[A Path Unwalked] Fire and Blood

Steeds meer katten leken de Nursey te verlaten. Kleine Brokenkit zat daar nog met haar kopje gebogen te piepen uit angst. "Brokenkit! Kom snel!" Klonk een stem. De woorden deden haar grijs gevlekte kopje toch opkijken. Nog net zag ze de kat op haar af komen lopen. Vervolgens merkte het poesje dat ze opgetild werd. Nu ze daar niet meer alleen zat begon ze wat rustiger te worden. Haar gepiep stopte dan uiteindelijk ook terwijl ze naar buiten gedragen werd.

Nadat Twig onder haar was gekropen, liep Snow op een rustig tempo naar de rest. Ze zag dat al een aardige menigte zich verzameld had hoewel dat buiten het kamp was. Ze voelde dat Twig onder haar gespannen was; kennelijk had haar zoon door wat er gaande was. En maar goed ook, want dan zou hij hopelijk onder haar blijven. "Je moet het zeggen wanneer je moeier wordt, oke?" mompelde de witte queen tegen Twigkit. Ze hoorde hem instemmend mompelen, en ze wandelde ietsjes vlugger. Eenmaal aangekomen zag ze haar broer, die aan de ene helft van z'n kop er nou niet bepaald fris uit zag. Maar voordat ze naar hem kon toesnellen was Branchtrove al zowat op hem gaan liggen, en met een scheve grijns keek ze toe hoe hij zijn beste vriend wilde helpen. Als dat maar goed zou gaan. Tenslotte voegde ze zich bij de rest, en probeerde naar Twigkit te kijken. Nu was haar buikhaar lang, was ze ook niet zo ontzettend dom, en stapte ze naar links. Ze onthulde een lege plek. Haar ogen vergrootten zich tot schijfjes en verwilderd keek ze om zich heen. Ze opende haar bek, totaal vergetende dat Bloomkit daar in zat en liet haar vallen. "Oh, Mousedung, sorry Bloom.." mompelde ze verward. "Twig? Twigkit? Waar ben je!" Oh god, nee nee nee. Ze sprak direct een warrior die het dichtst bij haar stond. "Heb je Twigkit gezien? Kitten, bruine tabby, licht groene ogen, blind?" Paniekerig pakte ze Bloomkit weer op en liep een eindje van de groep af. Waar was hij?
tag - warrior die ze aanspreekt(open!) , Bloomkit, Branch, Hazel, Twig
note: Het is niet de bedoeling dat iemand Twigkit vindt! Helpen mag wel, anders wordt het een NPC
Toestemming om Twig te powerplayen (:

Jayflame slikte toen hij zijn blik kort liet glijden naar zijn vorige mentor. Hij leek echt helemaal uit zijn doen te zijn, maar dat was natuurlijk ook niet vreemd als je besefte dat zijn hele gezicht zowat weggebrand was. Jayflame zou hem maar binnen de kortste keren niet in de buurt laten komen van poeltjes waarin hij zichzelf kon zien. In dit geval hielp de droogte dus wel. Zijn gedachte aan de droogte liet hem weer herinneren aan het feit dat zijn bek ontzettend droog aanvoelde en de tom slikte even. Hij bewoog ongelukkig met zijn oortjes toen Hazelfray opeens begon te roepen naar zijn Clanmates. Waarschijnlijk zijn familie. ‘Die zijn allemaal in orde,’ suste hij, hoewel hij niet eens zeker wist of dit wel zo was. Het was nu ook weer niet dat hij er echt goed op gelet had of zo. Hij drukte zijn neusje tegen die van zijn vorige mentor aan, maar was toch wel blij toen Branchtrove opeens op kwam dagen en Hazelfray los begon te rukken. ‘Voorzichtig,’ snauwde hij tegen de tom, maar deed een stapje achteruit en keek gepikeerd naar hoe ze op de grond vielen. Hij onderdrukte een zachte zucht en liep naar ze toe. Wat moest hij nu doen? Kijken of hij nog kittens kon vinden die met hem mee konden gaan? Branchtrove leek zich wel te kunnen ontfermen over Hazelfray en bovendien leek zijn mentor hem nu meer nodig te hebben dan zijn vorige apprentice. ‘Ik neem aan dat je je zorg wel over hem neemt?’ Hij gaf een knikje naar Branchtrove zonder af te wachten op de reactie. Het deed hem pijn om zijn vorige mentor in deze staat achter te laten, maar hij had geen andere keus. Hazelfray voelde zich overduidelijk meer op zijn gemak bij Branchtrove en op dit moment was het belangrijker dat hij door een kat geholpen werd waarbij hij zich goed kon voelen. Hij draaide zich om en zag dat een paar katten zich al klaarmaakten om naar buiten te gaan. ‘Is daar nog iemand?’ riep hij in de richting van de elders’ den en de nursery. ‘Ik ben het, Jayflame.’

