Early morning mist

Het was de dag na de Deputy ceremonie van Frostfaith die ze hadden afgesproken om samen te gaan jagen. Die nacht had hij alleen maar liggen woelen in zijn mosnest wat nu had geresulteerd in een langharige vacht vol mos. Hij bromde in zichzelf en besloot dat nog langer woelen geen nut had. Terwijl hij zich een weg naar buiten baande liep hij tegen een muur van mist aan. Hij knipperde verwonderd met zijn ogen maar meer daardoor zien was er niet bij. Op puur instinct liep hij naar de uitgang van het camp waarbij hij een keer tegen een Clangenoot aanliep waar hij zichzelf voor verontschuldigde. Hij volgde zijn neus en vond eindelijk Frostfaith die aan de rand van het Camp op hem wachtte. Hij glimlachte breed toen hij haar zag. "Waarnaartoe?" miauwde hij met zijn brede glimlach nog altijd op zijn lippen. Hij hoopte dat deze jacht succesvol zou zijn.

Frostfaith leek nog niet echt te hebben nagedacht over waar ze naartoe zouden gaan. Hij glimlachte nogmaals. Het maakte ook niet uit waar ze naartoe op jacht gingen. Zolang ze maar iets konden vangen en mee terug konden nemen naar de Clan was het goed. Hij volgde haar na haar wenking om te gaan lopen. De kou die uit de grond omhoog kwam voelde niet echt fijn aan maar als dat het ergste was viel het echt wel mee besloot hij. Langzaam liepen ze naar het Moorland, de grote velden van WindClan waar Frostfaith zei dat ze wel zouden zien waar ze naartoe gingen. Hij beantwoordde haar glimlach en liet zijn tong langs zijn bek gaan. "Hopelijk is StarClan ons gunstig gezind" murmelde hij terwijl hij een blik op de hemel wierp. De zon had veel moeite met de mist verbranden, hopelijk bleef de mist niet en zou deze snel verdwijnen. Je kon goed op gehoor jagen en op reuk maar zicht was ook wel aangenaam als je het hem vroeg. "Hoe bevalt het om Deputy te zijn?" vroeg hij oprecht geïnteresseerd aan Frostfaith. Het was een vraag die hij gelijk had willen stellen deze ochtend maar waar hij nog niet aan toe was gekomen. Nu kon hij nog rustig een paar vragen aan haar stellen maar dadelijk tijdens de jacht niet meer. Hij keek met een glimlach opzij en daarna weer voor zich.

Hij glimlachte in zichzelf om haar antwoord. Ze had gelijk, het was eenzelfde soort vraag die hij had gesteld aan een Apprentice die net Warrior was geworden hoe die dat vond. Hij onderdrukte een zucht en liep stevig door. Helaas rook hij nog geen nieuwe geuren dan behalve de oude grensmarkeringen in de verte. Plots bleef de torbie kater stilstaan en keek hij over zijn schouder. Hij had het vreemde gevoel alsof er iets achter hen was opgedoken. Hij bleef nog even staan en zwiepte met zijn dikke pluizige staart. Hou zou het zich wel verbeeld hebben. Het moment dat hij even stil had gestaan was kort geweest waarna hij weer achter Frostfaith aan liep. Op haar mededeling scherp te blijven knikte hij hoewel hij niet zeker wist of ze het ook kon zien. "Ik zal het je over een moon vragen, daarna weer eens in die moon erop" sprak hij met een glimlach in zijn stem. Hij bleef rustig doorlopen en liet zijn gedachtes de vrije loop. Het was alsof hij een zijn zin om te rennen een hele tijd had ingehouden maar nu liet gaan. Diep in gedachte verzonken merkte hij toch nog een geur op waardoor hij aan de grond genageld bleef staan. Vos. Hij gromde en liep snel de muislengte naar Frostfait toe die hij half tegenhield. Hij wist zeker dat ze het ook had geroken en de geur was redelijk vers. "Vos" zei hij onheilspellend. Hopelijk was het beest op jacht net als zij en zou de vos hen met rust laten maar hij durfde het niet met zekerheid te zeggen.

