Fxckiefxck{Open}

Een zwarte vacht was nog te zien in het hoge gras toen de kater zich er sluipend doorheen bracht. Verderop zat een muis, niet veel, maar het enige wat hij vandaag was tegengekomen. Meer dan genoeg voor die clan van hem, bovendien begon hij dat gezoek zat te worden. Silhouetteheart bracht zichzelf naar voren met een sprong en landde met twee poten op de muis. Hij drukte het luid piepende diertje tegen de grond, om daarna de genadeslag te geven. Een blaf deed hem echter opschrikken en zijn greep verslapte. Het muisje glipte onder zijn poten vandaan en rende weg. Starclan in het moeras. Een tweede blaf klonk, dit moment opeens een stuk dichterbij. Silhouette sprong op en keek achterom. Starclan please no. Een bruin wit gevlekte gedaante kwam op hem af en om het simpel te maken, het was geen kat. De hond blafte een derde maal en kwam nu wel erg dichtbij. Het was geen grote hond, maar ook niet een waarmee je gezellig ging praten. Zogezegd dan. Silhouette mocht dan niet altijd slimme doen, hij was ook echt niet stom. Dus, dit werd...RENNEN! Bijna struikelend over zijn eigen poten spurtte de Warrior weg van de blije hond. Of kwade. Eigenlijk geen tijd om dat te bekijken. Beide was even erg. Silhouette vervloekte zijn zwarte vacht, die viel echt wel op in het gras. Toch zette hij flink door en op een gegeven moment waren ze uit het hoge gras. Wat betekende dat Silhouette beter kans had om zich te kunnen draaien, maar ook dat de hond hem nog beter kon zien. Niet achterom kijken, anders verloor hij zijn snelheid. Bovendien, hij kon de hond prima horen op dit moment. Het zware gehijg was van vele vossenlengtes al merkbaar. Hij rende door, versnelde zijn pas zo af en toe om zijn voorsprong nog wat groter te kunnen maken. Helaas hield hij die snelheid niet even lang vol en moest hij al vlug weer in zijn normale rentempo. Zijn hart zat inmiddels in zijn keel en klopte zwaar. Als hij zolang achter een konijn had moet gaan, had hij allang opgegeven en gewoon verder gezocht. Maar ditmaal was hij het konijn. Toen de uitgestrekte vlakte voor bomen veranderde had hij natuurlijk niet echt iets door. Op dit moment had Silhouetteheart wel iets anders aan zijn kop. Zigzaggend tussen de bomen probeerde hij wanhopig de hond af te schudden. Maar het beest leek steeds dichterbij te komen. Werd het dan nooit moe? Hij kon niet meer. Met die gedachte stopte hij dan ook. Hijgend keek hij naar de grond, die bezaaid was met naalden. Naalden... Ah, dat kon er ook wel bij. Wel, dat was nu even niet zo belangrijk. De hond was aangekomen. Silhouetteheart zette met zijn laatste krachten een hoge rug op en blies naar het beest. Blij. Het was blij. Zijn grote roze tong hing uit zijn bek en tijdens het hijgen door bleef het blaffen. Maar voor de rest deed het niks. Silhouette sloeg een poot uit naar de neus en raakte hem. Een gejank steeg op vanuit de keel. Hopelijk ging hij nu weg. Maar nee hoor, het stomme dier ging zitten en keek hem treurig aan. Was hij daarvoor weg gerend? Men, dit beest zag eruit alsof hij zelfs nog voor een monster ging zitten. Wel, even uitrusten en dan maar weer weggaan voorzichtig. Als hij het goed deed bleef dit beest achter. Dan had Thunderclan nog wat te doen. Het was een goed plan geweest, als pootstappen hem niet hadden verteld dat ze bezoek kregen. Ja hoor, kom er maar bij. Hij had de muisjes al klaar liggen. Of wou de hond liever een eekhoorn? Silhouette keek opzij, om te zien welke kat de eer had om dit bijzondere tafereel aan te treffen. ''Hij doet niks, soort van''zei hij grinnikend tegen de andere, door zijn hijgen heen. Men, het voelde alsof hij elk moment kon neerstorten, maar dan was dit niet de beste situatie om dat te doen. Dus bleef hij staan trillen op zijn poten. Wachtend op hulp of, grote kans, gedoe.

