[Clan] The biggest thing we learn from losing:

Winning is better.

Een beetje verslagen kwam de kater het kamp binnen, zijn patrol had zojuist het gevecht verloren en het was wel duidelijk dat het een klap was voor de hele clan. Nog minder plek om te jagen, nog minder om trots op te zijn. Met een zucht trippelde hij dan ook naar de rots van waar de ceremonies altijd gedaan werden, en sprong er een beetje wankel op. Het gevecht had hem flink aangetast, tegen twee katten tegelijkertijd wanneer hij zwak was was niet zijn ding.

Beste clangenoten," Sprak hij rustig, ietwat vermoeid en geen zin hebbende in een formele zaak. Dit was iets waar ze samen in zaten, hij stond niet boven de rest hier, hij had net zo hard verloren. "De Abandoned Badgerset is teruggewonnen door Windclan, vandaag heeft onze Shadowclanpatrouille het gevecht niet kunnen winnen," Hij keek even naar zijn poten, waar nog steeds bloed aan zat. "Dit is niet het einde, maar wel een belangrijke les," Vervolgde de kater uiteindelijk sterker, en keek de katten recht aan. "Shadowclan is zwak, we moeten aansterken, en dat wordt dan ook onze prioriteit. Er komen meer Hunt Patrols en warriors moeten per dag minstens twee keer een normale maaltijd hebben, hetzelfde geldt voor de rest van ons," Eten zou lastig worden, maar wat moest dat moest.

Na dit gezegd te hebben en even gepauzeerd te hebben ging de kater verder. "Innerstar is op het moment op weg naar het kamp, ik wil graag een patrouille van minstens drie die haar gaat halen, Waspsting zal deze leiden, het weer slaat om en Inner moet gevonden worden." Hij knikte Waspsting toe en zuchtte toen nog eens. "Moge Starclan ons nu geluk toebedelen," Eindigde de deputy, en sprong van de steen. Tot zover.

-> Waspsting leidt een zoektocht naar Innerstar

"Beste clangenoten," Hm? Langzaam keek de gevlekte kater op. Zijn groene ogen stonden scherp en hij was alles behalve blij om te zien wie die woorden had uitgesproken. Ookal was het niet echt ee verassing geweest, hij kende de stem van Tallshadow door en door. Alleen, deze had nu een andere toon dan dat hij verwachtte van de kat. "De Abandoned Badgerset is teruggewonnen door Windclan, vandaag heeft onze Shadowclanpatrouille het gevecht niet kunnen winnen," Hm? Wel meteen flikkerden zijn oortjes even... Wind had in die patrouille gezeten... Was er iets met haar gebeurd! Verdomme! Hij zou de nek van die Tall omdraaien als zijn zus niet ok was! "Dit is niet het einde, maar wel een belangrijke les," Hm? "Shadowclan is zwak, we moeten aansterken, en dat wordt dan ook onze prioriteit. Er komen meer Hunt Patrols en warriors moeten per dag minstens twee keer een normale maaltijd hebben, hetzelfde geldt voor de rest van ons," Eten? Was dat wat hij dacht. Even bewoog hij nerveuzer met zijn oren en keek hij rond. Waar was Innerstar tho...? Waarom... zei hij niks over de patrol zelf? Zijn poten trilden weer wat... Nu snapte hij waarom Ace hem langer bij hem had willen houden... Gvd... Hij zou niet toegeven! "Innerstar is op het moment op weg naar het kamp, ik wil graag een patrouille van minstens drie die haar gaat halen, Waspsting zal deze leiden, het weer slaat om en Inner moet gevonden worden." Klonk er van de kater af. "Moge Starclan ons nu geluk toebedelen," Hij knipperde even en keek met een kille blik naar de ander. Langzaam schudde hij zijn hoofd wat, waarna hij opstond en naar hem toe wandelde. "Ik meld me aan om me te gaan op patrol," murmelde hij. Hij had geen zin om stil te zitten... En zeker omdat hij nu meer dan ooit echt boos was op Tall, als het al woede was om mee te beginnen.

