The feeling of joy {&Stallionheart.}

The feeling of joy.

Met wiegende heupen en half-toegeknepen ogen richtte Sootpaw haar scherpe roetkleurige gezicht op het vogeltje voor haar. De witte duif pikte met een grijze snavel tussen enkele kiezels, poetste haar veren, en het belangrijkste; het had haar niet door. De wind zat goed - het was onmogelijk dat het dier haar zou horen - dus bewoog ze zich geruisloos dichterbij. De Siamees was nu zo dicht bij de gevederde prooi dat ze het hartje van het duifje haast hoorde kloppen, en ze moest even slikken om niet te watertanden toen ze de heerlijke geur van mals vlees en stromend bloed proefde. Ze spande elke spier in haar slanke lijf, sprong naar voren maar gritste in de aarde. De duif liet een alarmkreet horen en vloog meteen in de lucht, maar Sootpaw wist te voorkomen dat hij wegvluchtte. Ze maakte opnieuw een sprong, plukte de duif uit de lucht met een poot en sloeg hem hard tegen de grond. Ze hoefde niet eens een dodelijke beet te geven, zag Sootpaw tevreden, want de nek van het dier was al gebroken door de klap. Vol trots nam de poes het slappe lijf tussen haar kaken en trippelde naar de richting van het kamp om haar duif op de prooihoop te leggen.

Voor Stallionheart :3

Het gonsde van de activiteit in het Camp. De torbie kater was zelf ook al de hele dag druk in de weer geweest maar hij besloot dat hij nu wel een momentje rust verdiende. Hij had taken gedaan die Apprentices normaalgezien deden, maar omdat de prooistapel aangevuld moest worden was dat niet aan de orde geweest. Hij slaakte een zucht en schudde zijn pels. Het was tijd om eruit te gaan en hij verliet hte Cam waarna hij in het hoge gras verdween.
Met een rap tempo draafde de kater door de grassen, ze voelden stug aan onder zijn voetkussentjes maar hij was niet anders gewend. De wind blies vol in zijn gezicht en hij stopte even om de geuren op te snuiven, waren er prooidieren in de buurt? De geur van een verse dode prooi vulde zijn neus waar hij onbewust nu naartoe liep. Toen hij eenmaal bij de geur was gekomen ontwarde hij Sootpaw die een duif had gevangen. "Goed gedaan Sootpaw" miauwde de kater complimenterend. "Hoe gaat de jacht?" vroeg hij daarna.

The feeling of joy.

Nauwelijks twee tellen nadat Sootpaw koers naar het kamp had gezet, voerde de wind een bekende geur aan die diep in haar neusgaten drong. De Siamese poes tilde haar kop op en merkte wat verderop een gestalte op dat van een warrior moest zijn. "Ha, Stallionheart," mauwde ze tussen de veren in haar bek door en begroette hem met een zwiep van haar staart. "Goed gedaan, Sootpaw," klonk er van de kant van de oudere warrior en de slanke poes nam zijn compliment in ontvangst met een glimlachje. "Bedankt." "Hoe gaat de jacht?" vroeg Stallionheart vervolgens, en Sootpaw legde het gebroken lichaam van de vogel neer om wat deftiger te kunnen praten. "Behalve dat ik waarschijnlijk alle prooi tot de Fourtrees heb verjaagd door die duif te laten schreeuwen, gaat het prima," mauwde Sootpaw met een quasi-glimlachje, quasi-grijnsje.

Sootpaw maakte dat de Warrior glimlachte en ging zitten. Hij keek naar de duif die Sootpaw tussen haar kaken geklemd had en zag dat deze niet het normale uiterlijk had van een verse prooi. Het lijfje van de duif was slapper dan dat het normaal zou zijn en hij besefte gelijk dat de duif het een en ander gebroken moest hebben. Onderzoekend keek hij Sootpaw aan, hoe had ze dat voor elkaar gekregen? Hij glimlachte bij het antwoord om hoe de jacht ging. "Alle prooien weggejaagd? Foei toch" snorde hij geamuseerd. Het kon niet zo zijn dat echt álle prooi weg was maar hij wist nog wel dat het moeilijk was om het te voorkomen. Als geoefend Warrior was het een fluitje van een cent maar als Apprentice moest je dat allemaal nog leren. "We kunnen kijken of we nog wat meer prooi kunnen vangen" murmelde hij terwijl hij zijn blik over het Moorland liet gaan.

