When the wind blows [Neverland]

Een koude wind woei over de heuvels. Everstar rilde. Ze had het gevoel dat de kou die in de rivier in haar botten was getrokken, niet meer helemaal weggegaan was. Zelfs als ze zich in haar den in het mos opkrulde, had ze het nog koud. Alles wat ze tot nu toe had weten te vangen vandaag, was een konijn zo mager dat hij zelfs voor een enkele kat nog geen fatsoenlijke maaltijd vormde. De achtervolging had haar wel een beetje opgewarmd, dat was tenminste iets. Ze bleef even stil staan om het bloed van haar schouder te likken. De wond die ze had opgelopen bij het gevecht tegen RiverClan was weer opengegaan. Ze had het niet eens gevoeld door de kou. Haar neus was al net zo gevoelloos, maar had nog wel de geur van bloed opgevangen en toen pas had ze gezien dat haar hele schouder roodgekleurd was. Ze wilde niet te lang stil blijven staan, dus vervolgde ze haar weg. De volgende geur die ze opving was niet van een prooidier, helaas, maar maakte haar toch blij. Ze keek rond en zag hem nu ook: Neverland. Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht terwijl ze naar hem toe liep. Eenmaal bij hem gekomen, had ze haar mond nog niet opengetrokken om hem te begroeten, of ze werd overvallen door een hoestbui. "Hallo, Neverland", zei ze, nadat de bui weer overgetrokken was.

De wind die over het Windclangebied waaide was kouder dan de vorige dagen, maar de kater was om heel eerlijk te zijn al blij dat het niet regende. Dat maakte alles altijd veel kouder. Waarom zou de regen nooit warm zijn? In green-leaf was het goed dat regen koud was, om af te koelen, maar als je een betje logisch nadacht zou je de regen toch warm maken in leaf-bare, zodat de katten wat opwarmden? Maar ja, wat kon hij eraan doen. De geur van zijn zus liet hem opschrikken uit zijn gedachten, die zoals altijd weer afdwaalden. Wat kwam hij ook al weer doen? Maar dat deed er niet meer toe toen hij zag hoe hevig de rosse poes begon te hoesten alvorens te hem begroeten. "Hey Everstar", antwoordde hij, en zelfs na al die manen vond hij het nog vreemd om haar aan te spreken met haar leadersnaam. "Gaat het wel? Je hebt toch geen groenhoest, hoop ik?"

Haar broer leek in gedachten verzonken tot hij haar opmerkte, zoals gewoonlijk. Ze vroeg zich af of hij vandaag al iets nuttigs had gedaan of alleen over onbenullige zaken had lopen piekeren. Hij was de enige die ze zoiets kon vergeven. Ze zou hem alles wel kunnen vergeven. Hij begroette haar, met een hint van ongerustheid in zijn stem. "Gaat het wel? Je hebt toch geen groenhoest, hoop ik?" Everstar schudde haar hoofd. "Het gaat prima met me", antwoordde ze en, beseffend dat het vrij duidelijk was dat het niet heelmaal prima met haar ging, voegde ze daar nog aan toe: "Ik heb alleen last van een vervelend hoestje, sinds dit dat hele gedoe in de gorge." Dat hele gedoe. Het was een beetje een eufemisme voor wat daar gebeurd was. Drie levens kwijt in één keer, wat er vier waren geweest als die Panthergrowl zijn gang had kunnen gaan. Claimen dat ze het helemaal had overleefd was onmogelijk geweest, maar ze had volgehouden dat ze er maar één leven verloren had. Dat leek haar wel zo verstandig. Als haar vrienden het niet wisten, konden haar vijanden er ook niet achter komen, meende ze.

De kater kende zijn zus al lang - al zijn hele leven, om precies te zijn - en wist meteen dat het niet 'prima' ging met de rosse poes. Ze leek dat ook te beseffen, en vertelde dan ook al ietsje meer. "Zou je niet beter even naar Sparrowfeather gaan?", antwoordde Neverland toen, nog steeds een ondertoon van bezorgdheid in zijn stem. Tuurlijk, voor de andere katten in hun clan was ze de grote, stoere en sterke leidster van Windclan, onverschrokken en onschendbaar, maar voor hem zou ze altijd zijn zus zijn. gewoon zijn zus. En hoewel de kater niet de sterkste was en hij niet van geweld hield, zou hij familie altijd beschermen - hoe dan ook.

Ze hoefde eigenlijk niet eens te proberen Neverland voor de gek te houden. De bezorgdheid in zijn houding verdween niet door haar geruststellingen. "Zou je niet beter even naar Sparrowfeather gaan?", vroeg hij. Everstar zuchtte. "Misschien", gaf ze maar toe. "Maar ik wacht in ieder geval eerst af of het erger wordt. Ik wil niet dat hij kattenkruid aan me verspilt." De voorraad was nou niet bepaald oneindig groot. Als er katten ziek werden en het kattenkruid was op, zouden er doden vallen. Doden die niet na een minuut of twee weer tot leven zouden komen. Zelfs als ze zelf zieker zou worden, kon ze het dan wel maken om kostbaar medicijn te verspillen? Ze had nog altijd twee levens meer om weg te geven dan haar clangenoten. Ze keek even naar Neverland en zette onwillekeurig een stapje van hem weg. Ze wilde hem niet aansteken.

