Mr. Worry

Kalm knipperde de kleine kater even. Hij kantelde zijn kopje wat terwijl zijn groene ogen gericht waren op de twee prooien die hij had binnen gehaald. Hij zuchtte even toen hij een poot erop zette en voelde dat het dier al verzwakt was door iets. HIj haalde diep adem en keek op. Hij zou even moeten kijken wat er mis was. Het was vast niks speciaal, maar... Het zou weldra leaf-fall worden en het zou kouder worden... Wat betekende dat ziektes en dingen zouden komen. minder prooi, minder weerstand, meer kans op doden. Geen idee waarom hij plots interesse had genomen in het beschermen van de andere maar... Het leek gewoon het meest logische voor hem... Had ze hem zoveel veranderd?

-Spt + wind~

Vrolijk trippelde Winddancer op haar broer af toen ze hem het camp in zag komen. "Hey, lurk!", begroette ze de zwart-witte kater, een vriendelijke glimlach op haar snuitje. "Hoe gaat het met m'n broertje?" Lurkingshade was kleiner dan de grote poes, maar het was niet gemeen bedoelt. Vandaag was de bruine tabby gewoon tamelijk vrolijk - het was greenleaf en ze was weer genezen van de rattenziekte!

Hij hoorde haar al afkomen, zo moeilijk was dat ook niet echt om op te merken. "Hey, lurk!", Klonk er, ze leek een stuk blijer dan de vorige keer dat ze elkaar hadden gezien, gesproken, whatever... Sigh... "Hoe gaat het met m'n broertje?" Hmpf... Hij knipperde even, een pissed off blik in zijn ogen terwijl hij naar haar staarde, alsof hij haar dood wilde... Niet echt dat het zo was, het was eerder het feit dat ze zo happy was... Dat hem gewoon zo af knakte... "Met mij goed," bromde hij nijdig... Ugh... Not.

Het was dat ze haar broer al lang kende, of ze was beledigt geweest bij zijn bijna nijdige antwoord. "Met mij ook!", antwoordde Winddancer, nog steeds net zo vrolijk als daarnet. Lurkingshade kende haar ook al een eeuwigheid, dus hij zou ook al moeten weten wat voor iemand ze was. Daarbij, was ze niet zijn favoriete zusje?

Het leek erop dat mevrouw er geen enkel probleem mee had en zo te horen was ze ook heel goed... Het enigste verschil dat tussen hen inzat was dat hij het sarcastisch en mooi had bedoeld, heel mooi dus. Hij zette daarom ook een poot tegen zijn face aan en zuchtte... Al die happy shizz... No... "Wind... Please..." murmelde hij, ergens teleurgesteld dat ze niet eens de sarcasme... Ofzo door had in wat hij had gezged. Hoe noemde je dit... Hm... subtiele hint geven naar iets dat je wilde zeggen maar eigen ben je gwn een pussy... Yeah zoiets... Ofzo... geen idee...

De grote poes knikte haar kopje wat scheef. Wat bedoelde hij precies? Winddancer was niet het grootste licht van het nest, of Shadowclan in het algemeen, maar ze sprak altijd recht uit haar hart. "Wat is er, lurkie?", vroeg ze, haar vrolijkheid misschien ietsje ingetoomd. Instinctief voelde ze wel aan dat haar broer het niet zo leek te appreciëren.

Ze hield haar kopje wat schuin... Wat nou? "Wat is er, lurkie?" Uh... HIj haalde diep adem, maar nam het tenminste wel in dat ze het goed had bedoeld ergens. Ze had haar vrolijke aard zelfs wat verminderd om hem een klein... Plezier te doen? Hm zal wel... "Je kan niet eens zien dat ik niet serieus antwoord?" klonk er. "Normaal zou ik er geen enkele fuzzels om geven maar nu... Geez," ugh... "dat zelfs ik zo pissed off kan zijn dat dat me zelfs kan irriteren is gewoon... Ugh..." zucht, ugh, sigh...

De bruine tabby werd wat stilletjes bij zijn uitleg, haar glimlach vervaagde. Winddancer richtte haar groene blik op haar pootjes. "I-ik denk dat als er iets is, dat je dat dan zegt in plaats van sarcastisch te antwoorden..", antwoordde ze zachtjes. Zij was eerlijk, dus dan waren anderen dat toch ook meestal? Misschien moest ze echt eens wat slimmer worden.

Het leek erop dat hij de sfeer zo goed als gebroken had. Niet dat hij er last van had, hij was altijd zo. Het leven was zo saai, dus waarom zou hij anders gaan doen? "I-ik denk dat als er iets is, dat je dat dan zegt in plaats van sarcastisch te antwoorden.." klonk er, haar blik was afgericht en ze glimlachte niet langer. Jep, hij kon een glimlachende happy kat die zijn zus was gewoon zo maken door zichzelf te zijn, dat was de magic van Lurkingshade te zijn. "Ik dacht dat je me langer dan vandaag kende," mompelde hij met een zucht.

Winddancer keek weer op naar haar broer. "Het spijt me.", antwoordde ze, niet goed wetend wat anders te zeggen. Kende hij haar dan niet langer dan vandaag? Hij wist toch ook dat ze niet altijd bijster slim was, en dat haar capaciteiten eerder in jagen en vechten lagen dan in katten begrijpen en van die moeilijke mentale kwesties?