The feeling of joy.

"Alle prooien weggejaagd? Foei toch," spon Stallionheart geamuseerd. Sootpaw greens opnieuw even en trok haar schouders op, terwijl ze dramatisch zuchte met rollende ogen en een glimlach op haar snoet. "Oh, zeker, de o zo grote Stallionheart kan het beter!" zei de Siamees plagerig. Het kwam misschien een tikje brutaal over, maar aan haar plagend glimmende ogen kon menig kat zien dat ze het niet echt bedoelde. "We kunnen kijken of we nog wat meer prooi kunnen vangen," vervolgde de torbie met een bedachtzame blik over de weilanden. "Ik durf op een maanlang mousebile doppen op de teken van de Elders wedden dat alle prooi nu de borders over is gevlucht!" grinnikte Sootpaw. "Nee, grapje. We kunnen best een kijkje gaan nemen." Ze begroef het lichaam van de duif met een pootvol zand, rukte met haar tanden een mondvol gras van de grond en legde het er zorgvuldig bovenop, en keek de warrior toen helder aan. "Dit haal ik wel later eens op. We kunnen daar eens gaan kijken?" stelde de slanke kattin voor met een zwiep van haar staart naar de noordelijke richting van de Moorlands.

Grinnikend stond de Apprentice tegenover hem die er een maand lang muizengal op de teken van de Elders om verwedde dat er geen prooi meer te vangen was. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en antwoordde "Deal" waarbij hijzelf ook glimlachte om haar verwoording van de Grote Stallionheart. Hij vond de klank best leuk maar hij wist dat hijzelf niet zo'n titel verdiende tenzij hij ooit op een dag Deputy zou worden. Zijn groene ogen volgden de bewegingen van Sootpaw die haar prooi zorgvuldig opborg onder een laagje gras en zand. "We zullen zien of er nog wat is na jouw capriolen Sootpaw" zei hij waarna hij keek in noordelijke richting waar Sootpaw naar had gewezen. Hij opende zijn bek maar hij rook niets, meer naar het westen rook hij wel iets en hij wees stil met zijn staart in westelijke richting. "We kunnen beter stil zijn om de eventuele prooien niet af te schrikken. Dat willen we niet, of wel Sootpaw?" zei de torbie kater plagend. Hij draaide zijn kop in de westelijke richting en begon muisstil te sluipen in die richting.

The feeling of joy.

Toen Stallionheart de uitdaging aannam, voelde ze zich twee keer zo krachtig als daarvoren. Ze grinnikte eens kort na zijn volgende opmerking, waarna hij met zijn staart naar de westelijke kant van het territorium wees. Sootpaw opende haar bek een beetje en proefde dat de warme geur van prooi daar inderdaad sterker was. De Siamese poes knikte kort. "We kunnen beter stil zijn om de eventuele prooien niet af te schrikken. Dat willen we niet, of wel Sootpaw?" plaagde de warrior maar door. Sootpaw stak haar tong uitdagend naar de torbie uit en nam dezelfde positie van de warrior aan, terwijl ze flank aan flank naast hem begon te sluipen. Uit haar ooghoeken nam ze de houding van de ervaren warrior stiekem in haar hoofd op en probeerde er zo veel mogelijk uit op de te slaan. Misschien kon dat nog wat van pas komen. Bij een bepaald punt bleef de brownpoint staan en zwiepte met haar staart naar links en rechts, waarmee ze voorstelde of ze zouden opsplitsen. Sootpaw rook zowel verse prooigeuren aan de linkerkant als aan de rechterkant van haar kop, en het zou zonde zijn al ze allebei naar één kant zouden gaan en zo de prooi aan de andere kant zouden laten liggen.

