[Sharing Tongues] In hard times, you need good friends

Leopardkit reageerde niet echt op zijn woorden, maar dat had de zwarte tom ook zeker niet verwacht. Ze was jong en ze was vooral met zichzelf bezig, was zich nog niet bewust van haar omgeving en de moeite die de meeste katten moesten doen om niet alleen hun Clantaken juist te doen, maar ook een nestje te onderhouden. Misschien als ze ouder was en ze zou zien hoe de andere toms hun nestjes soms in de steek lieten dat ze het wat meer zou appreciëren. Maar nee, dat zou niet eerlijk zijn naar haar toe. Ze had al geen moeder meer, dan moest ze hem er ook niet extra bij verliezen. Toch hoopte dat hij dat ze binnenkort op een leeftijd zou komen waarop ze zou zien dat het niet allemaal zo praktisch was voor hem. Hij grinnikte toen ze haar vraag stelde. ‘Omdat je dan een last gaat zijn voor de andere warriors,’ mauwde hij plagerig. ‘En ga nu niet beweren dat het niet zo is, want het is wel zo.’ Hij rolde met zijn ogen toen ze verder sprak. ‘Omdat je te jong bent daarvoor. Je moet nog een paar moons wachten en dan mag jij dat ook.’ Hij stak zijn neusje naar voren en tikte daarmee kort tegen haar oortje. ‘Als je lief bent ga ik straks anders wel met je mee naar de nursery en dan blijf ik voor de nacht daar, maar dan moet je ’s morgens ook niet zeuren als ik je wakker maak omdat ik er vroeg uitga.’ Hij keek haar streng zijnde aan. Daarna verzachtte zijn blik. ‘Misschien vertel ik je zelfs nog wel een verhaaltje van toen ik jong was,’ knipoogde hij naar haar. En dan zou hij er voor zorgen dat hij zorgvuldig alles over de RiverClan she-cat vermeed.

Het leek erop dat het Cloudgaze ontgaan was dat ze al eens uit het camp was gegaan en dat ze dat zojuist had toegegeven: hij zei daar namelijk niks over. Als hij zich daar echt mee bezig had gehouden, had hij er heus wel iets van gezegd. Ze was er vrij zeker van dat ze het bij haar moeder niet voor elkaar had gekregen om gauw over iets anders te beginnen; zij zou gelijk direct bezorgd reageren en vragen of Lightkit echt op eigen houtje het camp uit was gegaan. En naast Harekit en Bronzemask wist toch niemand ervan. Het leek er zelfs op dat Bronzemask niks tegen haar moeder had gezegd. Of misschien had ze dat wel gedaan, maar had haar moeder besloten om er geen aandacht aan te besteden. Nee. Zo was haar moeder niet. Die was niet zo ongevoelig zoals haar vader. Lightkit’s aandacht werd weer getrokken toen Cloudgaze sprak over een moment uit het camp. Jammer genoeg moest hij in de ochtend op patrol, maar ergens was dat ook weer goed omdat het ’s morgens echt koud was. Ze was er vrij zeker van dat haar pleegvader haar wel zou verwarmen met zijn pels, maar ze wilde niet steeds afhankelijk van hem zijn en ook gewoon naast hem kunnen lopen terwijl hij uitleg gaf. ‘Ja!’ schreeuwde ze bijna door heel het camp. Enthousiast zijnde keek ze haar pleegvader aan. Toen bedacht ze zich iets. ‘Als ik nu ga slapen is het sneller morgen.’ Ze gaf haar pleegvader een kopje en een lik over zijn poot; ze kon zijn kopje natuurlijk niet bereiken met haar gestalte en hoopte dat hij dat niet erg vond. ‘Tot morgen!’ riep ze naar hem. Daarna draaide ze zich om en rende ze naar de nursery. Ze hoopte dat hij het niet erg vond dat ze hem zo snel achterliet, maar ze was gewoon vreselijk nieuwsgierig naar het hoe het morgen zou verlopen. Ze dook dan ook gauw haar nest in, negeerde boos gepiep van een paar andere kittens die in de buurt lagen en deed haar ogen dicht. Hopelijk zou ze snel in slaap vallen!