Angel Without A Conscience

Ze rende hem voor bij en het ging haar moeiteloos af. Dat had hij wel verwacht. Het amuseerde hem, dat hij werd verslagen, want Smokegaze was niet iemand die makkelijk verslagen werd, in wat dan ook. Oké, behalve rennen dan. Smokegaze was sterk, kon zich prima verdedigen, was niet de langzaamste, had en geweldige uithoudingsvermogen en was ook niet dom. Hij was precies dat gene wat je van een goede warrior verwachtte. Iemand die je nodig had binnen een clan. Want naast zijn fysieke punten, had hij ook nog eens een goede persoonlijkheid. Maar niemand kon perfect zijn, ook Smokegaze niet. Hij droeg wat bagage aan een verleden met zich mee en was geen sterk op het gebied van liefde. Zodra iemand te dichtbij kwam, zou hij afstand nemen en wie weet ging dat nu weer gebeuren. Maar nu kwam het allemaal nog niet te dichtbij, of niet wat hij besefte, want Smokegaze voelde zich goed, blij en gelukkig. Het was een goede dag.
Chillybreath had het prachtige plekje met zonlicht gevonden. Hij kwam later. Het geluid van water, een stromend beekje, vulde zijn oren en de omgeving was oprecht prachtig. Het was letterlijk een spotlight in dit donkere woud. Boven hun kon je de blauwe lucht zien, een gaatje in het dichtbegroeide bladerdek. "Het is gelukt," miauwde hij met een glimlach, nog een beedje na hijgend. Smokegaze sprong op een rots, die daar stond, in het zonlicht, als een soort troon. "Kom," miauwde hij vervolgens, Chillybreath uitnodigend om naast hem te komen zitten. Hij bedoelde het niet romantisch, niet bewust en of het onbewust was, wist hij ook niet zeker. Meer vriendschappelijk, want een stap in de romantiek zetten zou hij niet durven, niet zo snel, daar zouden dagen, misschien wel moons overheen moeten gaan. Hij wilde niet zoals zijn vader van poes naar poes gaan, omdat hij keer op keer de verkeerde keuze nam, of dat hij misschien de verkeerde keuze was.

Dit was een mooie plek. Misschien met wat werk zou hier en prima kamp van gemaakt kunnen worden. Of een plaats voor Gatherings. Maar ze hadden de clan cavern, en die leek op het moment de beste optie. Toch, door het geluid van het beekje, deed dit hem denken aan het Riverclan kamp, ook al was dit geen eilandje en was er nergens riet te vinden. Als hij zijn ogen sloot, voelde dit toch een beetje aan als thuis. Zeker met die verwarmde zon op zijn rug.
Smokegaze zat op de rots en had Chillybreath uitgenodigd om naast hem te zitten. Hij wilde dit fijne moment met haar delen. Een licht puntje in het duister, letterlijk. Chillybreath kwam met een glimlach naar hem toe en sprong soepel naast hem neer op de rots. Samen keken ze om zich heen, al was het Smokegaze die ook daadwerkelijk genoot en al het pracht in zich opnam. Dat Chillybreath dit niet deed, wist hij echter niet. Chillybreath vertelde hem dat ze het knap vond hoe de Tribe katten hier leefde, waarop Smokegaze knikte. "Inderdaad," stemde hij met haar in. Smokegaze glimlachte warm toen hij zag hoe Chillybreath haar ogen dicht deed, alsof ze van het moment genoot. Smokegaze bekeek haar op dat moment. Een prachtige poes, dat was ze zeker."Hun manier van jagen zal ik wel het één en ander van willen leren," reageerde Smokegaze rustig toen Chillybreath had gesproken. "Ze jagen ook op de roofvogels, heb ik gehoord," vertelde Smokegaze vervolgens licht bewonderend en liet zijn blik naar het gat in het bladerdek glijden.

