Congratulations

De ceremonie was een paar uur terug geweest, wat betekende dat Routpaw nu onder de hoede van een mentor was. Stallionheart, diens naam had ze wel eens gehoord, maar echt kennen deed ze hem niet. Veel maakte dat niet uit, ze was al blij genoeg dat ze eindelijk weer wat te doen had. Het eindeloze nietsnutten was eigenlijk hetzelfde als een kitten zijn, en dat zat haar niet echt goed.
Als om haar hoofd wat rust te gunnen had ze besloten een ommetje in het territorium te doen. Ze was immers toch liever alleen dan in de grote groep katten in het kamp. Het was tijdens dit ommetje dat ze een andere kat spotte. Het duurde voor haar niet lang om de bruin gestreepte vacht te herkennen; het was Tigerpaw. Tigergaze nu. Hij was een van de vele apprentices die benoemd waren tot warrior tijdens de ceremonie. Routpaw had hem wel vaker door het kamp zien lopen, en hij was zeker geen slechte verschijning. Dit was de reden dat ze haar moed bij elkaar pakte en op de andere kat afstapte. Het zou kunnen zijn dat hij aan het jagen was, maar daar vergat ze even aan te denken. "H-hey!" Sprak ze wat hakkelend terwijl ze op hem afstapte, een beetje een gespannen glimlach op haar gelaat. "Ik, eh, ik wou je nog feliciteren met het worden van een warrior, Tigergaze."


-eerste post Tigergaze

De kater leek zich niet zoveel aan te trekken van haar nogal stuntelige gedrag, iets waardoor de poes zich al iets meer op haar gemak liet voelen. Hij knikte haar op een begroetende wijze toe. "Bedankt, Routpaw, was het niet?" Klonk zijn zware stem. Ze knikte en een oprechte glimlach brak door op haar gelaat toen het bleek dat de kater haar naam scheen te weten. Routpaw was geneigd zich op de achtergrond te houden, waardoor niet veel katten precies wisten wie ze was. "Jij had Stallionheart als nieuwe mentor gekregen, als ik het niet fout heb?" Zijn felle, goudkleurige ogen keken hem aan. Enigszins ongemakkelijk onder zijn blik keek ze weg terwijl ze knikte. "Eh, ja." Een ietwat schaapachtige glimlach kwam op haar gelaat. "Om heel eerlijk te zijn, wist ik niet precies wie hij was." Gaf ze enigszins beschaamd toe.

De kater kreeg een grimas op zijn gelaat bij haar woorden, en ze vroeg zich af of ze misschien wat verkeerds had gezegd. Meteen wilde ze al haar excuses aan bieden, toen de kater plots zich wat naar haar toe boog, een glinstering in zijn ogen. Routpaw's ogen werden wat groter, en ze boog ook enigszins onzeker naar achteren, zich afvragend wat Tigergaze aan het doen was. Had ze iets verkeerds gedaan? "Let me tell you a secret, ik wist het eerst ook niet, tot de vorige ceremonie." Grijnzend trok de cyperse kater zich weer terug. Routpaw knipperde eens met haar ogen en liet toen een zacht geluid horen wat tussen een grinnik en gegiechel in moest zitten."Oef, ik dacht even dat je boos op me zou worden."Gaf ze toe, waarna ze hem kort aankeek. "Ik hoop dat hij een goede mentor is." Ze knarste twijfelend met haar tanden. "Is het moeilijk? Het trainen?"

"Ik mag dan bekend staan als een chagrijn, betekend niet meteen dat ik het altijd ben," Ze wist een kleine glimlach op haar gelaat te toveren toen ze hem weer aankeek. Dat klopte, ze had wel eens gehoord dat de kater nogal een humeur kon hebben. Echter geloofde ze nooit echt roddels, totdat ze ze kon vaststellen. Dit keer bleek dat maar goed te zijn.
Ze begon erover hoe zenuwachtig ze was om te trainen, en over haar mentor. Tigergaze leek die zorgen niet echt te delen. "Vast wel," Klonk zijn stem kalm. "en anders kom je maar gewoon naar mij toe, want ik weet zeker dat ik de beste mentor kan zijn die WindClan gaat kennen de komende manen." Zachtjes grinnikte ze om zijn woorden, al was het zeker niet op een spottende toon. De kater had duidelijk spieren, daar kon ze niet omheen. "Trainen? Ligt eraan, je moet alles leren in het begin." antwoordde hij op haar vraag. Routpaw keek naar haar poten, en kneedde de grond wat nerveus. "Eh, zou je me misschien al wat tips willen geven?" Begon ze wat twijfelend. "Ik bedoel, je bent een sterke en getalenteerde kater, en ik ben, eh, niet zo veel. Dus gewoon om, je weet wel, een klein stapje voor te zijn op de andere apprentices?" Stotterde ze aan een stuk door.