Tag: Hazelfray & Branchtrove
Note: Jayflame heeft Hazel overgelaten aan Branch. Ik geef nu mensen die zich nog in het topic willen mengen de kans om mee te gaan met Jay (: (hij heeft zich tot de nursery en de elders' den gewend)

Tallfright keek kort op bij wat Mistgaze zei en knikte snel. "Ik regel nog iemand die met jou dit alles kan gaan tillen, daarna moet je zoveel als je kan oppakken en naar Firedance gaan om te verzamelen. Ik maak een laatste ronde om te kijken of iedereen er is." Hij zorgde ervoor dat het pakje waarmee hij bezig was, nog gesloten werd en zorgde er vervolgens voor dat hij alles zo dicht mogelijk bij elkaar lag, zodat hij het makkelijker op kon tillen. Zijn vacht prikkelde van alle rook die rond hem hing. Vuur was er nog niet, maar rook was even dodelijk dan de warmte van het vuur. Tallfright probeerde dan ook zoveel mogelijk zijn adem te sparen en wenkte met zijn staart toen er een kat binnen liep, die hem zou helpen met het dragen van de kruiden. Zelf pakte Tallfright zoveel mogelijk pakjes dan dat hij kon dragen, wetend dat Mistgaze ze nodig zou hebben ten gevolge van de rook en het komende vuur. Met zijn mond vol met pakjes liep de kater de den uit. Hij zag Mistgaze nog net, met een kitten, het kamp verlaten. Ook zag hij, ondanks de rook, Jayflame nog op de open plek staan. Tallfright richtte echter zijn aandacht op de uitgang. Met zijn lading kruiden, was hij niet zo snel als hij wilde, maar het ging tenminste vooruit. Door de inspanning begon zijn ademhaling wel wat te versnellen, maar al bij al lukte het de kater wel op bij de doorntunnel te geraken. Eenmaal uit het kamp, vertraagde hij wat en bleef even staan om op adem te komen. Hij had kramp in zijn kaken van het stevig dichthouden van zijn mond, om zeker geen zakjes kruiden te verliezen. Na enkele luttele seconden ging hij weer verder en bereikte hij de groep Thunderclanners, die allemaal dicht bij elkaar zaten en stonden. Tall liet de pakjes kruiden voor zijn poten vallen en opende zijn mond, in een poging meer lucht te kunnen inademen. Bij het snel in-en uitademen bij de inspanning van daarnet, had hij wel wat rook binnengekregen.

Tag: kat die mee kruiden draagt( iemand mag zijn/haar kat hier voor gebruiken, anders is de kat NPC) +open
Note: Tallfright is bij de groep en heeft wel wat rook ingeademd (niet levensbedreigend).

Wat was er aan de hand? Dat was onbekend voor de jonge kitten, al pikte hij wel dingen als brand en nood op. Snowkit werd bang en slaakte een angstige piep toen de paniek omhoog schoot en de spanning om te snijden werd. Iedereen leek in paniek te zijn, zo ook zijn nest genootjes. Oogjes waren groot, net als de zijne. Zo had hij een quarter moon geleden nog zijn oogjes gesloten gehad, nu stonden de zijne wagenwijd open. Hij liet zich zonder problemen oppakken door een warrior. Het enige wat hij nu kon doen was er op vertrouwen dat het goed werd, dus liet hij zich slap hangen en liet alles maar gewoon gebeuren. Snowkit liet alles langs hem heen gaan. Zolang papa straks maar liet zien dat hij er nog was.