_{Een kille uitdrukking stond op Waspsting haar gezicht terwijl ze terugliepen, na een gevecht verloren te hebben. Sinds wanneer waren die hazenvreters betere vechters dan zij waren? Dat Innerstar achtergebleven was, beviel haar ook niets. Wat als Everstar zich bedacht dat ze de ShadowClan het beste naar beneden kon halen door hun leider te vermoorden? Ja, ze vertrouwde het niet. Vandaar dat ze hier ook tegen haar zin liep, maar ze had duidelijke bevelen van Innerstar, en ze zou gek zijn ze niet op te volgen.
De kattin keek toe hoe Tallshadow verslag uitbracht naar de Clan, en begon met het verzorgen van haar wonden. Ze had er immers flink wat opgelopen door dat mormel dat zich warrior noemde. Toen ze haar naam hoorde, gleed haar blik omhoog, naar de deputy. Een patrouille leiden om naar Innerstar te zoeken? Meteen kwam ze overeind, en liep naar voren. Ze gaf hem een snelle knik, waarmee ze aantoonde dat ze het fijn vond dat zij in ieder geval op zoek mocht gaan. Want de zwarte kattin had allang terug moeten zijn. Toen Lurkingshade zich aanbood, ging haar blik naar hem, en goedkeurend keek ze hem aan. Hij was een goede warrior. Nogal een attitude, maar zeker goed. "Nog twee meer, kom op, hoe sneller we weg kunnen hoe beter." weerklonk haar stem koeltjes door het kamp heen, en ze keek even rond. Hoewel het niet aan de buitenkant te merken was, was Waspsting zenuwachtig. Waar bleef Innerstar? Zonder de leidster, had ze niemand meer.

Patrol topic voor de katten de meegaan!}

Amberhunt keek op door de patrouille die terugkwam, hij schrok, ze zagen er allemaal moe, gehavend en verslagen uit. Tallshadow nam het woord, hij vertelde over het gevecht bij de Abonded Badgerset, ze hadden verloren. Shadowclan had een stuk van haar land op moeten geven aan de Windclan, hin werd er woedend van, hoe hadden ze kunnen winnen? Uiteraart had Windclan al langer gevonden dat het hun gebied was en nu hadden ze blijkbaar het risico genomen. Hun Deputy vertelde ook dat de clan zwak was, wat waar was, en dat ze vanaf nu weer aan moesten sterken. Er volgde een korte pauze en toen kwam het volgende schokkende nieuws, Innerstar was daar gebleven. Tallshadow liet meteen een patrouille, onder de leiding van Waspsting, oprichten met minstens drie anderen. Lurkingshade meldde zich direct aan, wat niet heel vreemd was aangezien hij al vaker duidelijk had gemaakt hoe sterk zijn loyaliteit was. Waspsting vroeg voor nog twee anderen zodat ze snel konden gaan. De jonge, rode kater stond op en liep dichterbij, ze moesten en zouden hun leider terugvinden. De Windclanners zouden niet nog een overwinning hebben door... niet aan denken, dacht Amberhunt. "Ik meld me ook aan." miauwde hij en hij keek Eerst Waspsting en daarna Tallshadow aan.

de poes knikte even naar hem wat indiceerde dat ze het goed vond. Hij knikte ook even kalm naar haar en besloot een stap terug te nemen om andere warriors door te laten. Zijn gifgroene ogen waren echter wel scherp gericht op de tabby deputy. Hij zag er inderdaad wat gehavend uit maar... Hij wist het niet zo. Hij vertrouwde deze kerel voor geen meter meer en daar had hij zelf voor gezorgd. Was het omdat hij zoveel van hem had verwacht? Vast wel... Hij leefde gewoon niet op naar al de geruchten die hij als kleine had gehoord. Een gebroken iets right? Niet in zijn ogen om heel eerlijk te zijn. "Nog twee meer, kom op, hoe sneller we weg kunnen hoe beter." klonk er van Waspsting. Wel meteen keek de gevlekte warrior even naar haar en hij kon maar niet zien wat ze echt voelde. Hij zou er maar een gokje op wagen en zeggen dat ze nerveus was of gespannen... Was er iets gebeurd in het gevecht? Ugh... Zoveel vragen. "Ik meld me ook aan." Langzaam keek hij op, enkel en alleen om even met zijn oren te draaien en zijn blik fel op de rosse kater te leggen. "Amberhunt..." zei hij enkel zachtjes, ergens ter begroeting. Geen idee waarom. Na hun laatste ontmoeting was alles niet zo soepel gegaan eh... Aan de andere kant, hij was een goede jonge warrior en ze hadden nu snel volk nodig, Wasp zou hem zeker en vast nemen. Maar dat was helemaal niet zijn keuze... Want als het aan hem lag had hij hem een slag verkocht. Maar goed dat hij nog wat van die zelfbeheersing over had.

