Breaking point

Met haastige en stevige passen sjokte hij het kamp uit. Het was eens nodig tijd dat hij even zijn hoofd liet afkoelen. Het werd hem gewoon eventjes te veel, al die Bloodclanners. Hij stond nu echt heel dicht bij het breekpunt, en straks vloog hij echt in een van die kittypets haren. De gepsierde kater stopte nergens, maar liep gewoon regelrecht door naar de Snakerocks. Op dit tijdstip van de dag kwam er daar zo goed als niemand, dus was het een perfecte plek om uit te stomen. Eenmaal bij de rosten hield hij halt en snoof de geuren op. De kille ochtendlucht droeg een verse geur van adders en dat liet de rode knappe kater huiveren. Hij had namelijk echt een pest aan die kronkelige beesten. Ook al vond hij ze wel interessant. Gingerpaw dook naar de grond en keek voorzichtig voor zich uit. Zijn staart zwiepte zachtjes in de lucht. Er moest hier onlangs nog eentje voorbij gekropen zijn, dat kon de kater zien aan de lange en smalle afdruk in de laagje sneeuw.

-Dovepaw

Het was een kalme dag, tenminste, op die BloodClanners na. De witte kattin liep enthousiast langs de rotsen. Misschien kon ze wat vangen. Eten had ze nu wel nodig. Ze had al sinds de vorige avond niets gegeten. Haar zachte poten kon je nauwelijks horen onder het grind. Wat een enorm voordeel was. Want het duurde geen seconde en haar blauwe ogen vingen de rode vacht van Gingerpaw op. Een grijns verscheen op haar gelaat. Wat geplaag kon geen kwaad, right? Ze kroop in een jachthouding en bewerkte haar achterpoten. Klaar voor de aanval. Nadat de kater voorbij haar was gelopen zonder haar op te merken sprong ze de struiken uit. "Boe!" Giechelde ze terwijl ze op zijn rug belandde. "Surprise!" Eens kijken wat zijn reactie was.

Na een tijdje zo ineen gedoken op de grond te onderzoeken werd het hem te saai, die slang was gewoon nergens te bekennen ookal was zijn spoor nog vers. De rode kater hield zijn schouders op, het zal wel. Net voor dat hij wiu opstaan voelde hij een gewicht op zijn rug stortte. "Boe!" Gingerpaw kiet zich automatisch op zijn zij vallen en rolde over de grond om zo zijn aanvaller weg te krijgen. Een grijns vormde op zijn lippen toen hij opstond en de witte vacht van Dovepaw herkende. "Surprise!" De gespierde kater schudde het beetje sneeuw uit zijn vacht.. "Eh Dovepaw! Ik zag je helemaal niet met die witte vacht van je!" Grinnikte hij, en keek haar met zijn cyaan blauwe ogen aan. Hij hield wel van hrapjes en hij hield helemaal van stoeien! Zonder pardon zette hij zich af en sprong nu op haar rug met zijn gewicht probeerde hij haar uit haar evenwicht te krijgen om Dovepaw dan vervolgens in bedwang te krijgen tegen de grond.

Ze grinnikte, hij had haar totaal niet aan zien komen. Al leek de kater de grap goed op te vatten. "Wieee." giechelde ze nadat Gingerpaw opstond en ze van zijn rug afgleed. Soms mocht je best wel kinderachtig zijn. Het was toch allemaal sarcastisch bedoelt. "Eh Dovepaw! Ik zag je helemaal niet met die witte vacht van je!" Ze knikte en stond op. "Goed opgemerkt." plaagde ze hem. "Ik begon al te denken dat je een blinde Elder was die alleen maar-" tijd om haar zin af te maken had ze niet. Want de rode tabby begon haar terug te pakken. Met een plof belandde ze op de grond. "Oef." zei ze onder zijn gewicht. "Eerder een dikke das." grapte ze lachend.