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Firedance vertelde hem dat Zealspark in het kamp was. Silverstar knikte, precies zoals hij van zijn deputy verwacht had. Die zou niet rusten voor iedereen veilig weg was. Zijn bleekgroene ogen gleden naar Rowanflight, die hem zei dat ze bijna klaar waren om te gaan. Hij knikte even opnieuw, dankbaar dat zijn clangenoten zo goed de leiding hadden kunnen overnemen. Paniek en chaos waren niet vreemd in dit soort situaties.. De zilvere kater blikte omhoog toen hij iets naar beneden zag dwarrelen. Zijn hart begon weer wat sneller te kloppen toen hij de grauwe regen herkende als as. In de verte begon iets te bulderen. Het vuur was heel dichtbij nu.. "Breng iedereen naar Sunningrocks," sprak hij snel naar Firedance en Rowanflight. "Ik zal met Zealspark de achterhoede vormen." Hij drukte even snel zijn neus tegen die van hun en richtte zich toen tot de rest van de clan. "Iedereen, blijf kalm en blijf bij elkaar! De rivier zal ons beschermen tegen het vuur." En met die woorden liep hij snel richting de doorntunnel. Er was geen tijd meer te verliezen.

"Zeal," riep hij toen hij de oranje kater in het zicht kreeg. De lucht begon ondertussen dik en warm aan te voelen en Silverstar kuchte even in een poging het plotselinge grauwe gevoel in zijn keel weg te krijgen. "Is iedereen buiten?" vroeg hij toen ongerust. Niemand kon in het kamp achterblijven. Skyclan had op die manier teveel goede katten verloren..

_{Hij zag alle overige katten nog door de uitgang van het kamp rennen. Slechts enkele krijgers, die net zoals hem, in het kamp bleven tot iedereen weg was stonden nog in zijn gezelschap. Plots zag hij het grijze gestalte van Silverstar het kamp binnen rennen. "Ik denk van wel," miauwde hij terwijl hij nogmaals rondkeek. De rest was al alle dennen afgegaan en zodra ze allemaal weet bij hem stonden en knikten dat het in orde was, sloeg de deputy met zijn staart. Hij keek opnieuw naar zijn voormalige mentor. "We kunnen vertrekken." sprak hij uiteindelijk. Bijna wou hij een grote hap lucht naar binnen zuigen. Echter viel de aanwezigheid van de zwarte rook hem dan pas op, wat er voor zorgde dat hij aanstalten begon te maken om weg te lopen. "Weet je al hoever het vuur staat nu?" vroeg hij, proberende om de wanhoop uit zijn blik weg te houden. Hij wou niet dat er met Thunderclan hetzelfde zou gebeuren als met Skyclan. De rood met witte kater wist dan ook niet hoe zijn oudere vriend zich moest voelen, wetende dat hij dit nog al eens had meegemaakt.}

De clan stond op vertrekken en de kersverse warrior wist niet wat hij met zijn vriend moest. Hij kon duidelijk zelf niet lopen. Okay Branchie je bent sterk genoeg, praatte hij zichzelf moed in. Hij nam de kater bij het nekvel. "We kunnen vertrekken." Ook al was het niet tegen de clan, het was vrij duidelijk hoorbaar. Hij verzamelde zijn moed en al zijn kracht bij elkaar. Hij begon te wandelen, traag. Het was vreselijk om Hazel te laten slepen over de grond, maar er was geen andere uitweg. Onderweg porde hij Snowkit ook. "Blijf bij mij kereltje," bromde hij tussen de haren door. Hopelijk luisterde de kitten.

Tag: Hazelfray & Snowkit

What do we say to the god of death? Not today.