Vossen waren nooit leuke dieren om tegen te komen in Leafbare en al helemaal niet als er een mist hing zoals deze. Blijkbaar had deze vos het toch in zijn kop zitten dat hij van de twee katten een maaltje wilde maken maar dat zou hij niet zomaar over zijn kant laten gaan. Na de waarschuwende schreeuw van Frostfaith en haar tackel lag hij wat verbaasd op de grond. Hij sprong snel op en ontblootte zijn tanden naar de vos. De vos stond plots voor zijn neus en hij deinsde geschrokken naar achter. De verbazing bleef even in zijn ogen hangen totdat hij zich snel erop herpakte en zijn nagels over de neus van de vos liet gaan die daarop hard jankte. "Frostfaith, pas op!" schreeuwde hij toen hij zag dat de vos in haar richting begon te lopen. Zonder een moment te twijfelen spurtte hij naar de vos toe en beet hij het beest in zijn achterpoot. De vos draaide zich daardoor om en liet zijn kaken op elkaar klappen.

Gelukkig had de vos geen stuk oor tussen zijn tanden of een ander lichaamsdeel van hem. Hij haalde opgelucht adem ookal was het maar voor korte duur. Hij liet de achterpoot van de vos los en sprong naar achter. Hij had de vos net losgelaten en Frostfaith vloog hem naar zijn nek waarna ze met een wilde kopzwaai naar achteren werd geworpen waar ze op de grond neerplofte. "Frostfaith!" schreeuwde de kater bezorgd. Zijn aandacht was even bij Frostfaith en daar maakte de vos gelijk van die een soort blaffend geluid maakte. Hij draaide zich razendsnel om en ontsnapte voor de tweede maal aan de kaken van de vos. StarClan was hem gunstig gezind zo bleek. Hij zigzagde tussen de poten van de vos door -een riskante onderneming- en krabde over het zachte buikvlees van de vos die plots luid kermde en naar achteren liep hem bang aankijkend. Stallion durfde haast niet te hopen dat de vos het hazenpad zou kiezen maar stiekem deed hij het wel. De vos keek hem nog een poosje aan waarop hij besloot te reageren met een hoge rug met zijn vacht die recht overeind stond waarna hij een harde grom uitstootte. Hopelijk was het genoeg...

StarClan leek hen vandaag toe te lachen, StarClan had hen de overwinning geschonken op de vos waar hij erg dankbaar voor was. Frostfaith gaf de vos het laatste zetje die met zijn staart tussen zijn poten de aftocht blies. De kater haalde opgelucht adem en keek naar hoe de vos in de mist verdween. Ze hadden het gered. Hij glimlachte zenuwachtig en draaide zich om naar Frostfaith. “Je hebt dat geweldig gedaan” murmelde hij en ging met een zucht naast haar zitten. Het was een flink gevecht geweest en toch hadden ze geen van beiden een wond opgelopen. Hij zuchtte nogmaals en keek haar aan met zijn groene ogen “Zullen we dan nu op jacht gaan?” vroeg hij droogjes. De ironie was lichtelijk aanwezig in zijn stem maar ook een serieuze ondertoon was te bemerken. De kater bleef Frostfaith nog even aankijken en wendde toen zijn blik af naar de mist. De zon begon hoger en hoger te klimmen en begon de mist weg te schroeien. De kater kon nu een stukje verder kijken dan daarnet waardoor hij zag dat er een grote steen net iets achter hen lag. Misschien dat ze van daarbovenop een goed jachtgebied konden zien waar ze naartoe konden gaan. Hij besloot het nog even te laten rusten en gaf zijn bef een lik om zo zijn vacht wat te fatsoeneren. Terwijl hij zijn vacht zo een korte opfrisbeurt gaf keek hij zijdelings naar Frostfaith. Hopelijk was ze een beetje van de schrik bekomen net als hijzelf.

Zijn vacht opgefrist te hebben keek hij Frostfaith aan. De poes leek nog wat aangedaan door de vos maar ze ontdooide alweer na zijn voorstel. Blij dat ze het los konden laten van de vos stond hij op en volgde haar. Hij bleef nog steeds op zijn hoede om zich heen kijken terwijl hij schuin achter de pluimstaart van Frostfaith aan liep. Hij besloot dat hij niet langer achter haar hoefde te blijven nu de mist opklaarde. Hij grinnikte zacht toen hij in de verte een beest langs de border zag schieten. Het was razendsnel wat dus moest betekenen dat het een haas was. Breed glimlachend keek hij naar Frostfaith en met een blik van verstandshouding spurtte de kater er op volle vaar vandoor. Zijn poten roffelden op de koude aarde en lieten een paar kleine steentjes opspatten achter hem. Met iedere pas die hij zette duwde de kater zich krachtig af waardoor hij als een pijl uit een boog vooruit schoot met een krachtige sprong landde hij half op de haas die hij nu in had gehaald en met een stofwolk duikelde hij omver. De haas schoot weer weg en hij schoot erachteraan. Ik krijg je wel! dacht hij en spurtte verder. Hopelijk wachtte Frostfaith hier ook ergens om de hoek om het beest te vangen.

