Up above, made with the warmth of my )

Branchpaw schudde zich uit. Hij had een mooi plek uitgekozen om te racen. Omdat hij Redpaw niet heel de tijd wilde stalken stond hij er al, wachtend. Met zijn diepgroene ogen volgde hij een lieveheersbeestje. Het kroop over een takje en trotseerde daarna een windvlaag, om op te vliegen en in de verte te verdwijnen. Hier had Winterbird met hem afgesproken bij zonhoog. Het was nu zonopkomst, dus ze hadden nog de hele middag om te racen.

+ Redpaw only

Nog geeuwend omdat ze net opgestaan was wandelde Redpaw naar de plek waar ze met Branchpaw had afgesproken voor hun race. Haar hart klopte snel van de zenuwen, al zou ze ondertussen wel beter moeten weten - het was nog altijd zenuwslopend. Uiteindelijk kwam ze aan op de open plek, tussen de tallpines en zag ze de grijze kater daar staan. De kleine poes trippelde naar hem toe en stopte nét iets te dicht bij hem, hun vachten net elkaar rakend. Oeps - maar niet heus; Ze voelde graag zijn vacht naast de hare, hoewel het moeilijk was om dat toe te geven. Haar snuitje gloeide van de blos. "H-hey, Branch.", begroette ze hem, hem wel aankijkend maar niet recht in de ogen, hoe mooi zijn groene ogen ook waren.

Branch glimlachte en stak zijn staart omhoog als begroeting. Redpaw was iets te dicht bij gestopt en hun vachten raakte elkaar. Hij keek verlegen naar zijn poten. Oké. "Goed geslapen?", vermande hij zich. Ondertussen liep hij naar de open plek. Winterbird was echt een slimme meid, dit was perfect voor te racen. Hij ging bij de eerste boom staan. Natuurlijk ging hij haar een paar keer laten winnen, maar zijn mannelijkheid moest er nog wel zijn dus ging hij ook een paar keer kei hard zijn best doen. De open plek was vrij groot. Hij keek haar grijnzend aan.

De kleine poes trippelde achter hem aan en knikte eerst, maar besefte zich toen dat hij dat niet zou zien omdat ze achter hem liep. "Ja h-hoor.", antwoordde ze, al wou ze zeggen dat ze beter geslapen had die ene nacht in de holle boom - hoewel ze toen ook doodsbang was geweest. De vachten van haar siblings waren fijn naast haar, maar soms miste ze Branchpaw naast haar. Oh god, ze was echt zo zielig. "En jij?", vroeg Redpaw toen, stoppend naast hem. De plek die hij had uitgekozen was perfect om te racen - mooi open, maar met duidelijke start en beginpunten zodat er geen discussie was.

Hij greens toen hij een lichte spanning voelde in haar stem. Niet het hakkelen, dat was hij al gewend, maar iets anders. Waarschijnlijk verwees het naar die holle-boom-nacht want daar had hij ook aan gedacht. Hoewel hij heerlijk had geslapen toen. Branchpaw zakte door zijn voorpoten, kont en staart hoog in de lucht. "Ik heb goed geslapen...hoewel ik heb de hele nacht met een muizengal geur in mijn neus gehad." Hij niesde eens goed, om zijn woorden kracht bij te zetten. Gisteren was het gevechtje leuk en hij wou het graag nog eens doen, maar ook racen; Hij keek bedachtzaam naar Redpaw. Vals spelen is ook spelen! Hij viel Redpaw aan. "Graah!" Zachtjes natuurlijk, en duwde haar een eindje naar achter. Daarna schoot hij naar voor. "Zo te zien ga ik winnen!"

Redpaw greens even en werd overrompeld toen hij opeens op haar sprong, waardoor ze omver rolde. Ze herstelde zich zo snel als ze kon en rolde door. Toen ze opstond zag ze dat Branchpaw al de vrijheid had genomen om te starten. "Hé!", riep ze verontwaardigd, hoewel er humor was in haar stem. De kleine poes sprong naar voren, haar kleinere vorm gebruikend als voordeel. Ze duwde zich vooruit met haar rosse pootjes, in de hoop dat ze hem voorbij kon steken.

Branchpaw was een snelle kat. Hij was slank en gestroomlijnd, niet gemaakt voor vechten en... BAM! Daar ging hij dan. Hij was in een put getrapt, poot omgeslagen en nu was hij bezig aan een paar zieke tuimelingen. Hoewel hij pijn had aan zijn poot rolde hij zich nu op tot een bal en liet zichzelf verder rollen. Zijn staart stak er als een vlaggetje uit. "Ik ga winnen ik voel het!", klonk er bedompt uit de grote grijze bal, niet wetend dat hij helemaal de verkeerde kant op aan het rollen was.

