Mr. Worry

"Dat snap ik." klonk er na enige stilte waardoor hij even met zijn oren draaide, alsof hij geïrriteerd was... Eerlijk is eerlijk maar dat was hij dus ook. Zeker omdat hij haar niet wilde aankijken en such, het was heel irritant als je het aan hem vroeg. "Gedraag je eens niet zo... Je lijkt haast een zielig hoopje niks als je zo doet," klonk er strak en eentonig van hem af. Tja, zo was hij nu eenmaal... Hij was veranderd, hij was anders. Maar hij was nog steeds zichzelf diep vanbinnen. Soort van.

Ugh, wat was er toch met hem? Winddancer keek fronsend op, geen spoortje meer te bekennen van haar vorige vrolijke uitdrukking. "Wat is jouw probleem toch?", snauwde ze hem toe, geïrriteerd zoals ze niet vaak was. Er zat ook niet echt een filter op haar mond, dus meestal zei de grote tabby gewoon wat ze dacht - ook zo vandaag. De poes knarste haar tanden op elkaar en keek hem strak aan.

Ze keek eindelijk op, fronsend deze keer. Was er iets dat ze niet snapte nu? Hij snapte haar niet. had hij haar soort ooit gesnapt dan? Of deed hij maar alsof? Het voelde op dit moment weel heel hard aan als alsof want hij herkende, nee hij wilde deze persoon niet herkennen als iemand die hij kende en die hij beschermde. Iemand die anders keek op de dingen, die onrealistisch was... En toch kon blijven lachen terwijl alles naar hell ging. Dat was het soort personen die je niet nodig had hier of waar dan ook. "Wat is jouw probleem toch?" snauwde ze plots. Zijn probleem? "Mijn probleem is dat niemand het hier serieus meer neemt." zei hij kil. "En dat zal je einde worden, of je het nu wilt of niet," en nog steeds was hij kalm, eentonig en zichzelf... Hij was gewoon Lurk...

De grote poes klemde haar kaken op elkaar en keek haar broer geïrriteerd aan. Wat moest ze daar nu weer op antwoorden? Het was alsof hij het leuk vond om haar te verwarren, en ij wist al dat ze niet zo slim was als hij was. Winddancer probeerde iets te bedenken om te antwoorden, maar ze kon op niets goeds komen.. Koppig als ze was, antwoordde ze dan maar met: "N-nou.. Hele dagen je zitten zorgen maken om dingen die nu niet aan het gebeuren zijn gaat je ook niet helpen hoor!" Het idee was goed, de uitwerking iets minder.

Ze was koppig, niet slim en ja, dat wist hij best, maar toch dramde hij door. "N-nou.. Hele dagen je zitten zorgen maken om dingen die nu niet aan het gebeuren zijn gaat je ook niet helpen hoor!" klonk er en hij vernauwde zijn ogen. "ja dat is waar," zei hij kalm. "Zorgen maken en je bek houden zal niemand helpen, daarom dat ik de mijne open trek," hij keek haar scherp aan. Ze leek al helemaal op hem. Verdomd Foxdung dat het was.

Hij. Was. Zo. frustrerend. Waarom kon ze niet wat vrolijkheid in zijn schedel rammen? Hij klonk altijd zo kalm, iets dat Winddancer nooit kon. of te wel was ze zeer vrolijk, bijna hyperactief, oftewel boos, of gefrustreerd, of verdrietig. Zoals normale katten. Maar hij was niet normaal - nooit geweest ook niet. "Je zou beter ook je ogen open trekken!", antwoordde de grote tabby, haar stem lichtjes verheffend. "Zie je dan niet dat iedereen nu even gelukkig is? Waarom wil je dat zo graag verpesten? Voor je het weet komt er weer drama opzetten!"

Met zijn kalme ogen keek hij naar de kattin, hij voelde dan ook echt niks door zich heen gaan. Het was een probleem die hij al lang had, maar erover klagen zou hij nooit of te nimmer doen. "Je zou beter ook je ogen open trekken!", Klonk er, haar stem ging enkele balkjes luider, waardoor hij zijn ogen enkel vernauwde. Het was niet echt acceptabel dat iemand tegen hem zat te krijsen, god. "Zie je dan niet dat iedereen nu even gelukkig is? Waarom wil je dat zo graag verpesten? Voor je het weet komt er weer drama opzetten!" Hm? "Gelukkig?" klonk er scherp van de kleine kat af. "Houd dit goed in je kop, maar onthoud dat de ergste dingen na geluk komen," klonk er op een zure toon van de gevlekte kater af. "Er is een verschil tussen verpesten en proberen te voorkomen," zei hij op een vurige toon waarna zijn ogen fel, maar emotieloos op haar bleven gericht.

Winddancer snoof geïrriteerd. Hij gedroeg zich anders dan anders - en dat was raar, want Lurkingshade gedroeg zich nooit 'normaal'. Toch irriteerde het haar meer dan normaal. Ze wist ook niet echt waarom.. Meestal kon ze zich vrolijk houden, zelfs al deed hij nog zo vervelend. Het ambeteerde haar net zoveel dat ze niet vrolijk kon zijn! De grote tabby knarste met haar tanden, maar wist niet veel meer te zeggen. Even was het stil, haar groene ogen stormend. "Nou.. Ik hoop dat als je kittens krijgt, je daar op zijn minst blij mee kunt zijn.", mompelde de poes, zachtjes maar wel luid genoeg dat hij het kon horen. Daarna draaide ze zich om en liep ze het camp uit. Hij was zo frustrerend!

-Topic uit

De ander leek niet blij te zijn met zijn woorden. Normaal zou hij weg gelopen zijn. Nee, een normaal persoon zou dat gedaan hebben na die woorden gezegd te hebben, maar niet de gevlekte kater. Hij bleef zitten, koppig zijn was namelijk een van zijn beste eigenschappen. "Nou.. Ik hoop dat als je kittens krijgt, je daar op zijn minst blij mee kunt zijn." En ze was weg. Hij snoof even zachtjes en liet een zucht langs zijn lippen gaan. Ze was er zo nog niet klaar voor, voor niks van dit volwassen leven, maar wat kon je eraan doen.