Brent iedereen naar Sunningrocks, dat was wat Silverstar tegen haar en Rowanflight had gezegd voor hij het kamp in verdween. Er begonnen vlokken neer te dalen uit de hemel. Grijze vlokken bestaande uit as. Ze moesten nu vertrekken wilde ze niet in de problemen komen. "We gaan!" riep ze naar de Clan terwijl ze zelf begon te lopen, haar blik af en toe neerdalend naar Rootkit die naast haar mee liep. Haar pas was stevig, maar niet al te snel zodat ze niet de helft van de groep zouden verliezen. De elders moesten het ook bij kunnen houden, al stond iedereen waarschijnlijk stijf van de adrenaline. Naar Sunningrocks en eventueel de rivier over. Nu was het slechts een kwestie van snel genoeg zijn. Een nieuw geluid mengde zich in het bos, ze wist niet wat het was, maar keek niet achterom.

Tag: Rootkit, Silverstar (Geluid is brandweer sirenes en twolegs die in actie komen verderop. Niet in de buurt van de katten, maar met hun gehoor kunnen ze dat wel n beetje oppikken)

F I R E D A N C E

Hij wandelde met een brede glimlach onder zijn moeder. Eigenlijk kon hij best zelf wel wandelen, maar de stress van de anderen werkte op hem in. Een beetje gespannen liep hij verder. Het enige dat hem ontspande was de lange haren van mama. Die kietelde. Hij wilde graag giechelen, maar dan klonk hij véél te meisjesachtig. Zijn moeder vroeg iets en de blinde kitten mompelde maar wat. Hij luisterde niet echt. Twiggie was druk met zijn eigen gedachten. Hij zag zichzelf al op een rotsje staan. Nu wist hij niet echt hoe een rots eruit zag, maar het zou klein zijn en hard. De blinde kitten had zijn ogen wijd open, dat hielp natuurlijk niets. Probeer jij het maar. In een rechte lijn lopen met je ogen dicht. Gegarandeerd dat je een beetje afwijkt. Zo ook Twigkit. Warme dikke lucht klemde zijn lijfje vast. Wat was dit? Hij haalde diep adem en moest direct hoesten. Hij liep recht op de doorntunnel af. Daar waar zijn nonkel verbrand was. Hij stopte pas helemaal toen een vreselijke pijn aan zijn neus likte. Huh? Waarom deed mama hem pijn? "Mama?", vroeg hij voorzichtig. Misschien was ze kwaad omdat hij niet echt had geantwoord? Het kleine bruine kittentje stapte bang naar voren. Hij gaf een kopje, maar raakte niets. De pijn werd alleen maar erger. "Mama, mama?", snikte hij. Wat had hij fout gedaan? Hoe moest hij het goed maken? Hij deed nog een stapje naar voren. Twigkit trilde. Hij had overal pijn. Proberend om het goed te maken gaf hij nog een kopje. Nu voelde hij iets scherps. Dit had hij eerder gevoeld. Was dit niet de... zijn gedachtestroom werd bruusk afgehakt. Zijn hersenen rinkelden de alarmbellen. "MAMAA MAMAA?!" Waar was ze? Waar bleef ze? Hij zonk door zijn kleine witte voetjes. De pijn leek weg te sterven. Hij voelde nu alleen maar de aangename warmte van wat ooit de pijn was geweest. Zijn oogjes prikten en dus deed hij ze dicht. Het kleine kittentje knipperde weer. Hij werd overweldigd met kleuren. Wauw. Hij keek naar beneden. Witte puntjes zweefden over zijn poten. Ooh, ze waren wit. Hij keek naar achter. Zijn rug en kont leek bruin gestreept te zijn. "Mama, ik kan zien!", gilde hij vrolijk. Zijn naam werd geroepen. Het was ritmisch. Doem... Doem... Doem... Het kwam van beneden. Zijn zacht gekleurde ogen keken dwars door het tapijt heen. Daar zag hij zijn mama. Waarom was ze nu zo ver weg? Hij probeerde zijn pootje door het tapijt heen te duwen. Huh? Een neus duwde tegen zijn oor. Hij keek op. Oooh! Deze kat was groot, had vacht als manen van een leeuw en was bezaaid met sterren. Hoe hij deze kennis had verkregen was hem een raadsel. Het enige wat geen raadsel bleef was dat de kater erg droevig leek te zijn. Naast hem zag hij een kitten. Was dat niet Frostykit? Hij had hem nooit gezien, maar het gemurmel was herkenbaar. Maar... was Frostykit niet dood? Het kleine kittentje glimlachte ook een beetje droevig. Twigkit keek weer naar beneden. Waar vage aftreksels van zijn moeder stonden. Oooh...