Plotseling leek zijn poot ergens in te blijven hangen, want eerst liep hij nog en daarna was hij een grote grijze bal. Redpaw grinnikte eventjes, al was ze ook bezorgd om hem - hij had zich toch geen pijn gedaan hé? De kleine poes vertraagde even. Hij was toch de verkeerde kant uit aan het rollen. Toen hij zei dat hij ging winnen, wist ze dat hij grotendeels oké was, en dus liep Redpaw maar verder, naar de finishlijn. Eenmaal eroverheen stopte ze en draaide ze zich om, omkijkend naar Branchpaw die nog steeds heel overtuigend een egel nadeed. "H-hé, kom je nog?", riep ze naar hem, haar best doende om haar zachte stem luid genoeg te laten klinken dat hij het van helemaal daar kon verstaan.

Hij bleef maar doorrollen. Moest hij er langzamerhand al niet geweest zijn. Net toen hij een poot wou uitsteken riep Redpaw. Het klonk zacht. Huh? Branchpaw brak uit elkaar en bleef op zijn buik liggen. Hij probeerde te gaan staan, maar door zijn zere poot zakte hij er al weer door. "Damnit." fluisterde hij tegen zichzelf. Hij probeerde weer te gaan staan, het lukte jeej! Hij hinkstapte naar haar doe. "Volgens mij ben ik wat uit de richting gerold."

Bezorgd keek ze toe hoe de kater door zijn zere poot zakte en toen naar haar toe hinkte. Haar moedersinstinct kwam boven en ze liep naar Branchpaw, hem halverwege tegemoetkomend. "Gaat het w-wel?", piepte ze bezorgd, haar wenkbrauwen fronsend. De apprentice boog naar zijn zere poot toe en inspecteerde het. het zag er niet al te erg uit, maar Redpaw wist natuurlijk niet veel ervan. "M-moet ik Mistpaw gaan h-halen?", vroeg ze. Ze wou niet dat hij pijn leed.

Oké dit deed damn veel pijn. Stom hol sh*t dinges. Hij liet dan ook een pruillip zien, geen pijnlijke, een boze. Wild schudde hij met zijn kop. "Nene, het gaat wel! Stom hol gewoon..." Hij mompelde er nog wat achter, kijkend naar het gat. Eerst was het nog grappig geweest. Hij zuchtte. "Subiet zal het wel overgaan." Branch besefte dat hij een beetje rude tegen haar was geweest. Hij keek dan ook verlegen naar haar op. Zich schamend. "Sorry, je bedoelde het goed enal." Snel dacht hij aan een grap. De pijn was al gekalmeerd, hij voelde zich gewoon oerstom. Door zijn oren beschaamd naar achter geschoven te hebben was dat te zien door de kleinste kitten. Geen pijn, maar gêne. "Mijn kontlitteken, weet je nog, deed net iets meer pijn hoor." De twinkeling was weer terug, hoewel zijn pruillip nog steeds naar voren stak. Kontlitteken. De lip verdween en hij grinnikte zachtjes. "Dankjewel.", miauwde hij er dan toch maar achteraan.

De kleine poes knikte maar was toch niet helemaal overtuigd. Ze beet op haar lip en keek bezorgd naar de grijze kater. "A-anders moet je je even n-neerleggen, g-geen gewicht op z-zetten.", antwoordde ze, zich terug recht zettend zodat ze hem in zijn gezicht aan kon kijken. Branchpaw had zijn oren naar achter gelegd, in schaamte - maar hij moest niet beschaamd zijn omdat hij pijn had. Redpaw slikte even en ging toen zelf liggen, om hem aan te zetten om hetzelfde te doen.

Branchpaw knikte. De vliegende dingen in zijn buik maakte de pijn ietsje minder erg. Hij hinkelde langs haar heen. Ze lag op haar zij en een echte gentleman ging dus ook aan de juiste kant liggen. De rug, want dan liggen de poezen in de troostende armen van hun mannen. Voilà, simpeler kon niet en toch deed niemand het. Hij hurkte neer. Na zijn poot in een goede positie te leggen liet hij zich helemaal zakken. Hij moest moeite doen om zijn kop niet op haar schouder te leggen. "Bedankt", pufte hij. De vliegende dingen barstten bijna uit hun voegen. Aah, ging hij ziek worden ofzo? "Weet je, straks win ik. Starclan zal mij een nieuwe poot geven, ik voel het al. Eentje met sterrenkracht enal!" Ook al was het fantasie, hij werd erg vrolijk van de gedachten aan een sterrenpoot.