De kater leek wat overrompeld door haar woorden en Routpaw vroeg zich af of ze misschien een beetje overdreven was. Natuurlijk was het meeste waar, immers was Tigergaze een enorme kater, maar ze had geprobeerd het zo te verwoorden dat hij zeker ja zou zeggen. Hmm..
"Nou,"Begon de kater, maar hij stopte met praten en zijn gouden ogen gleden over de vlakte. Routpaw stond snel op en keek om zich heen, wetend dat er iets niet goed was. Haar ogen bleven rustten op een rode staart in de verte. Haar hart klopte in haar keel, zich afvragend wat in starclans naam dat was. Tigergaze gebaarde haar laag te blijven, maarde poes was te druk bezig met het beest inspecteren. Zoiets als dat had ze nog nooit gezien. "Wat in Starclans naam is dat?"vroeg ze harder dan de bedoeling was. Twee rode ogen draaiden zich hun kant op en de vos draaide zijn kop om, waardoor twee amber kleurige ogen hen vinnig aankeken.
Oeps.

"Mousedung," Haar oren kwamen in haar nek te liggen en ze drukte zich onmiddellijk op de grond, zichzelf in stilte vervloekend voor haar onwetend- en onvoorzichtigheid. Paniek rees in haar op, wat moesten ze nu doen? Ze had nog nooit gevochten, als je het stoeien met haar broer niet meetelde. En zelfs die stoeipartijen verloor ze altijd. Tigergaze was een sterke kater, maar hij was jong en een vos zou hij nooit in zijn eentje aan kunnen. "Een vos, Routpaw." Vertelde de kater nadat hij schuin voor haar ging staan, zijn lip opgetrokken naar het beest dat zich nu volledig naar hen had omgedraaid. "Ik neem aan dat je nog niet veel vechttraining hebt gehad?" ze schudde haar kop, maar realiseerde dat hij dat niet kon zien. "Nee, nog nooit, eigenlijk." Ze sprak nu wel zachtjes en slikte even. "Hij zal ons niet zonder reden aanvallen, toch? Als we gewoon weggaan?" Stelde ze heel zachtjes voor. Het beest legde zijn oren een beetje in zijn nek en trok zijn lip nu ook dreigend op.

"Hij zal achter ons aankomen, we leiden hem dan regelrecht naar het kamp, en vossen zijn moordlustig." Tigergaze nam een vijandige houding aan, en zo deed de vos. Routpaw wist dat dit in een gevecht uit zou komen te lopen "Hij probeert ons territorium te claimen, dus aanvallen gaat hij ons nu toch al." En ja hoor, hij wa snog niet uitgesproken of het beest sprong naar voren. De poes sprong instinctief weg, maar de kater sprong op de vos af en knalde tegen hem aan. "Dan heb je hierbij je eerste vechttraining." Zijn klauwen raakten bijna de ogen van de vos en het beest maakte een furieus geluid. "Probeer de achterpoten zo goed mogelijk te verwonden, maar blijf weg van de kop, daar houd ik me wel mee bezig." Routpaw was even te verstijfd van angst om wat te doen, totdat een klein stemmetje in haar kop haar vertelde dat Tigergaze in problemen zou komen als zij niets deed. De kleine poes schraapte haar moed bij elkaar en dook door het gras heen, om zo achter de vos te komen. Deze was te druk bezig met de kater om haar op te merken, waardoor de poes haar kans kon grijpen. Ze beet zo hard ze kon in de achterpoot van de vos, zodat ze zeker wist dat hij problemen zou hebben met lopen. Echter liet de vos dat niet zomaar gebeuren, hij draaide zijn rode kop om haalde naar haar uit. Routpaw was niet snel genoeg om weg te komen, waardoor de kaken van de vos in haar rug zakten. De apprentice krijste en wist met haar nagels de ogen te beschadigen, waardoor ze los kon komen. Haar wond was niet dodelijk, maar wel diep. Hijgend rolde ze opzij, angstige blikken naar Tigergaze werpend.