Hij liet zijn blik over de katten gaan en was blij dat Wasp de rol aannam als leider van de patrouille, ze was nog moe van het gevecht maar ze was tegelijkertijd ook goede vrienden met Inner en ongetwijfeld net zo verward als hij door het besluit op Windclan gebied te blijven. Vandaar dat hij haar uitgekozen had. Verder ging Lurkingshade mee, die er nog steeds uitzag alsof hij hem dood wilde hebben, iets waar Tall niet veel problemen mee had, hij zag de jongere kat zelf niet als een vijand of bedreiging en tot die tijd mocht de jongeling denken wat hij wilde. Daarnaast ging de jonge warrior Amberhunt nog mee, die even goedkeurend werd toegeknikt door Tall. Het was goed dat die zo actief was in het warriorschap, dat kon Shadowclan gebruiken.

Hij keek om zich heen, hopelijk zou er zich snel een derde warrior aanmelden zodat ze konden gaan. Tallshadow leek het fijn te vinden dat hij meeging, in tegenstelling tot Lurkingshade, waar hij ook een minder goede band mee had. "Lurkingshade" Miauwde hij terug en hij keek de zwart-witte warrior aan. Amberhunt hoopte maar dat ze Innerstar snel zouden kunnen vinden, hij wist niet hoe erg gewond ze was geweest maar hij dacht niet dat ze zich achter de anderen verborgen zou hebben gehouden. De jonge warrior kon niet wachten om te gaan, ze moesten haar vinden.

_{Hij had niet eens door dat er een vechtpatrol weg was gegaan. En de vermoeide en kille uitdrukking zorgde ervoor dat Runningpaw zich nog beroerder begon te voelen. Een gevecht over de Abandoned Badgerset? Daar was hij nog een paar dagen geleden geweest, hij kon niet geloven dat nu een stelletje hazenvreters nu de baas waren over dat gebied. Zijn mentor had gelijk though, de Clan zat niet in zijn beste tijden. Daarom twijfelde Runningpaw niet aan zijn besluit toen hij hoorde dat er een patrol was om Innerstar te zoeken, want hij was niet betast door de rattenziekte en hij stond in het krijt bij Innerstar, omdat ze een leven aan hem had kwijt geraakt omdat hij vast zat in een verdomme kuil. "Ik zou ook graag meewillen op de patrouille!" Miauwde hij vastberaden, terwijl hij naar voren stapte terwijl hij zijn blik wat langer op zijn mentor liet hangen, geluidloos vragend om toestemming.

ooc: als een apprentice natuurlijk meekan gaan (hij is 12 moons tho) anders verander/verwijder ik mn post wel!}

Acorndust keek in de richting van de kampingang toen een groep katten naar binnen kwam. Hij schrok door hoe de katten eruit zagen. Wat was er gebeurd dat ze er zo gehavend uitzagen? Al snel kreeg hij antwoord op zijn vraag toen Tallshadow begon te vertellen over hoe ze Badger set hadden verloren aan Windclan. Hij vernauwde zijn ogen voor een moment bij die woorden, hoe hadden die hazenvreters gedurfd om het terug te nemen? Het was nu inderdaad belangrijk dat ze weer zouden aansterken, maar er was nog één ding waar ze zeker van moesten zijn en dat was dat Windclan het nu niet in hun kop haalde om verder te gaan dan de Badger set. Hij stapte dan ook op Tallshadow af zodra de patrol voor Innerstar klaar leek te zijn om te vertrekken. "Zal ik nog een patrouille leiden om te controleren of Windclan het niet in hun kop heeft gehaald dat ze verder kunnen gaan dan de Badger set?" Stelde hij dan ook aan de kater voor. Het was belangrijk dat ze niet nog meer territorium kwijt zouden raken aan die hazenvreters.

Haar ogen waren even groter geworden voor ze die langzaam vernauwde en een grijns tegen werkte. Oh dear, haar lieve schoonmama was verstopt. En ze waren de badgerset kwijt. Schoonmama had haar best niet gedaan en nu moest de clan de troep opruimen aawh. Het liefste ging ze mee met de search patrol om die totaal de verkeerde kant op te sturen. Maar dan zou ze haar kids achter moeten laten en dat zou haar oh zo lieve partner niet toestaan. Stil gaf ze een lik op haar poot en keek met ijzige ogen hoe haar partner met de search patrol mee ging. Rustig stapte ze naar Tallshadow toe en ging naast hem zitten naar hem toe buigend. "Wat als ze niet terug te vinden is Tall. Ben jij er klaar voor om Tallstar te worden?" Mompelde ze zacht een bijna duistere ondertoon in haar woorden. "Het is wel vaker gebeurd dat leaders m smeren.."