Tag; Snowdance, next: Frostykit

Redpetal keek om zich heen. Het was een troosteloos zicht, hun hele clan bij elkaar. Grijze vlokken dwarrelden neer uit de hemel en bleven vastzitten aan hun vacht. Ze werden gehuld in een doordringende geur van as, maar het vuur was nog niet gestopt. Ze waren nog in gevaar. Geluiden van tweebenen en schelle, onbekende geluiden vulden haar oren, maar ze hoorde het ook wanneer hun leader opriep om te vertrekken. Ze zag Branchtrove een eindje verder proberend haar broer naar voren te slepen, ondertussen ook proberend een witte kitten naar voren te porren. Haar gouden blik was geschokt toen ze zag hoe Hazelfray eraan toe was. De slanke poes stond op en pakte de twee kittens bij haar op, waarna ze op het tweetal afliep. Ze wandelden traag, maar dat vond ze niet erg. De kleine poes keek even naar de witte kitten, maar kon die niet meer oppakken met zijn twee siblings al in haar bekje. Daarna keek ze haar broer meelevend aan. Hij had een lelijke brandwonde in zijn gezicht en zijn vacht was zwart van as en roet - hoewel dat misschien bij hen allemaal gold. Redpetal wou dat ze iets kon zeggen; al wist ze niet wat, en kon ze toch ook moeilijk de twee kittens neerleggen gewoon om iets te zeggen dat straks ook nog gezegd kon worden. Daarom volgde ze zwijgend maar, haar rosse vacht tegen die van Branchtrove; alsof ze steun zocht bij hem. Hun thuis leek verzwolgen door de vlammen, reddeloos en overrompeld door tweebenen. Wat moesten ze nu?

Tag: Branchtrove, Hazelfray, Dustkit & Ribkit

Gelukkig kwam één warrior naar toe, om te zeggen dat hij haar ging helpen Twigkit te zoeken. Ze haalde opgelucht adem, en een sprankeltje hoop kwam weer bij haar omhoog. Toen Firedance ineens vertrok, met zowat iedereen om zich heen, keek ze paniekerig om zich heen. De warrior was nog steeds niet terug, en toen ze hem ook niet meer zag, welden tranen op. "Twig, nee..." jammerde ze zachtjes, en bleef koppig staan. Ze ging niet zonder Twigkit weg, niet zonder hem. Ze draaide rond en keek verwilderd om zich heen. Ze jammerde nogmaals, en hief haar kop naar de hemel. "Oh, Starclan, laat Twigkit alsjeblieft terugkeren." snikte ze zachtjes, en alsof er iemand naar haar smeekbede had geluisterd, doemde de warrior naast haar op. Een levenloos bundeltje hing in zijn bek, en vol afgrijzen keek Snowdance naar wat ooit haar opgewekte, toch blinde zoontje was geweest. "Twigkit! Nee, nee, nee! W-w-wees niet d-dood.." Bloomkit was ze even vergeten, maar toch pakte ze d'r weer op, trillend van het verlies van haar enige zoon. In een totale shock volgde ze de warrior die Twigkit droeg, terwijl geen zinnig woord meer uit kunnen brengen. Het enige wat je nog van haar kon horen was het gedempte gejammer van de jonge queen.
TAG: (NPC) Warrior, Twigkit, Bloomkit en de rest

Snow is trouwens bij de rest, klaar voor vertrek c:.

