Backup system failed

De poes bleef na zijn verliggen en opmerking een tijdje stil, waar je hem niet over hoorde klagen. Hij was nog steeds doodop en de wereld leek op het moment gemaakt van watjes. Nog even voelde hij zich ongemakkelijk over de yoga maar toen Slate zich ook weer opkrulde viel de twijfel al snel weg. Deze rust bracht hem ongeveer hetzelfde als yoga, bovendien kon hij het vast wel weer terugdraaien wanneer Acorn het verbood. Waarschijnlijk. Misschien. Oke eigenlijk wist de kater het niet maar dit was dan ook niet het moment om daarover te praten. Hij was hier ook met een andere reden gekomen gisteravond.. Welke ook alweer?

De kater vocht tegen het wegdommelen en begon in plaats daarvan in zijn geheugen te graven. Het was met een reden dat hij hier was. Welke - Ah. Die reden. Hij opende kort even beide ogen en keek voor zich uit, alles leek wazig door zijn vermoeidheid en al snel sloot hij ze weer. Slate kon toch niet zien of hij ze open had. "Het spijt me wel erg, weet je," Mompelde hij, met de slaap duidelijk in zijn stem, zijn ogen dicht en zware ademhaling die zijn gevecht tegen de slaap duidelijk maakte. Het was ook onbekend of hij in een wakkerder staat overgegaan was tot deze excuses, maar voor nu deed het hem glimlachen dat hij het had kunnen zeggen. Het maakte hem in zijn hoofd rustiger en deed hem zacht spinnen, allemaal onlogische gevolgen van het feit dat hij haar zijn excuses aangeboden had maar hij had geen controle over enige acties at the moment, wilde niet zeggen dat zijn excuses niet oprecht waren.

Hij was alweer een eind weg toen de poes antwoord gaf en hij zijn best moest doen het te horen, laat staan begrijpen. Zijn oren bewogen als een soort sattelietschoteltjes heen en weer en toen het eenmaal was aangekomen glimlachte hij en spon harder. Dan was het nu vast uitgepraat toch? Of had hij meer gehad om te bespreken? Met ogen dicht fronste de kater en deed zijn best de nacht ervoor terug te halen in zijn geheugen. Het was niet makkelijk met zoveel watjes die hem de weg versperden, maar uiteindelijk had hij het te pakken en zag dat hij nog iets moest aankaarten.

Nog steeds in een half-aanwezige staat en volledig mompelend - het was een wonder als Slate hem verstond - begon hij aan zijn volgende agendapunt. "En je bent niet nutteloos," Mompelde hij, verder in slaap dan net maar dit moest nog even geadresseerd. Een grote gaap kwam uit zijn mond waarna hij zich dichter om de kat nestelde en diep zuchtte van content. "Of dik," Dat laatste was bijna een fluister en bijna meteen daarna viel de kater weer volledig weg. Happy, want hij had zijn punt kunnen maken.

De kater was net weer weggezakt in slaap toen hij beweging voelde en ongerust zijn oortjes spitste. Dit klonk niet goed. Al helemaal toen een bries zijn buik bereikte rilde Tall en opende hij voorzichtig zijn oog weer om te kreunen bij wat hij zag. Nee, het was definitely nog niet de tijd om uit bed te gaan.

De poes had zijn woorden verkeerd uitgelegd, zeer verkeerd. Even vervloekte Tall de woorden die haar hiertoe aangezet hadden, waarna hij lui naar haar toe kroop. Iets dichterbij - de poes was nog even bezig met zich loswikkelen - nam hij haar verbazingwekkend snel voor hoe duf hij was, in een soort houdgreep en liet hen als een soort pakketje omvallen. Spinnend grinnikte hij slaperig. "Bij nader inzien ben je toch niet zo dun," Mauwde hij. Tevreden over zijn zelfgemaakte gevangenis. Als Slate naar buiten ging moest hij ook, dan begon het echte leven weer. Geen zin in, dit was beter.

