They say the grass is always greener on the other side

Hij stond boven op de stenen en staarde tussen de kale bomen door. Blad werd opgelicht door de wind en waaide over het Thunderpath heen. Soms kwam er een monster langs, gevolgd door een walm van stank. De grote gitzwarte kater staarde naar het territorium van de ShadowClan waar zij nu ook een deel van hadden. Het maakte hun jachtterrein groter en gaf dus ook weer een beetje lucht, zo hoefde ze minder bang te zijn dat hun prooi op zou raken met de grote groep katten die er gebruik van maakten. Ze moesten wel het Thunderpath oversteken, maar ach daar had hij geen moeite mee en de ThunderClanners moesten zich maar aanpassen. Het irriteerde hem al genoeg dat er katten ziek leken te worden na de aanval op de ShadowClan, het maakte ze zwakker. Veel te zwak naar zijn zin, maar hij vertikte het om zich te laten controleren door die kruidenkatjes. Al voelde hij zich goed, nog wel in ieder geval. Het maakte wel dat hij zijn plannetje om nog meer territorium te claimen uit moest stellen, waarschijnlijk tot na leafbare.

[First Briarlight]

Met haar goudgekleurde ogen op het grindpad gericht liep de kattin met hoge passen door her woud. De rottende geur van BloodClan was nog nooit zo sterk geweest. Maar wat viel er te verwachten? De zwerm was al losgebroken en liepen her en der. Waar je ook liep, je zag er altijd eén rondlopen. Dat was nu ook dus het geval. Haar witte vacht was nat door de natte sneeuw dat langzaam naar beneden dwarrelde. De poes stond plots stil. Haar ogen keken naar de zwarte pels van de BloodClanleader. Dear StarClan, ze moest haar best doen hem niet boos te maken. Het leek wel een spel. Ze was alleen, met de BloodClanleader. Nope, dit kon onmogelijk een happy end worden. "Ook hallo, Claw." zei ze vrij kalmpjes. Haar stem luchtig terwijl ze haar best deed geen vuile blikken naar hem toe te werpen. Zo was ze niet.

Hij voelde haar aankomen. Als je hem zou vragen hoe hij dat wist, dan zou hij daar geen antwoord op kunnen geven. Het was instinct, want de wind stond de andere kant op. Hij bleef kalmpjes voor hem uitkijken alsof hij het nog niet doorhad, al zou hij meteen reageren mocht dat nodig zijn. Pas toen ze tegen hem sprak draaide hij zijn kop en keek in haar goudgekleurde ogen. Het was een ThunderClan kattin, als hij zich niet vergiste was het Briarlight. Hij probeerde altijd alle namen op te pikken en onthouden, want je wist nooit wanneer je ze weer nodig zou hebben. “Dag Briarlight.” Zijn stem klonk kil en onpeilbaar, zoals altijd. “Had je mij nodig?” Het was niet gebruikelijk dat ThunderClanners gewoon naar hem toe kwamen, meestal had dat wel een reden. Al kon dat dit keer anders zijn natuurlijk, maar hij wist dat ze hem liever ontliepen en nee daar kon hij ze geen ongelijk in geven.

“Dag Briarlight.” Wat een verassing, dat was de eerste BloodClanner die haar naam tenminste wist. De kattin forceerde zichzelf kalm te blijven. Woorden galgden in haar kop. Afwachtend om eruit gespuugd te worden en af te wachten wat zijn reactie wel niet was over wat ze misschien wel gezegd kon hebben over hem. Hoe ze nog nooit zo veel haat voor een kat gevoeld had. “Had je mij nodig?” Of ze hem nodig had? Mmh nee, liever niet. De kattin kon zich ook niet voorstellen voor wat zij hem nodig zou willen hebben. Misschien wel om te verdwijnen, met zijn handlangers achter hem aan. "Ik zie niet veel zin om jou nodig te hebben." sprak ze nogal vaag. Haar woede verbergend achter haar kalme blik. "Ik loop hier simpelweg rond." ze hield haar schouders op. Alsof het haar niet veel scheelde. Het enige wat haar nu boeide is zo snel mogelijk van hem vandaan lopen.

Hij staarde haar onbewogen aan toen ze tegen hem sprak. “Jij was degene die mij aansprak en niet andersom.” Vervolgde hij kalm. Ze kon hem allemaal verwijten naar zijn kop slingeren als ze wilde, maar niet dat hij degene was die tegen haar aan was gaan kletsen, die keuze had ze zelf gemaakt. “Dus die bijdehante opmerkingen kun je wel voor je laten.” Het klonk niet als dreigement, want hij veranderde zijn toon niet. In zijn ogen was echter te zien dat hij het meende, hij was sowieso niet zo van de grapjes. “Was je op jacht?” Zijn blik gleed weer naar het thunderpath.