Up above, made with the warmth of my )

Zo bleven ze een tijdje zitten. Haar kopje in zijn nekvacht en zijn wang tegen haar oor. Zijn hele lichaam tintelde ervan. Net toen hij iets liefs wou zeggen klonk er geritsel. Branch wou zich niet losmaken uit deze positie, maar de wind draaide. Sh*t. Hij sprong op en ging een eind verder staan van Redpaw. Zijn hele gezicht gloeide en hij keek verlegen naar zijn poten. Oohnee, zou ze hen gezien hebben? Winterbird was gearriveerd voor de training. Was het al zo laat? Sh*t en zijn poot deed nog pijn. Hij leunde op de andere, viel echt niet op, en vermeed de blik van zijn mentor. Aah dit was gênant. Het was nog te pril om nu al iedereen het te laten weten. En daarbij voelde hij twijfels opkomen. Zou Red hetzelfde voelen?

+Nog Redpaw en daarna Winterbird ^^

De poes had de warrior op ongeveer hetzelfde moment geroken als Branchpaw en sprong tegelijk recht, bijna hun koppen tegeneen kloppend. Totaal niet opvallend, nee hoor. Redpaw gloeide helemaal en keek Winterbird niet aan toen die de open plek opkwam, diep ademhalend om zich te herstellen. Ze wou nog niet dat iemand zag hoe close ze leken te raken - ze wist zelf nog niet wat het was, ze wou niet dat de hele clan dacht dat ze een koppeltje waren - want dat waren ze nog niet. Nog lang niet, daarvoor was het veel en veel te vroeg.

Winterbird was op tijd naar de afgesproken plek gegaan waar ze voor een training hadden afgesproken. Al snel kwam de geur van haar apprentice haar tegemoet, samen met de geur van een andere Thunderclankat. Ze werd echter lichtelijk verrast toen ze dichterbij kwam en de positie tussen de twee zag. Branchpaw en Redpaw zaten in een positie waarbij je al gauw conclusies zou trekken. Ergens wou ze de twee katten niet storen, maar de wind was gedraaid, waardoor de twee katten haar hadden opgemerkt. Het was ergens een komisch gezicht hoe beide katten overeind sprongen, maar ze besloot om er niks over te zeggen voor nu. Ze schraapte haar keel en keek even van de ene apprentice naar de andere. "Ik zie dat ik de laatste ben voor de training." Begon ze zo rustig mogelijk, gezien ze de twee apprentices zoveel mogelijk op hun gemak probeerde te houden.

"Ik zie dat ik de laatste ben voor de training." Branchpaw keek vluchtig naar Red en daarna naar Winterbird. Hij was erg gesteld op zijn mentor en hoopte dus dat ze dit niet gezien had. Maar deze goede acteur herpakte zichzelf snel. "Inderdaad, we waren even gezellig aan het kletsen toen we wachtte op u." Het moest er goed uit zien, geloofwaardig. Dus draaide hij zijn kont naar haar. "We hadden het over mijn kontlitteken ziet u. Vind u het mooi?" Dat laatste meende hij niet echt. Toen hij weer in goede positie stond greens hij beleefd. Gewoon zo normaal mogelijk doen.

Redpaw grinnikte even toen Branchpaw over zijn kontlitteken begon maar stopte al snel, hopend dat Winterbird haar niet gehoord had. Ze stapte wat dichterbij de twee. "B-bedankt d-dat u-u mij o-ook e-een t-training w-w-wil geven..", zei ze zachtjes tegen haar, plotseling nerveus. Ze wist niet goed waarom - misschien gewoon omdat ze de poes niet zo goed kende, dat was vaak al reden genoeg voor haar.

Het antwoord dat ze van haar apprentice kreeg was iets dat zo ongeloofwaardig was als maar kon, maar toch besloot ze er niet op in te gaan of beter gezegd überhaupt niet erop te reageren. Ze richtte haar aandacht dan ook op Redpaw toen ze begon te praten. "Geen dank, het is altijd goed om te weten als een apprentice meer bij wil leren." Zei ze op een vriendelijke toon. "Is er een voorkeur voor iets dat jullie vandaag willen doen?" Vroeg ze, gezien ze nu wel wist wat Branchpaw al kon, alleen was het nu de vraag of er iets was dat Redpaw mogelijk zou willen leren. Het zou haar niet uitmaken wat, ze zouden kunnen gaan jagen of vechttechnieken kunnen doen. Leren klimmen was ook altijd een optie, maar ze zou het aan de apprentices overlaten.

Oké ze negeerde hem gewoon. Branch keek droogjes naar haar. Fijn hoor. "Is er een voorkeur voor iets dat jullie vandaag willen doen?" Hij dacht na. Klimmen kon hij al, jagen dat was zijn favoriete sport en vechten kon hij ook al. Waarom werd hij nog niet warrior? "We zouden vechttraining kunnen doen? Maar de keuze is aan de lady ofcourse." Hij keek met twinkelende oogjes naar Redpaw.