Stil sloop hij verder door het hoge gras. Sootpaw leek door te hebben dat hij haar ontzettend aan het plagen was en daar ook op in te spelen, iets wat hij wel kon waarderen. Terwijl hij voort bleef sluipen bleef Sootpaw staan en liet ze haar staart kort van links naar rechts gaan ter indicatie dat ze wilde opsplitsen. Hij bewoog het puntje van zijn staart ten teken dat hij akkoord was en hij sloop langs de linkerkant weg door het gras. Zijn neus vulde zich plots met een hele sterke geur van konijnen en hij bleef stokstijf stil staan. Hij draaide zijn kop en zag toen al snel dat ze op een konijnenburcht waren gelopen. Hij keek de gangen in en stak zijn kop erin waarbij hij oplette dat zijn kop er niet in zou blijven steken, dat zou ontzettend gênant zijn en onhandig. De gang was te nauw om door te gaan waarna hij boven de ingang ging zitten en wachtte totdat een konijn zijn kop buiten de burcht zou steken. Hij bleef een poosje wachten en net toen hij het te lang vond duren stak een konijn voorzichtig zijn pluizige snuitje buiten de burcht. Als een havik sloeg de torbie kater toe waarna het konijn tussen zijn kaken klem zat. Het beest slaakte een laatste schelle gil die hij dempte door snel de luchtpijp van het konijn door te bijten. Tussen zijn kaken hield hij nu een pluizig bolletje wol en daarmee ook de overwinning op de weddenschap met Sootpaw.

The feeling of joy.

Sootpaw kamde het hele gebied uit terwijl ze elk geurtje en elke beweging goed en alert opnam. Helaas voor haar weddenschap vond ze een verse geur van muis. Oh Starclan, dit was niet het goede moment... Straks kon ze haar mousebile nog uit haar zelfgevangen muis vissen. Maar toch sloop de Siamese poes op de geur af, terwijl haar snorharen trilden. Wat verderop, in het stugge, striemende gras, zag ze een grijs, klein gestalte dat knabbelde aan een nootje. Aan de windrichting was het haast onwaarschijnlijk dat het diertje haar zou ruiken, zag Sootpaw, en ze spande haar achterpoten om met een hoge sprong op het beest te landden. De slanke poes nam het beest tussen haar kaken zonder het de kans te geven m het te laten schreeuwen. Ze schudde het lichaam eens flink heen en weer zodat het dood en slap in haar bek hing, en er kwam een zelfvoldane uitdrukking op haar gezicht. Die uitdrukking verdween al snel wanneer ze zag hoe Stallionheart een konijn tussen zijn klauwen had gesloten. De brownpoint merkte plots dat ze in zijn ogen keek en liet zo snel mogelijk de prooi vallen uit haar bek. Starclanverdomme! Hij mocht niet zien dat zij zelfs haar eigen weddenschap had verloren. Zo snel ze kon schraapte ze er wat kiezels over terwijl ze de torbie met een nerveus glimlachje aankeek. Heel subtiel, Sootpaw. Heel subtiel.

Stallionheart's neus vulde zich met de geur van konijn of zoals hij het soms noemde 'fluffbutt'. Hij liep naar Sootpaw toe die een prooi tussen haar kaken hield en die van schrik uit haar bek liet vallen toen hij aan kwam lopen met zijn fluffbutt. De torbie kater fronste en legde zijn prooi neer in het gras. "Je hoeft niet van mij te schrikken. Ik denk dat we in gelijkspel zijn geëindigd. Of niet?" murmelde de kater waarna hij Sootpaw een knipoog gaf. Hij wist zelf dat hij de weddenschap gewonnen had maar dit kon tussen hen blijven, er had geen andere kat bijgestaan die Sootpaw erop zou vastpinnen dat ze de weddenschap had verloren. Haar nerveuze glimlach deed hem rustig glimlachen. "Niet alle prooi is dus gevlucht" zei hij en hij onderdrukte een geeuw. Hij merkte nu pas hoeveel hij zijn nachten doorhaalde, dat moest stoppen sprak hij zichzelf streng toe. Zijn groene ogen keken naar de nog altijd nerveuze Sootpaw en hij ging rustig zitten en ging even met zijn tong over zijn poot. "Hoe gaan je trainingen met je Mentor?" vroeg hij uit pure nieuwsgierigheid.