Ze keek hem terug aan... Ah... "Het spijt me." klonk er van de grote tabby en lurk zuchtte even luid. "Maakt niks uit," zei hij mompelend. Het was niet dat hij echt boos was op haar, geïrriteerd was hij gewoon... en dat was hij best vaak als hij eerlijk mocht zijn. Maar goed. "Straks zien ze het niet en dan zit ik weer met de problemen, verdomme," mopperde hij zachtjes maar toch wel eentonig, het bleef wel lurk uiteraard.

Winddancer fronste lichtjes. "Zien ze wat niet?", vroeg ze, behoedzaam. Ze wist niet waarom Lurkingshade zo geïrriteerd was, maar ze wou het niet erger maken - integendeel zelfs, ze wou hem vrolijk maken. Al was dat een moeilijk opgave, ze had hem nog nooit echt zien lachen..

De ander fronste even. Hm... "Zien ze wat niet?" klonk er toch wel behoedzaam. Hij keek langzaam van haar weg en keek naar de prooi voor zich. Hij knipperde rustig en haalde diep adem. "Dat we in gevaar zijn," zei hij enkel kalm, hij leek plots zijn eigen kalmte terug te hebben, maar diep vanbinnen voelde hij de druk. Het was gewoon zo dat hij het zag gebeuren.

Dat antwoordde echt geen enkele van haar vragen. Waarom was Lurkingshade zo vaag? Wat was het probleem? De frons op het voorhoofd van de tabby poes verdiepte alleen maar. "Waarom zijn we in gevaar, Lurkingshade?", vroeg Winddancer, en het gebruik van zijn volledige naam maakte het alleen maar duidelijker dat ze dit niet tof meer vond, dat ze wou weten wat er in zijn hoofd omging. Ze kon er niet tegen om zo te moeten gissen.

Ze fronste enkel nog meer... Fijn dat ze het niet snapte maar goed, het wa sniet dat hij anders had verwacht als nog niemand het had opgemerkt of het zelfs had overwogen. "Waarom zijn we in gevaar, Lurkingshade?" het was vreemd zijn volledige naam van haar te horen maar het was niet dat hij het erg vond. het was zoals het was en eigenlijk zorgde het er wel voor dat hij eindelijk een serieuzer iets aanvoelde bij de ander... Beter. "De ratten," zei hij. "En de schade die ze na hun dood hebben veroorzaakt," mompelde hij...

Het was alsof hij in raadsels praatte, al werd het langzaamaan wel duidelijker. Winddancer fronste nog steeds, haar groene ogen strak op haar broer gericht. Ze was niet honderd percent zeker wat hij bedoelde, al kreeg ze wel al een beetje een idee. "Maar het is niet per se dodelijk..", antwoordde ze zachtjes, voorzichtig. "Ik kan het weten, ik had het - maar ik genas." Voorzichtig zette ze een stapje dichter bij de zwart-witte kater. Wat was er toch met hem? Waarom gedroeg hij zich zo anders?

Ze fronste enkel, natuurlijk snapte ze het niet. "Maar het is niet per se dodelijk.." Uh? "Ik kan het weten, ik had het - maar ik genas." Hij knipperde even langzaam. "Dus je wilt zeggen dat roofdieren die op de dode dieren van de ratten afkomen geen gevaar voor ons kunnen zijn?" klonk er een beetje droogjes uit zijn bek. Een vos of eender welk roofdier... Misschien zelfs een zwervende hond, hij was maar dingen aan het verzinnen maar het was wel zo dat het kon right?

Oh. Op die manier. Winddancer staarde naar haar pootjes. "I-ik.. Ik bedoelde niet.." De tabby zuchtte. Waarom deed hij toch zo moeilijk? Waren ze zo hard uit elkaar gegroeid? Ze meende zich te herinneren dat ze beste maatjes waren, maar misschien was dat gewoon haar naïeve en vrolijke geest die dat construeerde.

Ze keek weer es naar haar poten... had ze een soort zelfmedelijden ofzo? Hij had willen zuchten, rollen met zijn ogen, maar hij moest zich inhouden. ja... maar dat was moeilijker dan verwacht en toch zuchtte hij zachtjes... het was weeral hetzelfde dus tja. "I-ik.. Ik bedoelde niet.." zei ze en hij keek langzaam op en zocht haar blik zodat hij deze kon vasthouden. "Yeah, ik denk dat vele dat zouden zeggen," zei hij kalm... Uh... "Als er iets gebeurd met mijn gezin zal het niet zo goed lopen," klonk er plots zacht grommend, alsof hij even zijn kalme aard verloor.

Ze bleef erbij, Lurking gedroeg zich raar vandaag. Ze begon bijna te denken dat hij haar niet herkende.. "Dat snap ik.", antwoordde Winddancer uiteindelijk na een lange stilte. Ze wist niet goed wat ze anders moest zeggen. Nog steeds richtte ze haar groene ogen niet op hem, een houding die wat ongewoon was voor de anders zo vrolijke en zelfzekere poes. Ze voelde zich weer een onervaren apprentice, en dat bij haar eigen broer.