij lag goed genoeg was. Zijn spin wilde nog steeds niet stoppen maar haperde soms wel even omdat het afgewisseld moest met zijn diepe ademhaling toen hij langzaam aan wegzakte in slaap. Nog een laatste contente zucht markeerde als het ware zijn vertrek, alweer helemaal vergeten wat hij eigenlijk was komen doen en met de twijfel of hij voor iets in de wereld overeind zou komen. Waarschijnlijk niet, de kater had hier alles wat hij op dit moment nodig had.

Hij droomde over wolken die met elkaar dansten maar uiteindelijk ruzie kregen. Op dit punt in de droom was het erg hectisch waardoor de kater kort even bang werd voor de wolkjes - die hem geadopteerd hadden - maar uiteindelijk bracht yoga iedereen samen en werd zelfs het boze wolkje minder boos.

Kortom, het was niet vreemd dat Tall een glimlach op zijn gezicht had en beter sliep dan hij in tijden had gedaan. Bovendien had hij veel in te halen en was het voor de kater niet ongebruikelijk om uit te slapen of uit te dommelen. Dat laatste hield in dat hij wel wakker was maar toch weer niet echt. Hier niet het geval, Tall was very much nog in slaap en lag op nog exact dezelfde wijze. Het enige aan hem wat bewoog waren zijn snorharen die een beetje dansten op zijn ademhaling die door Slate haar vacht verspreid werd, en zijn borstkas die langzaam op en neer ging. Nu was het makkelijker om door te hebben hoe groot hij was door naar zijn ademhaling te luisteren. Die was net zo diep als dat de kater nog in slaap was. Zich volledig onbewust van het feit dat Slate tóch eerder wakker was geworden dan hij en in de ultieme bliss van het vinden van het beste bed ter wereld.

Oke kleine edit aan de droom, de boze wolk was weer boos en begon hard tegen Tall te schreeuwen over iets wat de kater allerminst begreep. Deze reageerde dan ook met fronsen en verbazing aangezien zijn stem niet leek te werken. Het was alsof de yoga niet had gewerkt voor de wolk - ook wel moeilijk aangezien wolken sowieso lenig waren dus yoga was gek voor hen. Even liet Tall een trillende zucht, waardoor de wolk verdween en de kater begon met een trillend pootje aan zijn proces van wakker worden.

Dit werd versterkt door de poes die licht van houding wisselde maar daarna zich weer in zijn vacht nestelde waardoor hij kort even wakker werd en het registreerde. Een zachte "Hmmm?" Kwam weer uit zijn mond - zijn repetoir was erg gevarieerd op het moment - voordat de kater weer begon te spinnen en weer wegviel in Slate's vacht. Erg gevaarlijk dit, straks zou hij de hele dag wegslapen.

Het was een vreemde gewaarwording, het ene moment was de kater wakker genoeg om iets te mompelen - al kon hij dat ook in zijn slaap om eerlijk te zijn - en het andere was hij weer op weg naar de wolken om de boze wolk eens flink de les te lezen. Dit laatste was hij net aan het doen, toen plots een stem weerklonk die hem weer terugbracht naar de halfwakkere staat waarin hij met moeite een oog open kon doen. Deed hij echter niet. Dat zou hem confronteren met het feit dat het licht was en hij bezig moest. Vandaar dat Tall met dichte ogen bleef liggen waar hij lag maar wel even glimlachte om de goedemorgen die hem verteld werd.

"Hmmgoedemorgen," Mompelde hij slaperig, nog wat spinnend en wel zijn poten rekkend maar zijn kop nog wat beter nestelend. Zijn keuze was duidelijk, dit lag officieel te goed om het zomaar op te geven omdat zijn kussen toevallig wakker werd. Bovendien, dit was een lange tijd zonder ruzie en Tall voelde niet eens de spanning die er tussen hen gehangen had. Al kon dat ook aan zijn staat van wakker zijn liggen.

Het leek erop alsof zijn kussen hem niet zomaar weer zou laten wegzakken in de fijne slaap die hij had en dat zijn kansen om het wolkenrijk te redden van de boze wolk bijna verkeken waren. Hij deed zijn best wakker te worden maar het wilde nog niet volledig lukken, dus besloot de kater dat het goed genoeg was om te luisteren en antwoord te geven nog zonder zijn ogen te openen. Tall was een lichtelijke pussy oke, zolang hij zijn ogen niet opende zou het donker blijven en mocht hij blijven liggen.