"Ik begon al te denken dat je een blinde Elder was die alleen maar-" De kater lachte toen ze haar zin niet kon afmaken door zijn plotselinge terug aanval, en met een plof op de grond belandde. Eerder een dikke das." De kater grinnikte en kiet de witte poes los, en nam een kleine afstandje en ging rustig zitten. "Dik? Hm, ik dacht dat mijn vetrolletjes wel mee vielen" Grapte de knappe rode kater en begon de stukjes verwarde stukjes vacht recht te likken. "Maar goed, hoe gaat het nu met Sneeuwwitje?" Grinnikte hij, en bleef rusitg zijn vacht likken maar hield Dovepaw met één oog goed in de gaten voordat ze dacht om weer terug aantevallen.

Gelukkig ging de kater weer van haar af en meteen stond Dovepaw op. Waarna ze uitdagend haar tong uitstak. "Dik? Hm, ik dacht dat mijn vetrolletjes wel mee vielen" grapte hij terug. "Nee dus, misschien moet je minder eten en je maaltijden maar aan mij geven." zei ze met een zeer deftige stem, wat eindigde als een korte giechel. Ze trok een wenkbrauw op nadat hij op de grond ging zitten en zichzelf schoon zat te maken. "Maar goed, hoe gaat het nu met Sneeuwwitje?" Weer is een nieuwe bijnaampje, dit kon nog eens leuk worden. "Geef je nu al op? Kom op. Of ben je bang je reputatie te verpesten?" probeerde ze hem uit te dagen. "Die naam bevalt me wel." grinnikte ze daarna. Welke naam zou bij hem passen?

"Nee dus, misschien moet je minder eten en je maaltijden maar aan mij geven." De kater knikte, "Ik zou de volgende keer me zelf aan herinneren mevrouw" Grapte hij en stak net als haar plagend zijn tong uit. "Geef je nu al op? Kom op. Of ben je bang je reputatie te verpesten?" Gingerpaw schudde zijn kop, "Pas maar op hoor, deze tijger moet je niet uitdagen" Lachtte hij en dook in een jachthouding. "Die naam bevalt me wel." Gingerpaw zwiepte zachtjes met zijn staart, klaar voor een nieuwr aanval. Als Dovepaw nog door wou zou hij dat jatuurlijk ook doen, opgeven deed hij natuurlijk nooit! "Straks heb je je zeven dwergen nodig om van me te winnen!" Plaagde hij haar, en sprong weer naar haar toe. Maar inplaats op haar eug te springen zette hij zich stevig af met zijn lange en stevige achterpoten en sprong over haar heen. Die Skyclan bloed kwam wel eens goed van pas, met een ruk draaide hij zich om en sprong speels op haar flank en probeerde zacht in haar oor te bijten, ook al kon het wat harder zijn dan hij dacht..oepsie!

"Ik zou de volgende keer me zelf aan herinneren mevrouw" antwoordde hij met een knikje. "Good boy." glimlachte ze. Uiteindelijk besloot de kater de uitdaging aan te gaan. "Pas maar op hoor, deze tijger moet je niet uitdagen. Straks heb je je zeven dwergen nodig om van me te winnen!" Oeh, hard to get. "Nou zeg, slapende tijgertje. Jij bent eén van mijn dwergjes." Lachte ze. Ze kon nog net zijn sprong ontwijken, waardoor de kater over haar heen sprong. "Bring it." grijnsde ze uitdagend. Haar staart speelse heen en weer zwiepend. Net voordat ze nog iets wou zeggen greep hij haar oor vast. Een zwakke steek van pijn golfde vanaf haar oor door haar heen waardoor ze automatisch hem tackelde. Maar pijn liet ze niet kennen. Ze was een ThunderClanner, die toonden geen zwakte aan. Nogsteeds de speelse glimlach op haar gezicht geplakt.

Nadat de gespierde kater speels in haar oor beet werd hij ineens getackeld, iets wat de rode kater neit zag aankomen dus viel hij met een smak op de grond. Gingerpaw lachtte en liet zich speels over de grond rollen, meteen sprong hij op toen hij wat afstand had gecreëerd en rende weer op Dovepaw af. "Rarrg!" Gromde hij speels, en zwiepte met zijn staart in de lucht. "Kan Sneeuwwitje ook iemand aanvallen in de 'lucht'?" Mauwde hij, en sprong naar de eerste en besste boom die hij zag. Zijn klauwen boorde diep in de stam en net als een eekhoorn klom hij de boom in. Daar bleef hij op een lage tal zitten en keek met een uitstekende tong naar beneden. "Pak me dan als je kan!" Gingerpaw draaide zich om en schudde met zijn kont. No way dat ze hier kon komen.