Ze was moe, zo moe. Het gevecht had haar fysiek helemaal uitgeput, al waren er buiten een paar krassen niet echt wonden op haar lichaam. Toen ze eindelijk aankwam in het camp liet Winddancer zich met een zucht neervallen. De rattenziekte had haar verzwakt, dat was duidelijk. Ze kon er zelfs niet voor zorgen dat ze het gevecht wonnen, al wist ze ergens ook wel dat dat niet alleen aan haar lag. De grote warrior volgde met slaperige ogen de commotie in het camp. Ze hadden Innerstar achtergelaten, en nu zocht Tallshadow een zoekpatrouille voor haar. Ze had zich wel willen aanmelden, maar ze had de energie niet meer. Gelukkig zag ze dat Lurkingshade wel mee ging, dus ze wist dat het toch ietwat in goede poten was - hoewel ze soms hun meningsverschillen hadden, vertrouwde ze haar broer nog wel.

"Lurkingshade" zei AMberhunt waardoor de scherpe groene ogen van de ander even op de rosse kater waren gericht voordat hij zich wat weg draaide en begon te wachten. Hij hoorde dat nog iemand mee wilde en keek op, Runningpaw, apprentice niet? Hij knikte even naar de jongere kat. Hij was ok, wat een wonder. Lurkie vond iemand ok in zijn leven. Toen hij even iets hoorde over nog een patrol keek hij om. Acorndust stelde voor nog een patrol te doen en even lichte zijn ogen lichtjes op, dat was een goed idee ja. Hijzelf had daar niet meteen aan gedacht, aangezien hij niet die type persoon daarvoor was. Toen hij echter iets groots had gespot keek hij op en rende hij meteen naar zijn zus.. Hij duwde zijn neusje tegen haar schouder aan. "Kom ik breng je anders nog even naar Acefray... Dan kan je daar rusten terwijl hij je wonden verzorgt," sprak hij kalm. Hij had wel nog even de tijd voor ze vertrokken right..? Geen idee, maar ze moesten maar wachten, zijn zus was namelijk niet ok als ze hier zomaar neerplofte.

Winddancer had net haar groene ogen gesloten toen ze een bekend neusje in haar vacht voelde. Slaperig opende ze haar ogen weer. Ze had geen zin om te discussiëren, maar ze had ook geen zin om naar Acefray te gaan - het waren maar wat krasjes. Daarom schudde de koppige tabby haar kopje. "Gewoon.. Slapen.", mompelde ze, waarna ze wankelend haar grote lichaam rechttrok. Ze zou wel in de den geraken, en dan zou ze slapen en dan zou ze morgen weer net als nieuw zijn.

Ze opende haar ogen maar schudde haar kop. Alert bewogen de oortjes van de gevlekte kater waarbij een lange zucht van zijn lippen kwam... Uh... "Gewoon.. Slapen." klonk er. Ze stond wel op en hij ondersteunde haar wat of probeerde toch. "Je mag slapen in de den van Ace, hij moet maar even plaats maken," zei hij kalm terwijl hij zo goed mogelijk haar hielp met naar daar te gaan. "Voor mijn part slaap je op zijn nest, dan gaat ie tenminste iets doen," yeah hij kende zijn oude mentor wel een beetje... Ugh...

Ook de jonge Runningpaw bood zich aan om mee te gaan, en Tall knikte hem goedkeurend toe, hij zag het graag dat zijn apprentices een beetje actief durfden te zijn, dat maakte ze tot goede warriors. Ondertussen stelde de ervarener warrior Acorndust ook nog voor een extra patrouille te leiden in de richting van de badgerset, om te kijken of de windclanners niet verder waren gegaan. Tall knikte hierbij ook meteen, en keek even rond. "Zoek anders Roughflower en .Lionpaw om met je mee te gaan, mochten er problemen zijn dan kan je altijd een van de twee terugsturen voor versterking." Ze hadden niet genoeg sterke warriors voor een grote patrouille, dus dit zou het voor nu moeten doen. Terwijl hij zo met Acorn in gesprek was, was Sinclaw naast hem komen zitten, en bij haar woorden keek de kater verloren naar de grond. "Niet zo praten Sin, Inner is niet weg," Mauwde hij, zijn stem zeker want dit was wat hij geloofde vanuit de grond van zijn hart. Sure, sommige leaders smeerden 'm, Inner niet.