Er werd tegen hem aangepord. De jonge kitten keek met grote ogen naar de kater die hem mee wenkte. Waarom hielp papa hem niet? Snowkit gehoorzaamde echter en liep achter de kater aan en om er voor te zorgen dat hij de warrior niet kwijt raakte, hield hij zijn staart braaf vast. Zo kon hij niemand kwijt raken en zou er niks gebeuren. Ze konden vertrekken en later zal Snowkit alles duidelijk worden. Dat er brand was, besefte hij echter wel. Maar hij hoopte straks toch wel weer lekker in zijn nest te kunnen liggen.

Salmonleap negeerde Jayflames opmerking. Ja hoor eens even, ik was hier eerder, ik ga hem helpen, dacht ze, maar in plaats van het ook te zeggen, trok ze verder aan de doornentakken. De kater die ze probeerden te bevrijden leek intussen compleet gedesoriënteerd. Hij schreeuwde wat halve namen en leek niet goed te kunnen zien. Branchtrove kwam erbij en trok Hazelfray los uit de takken. Salmonleap voelde zich enigszins gepasseerd - nu leek hij opeens de grote held, terwijl hij er pas net bij gekomen was! Salmonleap verbeet haar ergernis. Ze wist dat ze zich hier niet zo druk om moest maken. Het ging erom dat iedereen in veiligheid kwam en daar hielp ze bij mee. Daar hielp iedereen bij mee. Het ging niet om persoonlijke eer, het ging om levens. En ze kon nog steeds helpen. Snowkit liep nu achter Branchtrove aan, maar met die korte kittenpootjes kon hij vast niet zo hard lopen, dus besloot Salmonleap hem te dragen.
Tag: Jayflame, Hazelfray, Brachtrove, Snowkit

De warrior droeg een andere warrior en Snowkit voelde zich vlak door alles wat er gebeurde. Het drong niet meer helemaal tot hem door. Dat het ernstig was begreep hij, amar wat hij moest voelen wist hij niet. Dus liep hij maar gewoon achter de warrior aan met zijn staart in zijn bek, tot hij plots werd opgetild door een andere warrior. Salmonleap was haar naam, dacht hij? Een verraste piep verliet zijn bekje, maar vervolgens hing hij maar gewoon, terwijl hij zo het kamp uit gedragen werd naar waar ze ook maar heen gingen.

TAG: Salmonleap, Branchtrove, Hazelfray (Jayflame?)

Zijn partner was naast hem komen lopen. Hij voelde een klein prikje in zijn achterbeen. De kitten wou dus graag vasthouden. De kater liep traag. Toen het prikje verdween keek hij om. De poes die Hazelfray ook probeerde te bevrijden had hem opgepakt. De kater glimlachte dankbaar. "Dwankje." Niet veel later zag hij Firedance. "We gaan!" Hij haalde nog eens diep adem. Tijd om te verplaatsen.

Tag: Salmonleap, Snowkit, Hazelfray, Dustkit & Ribkit, Redpetal
Note: Spijtig genoeg heeft Branch geen staart meer, dus Snow zal zijn achterpoot moeten vastpakken ofzo c:

Ze gingen niet in op haar vragen. Ze negeerde haar gewoon. Waarschijnlijk niet bewust, maar daardoor draaide ze zich gepikeerd weer om en sjouwde de medicine cat’s den uit. Maakte het niemand dan uit dat ze Glazepaw niet kon vinden? De rook werd steeds dikker en ze kuchtte zachtjes. Ja joh, echt niet dat zij hier wegging zolang ze haar beste vriend niet gevonden had. Ze wilde net naar de apprentice den rennen toen ze werd tegengehouden door een warrior. Die haar met een duidelijke blik in zijn ogen het kamp uit dirigeerde. “Maar Glaze!” Gilde ze verontwaardigd. Waarom luisterde niemand nu naar haar… Met een gefrusteerde blik in haar ogen klemde ze haar kaken strak op elkaar. Ze zei niets meer toen Firedance hun opdroeg om te gaan lopen. Ook negeerde ze de geluiden in de verte. Haar vader was daar ergens, maar ze had Glazepaw boven hem gekozen. En kijk nou wat het haar opleverde. Helemaal niks. Kwaad stampte ze achter de rest aan. Haar felgele ogen keken nog steeds zoekend om haar heen. Stiekem was ze gesteld op die onzekere maffe kater en nu kon ze hem niet vinden tussen de chaos van kattenlijven.