Jagen op roofvogels. Ongelooflijk, toch? Een roofvogel zou een kat kunnen doden, en zij jaagden er op. Dat zal het zelfde zijn als een kat op een vos zou jagen. Nooit van hun leven dus. Hij wist er niet veel vanaf en misschien moest Smokegaze gewoon eens zo'n tribe kat opzoeken en vragen of hij een lesje jagen kon krijgen. Moest hij wel zo'n zogenaamde Prey Hunter zien te treffen, aangezien zij de enige katten in de tribe waren die jaagden, volgens de verhalen van de anderen. Smokegaze zelf had zo'n tribe kat nog niet ontmoet, alleen toen gezien in de Clan Cavern, verder niet. Smokegaze keerde zijn blik weer terug naar de poes toen zij begon te spreken. "Hun manier van leven is inderdaad bewonderenswaardig," om ze nou geweldig te noemen... Maar misschien was Smokegaze ook gewoon een beetje jaloers dat de poes de tribe 'geweldig' noemde. Smokegaze keek naar de prachtige poes, toen zij naar haar poten keek, met haar kopje schudde en daarna weer sprak. Smokegaze betrapte zichzelf er op dat hij eigenlijk erg nieuwsgierig naar haar was. Haar verhaal, haar interesses, alles, eigenlijk. Hield dat in dat hij een vriendin gemaakt had? Aangezien Smokegaze niet echt vrienden had, behalve zijn warriors-kameraden. Er was niet echt een kat die hij vertrouwde en écht omgaf. Behalve een deel van zijn familie, zoals zijn moeder, Butterstar en zijn broer, Thistleclaw. "Ik ook," snorde hij en haalde zijn blik meteen weer van de poes af, aangezien hij toen besefte dat hij wel érg lang naar haar had gekeken.

Irritatie. Smokegaze merkte irritatie bij zichzelf op, naar zichzelf toe. Hij irriteerde zich aan zichzelf, omdat hij het op het moment heel lastig vond om een fatsoenlijke houding aan te nemen. Hij werd nerveus, soms, hij voelde zich ongemakkelijk, hij voelde zich blij. Gevoel was raar en soms zo onbegrijpelijk en sinds gevoel één van de lastigste dingen was voor Smokegaze, was het nog ingewikkelder dan het behoorde te zijn. Hij weerhield zich er van om hardop te zuchten en duwde zijn opgekomen irritatie direct weg toen de poes weer begon te spreken. De woorden deden hem goed en het hield hem om de irritatie meteen weg te duwen. "Dat doet me goed," sprak hij oprecht. Maar waarom deed het hem goed? Dat wist hij dan weer niet. "Dat geldt ook voor mij," sprak hij vervolgens en glimlachte. Hij sprong van de rots af. "Laten we eens bij het beekje aan kijken," stelde hij vervolgens voor. Lang genoeg stil gezeten, genoten van het zonnetje. Smokegaze had zin om zijn poten nat te maken. Want hij had het warmer dan nodig was en wilde gewoon even niet meer stil zitten, voor dat het awkward ging worden. Het beekje was niet diep, maar wel diep genoeg om het buikvacht nat te maken. En toen spotte de kater een zwemmend visje. Een kleintje. Groot genoeg om twee happen van te nemen, maar meer ook niet. Hij zwaaide met zijn staart als teken dat hij een doelwit had om te vangen, zodat Chillybreath niet de jacht zou verstoren. Het visje zwom wat dichterbij en direct haalde Smokegaze uit met zijn poot, pinde het visje vast met zijn nagel en plette het tegen de grond, waar het visje slapjes spartelde. Hij boog zijn kop en doodde het, waarna hij opkeek naar Chillybreath met een glimlach. "Het visje is niet groot genoeg om de clan te voeden, er zitten hoogstens twee hapjes aan, dus bij deze," hij nam het visje in zijn bek en kwam weer dichter bij Chillybreath. "Aan jou de eer," en hij legde het visje voor haar neer.

Smokegaze was een top visser. Jagen en vissen waren twee sterke punten bij hem, maar vechten was waarschijnlijk toch beter, aangezien de landjacht niet zijn ding was. Hij was goed in het water, maar slecht op het land. Maar vechten had hij wel weer een goed handje van. Hij kon zichzelf hartstikke goed verdedigen en was ook zeker de slapste niet. En vissen, vissen was voor hem een manier om zich te ontspannen. Hij hielp de clan er mee en vond het ook nog eens ontzettend leuk om te doen, in tegenstelling tot vechten. Vechten vond Smokegaze vreselijk en hoogstwaarschijnlijk kwam dat weer omdat zijn vader vroeger was doorgedraaid, nog voor Smokegaze geboren was, en toen een elder om het leven had gebracht. Zou Smoketear in Starclan zijn?
Smokegaze gaf zijn vangst aan Chillybreath en ontving een zacht glimlachje. Ze vroeg hem of ze het visje niet gewoon konden delen. "Ik heb het aan jou gegeven," miauwde hij en haalde zijn mondhoekje omhoog. Smokegaze trof later misschien wel weer een klein visje, deze was voor Chillybreath. Haar volgende woorden zorgde er voor dat Smokegaze zachtjes grinnikte. "Ik jaag voor de clan, niet voor mezelf en aangezien jij tot de clan behoort, is deze voor jou," miauwde hij met een knipoog. Dat was niet helemaal waar, want dit visje was speciaal voor Chillybreath en niet omdat ze gewoon een clangenoot van hem was. Hij mocht haar en daarom was het visje voor haar. Daarbij had Smokegaze een aantal dagen nog een visje gehad. Een kleintje, nauwelijks een hap. Toen drong er weer een vraag bij hem naar binnen. Waarom sloofde hij zichzelf zo erg uit voor deze poes? Hij duwde de vraag meteen weg. Het was niets bijzonders, Smokegaze vond haar gewoon aardig, heel simpel, toch?