"Rarrg!" gromde de kater speels. De witte kattin wou teruggrommen, maar veranderde snel van gedachten nadat ze besefte dat het niet zo gevaarlijk zou klinken dankzij haar hoge stem. "Kan Sneeuwwitje ook iemand aanvallen in de 'lucht'?" Ze spitste vragend haar oren. Waarom zomaar die vraag? "Zoals je aan mijn naam kan zien kan ik dat inderdaad ja." grapte ze. Vanwaar ze de naam 'Dove' gekregen had was nogsteeds een mysterie voor haar. Ondanks dat ze het zowat zelf kon raden. Ze had zelf die vogels nog nooit gezien maar de elders vertelden haar dat ze witte veren hadden. Veel bewijs had ze niet meer nodig om achter het geheim van haar naam te komen. Haar blauwe ogen bleven hem uitdagend aankijken. Maar algauw veranderde haar blik in een licht teleurstellende. Ze kon helemaal niet klimmen. Tenminste, dat had ze nog nooit gedaan. "Awh, kom op! Dat is niet eerlijk." grijnsde ze. "Een echte man kruipt de bomen niet op. Die vechten terug." Ziezo, ze moest proberen hem uit de boom te lokken.

"Awh, kom op! Dat is niet eerlijk. Een echte man kruipt de bomen niet op. Die vechten terug." Gingerpaw knikte met een grijns en ging lekker uitgebreid op de tak liggem. "Kop op Dove, sla je vleugels uit en kom naar bovem fladeren" Lachtte hij, de kater keek vanuit zijn ooghoeken naar de witte kattin. Eens zien wat nu ging doen. Niet dat hii bang was, maar dan kon hij voorbeireid zijn voor een eventueele gevecht in de boom! Gingerpaw sloeg een paar keer rustig met zijn staart die naar beneden hing, en sloot rustig zijn ogen. De zon scheen vanuit de lege takken warm op zijn open en blote buik en zijn rode vacht vlamde figuurlijk op door de zonnestralen. De kater snorde geamuseerd door de warmte dat hij eventjes Dove vergeten was. Snel draaide hij zich weer op zodat hij met zijn buik tegen de tak onderdrukte. Zijn nagels boorde in de tak en keek naar beneden. Zoals hij al verwachte was de sneeuwwitte poes nog helemaal beneden. Een valse grijns vormde op zijn lippen. "Dove! Kijk uit!! een.. Een! Een SLANG!" Schreeuwde hij met grote ogen, ook al was er geen slang. Het was gewoon een afgebroken stakje die er uitzag als een 'slang' maar dat wist Dove natuurlijk niet! Ah! Beste grap ooit.

"Kop op Dove, sla je vleugels uit en kom naar bovem fladeren" lachtte de gestreepte kater. De kattin deed een pruilend gezicht na. "Oh maar natuurlijk. Dat ik daar niet eerder op ben gekomen." grapte ze nogal sarcastisch. Haar blauwe ogen volgden zijn moves. Terwijl zij daar rustig op de grond zat keek ze toe hoe hij van zijn klimskills profiteerde. "Dove! Kijk uit!! een.. Een! Een SLANG!" Meteen volgde zij zijn blik en keek achter haar. Genoeg tijd om echt te kijken of het echt een slang was had ze niet. Want haar brein begon meteen daarop te reageren. Haar witte pels schoot omhoog en meteen sprong ze de boom op. Met een rap tempo was ze precies op de tak waar Gingerpaw lag. Pas nadat ze haar ogen weer scherp stelde gaf ze hem weer een speelse klap op zijn kop. "Sukkel", grinnikte ze. "De enige slang die ik zie ben jij." meteen dwong ze haar pels weer plat en zat neer op de dikke tak naast hem. "En ik vertrouwde je nog." zei ze quasi gepijnigd.