Hijgend als een hond bleef hij onvermoeibaar doorrennen. Zijn spieren waren warm en hij was op dreef. Hij glimlachte breed toen hij zag dat een wit-rode verschijning de prooi opwachtte. Hij hoorde een vage kreet aan de haas ontsnappen en daarna was het stil. Hijgend en slippend kwam hij voor de poes tot stilstand die hij met een twinkeling in zijn groene ogen aankeek. Hij haalde nogmaals een keer hijgend adem waarna hij wat kalmeerde. "Inderdaad. Kijkt er eens aan. Goed gevangen!" murmelde de kater die zijn kop even liet hangen om wat gemakkelijker lucht in te ademen. Hij glimlachte toen hij zijn kop opnieuw hief en schudde zijn spieren los. "We hebben geluk gehad. Alweer. StarClan is ons gunstig gezind" miauwde hij waarna hij zichzelf langzaam op zijn achterste liet zakken. Zijn blik dwaalde over de haas die met wijd opengesperde ogen langzaam van deze wereld verdween. "Dank voor je leven" zei de kater zacht terwijl hij het laatste restje leven uit de ogen zag sijpelen.


OOC: Sorry voor mijn late post ook, ik was ook druk xD

Kort slaakte de kater een zucht. Het was een flinke toer geweest om het beest te vangen maar ze hadden hem nu toch eindelijk te pakken gekregen. Frostfaith draaide de kop van de haas weg zodat de ogen niet meer wezenloos in het niets staarde. Hij keek naar zijn witte tenen die wat rood gekleurd waren van het bloed van de haas. Het was niet veel bloed maar toch genoeg om vervelend in zijn vacht te plakken. Hij wilde net voorstellen om de haas te begraven en verder te jagen totdat Frostfaith ervandoor schoot en over zijn schouder sprong. Hij hd nog net de korte grijns op haar lippen gezien waardoor hij ook als een idioot begon te grijnzen. Hij stond op en draafde langs een soort zijlijn met haar mee. Plots zag hij dat er nóg een haas zat die Frostfaith op de hielen zat. De rood-witte tornado van vacht scheerde zijn kant op met voor de tornado een haas die in doodsangst zijn kant op vloog. Hij spurtte nu zelf naar voren en sloeg zijn nagels zonder pardon in de vacht van de haas. Het beest schopte wild tegen zijn buik wat meer pijn deed dan hij had kunnen denken. Hij kreunde en beet toen snel in de luchtpijp van de haas. Hopelijk was het genoeg om het dier om te leggen en het mee terug te nemen naar het camp. Het beest spartelde nog een poosje door maar langzamer hand werd diens verzet minder. Hij zoog opgelucht adem naar binnen toen de ogen van de haas wegdraaiden zoals bij de vorige. Hij liet de keel van de haas los die nog een paar stuiptrekkingen maakte en daarna ook levenloos op de grond landde. Hij slaakte een zucht schudde zijn vacht. Zijn groene ogen stonden vermoeid maar opgewekt. Ze hadden twee grote prooien gevangen voor de Clan, dat was geweldig nieuws.

Geamuseerd snorde de kater toen Frostfaith probeerde te praten met de prooi in haar bek. "Ik kan je net verstaan" zei hij snorrend. Hij knikte ten antwoord dat het inderdaad genoeg was en ze niet meer konden dragen. De kater rekte zijn spieren eens op en hij keek naar Frostfaith. "Glimlach eens serieuze" zei hij terwijl hij naar haar neus zwaaide met zijn staart. "Ik heb je amper zien lachen. Ik snap dat Deputy zijn een serieuze zaak is maar je mach wel plezier maken" miauwde de kater met een brede glimlach. Hij zakte door zijn voorpoten in een soort speelse houding en gaf haar een zachte tik met zijn poot tegen haar flank. Hij probeerde haar uit te lokken zodat ze nog even niet terug hoefden naar het Camp. Nog even een beetje lol trappen en de idiote kitten uithangen. Geen enkele andere kat zou hen zien. "Tikkie" zei hij grinnikend en hij schoof wat naar achter en trappelde met zijn achterpoten op de grond. Eens zien of ze zou toehappen of dat ze serieus zou blijven. Uitdagend glimlachte hij in afwachting op haar reactie.