De poes was aan het jagen toen ze een opmerkelijke geur, of eigenlijk geuren, rook. Geur die haar haren overeind liet staan. Ze wist dat het misschien beter was om een paar andere katten te halen, maar de geur gaf aan dat het dichtbij was. Als ze naar het kamp zou rennen, zou ze misschien te laat zijn. Als ze nu zou gaan, kon ze misschien ontdekken wie het was en wat de situatie was. Waarschijnlijk was het toeval. Waarschijnlijk was een hond over de grens gegaan en een windclanner daarna weer, of andersom. Toch leken de geuren vanaf hier even sterk. Misschien waren ze beide al weg.. Maar misschien niet. Hoe dan ook, haar nieuwsgierigheid en gedachte dat het te laat kon zijn als ze eerst andere ging zoeken, liet haar rennen. Met volle snelheid ging ze de geur achterna, en zodra ze de twee zag, stond ze stil. Een moment stond er puur verbazing op haar gezicht, ookal had ze dit ergens al verwacht door de geuren. Dat maakte het echter niet minder verbazingwekkend. Voor haar stond een zwarte kater, naast een bruingevlekte hond die naast hem zittend zat te hijgen. Al snel herstelde ze zich en liet ze haar haren overeind staan als waarschuwing. Ze zou nooit vechten als het niet nodig was, maar een hond en een windclanner naast elkaar, op Thunderdclan territorium.. Dat zag er zacht gezegd niet goed uit. 'Hij doet niks, soort van'' zei de kater grinnikend. De hond deed niks? Nee, dat had ze zelf nu ook gezien. De hond lag naast de kat alsof de kat zijn twoleg was. "Als hij niks doet, wat doe jij dan op Thunderclan gebied." gromde ze, terwijl ze haar klauwen uittrok om zich gereed te maken voor een aanval op de Windclanner voor haar, of op de hond. "Denk je soms dat je Thunderclan zal verzwakken door een hond op ons territorium te jagen? Is dat Windclans nieuwe strategie?" vervolgde de roestkleurige poes, zonder enige onzekerheid. Ze voelde zich altijd onzeker bij het praten tegen andere katten in de clan, maar dit was anders. Dit was een situatie met een vijandige kat. Dit was geen aardig gesprekje, dit ging om de veiligheid van haar clan. Ze was misschien te verlegen om met iedereen een gesprek te beginnen, toch was het haar clan, een soort familie, en dat zorgde ervoor dat al haar onzekerheid op dit moment was verdwenen. Ze zou alles doen voor haar clan. En daarbij was het was nu te laat om terug te rennen naar het kamp op versterking te halen, want zowel de hond als de Windclanner hadden haar gezien, en ze niet het risico lopen de hond naar het kamp te lokken, of om de kater een kans te geven de hond los te laten lopen op Thunderclan gebied. Ze kon niet meer terugstribbelen, dus moest ze maar doen alsof ze vol achter haar keuze stond. Dan maar het gevaar lopen dat de kater of hond haar aanviel, maar haar clan zou ze niet in gevaar brengen. Niet hierdoor. Ze kon alleen hopen dat er versterking bijkwam, of dat de kater niet vijandig bleek te zijn. Ze hoorde de kater hijgen. Voor haar betekende het dat de kater moe was. Wie weet had hij hulp nodig met het verjagen van de hond, maar een kat die stil stond naast een hond.. Dat was geen goed teken. Het maakte haar wantrouwig naar de kater toe. Zelfs al was hij op de vlucht voor die hond, had hij niet ergens anders heen kunnen rennen dan naar Thunderclan? Dacht hij dat Thunderclan zwak was nadat Bloodclan de clan tijdelijk had overgenomen? In dat geval waren Windclanners nog grotere muizenbreinen dan ze dacht.