De rosse poes keek naar Branchpaw toen hij voorstelde om vechttraining te doen. Ze aarzelde even maar knikte toen. "O-oké.", antwoordde ze, misschien een kleine aarzeling in haar stem maar over het algemeen redelijk kalm. Voor Redpaw dan toch. Ze voelde zich op haar gemak bij de grijze kater, en het zou misschien makkelijker zijn om met hem te oefenen om te vechten dan met iemand die ze niet kende of iemand waar ze zich compleet niet op haar gemak bij kon voelen - haar eigen mentor, bijvoorbeeld. Ze werd steeds zo nerveus omdat hij de deputy was en ze altijd het gevoel had dat ze beter moest zijn, gewoon omdat dat zo was.

Winterbird wachtte geduldig op een antwoord. Als eerste stelde Branchpaw voor om vechttraining te gaan doen, maar zei toen dat Redpaw de keuze had. Dat vond ze zelf eerlijk gezegd ook een goed idee, Redpaw was er nu tenslotte voor deze training, dus leek het een goed idee om haar te laten beslissen. Alles wat er echter uitkwam als antwoord was een 'oke'. Dat gaf aan dat ze het eens was met Branchpaw's besluit. "Oke, nu dat besloten is, zullen we beginnen met sparren? Jullie twee tegen elkaar?" Stelde ze voor. Zo zou ze aanwijzingen kunnen geven en als er iets verkeerd gedaan werd zou ze het ook nog voor kunnen doen met één van de twee.

Branchpaw staarde naar Winterbird. Meende ze dat nauw? Sparren? Joepiee! Hij draaide zich enthousiast naar haar om. Sparren deed hij het liefste, het mocht gaan tot blauwe plekken en niet meer. Juist daarom vond hij het zo fijn, er kwam wat meer bij kijken. Hij zou zich dit keer niet inhouden voor Redpaw. Branchpaw begon rond haar heen te cirkelen. Dames eerst.

Redpaw slikte en draaide zich toen naar de grijze kater. Hij leek het tof te vinden, maar om eerlijk te zijn was de rosse poes doodsbang. Ze vertrouwde Branchpaw ergens wel, maar zijn uitdrukking was zo enthousiast. Wat als hij per ongeluk vergat dat ze veel kleiner was dan hem, en haar per ongeluk pijn deed? De apprentice geloofde niet dat hij dat expres zou doen, maar het was makkelijk. tegenover hem leek ze maar een kleine kitten en hij een grote, sterke warrior. De rosse tabby zette voorzichtig een paar stapjes naar voren. Hoe moest ze beginnen? Redpaw haalde diep adem en sloeg haar voorpoot naar voren, haar nagels ingetrokken. Ze probeerde Branchpaw in zijn knappe snuitje te raken, maar ze durfde er niet te veel kracht op te zetten - ze had überhaupt zoveel kracht niet.

Winterbird wachtte geduldig voor wie de eerste zet zou gaan maken. Branchpaw was begonnen met om Redpaw heen te cirkelen, wat waarschijnlijk aangaf dat hij verwachtte dat Redpaw de eerste zet deed. Als het echt te ver zou gaan, dan zou ze inspringen, maar ze vertrouwde er ergens wel op dat de kater niet te ver zou gaan. Redpaw had een aantal opties die ze had kunnen doen, maar in plaats daarvan koos ze er alleen voor om maar een poot uit te halen naar de kater. Winterbird wist niet of de poes misschien bang was voor het verschil in grootte tussen haar in Branchpaw, maar er waren ook zeker manieren om daar gebruik van te maken.

Hij cirkelde rond haar, wachtend op de eerste zet. Het duurde eventjes en er lag duidelijke angst in haar ogen. Branchpaw knikte bemoedigend. Kom op, dit was net als het gevecht bij de Sharing Tongues. Haar poot vloog naar zijn gezicht. Slechte keus. Hij dook en kwam bij haar oksel weer naar boven. Met zijn poot raakte hij het gevoelige deel van de oksel en duwde haar dan, of probeerde toch, om. Toen haar oor bij zijn mond kwam zei hij iets. "Revenge Redstar." Hopelijk zou ze het wel begrijpen.

Natuurlijk zag Branchpaw dat al lang en breed aankomen en dook hij simpelweg weg, waardoor ze in de lucht sloeg. Hij dook onder haar oksel weer naar boven, met zijn poot duwde hij haar kleine lichaampje omver. redpaw deed haar best om recht te blijven staan maar kon haar evenwicht niet houden. Toen de snuit van de grijze kater bij haar oor kwam zei hij iets: 'Revenge, Redstar'. De rosse apprentice glimlachte. Dit zou lukken, ze moest gewoon vertrouwen - hij had haar ook geen pijn gedaan bij dat gevechtje tijdens sharing tongues, toch? Dit zou goedkomen. De kleine poes rolde om zodat ze terug op allevier haar poten terechtkwam, een klein eindje van Branchpaw vandaan. Ze haalde nog eens diep adem en maakte toen snelheid, afzettend op haar achterpoten zodat ze hopelijk op zijn brede rug terecht kon komen.