Tag: Sinclaw, Acorndust, Runningpaw (kort)

-> Acorndust leidt een patrouille met Roughflower en .Lionpaw, als je dit niet wilt kan je dat in-game hier reageren

Roughflower en Lionpaw mocht hij meenemen, hij knikte kort bij de woorden van de Deputy. "Lijkt me goed, dan zal ik ze nu opzoeken." Zei hij voor hij de kater achterliet. Hij had Sinclaw wel naar hun toe zien komen, maar had haar woorden genegeerd, ze waren tenslotte ook voor Tallshadow bedoelt. Hij had nu twee katten te vinden die hopelijk met hem mee wilden gaan. Het leek hem namelijk wel belangrijk dat ze er zeker van zouden zijn dat Windclan niks verder gedaan had en hij was dan ook meer dan blij met de twee katten die hij mee zou mogen nemen. Nu moest hij ze echter nog wel eerst vinden, want anders zouden ze nog niet veel kunnen beginnen. Na beide katten gevonden te hebben wachtte hij bij de kampingang tot ze zich bij hem zouden voegen.

-Topic: https://www.warriorcatsnl.com/t30922-they-better-not-be-here#704794

Winddancer wou opnieuw haar kopje schudden maar toen ze, ondanks Lurkingshades hulp, bijna door haar poten zakte van vermoeidheid dacht ze er anders over. Wat maakte het uit waar ze sliep.. Ze had geen zin om moeilijk te gaan doen. Haar krasjes staken maar de grote tabby was erger gewend - nu merkte ze echter ook dat haar voorpoot pijn deed wanneer ze erop steunde. Niet echt een erge pijn, eerder als een hele grote blauwe plek. Oh wel.. Ze overleefde het wel. Haar groene ogen vielen als vanzelf dicht, al probeerde de warrior ze open te houden, of toch op zijn minst tot ze aan de den waren.

Ze kon wel eens gedekt zijn, als het gelukt was. Roughflower merkte nog niks, na haar dagje bij Little Creek met Lurkingshade. Het was misschien het meest speciale moment voor haar ooit geweest. En ergens had ze het gevoel dat ze beter nu al naar de nursery kon verhuizen. Misschien moest ze het eerdaags aangeven bij Tallshadow of Innerstar. Over Innerstar gesproken.
Tallshadow was het kamp binnen gekomen met de patrouille. Ze hadden gevochten, waren een patrouille van Everstar tegen gekomen en Windclan had hun gebied teruggewonnen. Maar waar was Innerstar? Zij was er nog niet en Tallshadow organiseerde nu allemaal patrouilles om haar terug te halen. Ze was achter gebleven omdat de leidster nog iets had moeten doen. Acorndust kwam haar ophalen en zei dat zij mee ging met hem op patrouille. Ze aarzelde, maar knikte. "Oké dan," stemde ze met de senior warrior in.

Topipc uit

Hij zuchtte even. Sinds wanneer was Wind zo zwaar? ugh het was niet normaal. Toch dwong hij haar verder te gaan door haar nu echt te gaan duwen. ga vooruit ugh... Waarom moest hij klein zijn enn zij zo groot? Het klopte niet, echt niet, verdomme. "Kom op, nog een stukje," het bleef duwen en trekken, tot ze bij de den waren eb hij Ace kon afsnauwen voor wat dan ook. Geen idee waarom, maar hij had zin iemand af te snauwen en dat vond dat schaap vast niet erg.

Hoevaak haar broer haar ook irriteerde, ze was dankbaar dat ze hem had. Hij was zorgzaam en beschermend, al zou hij dat waarschijnlijk niet toegeven - en hij hield van haar, net zoals ze van hem hield. Ze waren bijna bij de Medicine cat's den en zijn veel kleinere lijf ondersteunde het hare. Winddancer deed haar best om niet te veel op hem te leunen, om Lurkingshade niet helemaal te pletten, maar ze was gewoon zo moe. Uiteindelijk kwamen ze er dan eindelijk toe, en zonder iets te zeggen plofte de grote tabby neer en legde ze haar kopje op haar poten. Pfoeh, dat was vermoeiend..