Het was een rooie poes die hun had opgemerkt. Helaas was de ware situatie niet zo duidelijk voor haar. Ze viel meteen in de aanval en niet zozeer tegen die stomme hond die inmiddels naast hem was gaan zitten. ''Als je het niet erg vindt ga ik niet even honden uittesten of ze vriendelijk zijn of mijn keel willen doorbijten''zei hij spottend en duidelijk wat geïrriteerd. Nee, hij had geen moeite met het oversteken van grenzen, maar ditmaal zat het dus echt even anders. ''En jullie gebied zat gewoon in de weg''. Ze begon over dat hij die hond expres naar hun toe had gejaagd. Wel, ze had gelijk in dat hij van plan was om hun dit probleem te laten oplossen, maar het was niet zo dat hij vanochtend nou het plan had om een hond hier naar toe te lokken. ''Goed plan, zal ik onthouden''. Altijd zo vriendelijk als je vijanden je op plannen brachten. Ook best wel stom. Maar goed, nu was hij nog steeds uitgeput, deden zijn poten pijn van al dat rennen en had hij eerlijk geen zin in dit gedoe. ''Hoe sneller je me helpt, hoe sneller we weg zijn''. En als ze hem niet hielp? Wel, hij had vast wel weer genoeg energie straks om zich hier uit te vechten als het moest.

''Als je het niet erg vindt ga ik niet even honden uittesten of ze vriendelijk zijn of mijn keel willen doorbijten" zei de kater spottend als antwoord. Gravelsmoke gromde verontwaardigd. Eerst kwam die Windclanner op het verkeerde territorium en dan dacht hij de spot met haar te drijven. Zijn opmerking daarna maakte haar gevoelens voor hem er niet veel beter op. ''En jullie gebied zat gewoon in de weg'' Hoe durfde die kater? Hun territorium in de weg? Hij was toch in starclansnaam geen kit meer! Ze zou er wel voor zorgen dat hij dit zou berouwen. Maar niet nu. ''Goed plan, zal ik onthouden" was de kater zijn opmerking over de honden. "Zoals ik al zei, als je denkt Thunderclan ermee te verzwakken zit je fout." antwoordde ze hem. ''Hoe sneller je me helpt, hoe sneller we weg zijn" Het grappigste was nog dat de kater dacht dat ze hem zo simpel liet gaan. Wat het verhaal erachter ook was, ze zou hem nooit zomaar weer terug laten lopen, niet nadat ze hem zo rustig naast de hond heeft zien liggen. Of het de bedoeling was of niet, de hond lag op het moment wel erg comfortabel bij de zwarte kat. "Ik help je hem terug in Windclangebied te jagen, maar wat ik daarna met jou doe.. dat zie ik nog wel." gaf ze de kater als antwoord op zijn voorstel.

Sommige katten waren gewoon ontzettend stom en deze mocht zichzelf bij dat rijtje optellen. Yes, hij kon enorme 'trouble' zijn voor andere katten, maar ze moesten toch ook echt begrijpen wanneer hij dat eens even niet was. Hoe kon hij weten dat die stomme hond niet gevaarlijk was. Like said before, hij ging echt niet gezellig een gesprekje starten met een hond als die op hem afkwam. Lakeside was enkele manen terug door zo'n beest te grazen genomen, dus dan begon je wel te twijfelen. "Ik help je hem terug in Windclangebied te jagen, maar wat ik daarna met jou doe.. dat zie ik nog wel." ach, het was beter dan niks. En grappig zeg, zij dacht gevaarlijk over te komen? Ha, dat maakte geen indruk meer op hem. Hij keek naar de hond die naast hem lag. ''Sta op''grauwde hij naar het dier, goed wetend dat die hem toch niet geen verstaan. Joking. Just joking. Silhouette blies er toen naar en sloeg zijn poot uit. Dat begreep die hond wel. Geschrokken sprong de hond op en keek hem ongelukkig aan. Alsof hij zich af vroeg waarom Silhouette zo gemeen was tegen hem, ze waren toch vrienden? ''Dit dier is stommer dan een eekhoorn in de winter''maar dat waren de meeste honden wel. Enkel in groepen konden ze wel wat slimmer overkomen, maar dat was waarschijnlijk omdat de slimste dan de leider was.