De kater knikte begrijpend. Hij snapte waar ze vandaan kwam, al wilde dat niet persé zeggen dat hij het ermee eens was. Een kat mocht toch bezorgd zijn om familie, of niet soms? "Zolang je maar gaat als het erger wordt.", antwoordde Neverland daarom, een hint van bezorgdheid in zijn stem. Hij keek op toen er een vogel over hen vloog, te hoog boven hen om een mogelijke prooi te zijn maar het leidde hem wel af. Hoe zou het toch zijn om een vogel te zijn? Om hoog en vrij te vliegen, de wind onder je vleugels? De rosse kater vroeg het zich af, al wist hij dat hij nooit zou weten hoe het zou zijn.

"Zolang je maar gaat als het erger wordt", zei Neverland. Everstar knikte zonder veel overtuiging. "Maak je om mij geen zorgen, ik kan op dit moment zelfs de dood nog overleven", miauwde ze met een flauw glimlachje. Nog twee keer. Het hele doel van haar negen levens was dat ze ze op kon geven voor haar clan, niet om ze uit alle macht vast te houden en daarvoor medicijn te gebruiken dat anderen misschien harder nodig zouden hebben. Tegelijk moest ze wel proberen een beetje voor zichzelf te zorgen, want als straks als ze haar levens vergooide, had ook niemand er wat aan. Ze keek net als Neverland op naar de vogel de overvloog. Jammer dat hij in de lucht was, en niet hier op de grond, waar ze hem konden vangen. In bladkaal had ze zo vaak honger dat ze het nauwelijks meer opmerkte, maar bij het zien van de vogel liet haar lege maag weer even van zich horen. Ze keek naar Neverland. Alle katten waren mager, maar om hem maakte ze zich vooral ongerust, omdat hij haar broer was, omdat hem niets mocht overkomen. Hij was tegenwoordig de enige kat die ze onvoorwaardelijk durfde te vertrouwen. "Hoe gaat het met jou, Neverland?" vroeg ze. Nu was het haar beurt om bezorgd te zijn. "Je hebt toch al wel wat gegeten, hè?"

De kater keek met een schok weer naar omlaag toen z'n zus weer tegen hem begon te praten. waar was hij ook alweer? Oh ja. hij herinnerde het zich nog wel, alleen was het soms zo'n chaos in zijn hoofd dat hij moeilijkheden had om dingen terug te vinden. Dat had hij al lang, al sinds hij een kleine kitten was - zijn mentor vond dat niet altijd even tof. en daar ging hij weer... Neverland moest nog antwoord geven op de vraag van Everstar. Wat had ze ook alweer gevraagd? De kater was weer te afgeleid geweest om te horen wat ze zei. "Euhh ja hoor.", antwoordde hij dan maar, er zeker van zijnd dat dat wel een goed antwoord was.

Everstar trok geïrriteerd met haar oor. Neverland zei wel 'ja', maar aan de verwarde blik in zijn ogen te zien, wist hij niet eens waar hij precies antwoord op gaf. "Ik vroeg of je al gegeten had vandaag", herhaalde ze met een zucht. Ze schudde glimlachend haar hoofd. Iedere andere kat die zo snel afgeleid was, had ze een idioot gevonden, maar bij haar broer vond ze het vooral amusant. Ze hoopte alleen altijd dat het hem geen problemen op zou leveren. Hij was een ervaren warrior en misschien moest ze wat meer vertrouwen in hem hebben, maar ze bleef altijd bang dat hij zich in zijn eentje niet kon redden. Haar glimlach veranderde in een frons.

De slanke kater greens wat schaapachtig maar knikte toen. Hij loog niet snel, en hij had inderdaad al gegeten vandaag - slechts een mager muisje, maar toch. De queens en de elders verdienden een lekker konijn, maar hij moest nog jagen en zo en dat deed hij niet graag op een volle maag - al was het ook niet bepaald prettig met een lege maag. Wacht - was hij niet met iemand aan het praten? Zijn groene blik was weer wazig geworden als hij nadacht over de beste toestand om te gaan jagen. Dat was dus meteen de reden waarom hij geen geweldige vechter was - hij raakte veel te snel afgeleid.