De kater deed neit moeilijk, zoals ze eerlijk gezien wel verwacht had, en ging naast ahar liggen. Redpaw ging rechter liggen, zodat ze hem aan kon kijken, en legde haar kop op haar voorpootjes. "T-tuurlijk, joh.", antwoordde ze sarcastisch, compleet op haar gemak bij hem. Ze wist niet waarom Branchpaw zo'n effect op haar had - normaal gezien was ze alleen zo comfortable bij haar vader, maar bij de grijze kater kon ze ook grapjes maken en onnozel doen, alsof ze nooit last had gehad van haar enorme angsten; hoewel die terug kwamen zodra hij wegging. "R-rust nu m-maar wat uit z-zodat Starclan je g-geen nieuwe p-poot moet g-geven."

Branchpaw draaide zich ook, een soort van mini, kwartslag om en volgde haar voorbeeld, al lag zijn kop meer op de poot die niet pijn deed. Hij greens om haar sarcasme. "Nee echt hoe cool zou dat zijn. Of een TWOLEG HAND JAAA!" Hij strekte zijn pijne poot en deed alsof hij een twoleg had had. Niet dat hij wist hoe die eruit zag. Daarom deed hij nu ook slappe puree na die kronkelde. Auw het deed wel pijn. Branch stopte dus al snel. "Toch niet," grimaste hij. Hij legde weer zijn kop neer en keek naar haar amberen ogen. "Van wie heb je eigenlijk die ogen geërfd?" Hij was te lui om te denken aan haar ouders hun ogen.

Redpaw glimlachte. Ze had nog nooit een tweebeen van dichtbij gezien en had geen idee wat die 'hand' dingen waren die hij na deed, maar het was grappig. Bij zijn vraag dacht ze even na, opkijkend naar de lucht, maar uiteindelijk haalde ze haar schouders op. haar ouders hadden beide blauwe ogen, en voor zover ze wist hadden haar grootouders ook geen amberen ogen gehad.. Althans niet dat iemand haar verteld had. Ze keek Branchpaw weer aan met die amberen ogen van haar, recht in zijn diepgroene ogen. Ze waren zo mooi, een kleur groen die ze nog niet ergens anders gezien had - en als je goed keek zag je lichtere en donkere plekjes, die bewogen en glinsterden met humor. "G-geen idee.", antwoordde ze zachtjes, haar stem ietwat laag als ze niet kon stoppen met zijn ogen bestuderen. "J-jij?"

Branchpaw keek nog steeds naar haar mooie wolvenogen. "G-geen idee." Hij greens, nu hij er aan dacht hadden beide ouders blauwe ogen. "J-jij?" Hij dacht aan zijn familie. Papa had blauwe ogen gehad. Mama had gele ogen gehad volgens papa, maar de enige die dezelfde ogen had als hem was weg nu. "Van mijn broer." Hij glimlachte bij de gedachten aan hem. Hij was al lang geleden gestorven en nu nog maar een blije herinnering. "Ik plaagde hem er altijd mee dat ik mooie spikkels had en hij niet, dat is het enige verschil denk ik."

De kleine poes glimlachte wat verdrietig. Ze wist dat zijn broer gestorven was, ze had erover gehoord - al kon ze zich niet meer herinneren hoe, ze was nog redelijk jong toen. Nu ook, natuurlijk, maar al ouder. Redpaw kon zich niet inbeelden hoe het moest voelen om een sibling te verliezen - het moest vreselijk zijn. Ze duwde haar neusje in zijn nek als steun, hoewel het tegenwoordig nog een blije herinnering leek te zijn - ze kon zich niet inbeelden dat zij ooit over de pijn van zo'n verlies kon raken. "Ze zijn mooi.", antwoordde ze zachtjes, niet helemaal zeker of ze wel wou dat Branchpaw haar hoorde.

Ze duwde haar neusje in zijn vacht. Hoewel ze apart van elkaar lagen voelde het toch alsof ze heel dichtbij zaten. Hij wreef zijn wang tegen de hare. Het ging automatisch. "Ze zijn mooi." Het was een fluistering, maar toch had hij haar gehoord. Nu zijn neus tegen haar oor lag was het makkelijker om te communiceren. "De jouwe ook." Hij meende het, echt.

De kleine poes sloot haar ogen en ademde zijn geur in, vlinders in haar buik. Ze wou genieten van dit moment zolang het duurde, want ergens in haar achterhoofd bleef natuurlijk nog altijd de twijfel - wat als hij allemaal maar alsof deed? Wat als dit een weddenschap was tussen zijn vrienden, of hij haar kon laten vallen voor hem. Want ze viel - ze viel hard, en ze was niet zeker of ze de landing zou overleven.