Het mooie was dat Smokegaze nu gewoon zichzelf was. Puur zichzelf. Maar toch deed hij anders dan normaal en hij had het door. Ja, in andere situaties zou hij zijn vangst ook gedeeld hebben met de ander, er op gestaan hebben dat de ander die opat, in plaats van hijzelf. Maar nu was het anders. Ten eerste had hij zijn best gedaan om de vis zo strak mogelijk te vangen en wilde hij dat de poes een goede mening over hem vormde. Maar waarom? Waar was hij op uit? Hij was eigenlijk nergens op uit, maar toch deed hij dit alles. Toch was hij bezig met een goede inruk maken op de poes. Hij mocht haar. Chillybreath vertelde hem dat het raar was om alleen te eten. Vroeg of hij écht niet mee wilde eten, dat ze zich anders schuldig zou voelen. Smokegaze grinnikte zachtjes. "Maar dat is nergens voor nodig," lachte hij. Maar waarschijnlijk meende ze wat ze zei. "Oké, goed dan," ging hij verder. Een klein nipje, zodat de rest van het kleine visje voor Chillybreath alleen was. "Aan jou de eer," ging hij verder. Dames eerst, zo hoorde dat. Misschien kon hij straks wel weer een klein visje vangen. Zoveel was er niet in dit gebied en zeker niet in dit kleine beekje.

Wat was het toch? wat was er aan haar wat haar zo mysterieus maakte. Wat haar lach speciaal en de glans in haar ogen bijzonder maakte? Ze leek blij, vrolijk, oprecht, ze leek alles wat een kattin speciaal maakte. Maar er was iets aan haar waar Smokegaze zijn poot niet op kon zetten. Hij wist verder ook niet veel van haar. Ze was mysterieus en mooi en dat maakte hem alleen maar nieuwsgierig naar haar, zorgde er voor dat de kater zich tot deze poes voelde aangetrokken. De massieve kater glimlachte toen de poes een voorzichtig hapje van het visje nam. Smokegaze lachte. "Dat is wel een heel subtiel hapje, madame," zijn glimlach was uiterst vriendelijk. Maar ze vertelde dat het lang geleden was en ze leek er enorm blij mee. Dat deed Smokegaze goed. En toen vertelde ze dat de eerste vis sinds tijden geweldig proefde. "Ik weet het, het is geweldig," snorde hij tevreden. Vervolgens boog de kater zelf naar voren en nam een subtiel hapje van de vis en schoof deze vervolgens een stuk naar Chillybreath toe, waarna hij genoot van het nipje die hij had genomen. "De rest is voor jou en ik sta er op," miauwde hij. Het was nog een grote hap voor één kat en dan was de vis eigenlijk ook alweer op. Maar hij stond er op. Smokegaze genoot erg van dit moment. Samen, met een prachtige poes, in een mooie omgeving, een visje delen, dat was toch prachtig? Dit soort momenten herinnerde hem er aan dat het leven mooi was, dat het leven het waard was.

Het waren de kleine dingen die het hem deden, toch? Zo zag Smokegaze het wel. Zo ook dit samen zijn met Chillybreath en hoe ze een subtiel hapje nam. Gewoon zodat ze niet gierig over zou komen. Het gaf ook een goede indruk, hoe vaak Smokegaze ook had gezegd dat het visje voor haar was. Chillybreath sprak vervolgens dat subtiele dingen de beste dingen konden zijn, waarop Smokegaze instemmend knikte. Hij nam zelf ook een subtiel hapje, want subtiele dingen waren echter de beste dingen. Hierna schoof hij de rest naar Chillybreath toe. Hij wilde gewoon graag zien dat Chillybreath zijn aanbod accepteerde, want wie wist wat dat betekenen kon, toch? Maar wat kon het betekenen? Wat wilde Smokegaze dat het betekende? Smokegaze stond er dan ook op dat de rest van de vis voor Chillybreath was en ze accepteerde het, eindelijk. Wel met een zucht en een glimlach in één en Smokegaze trok lichtjes zijn wenkbrauw op. Ze sprak vervolgens dat hij dan wel iets van haar tegoed had. "Oh?" Hij lachte en wilde bijna Chillybreath een kopje geven, maar deed dit niet. "Waarom moet er iets tegen over staan als iemand wat aardigs doet?" Vroeg Smokegaze vervolgens, oprecht nieuwsgierig en niet al te serieus. Maar hij was wel benieuwd. Hij wilde wel weten waarom er iets tegen over moest staan als iemand anders wat aardigs deed. Voor hem hoefde het niet. Het deed hem al goed dat hij iets aardigs voor iemand deed, voor Chillybreath. Hij merkte dat hij er van genoot, wat hem ergens de angst aan joeg, maar het maakte hem ook blij.