Zoals ze eigenlijk al had kunnen voorspellen mislukte de aanval van Redpaw, waarna Branchpaw onder de kleinere poes dook en een duw gaf tegen haar oksel. Ze zag hoe Redpaw op haar rug terecht kwam, maar al snel weer omrolde om terecht te komen op alle vier haar poten. Dat was zeker een goede beslissing, gezien je niet wilde dat je buik bloot lag voor de andere kat om op aan te kunnen vallen. Deze keer probeerde de rosse poes het met een sprong, het was nu dan ook afwachten of dit zou lukken en of ze terecht zou komen op de kater.

Redpaw glimlachte en dat maakte hem blij. Hij draaide zich snel om en schoot naar voren. Maar hij kon niet voorkomen dat ze op zijn kont landde. Mooi. Hij werd helemaal geplet. Door de vorige training van Winterbird redde hij nu snel zijn edele delen door te gaan verzitten. Hij draaide zich om. "Zit je goed?" Het was niet dat hij de training staakte, maar de lessen van zijn mentor waren erg nuttig geweest. Snel draaide hij zich om en gaf hij haar een gemene tik. Gemeen maar niet pijnlijk. Verassing.

De rosse poes kwam niet vol op zijn rug terecht, zoals ze gecalculeerd had, maar iets verder naar achter. Redpaw probeerde verder naar voren te klimmen zonder de grijze tabby te beschadigen met haar nagels, hevig blozend. Zo zag het er veel suggestiever uit dan ze bedacht had. Branchpaw vroeg of ze goed zat en de apprentice glimlachte schaapachtig, nog steeds blozend. Goed dat haar tabby vacht haar blos niet toonde. Daardoor lette ze niet op, en de grotere apprentice draaide zich om en gaf haar een tik tegen haar kopje, waardoor de kleine poes van zijn rug af gleed en wat verdwaasd op de grond lag, alle vier haar poten uitgespreid. Ze besefte dat dat een redelijk gevaarlijke positie was en krabbelde snel recht. Springen werkte niet, slagen werkte ook niet - ze ging dan maar voor plan C. Redpaw verzamelde haar moed en liep dan zo snel als ze kon om Branchpaw heen, haar poot over de grond zwiepend om zijn achterpoten hopelijk onder hem vandaan te slaan.

Het was nog niet het makkelijkste om alles te beoordelen wat de twee apprentices deden, maar ze deed er toch haar best voor. Ze zou tenslotte moeten zeggen wat beter zou kunnen en ook hoe het misschien beter ging. Daarvoor probeerde ze zo veel mogelijk te onthouden en zo ook hoe Redpaw niet volledig op de rug van Branchpaw landde, waarna de kater de poes een tik gaf. Hierdoor kwam Redpaw op de grond terecht met haar poten uitgespreid. De poes gaf echter niet op en ze zag hoe de jonge kattin op volle snelheid om Branchpaw heen liep om zo te proberen zijn achterpoten onder hem weg te halen. Dit deed Winterbird echter herinneren aan de training die ze had met Branchpaw waar e de kater geraakt had in zijn edele delen. Ze zou dat nooit weer vergeten en ze hoopte dan ook dat dat nooit weer zou gebeuren.

Branchpaw gaf Redpaw een tik en die vloog iets verder achteruit dan bedoeld. Hij rende op haar af en zij op hem. Ow shiize. Hij ontweek en voorkwam een botsing. Het was de bedoeling. Starclanverdomme Redstar. Hij ging onderuit en beet in het stof. Gelukkig raakte ze zijn gevoelig plekje niet, maar wel zijn enkels. Een pijnscheut ging door die enkeltjes. Hij liet zich mee rollen en schopte naar de borstkas van Redpaw. In een echt gevecht hadden ze er al mooi uitgezien. Dan waren zijn pezen doorgeknipt en had hij niet meer kunnen lopen.

De kater ging onderuit en liet zich doorrollen. Hij schopte naar haar borstkas, maar ze kon opzij schuiven, waardoor hij enkel haar schouder raakte. Auwch, dat maakte vast een blauwe plek later. Redpaw klemde haar kaken opeen en snelde weer op hem af. Op het laatste moment zakte ze door haar voorpootjes zodat ze nog naar voren schoof en hopelijk onder hem terechtkwam. Ze was immers veel kleiner dan hem, ze zou ruimschoots onder Branchpaw moeten passen; en dan kon ze naar boven springen om hem hopelijk omver te stoten, zodat ze hem vast kon pinnen met zijn buik naar boven. Dan kon ze - in het geval van een echt gevecht - hem veel schade toedienen, en als het echt moet zijn keel doorbijten. Dat was het plan in ieder geval, en hoewel Redpaw niet zo blij was met het feit dat ze plande hoe ze iemand pijn moest doen ging dat verloren in de adrenaline van het vechten.