De kater beet op zijn lippen om niet in de lach te schieten, Dove's witte vacht schoot omhoog en met een rap tempo begin ze de boom in de klimmen. Tegen de tijd dat ze in de boom zat naast hem lag hij dubbel van het lachen, het lucht werd bekant zijn longen uitgewurgt door het lachen. "Sukkel", Grinnikte Dovepaw als gevolg een knal voor zijn kop, de kater kalmeerde zich zelf en ging weer rustig zitten. Met bewondere ogen keek hij naar Dovepaw. Wauw, ze was helemaal naar boven geklommen! "De enige slang die ik zie ben jij." Gingerpaw knikte, "Ja zeker, ik twijfelde nog om mijn naam in Snakepaw te veranderen" Grinnikte hij en sloeg zijn staart om zijn poten. "En ik vertrouwde je nog." De kater snorde geamuseerd, "Agh kom op Dovepaw" Mauwde hij met een knipoog, "Kijk hoe goed je de boom in geklommen bent! Wauwie ik ben erg trots op je" Grinnikte hij met een plagende por in haar flank.

"Ja zeker, ik twijfelde nog om mijn naam in Snakepaw te veranderen" grapte hij terug. Dovepaw rolde met haar ogen met een grijns op haar gezicht geplakt. "Dat past inderdaad wel bij jou, ja." Ze begon nonchalant haar poot ritmisch schoon te likken. "Agh kom op Dovepaw" antwoordde hij terug met een knipoog als volgt. Ze wendde haar blik weer af en keek hem aan terwijl ze haar poot langzaam weer terug op de stam legde. "Kijk hoe goed je de boom in geklommen bent! Wauwie ik ben erg trots op je" Pas ontdekte ze dat ze de boom opgeklommen was. Voor een tel keek ze naar beneden. Wat licht duizeligheid bloemde op in haar. Right, hoogtevrees, great. Maar ze liet zich niet kennen. "Nee." ze tilde haar poot weer op en drukte het op zijn borst. Jeej, prima toneelstukje. "Het is... Uit." mauwde ze melodramatisch voordat ze nep begon te snikken.

"Dat past inderdaad wel bij jou, ja." De gespierde kater grinnikte zachtjes, Snakepaw no way, deze naam die die nu had vond hij wel mooi genoeg. Gingerpaw wou net zijn mond openen om weer iets te zeggen, maar Dovepaw was voor hem. "Nee." Mauwde ze, de kater draaide zijn kop nieuwschierig opzij toen ze haar poot op zijn borst drukte. "Het is... Uit." Eventjes duizelde het door zijn kop, het is uit!? M-maar ze hadden toch helemaal niks!? Gingerpaw kon zich wel uit de boom laten vallen, wat heeft hij gedaan!? Dit ging niet goed! De kater moest alles eventjes op een rijtje zette om weer helder na te denken. Dovepaw was aan het snikken, Shit, wat moet ik doen?! Dacht hij in stilte, met een wat ongemakkelijke houding tikte hij haar schouder aan. "U-uhh.. Dovepaw.. W-we hadden toch helemaal.. Niks?" Mauwde hij met een trillende stem, oh god dit ging niet goed. "Wacht eens eventjes.." Mompelde hij, die vieze vuile! "Jij vieze rat! Je zit me in de maling te nemen of niet soms?"

Ze keek hem aan nadat ze een getik op haar schouder voelde. "U-uhh.. Dovepaw.. W-we hadden toch helemaal.. Niks?" Haar nep gesnik vervaagde en meteen begon de kattin te lachen. "You wish." plaagde ze hem. "Wacht eens eventjes... Jij vieze rat! Je zit me in de maling te nemen of niet soms?" Dovepaw begon harder te lachen. "Ha! Teruggepakt!" kon ze nog amper zeggen van het lachen. Ze wipte een traan weg met haar poot dat ontstaan was van al dat lachen en gebrek aan zuurstof. Eindelijk stopte ze met lachen wat eindigde als een zucht. "Je moest je gezicht zien." giechelde ze. Of hij boos was of niet, hij kon er niet omheen of ontdekken. Het was een goede grap geweest. En ook een les, je moest niet met haar sollen. Want vroeg of laat verdiende je een payback.