Ze had zijn vangst aangenomen en dat voelde toch wel goed. Een kater deed gewoon graag iets voor een poes wanneer deze het waard leek te zijn en Smokegaze vond een poes niet snel iets waard. Natuurlijk, clangenoten waren altijd wel iets waard. Familie, vriendin, maar een speciale kattin? Iemand om je toch een beetje voor uit te sloven? Je mannelijke charmes in al zijn glorie laten zien? Natuurlijk, hij wilde niet te snel, hij wilde dat de poes het gevoel kreeg dat zij ook echt speciaal was. Dat de kater moeite wilde doen. En Smokegaze zou willen ervaren dat hij ook écht moeite zou moeten doen. En het gevoel dat hij dat wilt, tot op het uiterste. Want als hij zo ver zou willen gaan, dan was de poes het ook écht waard. Hij zou willen smachten naar haar. Maar was dat wel waar Smokegaze op uit was? Hij twijfelde enorm en durfde er niet zeker van te zijn. Ja, hij merkte dat hij haar meer dan gewoon aardig vond, waarom zou hij anders zo'n dag met een poes doorbrengen? Dat die je niet even zomaar. En dan zeker zoveel moeite doen. Maar tegelijkertijd was hij bang, hij wilde niet zijn zoals zijn vader.
En maar wat graag wilde ze iets terug doen en hoe ze het bracht maakte hem ongemakkelijk. Natuurlijk vond hij het aardig en waardeerde hij het enorm. Maar haar glimlach was ongemakkelijk. Dus wat kon het zijn? En zoals ze het vroeg, of hij het erg vond, zo onschuldig met grote, prachtige, helder blauwe ogen die zoveel mysterie uitstraalde. Smokegaze vermande zich en probeerde de ongemak en verlegenheid niet te laten merken. Dus glimlachte hij. "Nee, natuurlijk niet," bracht hij zachtjes uit. "Ik wil gewoon dat je weet, wanneer ik iets geef, er niets voor terug hoef," vervolgde hij met een zachte glimlach. Vervolgens stond hij op en keerde zich naar het water. "In voor wat zwemmen?" Vroeg hij. Of nou ja, zwemmen, diep was het water niet. Maar hij wilde maar wat graag uit het ongemak. Geen haast. Eerst maar een leuke, fijne dag.

Hij had het enkel voorgesteld om gewoon weer terug te gaan naar iets luchtigs, een bezigheid. Hij wilde genieten, geen ongemak ervaren. Echter was zijn woordkeuze misschien niet al te denderend geweest. Het water was helemaal niet geschikt om in te zwemmen. Het was een klein beekje dat hoogstens tot zijn buikvacht terecht kwam. Maar daarom kon er nog wel plezier in gemaakt worden. Dat was tenslotte waar Smokegaze op uit was. Chillybreath zei ook nog dat ze wist dat ze wat kleiner was. Ja, in verhouding met Smokegaze was ze dat ook zeker. Maar ook haar zou het niet lukken hier te zwemmen, hoogstens een jonge apprentice, maar zelfs die zou met de poten het water nog kunnen raken. Ja, een kitten kon hier wel verdrinken. "Nou, we maken ons gewoon heel klein-" Smokegaze zonk door zijn poten met zijn buikvacht bijna tegen de harde grond aan gedrukt, en sloop zo onhandig het water in "-en zo kunnen we zwemmen." Zijn lippen krulde zich op tot een jeugdige grijns en zijn ogen glommen. Hij had zijn snoet uitgestrekt om te kunnen praten, maar trok deze nu weer terug het water in, waardoor nu alleen zijn ogen en oren boven het water uitstaken. Niet eens zijn volledige rug was bedekt met water, zo'n klein, ondiep beekje was het. Met zijn grote pretogen keek hij naar Chillybreath, haar reactie afwachtend.