De kater spong bovenop het beest, waarbij zijn scherpe nagels zijn ogen beschadigden. Routpaw keek met ontzag toe hoe hij zijn kaken diep in zijn nekvel liet zakken, terwijl hij steun zocht door zijn klauwen in zijn schouder te nestelen. Het beest was woedend en schudde wild om de kater van zich af te krijgen, maar tot op heden zonder succes. "Is je wond diep?" Riep de kater naar haar, waarna hij opnieuws gromde naar de vos. "Nee, het gaat!" riep ze tegen beter weten in, haar wond was diep en bloedde flink. Maar ze ondanks dat het pijn deed kon ze nog lopen. Bovendien wist ze dat Tigergaze haar anders weg zou sturen, en ze voelde de drang om zich weer te bewijzen tegen hem. Daarom nam de poes diep adem en zette haar zorgen opzij, waarna ze een riskante aanval in zette. De vos was te druk bezig met Tigergaze van zich af te krijgen om in de gaten te houden waar zij mee bezig was. De poes sloop tussen zijn zwarte poten door en hief één poot op, waardoor ze met haar scherpe nagels de buik van de vos open haalde. Haar nagels waren niet lang genoeg om hem een dodelijke wond toe te brengen, maar het was genoeg om hem goed te laten bloeden, en, hoopte de poes, om hem op de vlucht te laten staan.
De vos draaide zich om maar dit keer was Routpaw snel genoeg om hem te ontwijken. Al klapten zijn kaken maar op een muislengte afstand van haar dicht.

Ze ontsnapte zijn kaken nog maar net, maar de vos liet het er niet bij zitten en dit keer hadden zijn kaken haar te pakken. Gelukkig was het enkel een pluk vacht wat hij weg trok voordat Tigergaze zich op zijn snuit stortte en hem open haalde. Het beest krijste onheilspellend en Routpaw kroop even ineen. Pas nu kon ze zien dat ook Tigergaze gewond was, maar hij leek zich er nog niets van aan te trekken. Routpaw probeerde zijn voorbeeld te volgen en stond op, haar haren overeind gezet, maar haar hart klopte in haar keel. "Ren!" Riep de kater waarna zijn gouden ogen haar kort doordringend aankeken. Ze slikte haar angst weg en kreeg iets vastberaden in haar gif groene ogen. "Laat hem maar eens zien dat er niet met WindClan te spotten valt." Dat liet ze zich geen twee keer zeggen. Ze haalde uit naar de vos zijn schouder, waardoor ze de aandacht trok, om vervolgens zo snel als haar poten haar konden dragen er vandoor te gaan. Het werkte, de vos volgde haar en ze wist hem een heel eind verder weg te brengen. Het kleine poesje was sneller dan het lompe dier, maar ze was vermoeid en gewond. Daarom begon de vos na een tijdje afstand te overbruggen en toen een plotselinge steek van pijn haar ook nog eens liet struikelen, wist Routpaw dat ze in de problemen zat. "Tigergaze!"Riep ze in paniek uit terwijl ze overeind probeerde te krabbelen.

De vos was nog maar enkele passen van haar vandaan en Routpaw was vergeten hoe ze moest ademen. De twee bruine ogen waren niet zoals katten, er was niets in hen zichtbaar, behalve woede. Routpaw sloot haar ogen en wende haar blik af. Ze schrok op toen er een schaduw voor haar oogleden verscheen. Toen ze op keek zag ze Tigergaze, die zijn massieve lichaam onder de hare drukte. "Niet loslaten,"Weerklonk zijn zware stem vluchtig, nadat hij weg sprong. En op de plaats waar ze net nog had gelegen klapten twee kaken dicht. Dat scheelde helemaal niets/
Routpaw deed wat Tigergaze vroeg en hield zich stevig aan de grote kater, zich bewonderend over het feit dat de kater zelf al gewond was en ook nog eens haar lichaam kon dragen. Nu was ze niet bepaald zwaar, toch was het veel gewicht om een kat mee te dragen. Ze keek achterom en zag de vos, maar op enige afstand. Een veilige afstand was het echter zeker nog niet. "Hoe komen we van hem af?" Vroeg ze angstig, terwijl de haar hersenen kraakten. "De gorge is niet ver weg.. Denk ik. Z-zouden we hem van de cliff af krijgen?"