Het gesnik verandere in gelach, wat voor Gingerpaw een hele grote opluchting was. "You wish." Plaagde ze hem terug, de kater kon er wel omlachen dus geinnikte hij vrolijk mee toen Dovepaw helemaal blauw was van het lachen. "Ha! Teruggepakt!" Kwam er moeilijk uit haar mond door al dat gelach, Gingerpaw schoof een klein stukje van der af en sleog zijn staart weer op zijn poten. Ze had hem goed te pakken, daar kon hij niet over liegen. "Je moest je gezicht zien." De kater knikte met een grijns op zijn gezicht, "Jaja, het was een goeie daar geef ik je gelijk in" Grinnikte hij, nu stonden ze gelijk maar niet voorlang dat was zeker. "Zo, en weet mevrouw nu ook de boom uit te komen?" Mauwde hij een stuk serieuzer en keek naar beneden, heel hoog was het niet tenmsinte dat vond hij. Een normale kat deed het bijna in zijn broek op deze hoogte.

Zo te zien kon de kater wel tegen een grapje. Wat dus gelukkig geen bedreigde wolk boven hun heen zou hangen. Wat ze eigenlijk wel verwacht had. De meeste katten waren zulke driftkikkers. Ze hadden echt nooit lol. "Jaja, het was een goeie daar geef ik je gelijk in" grinnikte hij als antwoord. Dovepaw glimlachte trots. "Zo, en weet mevrouw nu ook de boom uit te komen?" Iets knapte vanbinnen. Haar hartslag ging omhoog bij het kijken van de afstand tussen haar en de grond. Toch leek ze van de buitenkant vrij kalm. "Is dat een uitdaging?" grijnsde ze uitdagend naar hem. Voor een uitdaging zei ze zeker geen nee. Ze moest zich bewijzen. Als de kater dacht dat zij net als die ijdele roddeltantes was die graag sirieus deden had hij het mooi mis. Zij was meer het jongenstype. "Nouja, het is niet dat ik hier ongmakkelijk zit, hoor. Ik kan hierop wel overnachten." grapte ze met een brede glimlach.

"Is dat een uitdaging?" Gingerpaw glimlach verandere in een valse grijns en in zijn cyaan blauwe ogen glom een uitdagende twinkeling. "Dat is het zeker" Mauwde hij serieus, "Of durft mevrouwtje niet?" Vervolgde hij, het puntje van zijn staart tikte zachtjes op de tak waar hij op zat. Hij had wel zin een een 'wedstrijdje' met Dovepaw. "Nouja, het is niet dat ik hier ongmakkelijk zit, hoor. Ik kan hierop wel overnachten." De rode gespierderde kater grinnikte, "Oh je durft niet?" Zijn ogen keken Dovepaw strak aan, hij wou niet dat ze iets deed wat ze niet durfde. "Ik kan je wel helpen naar beneden als het niet lukt hoor" Zijn stem klonk seriues, maar ook een kleine bezorgheid klonk in zijn stem. Zometeen viel ze, en dan was het zijn schuld.

"Dat is het zeker. Of durft mevrouwtje niet?"Haar ogen verstrakten bij zijn woorden. Maar algauw verscheen die uitdagende grijns weer. "Hah, de enige die straks geen wedstrijd meer durft te doen ben jij nadat ik je straks af heb gemaakt." zei ze plagend. "Ik kan je wel helpen naar beneden als het niet lukt hoor" Ze kreunde in stilte. Waarom moest iedereen zich nou zorgen maken om haar? Bang of niet. Ze kon wel voor zichzelf zorgen. Ze haatte het als ze geen genoeg vertrouwen in haar hadden. Wat een buzzkill. "Ik ben gemaakt om eraf te springen." sprak ze zelfverzekerd. Al had de uitdagende stem minder kracht getoond. Misschien had hij toch gelijk. Als ze viel had ze een groot probleem. Vooral nu de BloodClan alles overgenomen had en ze al moons geen mentor had. Dat betekende dus exta trainen áls ze ooit wel weer is genezen was. Maar opgeven ging kaarsrecht tegen haar karakter in. Ze was niet iemand die snel opgaf. En al helemaal niet als ze zichzelf moest bewijzen.