Zijn missie was geslaagd en de poes lag weer als kussen bij hem. Tevreden nestelde hij zijn hoofd tegen haar vacht en zuchtte happy. Tot ze met haar poot tegen zijn kin aan duwde that was. De kater kreunde weer vermoeid en opende nu toch echt beide ogen. Een beetje verdwaasd zocht hij de pootjes en probeerde ze met een van zijn poten weg te krijgen terwijl de andere Slate op haar plek hield.

Het klagelijke gemauw was reden tot nog een dramatische zucht en even keek hij sipjes naar de poes. "Zometeen?" Mauwde hij hoopvol, zijn ogen twinkelend al zou Slate het niet zien. Inmiddels nestelde hij zijn kop weer in haar vacht in de hoop haar met zijn cuddleskills te overreden te blijven liggen. Het moest toch moeilijk zijn om zo'n warm plekje te verlaten zonder je ook maar een beetje schuldig te voelen? Plus, als ze echt honger had zou hij wel wat voor haar halen.. wanneer hij wakker was.

Hij kon niet anders dan een beetje teleurgesteld kijken toen zijn ijzersterke cuddles niet werkten. Flinke slag op zijn zelfvertrouwen dit, bovendien was hij nog steeds duf en hielp het ook niet mee dat hij verplicht een soort nieuwe yoga oefening moest doen door de poot van Slate die zijn kop zo ongeveer in zijn nek legde.

Tall 'hmpf'-te een keer, hard genoeg dat ze hem zou horen maar zuchtte daarna alsof hij toe zou geven. "Maar.." Mauwde hij nog kort, zijn stem nu ook een beetje sipjes - en raad het of niet: nog steeds moe. "Kunnen we niet ontbijt in bed doen?" Dat mocht als kitten altijd, paste ook wel bij de content factor die hier op het moment gold, iets in de trant van 'off the charts'. Al hielp het niet dat zijn kussen bezig was zich los te wriggelen, dat moest de kater toegeven.

Zijn 'hmpf' werd beantwoord met een andere 'hmpf' en een versterking van de poot-offense. Tall kon alleen niet anders dan glimlachen omdat haar 'hmpf' best schattig was geweest. Met moeite kon hij zijn ontbijt op bed-idee delen door de pootjes, maar het werd positiever ontvangen dan hij verwacht had. Sterker nog, de poes stemde ermee in. Even richtte Tall verbaasd zijn kop op en liet hem toen uit vreugde weer op het mos vallen. Best life ever.

Toen ze vroeg wie het nest ging verlaten keek hij haar even onderzoekend aan. Zijn brein werkte weer iets beter - al stond zijn haar alle kanten uit - en hij hoefde dus ook niet te doen alsof alles meteen weer koek en ei was tussen hen. Hij had sorry gezegd, zij ook, maar er lag nog steeds een soort wond. Ze hadden meer ingestemd met dat ze er wat aan wilden doen dan dat ie al geheeld was. Toen zij aanbood te halen dacht de kater even na, en schudde toen zijn hoofd. "Ik wil anders wel hoor," Het was niet erg hoffelijk als hij de poes eten zou laten halen. Zijn stem klonk echter vragend want het kon zijn dat ze juist graag wilde. Hij hoopte maar dat ze dan ook eigenlijk terug zou komen of dat er een yoga-opstand zou komen. Hij keek even duf voor zich uit en haalde toen mentaal zijn schouders op. De eerste stap was vertrouwen, niet waar?

Haar pootjes waren wat verslapt door het overleg over ontbijt, waardoor hij zijn kin er comfortabel op kon leggen en zijn ogen weer sloot. De poes was de opties aan het overdenken en dat duurde, poezen kennende, nog wel even dus geen enkele reden voor hem om niet nog kort zijn ogen te sluiten. Zou alleen maar betekenen dat hij zometeen actiever zijn taken kon doen toch?