Geschreeuw, alle katten liepen door elkaar. Iemand stootte tegen hem aan. Wat gebeurde er? Zijn grote zus riep iets. B-b-brand? De lucht werd dikker en dikker. Hij hapte in een blaadje, dat was slim. Want dan kon de rooklucht niet te veel binnenkomen. Het was een soort trance. Hij hoorde zijn hard bonzen in zijn hoofd. Een bekende stem trok zijn aandacht. Zijn naam werd genoemd. Nog steeds in die trance stond hij op. De wereld leek wel in slow motion te gaan. En toen kwam hij weer bij zinnen. Snel rende hij naar Eveningpaw. "Ik ben hier." Hij kuchte even. "Ik ben hier." Herhaalde hij nog een keer. Proberend de poes gerust te stellen. Alles komt goed. Alles komt goed. Zijn zus was hier ook, die zou hen leiden. Alles komt goed.

-Eveningpaw-
Glaze is bij de rest.

Jayflame liet zijn blik in het camp rond glijden, maar hij zag niet echt meer katten die achtergebleven waren. De meesten werden al meegenomen door de warriors of de queens, dus dat zat wel goed. Hij had zelf niet echt een taak op zich genomen en wist dan ook niet echt wat hij nog kon doen. Voor Hazelfray werd er goede zorg genomen, dus daar hoefde hij ook niet meer bij te zijn. Salmonleap had zich inmiddels ontfermd over een andere kitten waar hij net naartoe had willen gaan, dus nu moest hij iemand anders vinden waar hij zich over kon ontfermen. Zijn schouder begon te steken en Jayflame gaf er snel wat likken over; hij herinnerde zich nu pas weer het advies dat Rousepaw hem gegeven had. Waar was Rousepaw trouwens? Hij draaide zijn kop zodat hij om zich heen kon kijken en zijn beste vriendin eventueel tussen de katten zag lopen, maar hij kon haar niet vinden en even ging er een ongerust gevoel door hem heen. Die zette hij echter snel weer van zich af. Het was immers Rousepaw waarover hij sprak en niet één of andere zielige kitten. Ze kon zich prima redden. Hij keek naar een grijze she-cat die de naam van een kat riep en sprong naar haar toe, maar ze leken elkaar weer gevonden te hebben. Toch bleef Jayflame langs hun lopen. ‘Probeer het tempo bij te houden,’ mauwde hij. ‘Praten kunnen jullie altijd nog zodra we in veiligheid zijn.’ Hij keek om zich heen. ‘Zijn er nog katten die jullie weten die hulp nodig hebben?’ Hij keek de twee vragend aan. ‘Eventueel familieleden waar ik me over moet ontfermen?’

Tag: Eveningpaw en Glazepaw

Ergens gleed er toch wel een flinke opluchting door haar heen. Toen haar blik plots op de gevlekte vacht van Glaze viel. Hij kwam haar kant op gesjeesd. Kwaad staarde ze hem aan. “Doe dat nooit weer hoor je me.” Snoof ze verontwaardigd. Haar hier een beetje in doodsangst te laten. Al zou ze het nooit toegeven, dat ze dat voor een kort moment even gevoeld had. Ze had alleen altijd een beetje een vreemde manier om haar opluchting te uiten. Een manier die nogal bot over kon komen. Al had ze het niet zo bedoeld. Toen keek ze op, omdat Jayflame hun kant op kwam. “Jaja.” Mompelde ze. Haar beleefdheid even vergetend. “Maar nee, ik weet zo niemand. Jij Glaze?” Haar blik ging naar haar beste vriend. Ze noemde haar pleegfamilie niet, stiekem expres niet. Die redde zich maar. Ze besteedde ook niet echt meer aandacht aan haar en ja dat nam ze hen kwalijk.

Tag: Glazepaw & Jayflame

Onderwerp: Re: [A Path Unwalked] Fire and Blood