Bij Slate haar opmerking fronste hij even kort. Om eerlijk te zijn had hij zo diep geslapen dat de kater kwijt was waar ze waren. Tuurlijk, Slate was zijn kussen, zoveel had hij door, maar het was niet alsof hij goed geregistreerd had wat er gister gebeurd was anders dan dat ze geen ruzie hadden gehad en hij de beste nacht slaap in tijden had gehad. "Hmm-mm," Mauwde hij in antwoord, for some reason een instemmend geluid mede omdat hij alweer kwijt was wat ze gezegd had en meer pre-occupied was met hoe zacht haar vacht was. Om eerlijk te zijn was hij een seconde na zijn instemming alweer vergeten dat hij ingestemd had. Honestly, als Bloodclan nu zou aanvallen zou de kater het niet eens volledig merken. Maar goed dat die niet wisten hoe Tall was als ie moe en content was.

Alles was overdekt met watjes, zacht en warm. De kater kon bijna niet voorkomen dat hij zichzelf verloor in al zijn kittenherinneringen van toen hij zo had gelegen en moest zich met moeite eruit lostrekken om weer terug te komen naar het land van de niet-slapenden. Het was daar oprecht zoveel minder leuk, al waren zijn oortje - die zo ongeveer slap hingen want de zachtheid van dit kussen nam alle will to leave weg - wel sort of gespitst om te kijken of Slate weer wat zou zeggen. De kater was alweer vergeten dat ze net had gemeld dat ze in de elders den waren en had überhaupt weinig besef van plaats at the moment, maar vond het zo cute wanneer haar borstkas bewoog wanneer ze praatte.

Een klein duwtje tegen zijn wang en de melding dat het ochtend was deed hem - na lang wikken en wegen en gespin omdat haar neus koud was in vergelijking tot hoe warm hij zich voelde, wat een grappig contrast leverde en hij zijn best moest doen het niet te willen opwarmen - toch één oog openen naar de poes waardoor hij zich een beetje een draak voelde die zijn schat beschermde. Hij glimlachte en spon bij het zien van haar net wakkere kop. "Hmmmnee hoor," Mauwde hij spinnend, en deed zijn oog weer dicht. Zo, dat zou haar vast wel overtuigen.

Haar gespin maakte dat haar borstkas licht bromde wat de kater te schattig vond om achter te laten. De glimlach op zijn gezicht werd er enkel wat breder door en even werd hij in de waan gelaten dat Slate inderdaad de strijd had opgegeven en hem verder zou laten slapen. Dat duurde echter niet lang, aangezien ze ging verliggen - een bewegend kussen bleef moeilijk - en uiteindelijk dichtbij zijn oor kwam waar haar adem zeer kietelde. Tall wiebelde er even mee maar schoof niet weg met zijn kop, het was niet alsof het vervelend was, meer.. anders. Ace kwam niet vaak dicht bij zijn oren, Ace fluisterde ook niet zo vaak. Zelfs tijdens de fluistermenten kon de medicine cat het niet goed en leek het meer op geschreeuw dus Tall was aanwezigheid bij zijn oor niet echt gewend.

Wat ze er in fluisterde was hij ook niet gewend. De kater opende zijn ene oog weer en keek wantrouwend in de richting van de uitgang. Zou het? Inwendig zuchtte hij. Waarom kon ze niet gewoon iets liefs in zijn oor fluisteren, of een slaapliedje? De inwendige zucht wist zich naar buiten te werken en even verdween zijn glimlach. Twijfelend ging zijn blik van de uitgang naar Slate, te moe om een setup te zien in de mededeling en eigenlijk in deze staat ook gewoon heel goedgelovig. Je zou hem alles wijs kunnen maken nu. Vandaar dat er een dilemma ontstond. Ging hij zijn geliefde yoga redden, of bleef hij bij dit moment en deze poes? Nog eens ging zijn blik van de uitgang naar de poes, en de glimlach kwam weer terug. "Misschien heb ik mijn yoga nog wel voor je over," Mauwde hij, zijn stem nog steeds dik van de slaap en zijn geest overduidelijk nog niet goed werkende. In zijn hoofd was dit een heroïsche en ontiegelijk romantische daad - geen idee waarom hij dat deed in the first place of hoe zijn hoofd er in deze staat bij kwam dat in de elders den slapen met het beste kussen van de wereld boven yoga ging though. Maar daar bekommerde hij zich al niet meer om. In plaats daarvan ging hij een beetje verliggen, haalde zijn hoofd van haar borstkas af en begroef deze in plaats daarvan ergens in haar nek onder haar kop, die geheven was om bij zijn oren te komen. Hier was het ook lekker warm.