Het mooie was ook dat Slate het niet zag. Misschien zou ze het wel voelen, dat hij nu meer op haar pootjes leunde en weer wat dieper ademhaalde. Zolang dat echter niet het geval was zou hij ervan genieten en zijn ogen gesloten houden. "Daar twijfel ik niet aan," Antwoordde hij rustig, met gesloten ogen en zijn stem alweer wat duffer. Beter zou het hem niet verraden, al betwijfelde Tall dat. "Ik denk alleen dat jij er meer over hebt nagedacht dan ik," Hij gaapte door zijn zin heen en nestelde zich daarna weer op haar pootjes. Het was wel waar, Slate dacht überhaupt meer na dan hij. Kon het hem wat schelen als hij de elders den uitliep? Wat kon er allemaal gebeuren? Zijn gaap eindigde. "Dus wat is onze beste optie?" Ze had vast alles op een rijtje gezet en een beslissing genomen. Ze wist in ieder geval dat hij prima wilde lopen - als hij tegen die tijd nog wakker was - en dat hij dus geen enkel probleem zag überhaupt, al kwam dat ook omdat de watjes langzaam terugkwamen.

Langzaam aan begon hij de watjes - die hij inmiddels bij naam kende - te begroeten. Een glimlach op zijn gezicht en zacht gespin gaf aan dat hij op weg was te vertrekken, maar niet naar de prooistapel. Slate was ook zo mooi rustig als ze nadacht, totdat ze een beslissing had genomen en het erop neerkwam dat Tall niet meer mocht slapen. De kater viel met zijn kop naar beneden acuut wakker en beide ogen opensperrend voor hij op het mosbed terecht kwam en kreunde.

Slate haar woorden deden hem even unimpressed omhoog kijken, aangezien hij dit meer als een poging zag hem wakker te houden dan dat het de echte reden was, maar aan de andere kant had hij het aangeboden en was het een gentleman-waardig om ontbijt te halen voor zijn kussen. Vandaar dat hij lui zijn achterpoten opzette en zich dramatisch strekte met de bijbehorende 'aah'-geluiden en gapen. Hetzelfde deed de kater met zijn achterpoten en als laatst schudde hij zich nog eens volledig uit voor hij nog een laatste maal gaapte en de poes duf aankeek. "En wat wenst madame?" Mauwde hij galant, met een buiging erbij, al zag ze dat niet. Als hij dan toch ging, zou hij er voor zorgen dat het lekker was wat ze kreeg.

Hij was nog steeds bezig met rekken en strekken - en gapen - toen de poes antwoord gaf. De directe respons van de kater was fronzen. Met hoe haar maag net geknord had kon hij zich niet voorstellen dat dit genoeg was. Even moest hij zijn best doen niet een 'gasp' te laten horen toen hij zich bedacht dat het kon komen omdat hij haar alsnog dik had genoemd toen ze weg wilde lopen. Zou dat het zijn geweest? Afijn, muis it was. En dan wel de dikste en grootste muis die hij zou kunnen vinden.

Vandaar dat hij knikte, steeds vergetende dat de poes dat niet zag, en de den uit slofte. Hij was duf, geen zin om zijn poten op te trekken. Bovendien stond zijn haar alle kanten uit en viel het sloffen dus niet uit de toon. Voorzichtig stopte de kater voor de uitgang en stak zijn kop naar buiten waarna hij heen en weer keek. Om vervolgens even re rillen om de kou die er nog in het kamp hing en zich onopgemerkt naar de prooistapel te begeven. Daar aangekomen trok hij even zijn neus op voor de kikkers bovenop en begon vervolgens te graven. Ergens moest een mooie liggen toch?

Hij was net lekker aan het neuzen door de prooistapel, en zeer trots op zichzelf toen hij een dikke muis vond en die opzij legde, toen een overbekende stem hem betrapt op deed kijken tot er 'star' achteraan kwam en hij achter zich keek om te zien wie daar stond. That was, tot hij zich bedacht dat dat nu zijn naam was en het dus wel tegen hem bedoeld was. De kater schold in zijn hoofd even uitvoerig op Starclan voor hij zijn breedste grijns opzette naar Wolf. "Ah," Mauwde hij droogjes, "Mijn lievelingsapprentice," Sort of, maar nu even niet. "Ik ben weg uit de eldersden, en nee we gaan nu niet trainen," Antwoordde hij haar rustig, inmiddels alweer met zijn neus tussen de prooien om nog een mooie muis te zoeken. Dan kon ze kiezen, zou ze vast leuk vinden toch?