Neverland knikte en Everstar zuchtte opgelucht. Hij zou niet tegen haar liegen. Al gauw kwam die bekende wazige blik weer in zijn ogen. Waar was hij nu weer over aan het nadenken? Ze zou wel willen dat ze in zijn kop kon kijken om te zien wat daar allemaal in omging. Soms had ze het gevoel dat hij vol bijen zat, maar andere keren zei hij opeens de verstandigste dingen. Ze wilde dat ze hem beter begreep. Ze waren zo anders, hij en zij. Ze keek naar hem en vroeg zich af hoe het zou gaan als ze hem een apprentice gaf. Misschien zou het hem iets geven om op te focussen en zou het wel goed voor hem zijn. Of misschien zou hij halverwege de eerste training afgeleid raken door bloemetjes, wolken, een vogeltje, wat dan ook, en straal vergeten dat er een apprentice achter hem aan liep. Waarschijnlijk kon ze het hem het beste maar gewoon vragen. "Neverland", zei ze. Als ze met zijn naam begon was de kans groter dat hij merkte dat ze aan het praten was. "Zou jij niet eens een apprentice willen? Je zou een leerling veel kunnen leren." Hij was een slimme kat en Everstar wist dat er een hoop kennis in die kop van hem zat. Hij zou best een goede mentor kunnen zijn als hij zich daar lang genoeg op kon concentreren.

De kater hoorde plotseling zijn naam en focuste zijn blik weer op zijn zus, nog steeds een schaapachtige glimlach op zijn gezicht. Bij haar vraag dacht hij even na. Een apprentice? Hij had er nooit echt over nagedacht.. Misschien kon hij een leerling inderdaad veel leren - maar aan de andere kant, dingen als vechten was hij nooit goed in geweest. Daarbij, was hij niet veel te snel afgeleid? "Ik wil het wel proberen, maar denk je dat ik geschikt ben?", antwoordde hij met zijn zachte maar duidelijke stem.

Neverland had een ietwat domme grijns op zijn gezicht. Hij keek nog schaapachtiger dan een schaap zelf kon kijken en er verscheen vanzelf een glimlach op Everstars gezicht. "Ik wil het wel proberen, maar denk je dat ik geschikt ben?", vroeg hij aan haar. Everstar knikte. "Zeker. Je bent slim, Neverland, en ik weet dat je niet zo van vechten houdt, maar je kent de technieken en zou ze best over kunnen brengen op een leerling. Je zou een goede mentor zijn, als je tenminste je kop erbij kunt houden." Dat laatste kon nog een probleem worden, maar daar zou hij zich vast wel overheen kunnen zetten. Als hij gewoon een beetje zijn best deed kon hij het best, toch? Hoe moeilijk kon het nou zijn om gewoon even je aandacht ergens bij te houden? Hij was een senior warrior, ze mocht best van hem verwachten dat hij iets als dit kon. Maar goed, de keus was aan hem, hij kon zelf waarschijnlijk het beste inschatten of het iets zou worden.

De kater knikte en glimlachte lichtjes bij haar laatste zin. Ze kende hem toch zo goed. "Oké.", antwoordde de rosse kater met zijn zachte stem. "Maar geef me dan een apprentice die veel praat.", vervolgde Neverland, een lach in zijn stem. "Want je weet hoe snel ik afgeleid raak als het stil word" Everstar had meer dan genoeg ervaring met hem om te weten dat het beter was snel te zeggen wat je zeggen moest, en anders veel te praten - de kater raakte snel afgeleid als het stil werd. dan dwaalden zijn blik en zijn gedachten af, naar wat er dan ook te zien was in de omgeving.

Everstar knikte tevreden bij zijn antwoord. Ze was blij dat hij instemde, ze dacht echt dat het goed voor hem zou zijn, én voor de apprentice. Om zijn volgende woorden moest ze glimlachen. "Dat zal ik doen", miauwde ze. Het kon niet al te moeilijk zijn een geschikte apprentice te vinden. Ze kende genoeg jonge katten die de oren van je hoofd praatten als je ze hun gang liet gaan. "En laten we ondertussen je concentratie eens op de proef stellen. Wat dacht je ervan als we die prooistapel eens aan gingen vullen?" Ze hadden al lang niet samen gejaagd, het zou wel weer eens leuk zijn. Het gesprek had haar wat afgeleid van de kou, maar nu ze zo lang stilstond, begon ze het wel weer te voelen. Ze rekte zich uit, haar poten al stijf geworden na deze korte tijd stilstaan. Ze keek haar broer aan. Zullen we?

De rosse kater knikte en glimlachte. Everstar had het vaak druk met haar rang - iets dat Neverland natuurlijk wel begreep, maar hij miste ook de tijd dat ze gewoon samen konden gaan jagen, zonder zorgen en zonder al te veel verantwoordelijkheden. De warrior stond recht en strekte even zijn poten, die wat stijfjes waren geworden van het stilzitten in de koude wind. Zijn oortjes stonden gespitst - als er prooi in de buurt was, zou hij hopelijk het geschuifel ervan horen. De wind was luid, maar met een beetje moeite en heel wat oefening kon hij hem er bijna helemaal uit filteren. Voor een kat van een andere clan zou dat veel moeilijker zijn - zij waren immers niet gewend aan het geluid van de wind, dat allesoverstemmend was.

(sorry van de late reactie, had niet gezien dat je al gepost had :'))

Onderwerp: Re: When the wind blows [Neverland]